dominustecum
16-07-2014, 23:32
(Door: Rogers Emerson)
Jaren geleden suggereerde een Irakese denker en schrijver, Kanan Makiya, dat de Arabische wereld een waanvoorstelling had met betrekking tot geweld en antipathieën die zijn politieke cultuur kreupel maakte. Hij schreef verschillende boeken die deze harde realiteit laten zien, inclusief “Cruelty and Silence” en “The Republic of Fear”, dat hij onder pseudoniem schreef. Helaas is er een kwart eeuw later weinig reden om aan Makiya’s perspectief te twijfelen dat hun Arabische wereld geen idee heeft hoe te gedijen en in de moderne wereld te overleven. Zou er geen olie zijn, dan zou de regio een moeras van mislukking en armoede zijn – geen enkele werkende democratie of succesvolle culturele entiteit (Libanon probeert het, maar wordt noord en zuid en intern belegerd); geen greintje serieuze tolerantie voor pluraliteit of burgerlijk debat; geen serieuze en aanhoudende inzet voor een cultuur van integratie en het bestaan van het moderne recht.
Ik ben er niet van overtuigd dat welke Arabische denker of schrijver – nu of in het verleden – dan ook de ramp die zich afspeelt in het Midden-Oosten eerlijk kan duiden. Ik heb het ook over dergelijke eminente letterkundigen en historici als Albert Hourani, Fouad Ajami (rust in vrede) of zelfs Edward Said, die het ongetwijfeld op dezelfde oude excuses van het Westers imperialisme zouden gooien.
Men kan proberen om de schuld aan het Westen, Israël, Bernard Lewis, George W. Bush of Obama te geven. Maar in feite behoort de verantwoordelijkheid voor de puinhoop bij een anti-moderne, tribale en sektarische mentaliteit te liggen, die de regio nog steeds opzadelt met wreedheid en geweld. De dominante religie en haar meer dan extreem trouwe volgelingen zitten gevangen in een wereldbeeld dat middeleeuws en beangstigend blijft.
Van Syrië tot Egypte en tot in Irak – het recept voor een wettelijke regering is tirannie en het antwoord op elk moeilijk probleem is geweld.
Ik schrijf dit helaas met tegenzin, als iemand die in de regio heeft gewoond en die daar vrienden heeft gehad en die de strijd van goed bedoelende en verlichte mensen van nabij heeft gezien. Maar wat er zich vandaag de dag ontvouwt is niet nieuw voor de regio – lees “Struggle for Syria” door Patrick Seale of Hanna Batatu’s omvattende studie over de politieke cultuur van Irak.
Het is in sommige kringen gebruikelijk om de opdeling van de regio na WO I de schuld voor de problemen te geven. Maar bijna een eeuw later voelt dit gewoon als een excuus om het afleggen van rekenschap te vermijden. Ja, het slecht trekken van grenzen en van buitenaf opgelegde regimes kunnen voor enige tijd grote schade aan een cultuur aanrichten, maar het onderliggende probleem – het onvermogen of de onwil om te leven met de buren, of het nu staten of individuen zijn – is in elke cultuur of samenleving een recept voor spanning en geweld.
Niemand schijnt het momenteel slechter te doen dan de Arabische wereld. Zelfs in Egypte, dat van oudsher een van de meest stabiele en burgerlijke van de Arabische staten is, is ongebreidelde vervolging en discriminatie van christenen en Joden al tientallen jaren aan de gang. In de afgelopen maanden is er een bijna genocidale ijver van moslimextremisten geweest, die nog geen grammetje aan diversiteit of pluriformiteit als een kwestie van recht en gerechtigheid kunnen verdragen.
Kortom, een cultuur verenigt of fragmenteert. Of zoals Lincoln het zou hebben gezegd: een verdeeld huis blijft niet overeind staan. Vandaag is het moeilijk om met diegenen te discussiëren die ooit hebben voorgesteld dat het opdelen van Irak de beste en enige weg naar stabiliteit was.
Voor diegenen die beweren dat de Verenigde Staten zich opnieuw militair moet inlaten en opnieuw in de problemen van de regio zou moeten worden verwikkeld, sorry, maar nee. Er is gewoon geen manier om een regio te helpen stabiliseren die zindert van zoveel haat, vijandigheid en onveiligheid. We hebben genoeg bloed en geld geïnvesteerd vergeleken met het kleine rendement dat eruit werd gehaald. De situatie is ziek – en elke macht die zich met deze ramp inlaat, zal gewoon door deze worden opgeslokt. We zijn al een paar keer in Irak mislukt en hebben het in Afghanistan niet veel beter gedaan. Moeten we dezelfde blunders steeds weer blijven maken?
