Bekijk volle/desktop versie : Once upon a time...



10-12-2013, 15:12

"Kan fi saalef a-Zamaan…"[/SIZE][/FONT]



[SIZE=3][FONT=Palatino Linotype]Proloog:

Wat doe je wanneer alles waar je zeker van was, twijfelachtig wordt. Wanneer je in een identiteitscrises verkeert? Wil je dan wel achter de waarheid komen of houd jij je aan datgene wat je weet vast? Bang om er achter komen dat alles wat je wist een leugen was. Dat je eigenlijk voor iets anders bestemd bent, iets veel groter dan je ooit had verwacht. Volg het verhaal van Zara, een dappere krijger die achter haar ware identiteit komt. Ga mee terug in de tijd in Once upon a time…




Warning: Dit is een fictief verhaal, met verzonnen personages, steden en tijdperk.

Genre: drama, romantiek, actie




Dit verhaal is af


10-12-2013, 15:45


1. Once upon a time [/SIZE]


Het was het jaar 200 na Lumia en het lenteseizoen ging van start. De bladeren groeiden weer aan de bomen in het koninkrijk Maynour, en de roze bloesems kleurden het landschap. Na de harde winter scheen eindelijk het zonnetje weer. Dit betekende dat het seizoen van reizen weer van start ging.

Strak vooruitkijkend liep ze door de lange gang. Haar voetstappen echode door het paleis. Bewust van haar taak liep ze naar haar grootste verantwoordelijkheid toe. Zo net had ze nog persoonlijk de opdracht gekregen van de koning. Zijn woorden weerklonken nog helder in haar hoofd:

“Ik vertrouw er op dat je prinses Layla veilig naar Naimzar begeleid. Ze is jouw verantwoordelijkheid. Jullie vertrekken bij dageraad. Bereid je voor op de reis.”
Hij zat op zijn troon en keek op haar neer. Met één knie op de grond knikte ze nederig.
“Zara, jij bent mijn beste krijger, ik reken op je.” Vervolgde hij vaderlijk.
Ze blikte in de ogen van de koning en gaf hem een geruststellend knikje:
“Ik zal u niet teleurstellen.” Zei ze belovend.

Ze bereikte de noordelijke kant van het paleis en stopte met lopen toen ze voor Layla’s kamer stond.
“Is ze binnen?” vroeg ze aan de wachter en hij knikte en opende de deur voor haar.
Meteen liep Zara naar binnen en vond Layla op een stoel terwijl de kamermeisjes haar kisten inpakten.
“Prinses.” Groette Zara terwijl ze haar hoofd uit respect boog en Layla keek blij op.
“Zara! Ik ben blij dat je hier bent, heeft vader nog wat gezegd?”
Zara rechtte haar rug en zei:
“De koning heeft ons bevolen met dageraad te vertrekken. Ik raad u daarom dus aan om vanavond vroeg te gaan slapen.”
Layla knikte naar haar kamermeisjes waar na ze opstonden en de kamer verlieten.
“Zit.” Nodigde Layla haar uit en Zara nam plaats op een stoel.
“Ik moet eerlijk zeggen dat ik er echt tegenop kijk om naar Naimzar te gaan.”
Zara glimlachte en zei:
“U hebt geen keus, u moet uw training krijgen in Koninklijke etiquette. Er zal een dag komen dat u de koningin van het rijk wordt. Daarbij krijgt u ook les in vechtkunst, zodat u uwzelf altijd kunt verdedigen.”
“Maar dat hoeft toch niet als ik jou aan mijn zij heb.” Zei Layla vleiend en wederom moest Zara glimlachen.
“Dat is niet voldoende. Wie weet hoelang ik op aarde zal ronddwalen?”
Layla pakte Zara’s hoofd vast en keek diep in haar groene ogen.
“Moge God jou een lang leven geven.” Fluisterde ze en Zara hield teder de handen van Layla vast.
“Moge mijn leven voor u opgeofferd worden.”fluisterde Zara terug.
Layla en Zara waren samen opgegroeid in het paleis. Layla was de dochter van koning Nimraaz terwijl Zara de dochter was van Quraad, de hoofdbewaker van de koning. Hij overleed dertien jaar geleden toen hij de koning beschermde tegen een aanval van de Huzayn, de directe vijand van het Maynour koninkrijk. De koning liet Zara in het paleis wonen als vergoeding voor het martelaarschap van haar vader. Terwijl Layla opgeleid werd als prinses, werd Zara opgeleid als krijger. De koning zag al snel de eigenschappen van Quraad in zijn dochter en kon al voorspellen dat Zara zou opgroeien tot één van de beste krijgers uit Maynour. Toen Zara achttien jaar oud was, was ze meester geworden van de meest dodelijk vechtkunsten en werd door de koning persoonlijk gekozen als de Hoofdbewaker van Prinses Layla. In de drie opeenvolgende jaren had ze Layla vaak beschermd tegen onverwachtse aanvallen dat Layla op een gegeven moment zich nergens meer veilig voelde zonder Zara. Layla zag haar dan ook als een oudere zus en betrok haar zoveel mogelijk in haar leven. Niemand in het paleis kende de prinses zo goed als Zara. Ze had dan ook veel bewondering voor de prinses. Ze hield van haar maar liet haar emoties nooit haar plichten doen vergeten. Ze bleef altijd nederig in de aanwezigheid van de Koninklijke adel en zag zich nooit als een gelijke. Uit immense respect hield Zara de prinses hoog in het vaandal. Hopend zo haar vader in zijn voetsporen te volgen.

