ouakili
25-07-2014, 17:28
Neen, dit is allerminst een provocerende titel. Het is louter een vaststelling dat het zionisme heel wat gemeen heeft met andere Europese antisemitische ideologieën, waaronder het nazisme. Zowel binnen het nazisme als het zionisme gelooft men dat de joden niet thuis horen in Europa. En is er nog een opvatting die meer antisemitisch is dan deze?
Yassine Channouf
vrijdag 25 juli 2014
Deel op Facebook Deel op Facebook
Gaza 4
Inwoners van de wijk Shujaiya in Gaza City vluchten voor de raketaanvallen van Israël (Ezz al-Zanoun/ APA).
Het gaat zelfs verder dan dat. Als het nazisme geloofde dat er voor de joden geen plek in Europa was, dan gelooft het zionisme dat de joden nergens ter wereld thuishoren, behalve in Palestina.
De antisemiet is onze vriend
Zo geloof ik als Marokkaan dat de Marokkaanse joden in Marokko thuis horen. In Israël zijn Marokkaanse joden kolonisators en bezetten ze een land dat hen niet toebehoort. Marokko was en zal altijd hun thuisland zijn. Maar een principiële zionist zou het hier niet mee eens zijn. Hij of zij zal zeggen dat joden niet in Marokko, maar in Israël thuis horen.
En zo kan een zionist in een pennentrek een einde maken aan de belangrijke bijdrage die Marokkaanse joden hebben geleverd aan de rijke intellectuele, culturele en economische traditie van dat land. Helaas weigeren veel mensen het essentiële antisemitische karakter van het zionisme en de staat Israël in te zien, of durven ze dat niet in te zien.
DeWereldMorgen.be
De eerste zionistische ideoloog wond er in ieder geval geen doekjes om. In zijn gepubliceerde dagboek schreef Theodore Herzl dat "de antisemieten onze meest betrouwbare vrienden zullen zijn, en de antisemitische landen onze bondgenoten." Voorts geloofde hij terecht dat de regeringen van antisemitische landen de zionisten zouden helpen om hun eigen land te creëren, om zo af te zijn van de joden.
Na Herzls dood boekte de zionistische beweging haar eerste grote diplomatieke overwinning. In 1917 vaardigde de premier van Groot-Brittannië de befaamde 'Balfour-verklaring' uit. Daarin beloofde Balfour dat de Britse regering alles in het werk zou stellen om een Joods nationaal tehuis in Palestina te creëren. Wat echter niet in de geschiedenisboeken wordt verteld is dat Balfour een notoire antisemiet was.
In 1905 bijvoorbeeld voerde hij mee campagne om ervoor te zorgen dat de joden die de pogroms in Oost-Europa ontvluchtten geen voet aan wal konden zetten in Groot-Brittannië. Een van de drijfveren van Balfour om het zionisme te steunen was het besef dat er zo minder joden in Groot-Brittannië zouden zijn. Maar de zionisten vonden het niet erg om met zo iemand geassocieerd te worden.
Zionistische steun aan het nazisme
Het was noch de eerste, noch de laatste keer dat de zionisten in zee gingen met de meest vulgaire antisemieten die (onder meer) joods bloed aan hun handen hadden. Toen de nazi's aan de macht kwamen waren de zionistische joden in Duitsland de enige groep joden die bereid was om samen te werken met het nazisme, omdat ze daarin een grote opportuniteit zagen voor het koloniaal project Israël. Alle andere Joods-Duitse organisaties weigerden principieel om samen te werken met de nazi's.
In 1933 ondertekenden de 'Zionistische Vereinigung für Deutschland' een akkoord met de nazi's, het 'Ha'avara-Abkommen-akkoord'. Daarin beloofden de nazi's dat de joden die naar Palestina emigreren een groot deel van hun vermogen zouden kunnen meenemen. Dat was een uiterst belangrijke bron van inkomsten voor de zionisten. Maar de samenwerking met de nazi's ging veel verder.
In 1935 waren de Joods-Duitse zionisten de enige van alle Joods-Duitse groeperingen die de ronduit verwerpelijke Neurenberg Rassenwetten steunden. De zionisten werden bedankt voor de gewezen diensten, want na Kristallnacht in 1938 lieten de nazi's de publicatie van alle joodse kranten verbieden met uitzondering van de Rundschau, het mondstuk van de zionistische beweging in Duitsland. Tussendoor bezochten prominente nazi's hun antisemitische zionistische evenknieën in Palestina.
