Shaakir
15-06-2014, 21:28
De overwinningen in Irak – onze houding.
We hebben allemaal de overdonderende overwinning gezien in Irak: die onterecht volledig aan ISIS wordt toegeschreven, dit is echter niet slechts een overwinning voor hun maar voor geheel ahl sunnah die in opstand is gekomen in Irak. Die uit verschillende soennitische strijdgroepen bestaat: ISIS is hier slechts één van. Het is een misleidende media-hype dat deze overwinning geheel en alleen aan ISIS te danken is. Het is vreemd dat het westen de successen van deze strijdgroep zo uitvergroot, terwijl hun media-strategie altijd is geweest elk succes van de Mujahideen te marginaliseren en te bagatelliseren, of zelfs te negeren. Wellicht worden deze successen aan een kleine strijdgroep toegeschreven die bekend staat om zijn extremisme, omdat het een schande is voor de westerse wereld als blijkt dat de Islamitische burgers in Irak de democratische “bevrijding” van het westen verwerpen en massaal in opstand zijn gekomen tegen het VS-geïnstalleerde democratische regime. Dit zou de meest gerust stellende verklaring zijn, het vermoeden is echter dat hier een verontrustendere verklaring voor is. Maar de hamvraag die gesteld zou kunnen worden is ‘Indien ISIS deze overwinning heeft behaald, moeten wij hen hierin dan steunen en dit toejuichen ondanks dat ze de Mujahideen in Syrië bestrijden en Moslims vermoorden?’.
De Rawaafidh in Irak zijn een vijand die de Moslims delen met ISIS, het is naast de kufaar van onder de kruisvaaders en de zionisten één van de hoofdvijanden. Dit punt moeten wij niet over het hoofd zien: ondanks dat we de misdaden van ISIS streng afkeuren. Er zijn idioten die Jabhat An-Nusra e.a strijdgroepen nu de grond in boren omdat ISIS deze wereldse overwinningen hebben behaald Irak, die Allah zelfs de kufaar schenkt, zoals we niet lang geleden hebben gezien. Dit kan dus niet gezien worden als het bewijs van hun rechtschapenheid, want dan zou dit betekenen dat de kufaar nog rechtschapener zijn dan hun, als we de militaire successen tegen elkaar opwegen. Sterker nog, als zij deze overwinningen als bewijs willen gebruiken, dan kunnen ze eerder als bewijs tegen hen gebruikt worden: want het is zeker niet kenmerkend dat Allah snelle overwinningen schenkt aan de Ummah die om weinig opofferingen vragen, zulke weinig-gezegende overwinningen schenkt Allah eerder aan de kufaar.
Er zijn aan de andere kant daarentegen ook idioten die bedroeft zijn over deze overwinningen op de Rawaafidh in Irak, slechts omdat ze behaald zijn door ISIS, en niet de strijdgroep waar zij wel achter staan, terwijl de vijand exact hetzelfde is gebleven: waardoor ze in hun blinde partijdigheid achter de Rawaafidh staan. Wij moeten ons dus niet gedragen als domme voetbal-supporters: wanneer onze “club” wint verheugt ons dit en wanneer andere “clubs” winnen zijn wij bedroeft: wanneer onze “club” verliest zijn wij bedroeft en wanneer andere “clubs” verliezen zijn wij verheugt. Deze sektarische partijdigheid siert een werkelijke Muwahid niet die ernaar streeft dat het Woord van Allah zal zegevieren. Nee, wij staan achter iemand zolang hij op de waarheid staat, en wanneer hij hiervan afwijkt keuren we dit simpelweg af.
Dus hun (mogelijke) overwinningen op de Rawaafidh is iets wat we toejuichen, dit is juist hetgeen waartoe wij hen oproepen en aansporen. Laat ze de wapens neerleggen tegenover hun broeders en deze richten op de Rawaafidh en de Nusariyah! Dan zul je niemand horen klagen, behalve een hypocriet. Het is dus jammer dat ISIS niet met dezelfde vurigheid vecht tegen de Nusairiyah in Syrië, en hun pijlen daar zowat exclusief richt op de Mujahideen. Hetgeen ons aan de Khawaridj doet denken waarover de Profeet heeft gezegd “Ze vechten tegen de Moslims en laten de ongelovigen met rust”.
Dus wat komt er na de overwinningen in Irak? Als de wapens die buit worden gemaakt in Irak tegen hun broeders worden gebruikt in Syrië, dan is dit niet de reden waarom wij deze overwinning toejuichen. Het zou slechts verklaren waarom de Rawaafidh in Irak zo opvallend weinig verzet hebben getoond: alsof ze wisten dat deze wapens ingezet zouden worden tegen de Mujahideen in Syrië (in Deir Zor o.a), die een groter gevaar vormen voor de Rawaafidh dan ISIS. Kortom, zolang de pijlen gericht blijven op de gedeelde vijand –de hoofdvijanden van deze Ummah– dan steunen wij elke Islamitische strijdgroep die hier in meedingt. Maar wanneer deze strijdgroep zijn pijlen richt op eigen broeders, dan keuren wij dit streng af: hoe vroom deze strijdgroep ook oogt, hoe hoog hun aspiraties mogen zijn, en hoe nobel hun streven ook is. Het goede wordt toegejuicht, en het foute wordt afgekeurd, alleen zo blijven wij vrij van sektarische partijdigheid.