Het was een uur geleden sinds de schemering was verdwenen en Zara liep de paardenstal in. Meteen toen Fulsan haar zag begon hij onrustig te worden. Glimlachend aaide ze haar paard en geruststelde hem.
“Shhtt…spaar je krachten voor morgen.” Fluisterde ze.
“We hebben een heel reis te gaan.”
Fulsan werd rustig en liet zijn hoofd rusten op de schouder van Zara terwijl ze hem bleef aaien.
“Goed zo jongen, rust maar goed uit. Wie weet welke avonturen wij gaan meemaken.”

Die nacht had Zara geen oog dicht gedaan. Zittend hoog in een boom keek ze zover de maan het land verlichtte. Ze maakte zich zorgen. Bij dageraad zou de reis beginnen die vijftien dagen in totaal zou duren. De eerste acht dagen zouden in principe geen problemen opleveren. Maar het waren de drie dagen er na die haar zorgen baarde. Ze zouden stiekem en ongemerkt door het land van Huzayn moeten reizen. De Huzanen mochten niet weten van de Prinses’ reis. Ze zouden dan ongetwijfeld een cavalerie sturen om hen te onderscheppen om zo de prinses te gijzelen. Zara dacht na, en probeerde een strategie te bedenken. Ze moest de Prinses in ieder geval zo dicht bij zich houden.

10-12-2013, 16:01
Mash'allah, wat een leuk verhaal !!
Ik had ook je vorige verhalen gelezen, en die waren ook geniaal. Maar ik heb zo'n voorgevoel dat deze verhaal echt een topper wordt!

Schrijf gauw verder!
xx

10-12-2013, 18:00
2. Ik geloof je[/SIZE]
In een geroeste spiegel keek Zara naar haar spiegelbeeld. Haar haren waren nog net door het kamermeisje in een gevlochten kapsel gezet en haar hoofdhuid voelde strak aan. Ze draaide zich om naar haar paspop dat haar harnas droeg en zachtjes streek ze over het schild die van haar vader was.
“Ik zal u niet teleurstellen vader.” Fluisterde ze zacht terwijl ze de druk op haar schouders voelde. Langzaamaan begon ze de onderdelen van het harnas aan te trekken. Ze trok haar maliënkolder er onderaan en trok het mouwloze metalen harnas er boven op aan. Vervolgens ging ze zitten en stapte in haar leren laarzen die tot haar knieën kwamen, en ze stopte een dolk in zijvakje van haar laars. Toen ze helemaal aangekleed was, reikte ze naar haar zwaard die ze in haar schede stopte en pakte haar helm op die ze onder haar arm plaatste. Ze bekeek zich nog voor een laatste keer in de spiegel en ademde toen diep in.
“Laat de reis maar beginnen.”fluisterde ze er klaar voor.