Zo werd Adolf Eichmann in Palestina rondgeleid door enkele prominente zionisten. Eichmann, de planner van de Holocaust, en de zionisten probeerden een deal te sluiten, maar de Britten staken daar een stokje voor.Terwijl een groot deel van de wereld de nazi's boycotten toonden de zionisten meer dan wie dan ook zich bereid om samen te werken en akkoorden af te sluiten met nazi-Duitsland.
Ondanks de verschrikkelijke omstandigheden waarin de Duitse joden moesten leven werd ongeveer 2/3de van de migratieaanvragen van Duitse joden geweigerd door de zionistische beweging in Palestina. Zij verkozen om joden uit Groot-Brittannië en de V.S. toe te laten voor immigratie, hoewel die geen direct gevaar liepen. Maar joden uit die laatste twee landen liepen veel warmer voor het zionistische project dan de Duitse joden die verbolgen waren over de zionistische collaboratie met de nazi's. Het zionisme vertegenwoordigde duidelijk maar een klein deel van de Duitse joden.
Dat David Ben Gurion, de oprichter en eerste president van Israël weinig medeleven had met de slachtoffers van de Holocaust is geen geheim. Hij verklaarde: "Als ik wist dat het mogelijk was om alle Duitse kinderen (waarmee hij de Duitse joden bedoelde) in veiligheid te brengen door hen te transporteren naar Engeland, of enkel de helft ervan te redden door hen te over te brengen naar het Land Israël, dan zou ik voor de tweede optie kiezen." David Ben Gurion meende wat hij zei.
Met het verdwijnen van het openlijk antisemitisme in Europa –althans op beleidsniveau- kwam het zionisme in een crisis terecht. De zionistische beweging had het antisemitisme nodig om joden te doen migreren naar Palestina. In de Arabisch-Islamitische wereld woonden grote groepen joden die in tegenstelling tot de Europese joden niet in contact kwamen met het Europese antisemitisme. Er was geen sprake van Jodenvervolging of een structureel antisemitisch beleid in de Arabisch-Islamitische landen. Arabische joden hadden dus geen boodschap aan het zionisme
http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2014/07/25/israel-het-laatste-bolwerk-van-antisemitisme-op-aarde
Yassine Channouf
vrijdag 25 juli 2014
Deel op Facebook Deel op Facebook
Gaza 4
Inwoners van de wijk Shujaiya in Gaza City vluchten voor de raketaanvallen van Israël (Ezz al-Zanoun/ APA).
Het gaat zelfs verder dan dat. Als het nazisme geloofde dat er voor de joden geen plek in Europa was, dan gelooft het zionisme dat de joden nergens ter wereld thuishoren, behalve in Palestina.
De antisemiet is onze vriend
Zo geloof ik als Marokkaan dat de Marokkaanse joden in Marokko thuis horen. In Israël zijn Marokkaanse joden kolonisators en bezetten ze een land dat hen niet toebehoort. Marokko was en zal altijd hun thuisland zijn. Maar een principiële zionist zou het hier niet mee eens zijn. Hij of zij zal zeggen dat joden niet in Marokko, maar in Israël thuis horen.
En zo kan een zionist in een pennentrek een einde maken aan de belangrijke bijdrage die Marokkaanse joden hebben geleverd aan de rijke intellectuele, culturele en economische traditie van dat land. Helaas weigeren veel mensen het essentiële antisemitische karakter van het zionisme en de staat Israël in te zien, of durven ze dat niet in te zien.
DeWereldMorgen.be
De eerste zionistische ideoloog wond er in ieder geval geen doekjes om. In zijn gepubliceerde dagboek schreef Theodore Herzl dat "de antisemieten onze meest betrouwbare vrienden zullen zijn, en de antisemitische landen onze bondgenoten." Voorts geloofde hij terecht dat de regeringen van antisemitische landen de zionisten zouden helpen om hun eigen land te creëren, om zo af te zijn van de joden.
Na Herzls dood boekte de zionistische beweging haar eerste grote diplomatieke overwinning. In 1917 vaardigde de premier van Groot-Brittannië de befaamde 'Balfour-verklaring' uit. Daarin beloofde Balfour dat de Britse regering alles in het werk zou stellen om een Joods nationaal tehuis in Palestina te creëren. Wat echter niet in de geschiedenisboeken wordt verteld is dat Balfour een notoire antisemiet was.
