Vervolg
In reactie stuurde Sjarief Hoessein zijn zoon Faisal bin Hoesein naar Damascus, om daar onder de vooraanstaande Arabieren te polsen wat nodig zou zijn om hun steun te verkrijgen voor een opstand tegen de Khilafah. Het antwoord vatte Sjarif Hoessein samen in een brief gericht aan Sir Henry McMahon, die door de Britse regering aangesteld was als Hoge-Commisaris in Egypte. Dit schrijven, effectief de eisen die Sjarief Hoessein stelde aan de Britten voor zijn deelname aan hun plan tegen de Khilafah, draagt de naam het Damascus Protocol:
"In ruil voor zijn medewerking, wat zou moeten leiden tot controle over gans het Arabisch Schiereiland, Mesopotamië, Syrië, Palestina en een deel van Sicilë, formuleert Sjarief Hoesein de volgende eisen:
De onafhankelijkheid van de Arabieren, in een gebied begrensd in het noorden tot inclusief Mersina en Adana, en begrensd tot de 37e breedtegraad tot aan de Perzische grens; de oosterse grens zou de Perzische grens moeten zijn tot de Golf van Basra; in het zuiden zou het gebied moeten grenzen aan de Indische Oceaan, met uitzondering van Aden; in het westen zou het begrensd moeten worden door de Rode Zee en de Middelandse Zee tot Mersina.
Groot-Brittannië zou de vestiging van een Arabisch Khilafah moeten erkennen. (...) In ruil hiervoor verklaart de Sjarief zich bereid Groot-Brittannië preferentieel te behandelen in al de economische zaken van de Arabische landen, al het overige gelijk.
Een defensieve militaire alliantie zou overeengekomen moeten worden. In het geval één der partijen een offensieve oorlog zou ondernemen, dan moet de andere partij zich strict neutraal opstellen."
McMahon antwoorde namens de Britse regering bevestigend op Sjarief Hoesseins eisen, waardoor betreffende het Britse plan ter vernietiging van de Ottomaanse Khilafah met alle partijen op alle fronten een akkoord was bereikt:
"De gebieden van Mersina en Alexandretta, de delen van Syrië die gelegen zijn ten westen van Damascus, Homs, Hama en Aleppo, hiervan 5 kan niet gezegd worden dat zij zuiver Arabisch zijn, en derhalve moeten zij buiten de voorgestelde begrenzing (van het te vormen Arabische Kalifaat) gehouden worden.
Onder voorbehoud van aanpassingen, en zonder bevooroordeeld te zijn door verdragen tussen ons en bepaalde Arabische leiders, accepteren we deze begrenzing.
Voor wat betreft de gebieden binnen de voorgestelde grenzen, binnen welken het Groot-Brittannië vrij staat te handelen zonder de belangen van haar bondgenoot Frankrijk te schaden, ben ik gemachtigd u de volgende beloftes te doen namens de regering van Groot-Brittannië, en om als volgt te reageren op uw schrijven:
Dat onder voorbehoud van bovenstaande aanpassingen, Groot-Brittannië bereid is de onafhankelijk van de Arabieren te erkennen en behouden, in al de gebieden binnen de grenzen voorgesteld door de Sjarief van Mekka.
Groot-Brittannië garandeert de Heilige Plaatsen tegen iedere buitenlandse aggressie, en erkent hun individualiteit. Mocht de situatie dit toestaan, dan zal Groot-Brittannië de Arabieren adviseurs ter beschikking stellen, en hen helpen in het opzetten van een overheid die het meest geschikt is voor de verschillende gebieden. Aan de andere kant, het is begrepen dat de Arabieren reeds besloten hebben enkel de raad en het advies te zoeken van Groot-Brittannië; en dat de Europese adviseurs en ambtenaren zoals die nodig zijn om een gedegen overheidsapparaat op te zetten, Britten zullen zijn. Met betrekking tot de twee wilayat van Basra en Bagdad, de Arabieren erkennen het feit dat de posities aldaar ingenomen en de belangen aldaar gerealiseerd door Groot-Brittannië, een speciaal administratieve overeenkomst vereisen om deze gebieden te beschermen tegen buitenlandse aggressie, om het welzijn van hun inwoners te verzekeren en om onze gemeenschappelijke belangen te kunnen beschermen."