“Zijn jullie goed uitgerust?” vroeg Zara aan de acht ruiters die gekozen waren voor de reis. De koning had ze eigenhandig gekozen op basis van hun betrouwbaarheid, vaardigheid en ridderschap. Het waren de beste soldaten van Maynour, bewezen door hun uitmuntende moed en vermogen die ze toonden in de slag van de Paarden.
“Ja Meester, ja!” riepen ze in koor.
“De koning heeft jullie speciaal gekozen voor deze belangrijke taak. Het is jullie vast ter oren gekomen dat hij jullie heeft gekozen vanwege jullie geweldige prestaties en moed. Maar laat dit jullie niet arrogant maken en te zelfverzekerd. Wees ten alle tijden behoedzaam zodat jullie niet verrast worden. Laat je waakzaamheid niet zakken tot je veilig in Naimzar bent. De aankomende twee weken zitten wij met elkaar opgescheept dus laat er geen vijandigheid tussen jullie ontstaan. Wie denkt deze reis niet aan te kunnen, moet dit nu aangeven en zich terugtrekken nu daar de tijd er nog voor is. Is er iemand die niet mee wilt?”
De mannen bleven stil in een rij staan en niemand verroerde zich. Zara gaf ze de ruimte en na een enige tijd stil te hebben gewacht werd het duidelijk dat niemand zich wilde terugtrekken.
“Goed. Dan moeten jullie nu de eed bij mij afleggen dat jullie de prinses zullen beschermen met jullie leven.” Vervolgde ze en één voor één kwamen ze naar voren en zworen de prinses te beschermen tot hun laatste adem. Vervolgens werden hun uitrusting en wapens geïnspecteerd. Zara trok het zwaard uit de schede van één van de soldaten en vroeg aan hem:
“Wat is jouw naam?”
“Dirar.”
“Dirar jouw zwaard moet geslepen worden. Hij is nogal aan de botte kant.” Beval ze en hij knikte:
“Ja Meester. Ik zal het meteen doen.”
Ze gaf hem zijn zwaard terug en hij maakte aanstalten richting de smid. Zara blikte naar Hanzala – een van de acht ruiters – en zag hem naar haar glimlachen. Ze kon haar glimlach niet onderdrukken en hij liep in kleine passen naar haar toe. Hanzala was een lange jongeman met een atletisch lichaam. Hij had maar weinige gelijken in slagvelden. Hij was de enige ruiter die ze persoonlijk goed kende. Ze waren beiden leerlingen van meester Hommane geweest en waren samen opgegroeid onder zijn leiding in het paleis.
Hanzala legde zijn zware handen op haar schouders en zei:
“Je doet het goed.”
Ze glimlachte en zuchtte opgelucht:
“Bedankt. Leiding nemen valt mij nog altijd te zwaar.”
Hij glimlachte herkenbaar en zei:
“Het is ook geen makkelijke taak.”
Hij liet haar schouders los en samen liepen ze in een wandelpas naar de paarden toe.
“Ik ben blij dat ik onder jouw commando sta. Ik ben er van overtuigd dat je de beste persoon bent voor deze taak.” Vervolgde hij.
“Je woorden zijn vleiend. Ik ben benieuwd of de andere ruiters er ook zo over denken.”
“Maak je daar maar geen zorgen over. Verhalen over jou heeft hen nieuwsgierig gemaakt. Ze willen je graag in actie zien.”
“Ik hoop dat er geen actie zal zijn. Ik hoop echt dat we zonder problemen in Naimzar zullen aankomen. Als de prinses ook maar iets overkomt dan ben ik dit leven niet waardig.” Zei Zara bezorgd.
“Maak je maar geen zorgen. Er rijden acht beruchte ruiters mee en één meesterlijke leider…niets dat ons kan overkomen.”
Zara wist dat Hanzala zelf niet in zijn woorden geloofde, maar het alleen zei om haar gerust te stellen. Net als zij was hij goed op de hoogte van het Huzayn gebied en negen ruiters konden niets voorstellen tegen een overmacht van 100 Huzanen ruiters. Zolang het nieuws de Huzanen niet bereikten konden ze ongezien wegkomen. Daarom waren slechts weinigen op de hoogte van de prinses’ vertrek.
“Mevrouw Zara, de Prinses is klaar.” zei Luna het kamermeisje van Layla die het gesprek tussen Zara en Hanzala onderbrak. Zara knikte naar haar en zei:
“Ik kom er aan.” En het kamermeisje liep nederig weer weg.
Zara blikte naar de lucht die steeds lichter werd en keek toen naar Hanzala.
“De zon komt bijna op. We moeten haast maken.”
“Ik controleer de koets.” Zei hij en ze knikte en vervolgens liepen ze beide weg. Onderaan de trap van het paleis wachtte Zara op de prinses, totdat haar komst aangekondigd werd door de portier. De paleisdeuren werden geopend en de prinses stapte naar buiten omhuld in een wijde lichtroze prinsessenjurk. Zara keek verbaasd op en voelde zich steeds machtelozer worden. Hoe kon de prinses onopvallend reizen als ze zoiets opvallends aanhad wat meteen weg gaf dat zij een prinses was. Haar jurk was niet geschikt voor een reis van vijftien dagen en Zara vroeg zich af of zij de enige was die er zo over na dacht. De prinses liep de trap af begeleid door haar kamermeisjes en glimlachte naar Zara. Toen ze vlak voor Zara stond zei Layla met een onderdrukte lach:
“Ik zie tekenen van bezorgdheid op je gezicht.”
Zara sloeg haar blik nederig neer en antwoordde:
“Het is uw veiligheid waar ik mij zorgen om maak, prinses.”
“Als het je geruststelt dan kleed ik mij wel weer om.” Antwoordde Layla.
Zara rechtte haar rug en wist dat het daar nu te laat voor was. De koning stond op het balkon wachtend op het vertrek van de Prinses en daarbij kwam de zon ook nog eens bijna op.
“Dat is niet nodig. Ik bedenk wel iets.” Glimlachte Zara waarna ze de prinses naar de koets begeleidde.
“Iets houdt me tegen van weggaan. Het liefst blijf ik thuis.” Zei Layla zuchtend terwijl ze achterom keek naar het paleis.
“U bent niet vaak uit het paleis gestapt, en u voelt zich alleen thuis veilig. Maar maakt u zich geen zorgen prinses, ik begeleid u veilig naar Naimzar.” Beloofde Zara.
Layla knikte glimlachend naar Zara en zei:
“Ik geloof je.”
Zara hielp Layla met instappen en toen ze goed zat sloot ze de deur van de koets dicht. Ze draaide zich om naar Luna het kamermeisje dat achter haar stond en vroeg:
“Zou jij zo snel mogelijk mijn reserve harnas uit mijn kamer willen halen.”
Luna knikte en haastte zich om de opdracht uit te voeren. Zara controleerde nog een keer alles en draaide zich vervolgens om met haar zicht naar het paleis toe. De koning stak zijn hand omhoog als teken van toestemming om te vertrekken en Zara boog ter afscheid en klom toen op haar paard. Toen Luna aankwam rennen met het reserveharnas en die in de bagage werd gezet kon de reis beginnen.
“Begin de mars.” Beval Zara en de eerste ruiters galoppeerden de poort uit gevolgd door de koets en als laatst Zara. De reis kon dan eindelijk beginnen.