Laat de Arabische Liga, als hij dit wenst, de nieuwe grenzen trekken en de kaart opnieuw tekenen. Ons doel moet zijn om constructief te werken, te onderhandelen als de omstandigheden het toelaten en ons te richten op onze verdediging en militaire capaciteiten. We moeten een defensieve houding aannemen en agressief zijn in die verdediging, maar aan het sturen van grondtroepen valt gewoon niet te denken.
Dat betekent niet dat we niets doen (James Baker heeft onlangs een aantal ideeën voorgelegd over de te volgen stappen.) Probeer te onderhandelen, te discussiëren en probeer waar mogelijk gezondere opties dan regionale chaos en oorlog te verkrijgen. Het zou ook mooi zijn om een soort buitenlands beleid te hebben, iets dat de ongelukkige regering-Obama duidelijk niet heeft.
Maar laten we eerlijk zijn. Een groot deel van de Arabische wereld wordt vooral verenigd door zijn haat tegen het Westen en tegen Israël. Die haat is een droevig fundament om een toekomstgerichte of moderne cultuur en economie op te bouwen. Dat is de reden waarom een kwart eeuw later de melancholieke observaties van Makiya opvallend en waar blijven.
Ajami schreef enkele jaren geleden in zijn boek “The Arab Predicament” dat het onvermogen om anderen tegemoet te komen een fundamentele uitdaging in de Arabische wereld was, waar tribalisme en traditionalisme de mensen verder verdelen en vernietigen. Hij noemde deze waanzinnige benadering van de moderne wereld een poging om in een “zelfvervulde” wereld te leven.
Bron:
http://www.frontpagemag.com
Auteur: Rogers Emerson
Vertaald uit het Engels door:
Vederso
(voor http://www.ejbron.wordpress.com)
Geplaatst op 16 juli 2014 door E.J. Bron
http://ejbron.wordpress.com/2014/07/16/de-tragedie-van-de-arabieren/
Jaren geleden suggereerde een Irakese denker en schrijver, Kanan Makiya, dat de Arabische wereld een waanvoorstelling had met betrekking tot geweld en antipathieën die zijn politieke cultuur kreupel maakte. Hij schreef verschillende boeken die deze harde realiteit laten zien, inclusief “Cruelty and Silence” en “The Republic of Fear”, dat hij onder pseudoniem schreef. Helaas is er een kwart eeuw later weinig reden om aan Makiya’s perspectief te twijfelen dat hun Arabische wereld geen idee heeft hoe te gedijen en in de moderne wereld te overleven. Zou er geen olie zijn, dan zou de regio een moeras van mislukking en armoede zijn – geen enkele werkende democratie of succesvolle culturele entiteit (Libanon probeert het, maar wordt noord en zuid en intern belegerd); geen greintje serieuze tolerantie voor pluraliteit of burgerlijk debat; geen serieuze en aanhoudende inzet voor een cultuur van integratie en het bestaan van het moderne recht.
Ik ben er niet van overtuigd dat welke Arabische denker of schrijver – nu of in het verleden – dan ook de ramp die zich afspeelt in het Midden-Oosten eerlijk kan duiden. Ik heb het ook over dergelijke eminente letterkundigen en historici als Albert Hourani, Fouad Ajami (rust in vrede) of zelfs Edward Said, die het ongetwijfeld op dezelfde oude excuses van het Westers imperialisme zouden gooien.
Men kan proberen om de schuld aan het Westen, Israël, Bernard Lewis, George W. Bush of Obama te geven. Maar in feite behoort de verantwoordelijkheid voor de puinhoop bij een anti-moderne, tribale en sektarische mentaliteit te liggen, die de regio nog steeds opzadelt met wreedheid en geweld. De dominante religie en haar meer dan extreem trouwe volgelingen zitten gevangen in een wereldbeeld dat middeleeuws en beangstigend blijft.
Van Syrië tot Egypte en tot in Irak – het recept voor een wettelijke regering is tirannie en het antwoord op elk moeilijk probleem is geweld.
