LELIJKERD
14-02-2003, 22:21
Amsterdam, 1 november 2002
parnassusweg 14:34
Cheb Khaled op de achtergrond, track 3
Karim vertelt over zijn hosselacties met betrekking tot de afgelopen nacht, ik luister met een halve oor, mijn gedachtes zitten bij die helse afspraak die ik om 15:00 uur heb bij de Abn-bank.
Karim begint me mateloos te ergeren, en we zijn midden in een discussie belandt over van alles en nog wat.
Ik keek hem alleen aan, ik vergat de weg, ik reed met 60 km per uur, de tijd dringt…. zonder te beseffen trap ik mijn gaspedaal helemaal in, op het moment dat Karim schreeuwde en mij attendeerde op mijn snelheid, zal ik wel 90 hebben gereden op een weg waar je max. 70 mag.
Op dat ogenblik werd ik ingehaald door een rode Volvo S 80 bouwjaar 2002 (kortom gatharlijke wagen) de Volvo die mij blijkbaar in de dode hoek had, voegde met gemiddelde snelheid in op mijn rijbaan, ik zat nog op de 90 en remmen kon niet meer, ik kon alleen nog maar naar rechts sturen................ Ik hoorde Karim naast me schreeuwen, ik focuste me alleen nog op het stuur, de auto voor me remde......blijkbaar wilde de inzittende personen uitstappen om ons te hulp te schieten……. mijn Audi A3 liet remsporen achter die de NASA vanuit de ruimte heeft kunnen vaststellen.
De auto draaide alsmaar rond en daar stond HET ….. iets van de natuur ............. ik knalde met de motorkap tegen DE boom die een stam heeft met eendiameter van hier naar Tokio en terug.......... op dat moment voerde de airbag geen moer uit, ik voelde mijn hoofd tegen de voorruit knallen……. Overal glas, alsof het scherven regende ….. als of die knal tegen de ruit niet genoeg was, knalde ik ook nog eens met mijn slaap tegen de boom…………… en dat was de FINAL BLOW ik hoorde niks meer.......
Ik dacht aan Karim.........
Heel gek, maar hij was de enige aan wie ik kon denken, ik kon mijn ogen niet openen, maar ik wilde hem graag zien.......
Ik voelde mijn hele lichaam niet meer, ik hoorde niks meer, ik kon alleen nog maar denken.........
Ik lig waarschijnlijk in een bed in het ziekenhuis, ik begin stemmen om me heen te horen.......... artsen, zusters.......... ik hoor een akelig piepgeluid naast mijn bed, iets dat mij in leven moet houden
laaat me gaaannn, als het mijn tijd is, dan moet ik nu gaan.......waarom in leven houden ?
weer dacht ik aan Karim........ hij is mijn beste vriend, we kennen elkaar al 16 jaar, sinds de basisschool waren wij al matties die het leven van de overige leerlingen zuur maakte, we stolen knikkers en flippo's van onze leeftijdgenootjes
wordt hij ook in leven gehouden door een of ander stom apparaat?
En weg was ik…………. Ik herinnerde me helemaal niks meer………
Dat was het begin van mijn 7 weekse verblijf op de afdeling intensive care.
parnassusweg 14:34
Cheb Khaled op de achtergrond, track 3
Karim vertelt over zijn hosselacties met betrekking tot de afgelopen nacht, ik luister met een halve oor, mijn gedachtes zitten bij die helse afspraak die ik om 15:00 uur heb bij de Abn-bank.
Karim begint me mateloos te ergeren, en we zijn midden in een discussie belandt over van alles en nog wat.
Ik keek hem alleen aan, ik vergat de weg, ik reed met 60 km per uur, de tijd dringt…. zonder te beseffen trap ik mijn gaspedaal helemaal in, op het moment dat Karim schreeuwde en mij attendeerde op mijn snelheid, zal ik wel 90 hebben gereden op een weg waar je max. 70 mag.
Op dat ogenblik werd ik ingehaald door een rode Volvo S 80 bouwjaar 2002 (kortom gatharlijke wagen) de Volvo die mij blijkbaar in de dode hoek had, voegde met gemiddelde snelheid in op mijn rijbaan, ik zat nog op de 90 en remmen kon niet meer, ik kon alleen nog maar naar rechts sturen................ Ik hoorde Karim naast me schreeuwen, ik focuste me alleen nog op het stuur, de auto voor me remde......blijkbaar wilde de inzittende personen uitstappen om ons te hulp te schieten……. mijn Audi A3 liet remsporen achter die de NASA vanuit de ruimte heeft kunnen vaststellen.
De auto draaide alsmaar rond en daar stond HET ….. iets van de natuur ............. ik knalde met de motorkap tegen DE boom die een stam heeft met eendiameter van hier naar Tokio en terug.......... op dat moment voerde de airbag geen moer uit, ik voelde mijn hoofd tegen de voorruit knallen……. Overal glas, alsof het scherven regende ….. als of die knal tegen de ruit niet genoeg was, knalde ik ook nog eens met mijn slaap tegen de boom…………… en dat was de FINAL BLOW ik hoorde niks meer.......
Ik dacht aan Karim.........
Heel gek, maar hij was de enige aan wie ik kon denken, ik kon mijn ogen niet openen, maar ik wilde hem graag zien.......
Ik voelde mijn hele lichaam niet meer, ik hoorde niks meer, ik kon alleen nog maar denken.........
Ik lig waarschijnlijk in een bed in het ziekenhuis, ik begin stemmen om me heen te horen.......... artsen, zusters.......... ik hoor een akelig piepgeluid naast mijn bed, iets dat mij in leven moet houden
laaat me gaaannn, als het mijn tijd is, dan moet ik nu gaan.......waarom in leven houden ?
weer dacht ik aan Karim........ hij is mijn beste vriend, we kennen elkaar al 16 jaar, sinds de basisschool waren wij al matties die het leven van de overige leerlingen zuur maakte, we stolen knikkers en flippo's van onze leeftijdgenootjes
wordt hij ook in leven gehouden door een of ander stom apparaat?
En weg was ik…………. Ik herinnerde me helemaal niks meer………
Dat was het begin van mijn 7 weekse verblijf op de afdeling intensive care.