In 1905 bijvoorbeeld voerde hij mee campagne om ervoor te zorgen dat de joden die de pogroms in Oost-Europa ontvluchtten geen voet aan wal konden zetten in Groot-Brittannië. Een van de drijfveren van Balfour om het zionisme te steunen was het besef dat er zo minder joden in Groot-Brittannië zouden zijn. Maar de zionisten vonden het niet erg om met zo iemand geassocieerd te worden.
Zionistische steun aan het nazisme
Het was noch de eerste, noch de laatste keer dat de zionisten in zee gingen met de meest vulgaire antisemieten die (onder meer) joods bloed aan hun handen hadden. Toen de nazi's aan de macht kwamen waren de zionistische joden in Duitsland de enige groep joden die bereid was om samen te werken met het nazisme, omdat ze daarin een grote opportuniteit zagen voor het koloniaal project Israël. Alle andere Joods-Duitse organisaties weigerden principieel om samen te werken met de nazi's.
In 1933 ondertekenden de 'Zionistische Vereinigung für Deutschland' een akkoord met de nazi's, het 'Ha'avara-Abkommen-akkoord'. Daarin beloofden de nazi's dat de joden die naar Palestina emigreren een groot deel van hun vermogen zouden kunnen meenemen. Dat was een uiterst belangrijke bron van inkomsten voor de zionisten. Maar de samenwerking met de nazi's ging veel verder.
In 1935 waren de Joods-Duitse zionisten de enige van alle Joods-Duitse groeperingen die de ronduit verwerpelijke Neurenberg Rassenwetten steunden. De zionisten werden bedankt voor de gewezen diensten, want na Kristallnacht in 1938 lieten de nazi's de publicatie van alle joodse kranten verbieden met uitzondering van de Rundschau, het mondstuk van de zionistische beweging in Duitsland. Tussendoor bezochten prominente nazi's hun antisemitische zionistische evenknieën in Palestina.
Zo werd Adolf Eichmann in Palestina rondgeleid door enkele prominente zionisten. Eichmann, de planner van de Holocaust, en de zionisten probeerden een deal te sluiten, maar de Britten staken daar een stokje voor.Terwijl een groot deel van de wereld de nazi's boycotten toonden de zionisten meer dan wie dan ook zich bereid om samen te werken en akkoorden af te sluiten met nazi-Duitsland.
Ondanks de verschrikkelijke omstandigheden waarin de Duitse joden moesten leven werd ongeveer 2/3de van de migratieaanvragen van Duitse joden geweigerd door de zionistische beweging in Palestina. Zij verkozen om joden uit Groot-Brittannië en de V.S. toe te laten voor immigratie, hoewel die geen direct gevaar liepen. Maar joden uit die laatste twee landen liepen veel warmer voor het zionistische project dan de Duitse joden die verbolgen waren over de zionistische collaboratie met de nazi's. Het zionisme vertegenwoordigde duidelijk maar een klein deel van de Duitse joden.
Dat David Ben Gurion, de oprichter en eerste president van Israël weinig medeleven had met de slachtoffers van de Holocaust is geen geheim. Hij verklaarde: "Als ik wist dat het mogelijk was om alle Duitse kinderen (waarmee hij de Duitse joden bedoelde) in veiligheid te brengen door hen te transporteren naar Engeland, of enkel de helft ervan te redden door hen te over te brengen naar het Land Israël, dan zou ik voor de tweede optie kiezen." David Ben Gurion meende wat hij zei.
Met het verdwijnen van het openlijk antisemitisme in Europa –althans op beleidsniveau- kwam het zionisme in een crisis terecht. De zionistische beweging had het antisemitisme nodig om joden te doen migreren naar Palestina. In de Arabisch-Islamitische wereld woonden grote groepen joden die in tegenstelling tot de Europese joden niet in contact kwamen met het Europese antisemitisme. Er was geen sprake van Jodenvervolging of een structureel antisemitisch beleid in de Arabisch-Islamitische landen. Arabische joden hadden dus geen boodschap aan het zionisme
http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2014/07/25/israel-het-laatste-bolwerk-van-antisemitisme-op-aarde