Ik schrijf dit helaas met tegenzin, als iemand die in de regio heeft gewoond en die daar vrienden heeft gehad en die de strijd van goed bedoelende en verlichte mensen van nabij heeft gezien. Maar wat er zich vandaag de dag ontvouwt is niet nieuw voor de regio – lees “Struggle for Syria” door Patrick Seale of Hanna Batatu’s omvattende studie over de politieke cultuur van Irak.
Het is in sommige kringen gebruikelijk om de opdeling van de regio na WO I de schuld voor de problemen te geven. Maar bijna een eeuw later voelt dit gewoon als een excuus om het afleggen van rekenschap te vermijden. Ja, het slecht trekken van grenzen en van buitenaf opgelegde regimes kunnen voor enige tijd grote schade aan een cultuur aanrichten, maar het onderliggende probleem – het onvermogen of de onwil om te leven met de buren, of het nu staten of individuen zijn – is in elke cultuur of samenleving een recept voor spanning en geweld.
Niemand schijnt het momenteel slechter te doen dan de Arabische wereld. Zelfs in Egypte, dat van oudsher een van de meest stabiele en burgerlijke van de Arabische staten is, is ongebreidelde vervolging en discriminatie van christenen en Joden al tientallen jaren aan de gang. In de afgelopen maanden is er een bijna genocidale ijver van moslimextremisten geweest, die nog geen grammetje aan diversiteit of pluriformiteit als een kwestie van recht en gerechtigheid kunnen verdragen.
Kortom, een cultuur verenigt of fragmenteert. Of zoals Lincoln het zou hebben gezegd: een verdeeld huis blijft niet overeind staan. Vandaag is het moeilijk om met diegenen te discussiëren die ooit hebben voorgesteld dat het opdelen van Irak de beste en enige weg naar stabiliteit was.
Voor diegenen die beweren dat de Verenigde Staten zich opnieuw militair moet inlaten en opnieuw in de problemen van de regio zou moeten worden verwikkeld, sorry, maar nee. Er is gewoon geen manier om een regio te helpen stabiliseren die zindert van zoveel haat, vijandigheid en onveiligheid. We hebben genoeg bloed en geld geïnvesteerd vergeleken met het kleine rendement dat eruit werd gehaald. De situatie is ziek – en elke macht die zich met deze ramp inlaat, zal gewoon door deze worden opgeslokt. We zijn al een paar keer in Irak mislukt en hebben het in Afghanistan niet veel beter gedaan. Moeten we dezelfde blunders steeds weer blijven maken?
Laat de Arabische Liga, als hij dit wenst, de nieuwe grenzen trekken en de kaart opnieuw tekenen. Ons doel moet zijn om constructief te werken, te onderhandelen als de omstandigheden het toelaten en ons te richten op onze verdediging en militaire capaciteiten. We moeten een defensieve houding aannemen en agressief zijn in die verdediging, maar aan het sturen van grondtroepen valt gewoon niet te denken.
Dat betekent niet dat we niets doen (James Baker heeft onlangs een aantal ideeën voorgelegd over de te volgen stappen.) Probeer te onderhandelen, te discussiëren en probeer waar mogelijk gezondere opties dan regionale chaos en oorlog te verkrijgen. Het zou ook mooi zijn om een soort buitenlands beleid te hebben, iets dat de ongelukkige regering-Obama duidelijk niet heeft.
Maar laten we eerlijk zijn. Een groot deel van de Arabische wereld wordt vooral verenigd door zijn haat tegen het Westen en tegen Israël. Die haat is een droevig fundament om een toekomstgerichte of moderne cultuur en economie op te bouwen. Dat is de reden waarom een kwart eeuw later de melancholieke observaties van Makiya opvallend en waar blijven.
Ajami schreef enkele jaren geleden in zijn boek “The Arab Predicament” dat het onvermogen om anderen tegemoet te komen een fundamentele uitdaging in de Arabische wereld was, waar tribalisme en traditionalisme de mensen verder verdelen en vernietigen. Hij noemde deze waanzinnige benadering van de moderne wereld een poging om in een “zelfvervulde” wereld te leven.
Bron:
http://www.frontpagemag.com
Auteur: Rogers Emerson
Vertaald uit het Engels door:
Vederso
(voor http://www.ejbron.wordpress.com)
Geplaatst op 16 juli 2014 door E.J. Bron
http://ejbron.wordpress.com/2014/07/16/de-tragedie-van-de-arabieren/