Salaam mensjes,
Dit zijn al mijn gedichten op een rij, ik ga voorlopig niet meer schrijven
Ik hoop dat jullie ze mooi vinden Enjoy
Spijt en begrip = Mijn favourite
Wetend heb ik het overwogen
Om jou mijn begrip te tonen
We gooiden pijnlijke woede
Maar ik je begreep niet,
waarom je vervreemde
Houden van jou is een belevenis
Geen een kan me raken zoals jij
Je verborgen persoon was een ontdekking
Ontdekking die ik deed toen in je ogen keek
Ik zag een glinster van woede,
Ik begreep je niet.
We hielden ooit van elkaar
Maar ik begreep je nog steeds niet
Wereldse dingen die jou bezighielden
Pijn die je had, en niet deelde
Staken jaloezie op in mij
Ik was genoeg en overbodig
Je vervreemde en ik begreep je niet
Totale vreemden
Hij loopt langs mij, met ze vriendin
we kijken een keer, en dan neer
Ieder kijkt snel de ander kant op
We groeten niet, zeggen niets
Ik kijk genegeerd,
Jij kijkt elke kant uit,
Als het maar niet naar mijn richting is
We Vermijden ieder contact, ik winkel hier
en hij ergens anders.
Is het de haat of verwijten
dat ons zo idioot laat gedragen.
Ons laat verbergen achter dit belachelijk houding?
ik hunker zo
naar vergeetachtigheid.
Maar je staat in me geheugen gegrafeert
De hartstocht is er nog steeds
de lichamen namen afstand,
maar de geesten niet.
Het is zo zenuwslopend
we lopen elkaar weer voorbij
In de ene reflex,
voelen we elkaars adem weer
Hoe ik jou hand vast hield, wat zij nu doet
Totale vreemde van elkaar..
het is onze wet, nadat je elkaar lief heb gehad
Doe je alsof je elkaar nooit heb gekend
Ik voel rillingen in me rug
Als we bij de voorbijgang vechten
om niet achterom te kijken.
Ik kijk niet, en hij.......Daarvoor moet ik eerst wakker worden uit deze nachtmerrie..................
Bedriegend plaats
Weet je nog die schitterende dag
Toen alles om ons heen bevroor
Terwijl het zomer was.
Cafeetje op het Amsterdams terrein
vol met mensen, maar toch zaten we alleen
Het grondstuk onder onze voeten verdween
Zwijgend zaten we tegen over elkaar
Ik wist me geen houding aan te geven
omdat ik zo verliefd was,
vol schaamte voor jou
Alles om ons heen werd verfaagt,
maar wij zaten er nog steeds
Zo zoet en snoezig keken we elkaar aan,
De engelen op onze schouders
Bleven schrijven.
Ze begaat weer een fout, hij ook
Ze konden alles voorspellen,
Maar ze zwegen.
Uit schuldgevoel verdwenen ze
Toen waren we echt aan onze lot overgelaten
Ik zit er weer, alleen
Ik kijk om me heen en alles ruikt hetzelfde
Nu zie ik de koppels, zo onwetend
Waar trappen ze in? Illusies?
Dit cafee heeft een triest verleden
Het is bedriegend en onwetend
Twee onbekenden worden bekenden
Uiteindelijk kwam ik erachter
dat je gewoon een mens was
Met gevoelens, en eigen zondes,
maar dit cafeetje vertelde me iets anders.
Waarom kunnen engelen niet praten,
Of waarschuwen?
Dan hoefde niemand hieraan te beginnen
Zo beangstigend als nooit van te voren
ik probeer de engelen weer terug te roepen,
maar de zoveelste fout, werd hun èèn teveel.
Weg uit het niets
Teruggekomen om te bevestigen
Dat er niets meer valt uit te leggen
Je komt niet meer terug,
Ookal gaf ik me zoete woorden mee
Het antwoord blijft gewoon nee
Je zal de glas drinken na mij
je zal me voetsporen binnentreden
Want niemand zal zoveel van je houden als ik
Hoe kon je zomaar vertrekken
Ik had niks meer over de situatie te zeggen
Je stond stevig in je schoenen
Een koude blik, en jou hart van ijs
Niemand deed je meer iets
Je was weg, weg uit me leven
verplaatst in mijn verleden.
Ik hou van je, Ik hou van je
meer dan alles, maar je wilt weggaan
Ga maar weg, Ik red me wel
Ik zal eroverheen komen
Dat is wat ik met dit gedicht vertel
Ooit zal iemand mij gelukkig maken
ookal ben ik door de liefde van me leven verlaten