En Allah weet het beste.
We hebben allemaal de overdonderende overwinning gezien in Irak: die onterecht volledig aan ISIS wordt toegeschreven, dit is echter niet slechts een overwinning voor hun maar voor geheel ahl sunnah die in opstand is gekomen in Irak. Die uit verschillende soennitische strijdgroepen bestaat: ISIS is hier slechts één van. Het is een misleidende media-hype dat deze overwinning geheel en alleen aan ISIS te danken is. Het is vreemd dat het westen de successen van deze strijdgroep zo uitvergroot, terwijl hun media-strategie altijd is geweest elk succes van de Mujahideen te marginaliseren en te bagatelliseren, of zelfs te negeren. Wellicht worden deze successen aan een kleine strijdgroep toegeschreven die bekend staat om zijn extremisme, omdat het een schande is voor de westerse wereld als blijkt dat de Islamitische burgers in Irak de democratische “bevrijding” van het westen verwerpen en massaal in opstand zijn gekomen tegen het VS-geïnstalleerde democratische regime. Dit zou de meest gerust stellende verklaring zijn, het vermoeden is echter dat hier een verontrustendere verklaring voor is. Maar de hamvraag die gesteld zou kunnen worden is ‘Indien ISIS deze overwinning heeft behaald, moeten wij hen hierin dan steunen en dit toejuichen ondanks dat ze de Mujahideen in Syrië bestrijden en Moslims vermoorden?’.
De Rawaafidh in Irak zijn een vijand die de Moslims delen met ISIS, het is naast de kufaar van onder de kruisvaaders en de zionisten één van de hoofdvijanden. Dit punt moeten wij niet over het hoofd zien: ondanks dat we de misdaden van ISIS streng afkeuren. Er zijn idioten die Jabhat An-Nusra e.a strijdgroepen nu de grond in boren omdat ISIS deze wereldse overwinningen hebben behaald Irak, die Allah zelfs de kufaar schenkt, zoals we niet lang geleden hebben gezien. Dit kan dus niet gezien worden als het bewijs van hun rechtschapenheid, want dan zou dit betekenen dat de kufaar nog rechtschapener zijn dan hun, als we de militaire successen tegen elkaar opwegen. Sterker nog, als zij deze overwinningen als bewijs willen gebruiken, dan kunnen ze eerder als bewijs tegen hen gebruikt worden: want het is zeker niet kenmerkend dat Allah snelle overwinningen schenkt aan de Ummah die om weinig opofferingen vragen, zulke weinig-gezegende overwinningen schenkt Allah eerder aan de kufaar.
Er zijn aan de andere kant daarentegen ook idioten die bedroeft zijn over deze overwinningen op de Rawaafidh in Irak, slechts omdat ze behaald zijn door ISIS, en niet de strijdgroep waar zij wel achter staan, terwijl de vijand exact hetzelfde is gebleven: waardoor ze in hun blinde partijdigheid achter de Rawaafidh staan. Wij moeten ons dus niet gedragen als domme voetbal-supporters: wanneer onze “club” wint verheugt ons dit en wanneer andere “clubs” winnen zijn wij bedroeft: wanneer onze “club” verliest zijn wij bedroeft en wanneer andere “clubs” verliezen zijn wij verheugt. Deze sektarische partijdigheid siert een werkelijke Muwahid niet die ernaar streeft dat het Woord van Allah zal zegevieren. Nee, wij staan achter iemand zolang hij op de waarheid staat, en wanneer hij hiervan afwijkt keuren we dit simpelweg af.
Dus hun (mogelijke) overwinningen op de Rawaafidh is iets wat we toejuichen, dit is juist hetgeen waartoe wij hen oproepen en aansporen. Laat ze de wapens neerleggen tegenover hun broeders en deze richten op de Rawaafidh en de Nusariyah! Dan zul je niemand horen klagen, behalve een hypocriet. Het is dus jammer dat ISIS niet met dezelfde vurigheid vecht tegen de Nusairiyah in Syrië, en hun pijlen daar zowat exclusief richt op de Mujahideen. Hetgeen ons aan de Khawaridj doet denken waarover de Profeet heeft gezegd “Ze vechten tegen de Moslims en laten de ongelovigen met rust”.
Dus wat komt er na de overwinningen in Irak? Als de wapens die buit worden gemaakt in Irak tegen hun broeders worden gebruikt in Syrië, dan is dit niet de reden waarom wij deze overwinning toejuichen. Het zou slechts verklaren waarom de Rawaafidh in Irak zo opvallend weinig verzet hebben getoond: alsof ze wisten dat deze wapens ingezet zouden worden tegen de Mujahideen in Syrië (in Deir Zor o.a), die een groter gevaar vormen voor de Rawaafidh dan ISIS. Kortom, zolang de pijlen gericht blijven op de gedeelde vijand –de hoofdvijanden van deze Ummah– dan steunen wij elke Islamitische strijdgroep die hier in meedingt. Maar wanneer deze strijdgroep zijn pijlen richt op eigen broeders, dan keuren wij dit streng af: hoe vroom deze strijdgroep ook oogt, hoe hoog hun aspiraties mogen zijn, en hoe nobel hun streven ook is. Het goede wordt toegejuicht, en het foute wordt afgekeurd, alleen zo blijven wij vrij van sektarische partijdigheid.
En Allah weet het beste.