Groot-Brittannië stuurde Hoessein daarop hun agent T.E. Lawrence, om de Arabische opstand te coördineren. "Lawrence of Arabia", zoals T.E. Lawrence beroemd zou worden, doorzag de ambitie van Sjarief Hoessein heel duidelijk. Sjarief Hoessein was door de Ottomaanse Khalifah eigenlijk aangesteld als wali (gouverneur) over de wilaya (gouvernement) Hedjaz, maar in plaats van gehoorzaamheid tegenover de Khalifah en het behartigen van de belangen van de moslims was zijn eigenlijke doel anders. Lawrence scheef:
"Zijn (Sjarief Hoessein) doel is het vestigen van een (tweede) Khilafah voor zichzelf, en onafhankelijkheid voor de Arabisch sprekende mensen van de huidige vervelende onderwerping door de mensen die Turks spreken. Zijn doelstelling is dus duidelijk in conflict met de pan-Islamitische beweging die zijn voornaamste obstakel vormen. Zijn activiteit lijkt voordelig voor ons omdat het voortgaat volgens onze doelstellingen, de opsplitsing van het Islamitische blok en verstoring van het Ottomaanse Rijk. (...) Als we er toch voor zouden kunnen zorgen dat zijn politieke verandering gewelddadig zal zijn, dan zullen we de bedreiging van Islam verwijderd hebben."
Voor de zionisten was de afspraak van de Britse overheid met Sjarief Hoessein een aanleiding om ervoor te zorgen dat ook deze partij, de Arabische agenten van de Britten, met hen in zee zou gaan. Wiezmann contacteerde hiertoe Faisal bin Hoessein, de zoon van Sjarief Hoessein, om ook met hem definitieve afspraken te maken betreffende Palestina. Het resultaat van het overleg tussen beiden is bekend geworden als het Faisal-Weizmann Verdrag, dat ondermeer stipuleerde:
"Zijne koninklijke hoogheid de Amir Faisal, vertegenwoordigende en handelende namens het Arabische koninkrijk van Hedjaz, en dokter Chaim Weizmann, vertegenwoordigende en handelende namens de Zionistische Organisatie, bewust van de raciale broederschap en de eeuwenoude banden die bestaan tussen de Arabieren en het joodse volk, en zich realiserende dat de meest zekere manier om hun beider nationale aspiraties te kunnen realiseren is door middel van de meeste hechte van samenwerkingen in de vestiging van een Arabische Staat en Palestina, en ernaar verlangende om de goede verstandhouding die tussen hen beiden bestaat te bevestigen, zijn de volgende artikelen overeengekomen:
Artikel I
De Arabische Staat en Palestina zullen zich in al hun relaties en ondernemingen beperken tot de meest hoffelijke goodwill en begrip, en voor dit doel zullen Arabische en joodse agenten gevestigd worden en behouden worden in hunner beider gebieden.
(...)
Artikel III
Bij de vestiging van een grondwet en een administratie voor Palestina zullen al de stappen genomen worden die met de grootste zekerheid de tenuitvoerbrenging van de (Balfour) declaratie van de Britse regering van de 2e november 1917, zal garanderen.
Artikel IV
Al de noodzakelijke stappen zullen genomen worden om immigratie van joden naar Palestina op grote schaal aan te moedigen en te stimuleren, en om zo snel mogelijk de joodse immigranten te vestigen in het land door het opzetten van vestigingen en cultivatie van het land. Bij het nemen van de stappen zullen de rechten van de Arabische boer beschermd worden, en zij zullen geholpen worden om vooruit te gaan in hun economische ontwikkeling.
(...)
Artikel IX
Ieder dispuut dat kan ontstaan tussen beide partijen van het contract zal verwezen worden naar de Britse regering voor arbitrering.
Getekend,
Faisal bin Hoessein
Chaim Weizmann"
Zo verraadden Sjarief Hoessein en zijn zonen de Khilafah en de moslims. Zij verkochten Palestina wel aan de zionisten, in tegenstelling tot wat Khalifah AbdoelHamid II had gedaan. Enkel en alleen op zoek naar steun voor hun ambitie om als agent van Groot-Brittannië een eigen Khilafah te kunnen stichten.
http://www.expliciet.nl/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=7259