10-12-2013, 18:27


Lijkt mij een leuke verhaal ga gauw verder! je heb een schrijftalent

10-12-2013, 18:33
De titel is van een film over een zwarte heks en iets met sneeuwwitje afspeelt maar dan voor volwassenen met actie.

10-12-2013, 18:37
Upp geweldige begin ga snel verder meid

10-12-2013, 19:06
Ik ben er dit keer bij! Upppsssss voor jou!

10-12-2013, 19:21

Citaat door Love.RealMadrid:
De titel is van een film over een zwarte heks en iets met sneeuwwitje afspeelt maar dan voor volwassenen met actie.
Ja dat is een serie over sprookjesfiguren in de echte wereld. Maar mijn verhaal heeft niks met de serie te maken. Once upon a time is een titel die gebruikt wordt om een verhaal te beginnen, elke taal heeft zo'n uitspraak. Bijv. in het Nederlands hoor je wel eens: "Eens lang geleden..." in het Arabisch: "Kan fi salaf a zaman" etc.

10-12-2013, 19:23

Citaat door Marokaanse007:
Lijkt mij een leuke verhaal ga gauw verder! je heb een schrijftalent


Citaat door Koningin.H:
Upp geweldige begin ga snel verder meid


Citaat door Sjeems:
Leuk begin


Citaat door Perla.:
Ik ben er dit keer bij! Upppsssss voor jou!


Citaat door didi-s:
Upp
Leuk dat jullie er bij zijn! Shokran voor jullie reacties

10-12-2013, 20:16
La chukran, uppss.

10-12-2013, 20:51
Uppp een heel leuk begin, hoe kan het ook anders met zo'n topschrijfster

10-12-2013, 23:28


3. Eerste dagmars[/SIZE]

De cavalerie was al een paar uur op reis en de ruiters leerden elkaar goed kennen terwijl Zara aan kop reed. Ze keek haar de heldere lucht en kon voorspellen dat het droog zou blijven.
“Zeg eens Aanvoerder…is het waar wat men over u zegt?” vroeg Barkad –één van de acht ruiters- aan Zara. Barkad was in tegenstelling tot de andere ruiters een stuk korter en dikker en hij was zeker 48 jaar oud maar ondanks zijn leeftijd was hij de meest onvolwassen van de acht. Hij kon nogal speels zijn en zag het leven als een groot spel. Maar dat maakte hem niet minder goed in strijden. Hij vreesde maar weinig in zijn leven en als hij vocht dan gooide hij zich helemaal in de strijd. Hij stond dan ook altijd in de frontlinie van slagvelden en toonde de moed die andere mannen aanmoedigde om hetzelfde als hem te doen. Het was om deze kwaliteiten dat hij gekozen was om deze cavalerie te begeleiden.
“Dat u elf man hebt gedood in de slag van de Paarden met uw zwaard?” vervolgde hij.
Zara glimlachte en keek Barkad aan.
“Klinkt het dan ongeloofwaardig?” vroeg ze geamuseerd.
“Dat een vrouw als een man vecht komt maar zelden voor. Zeker voor een jongedame als u.” antwoordde hij.
“Laat mijn leeftijd u niet doen misleiden beste man, noch mijn vrouwelijkheid.” Antwoordde Zara.
“Want ik heb mijn hele leven doorgebracht in het leren vechten en verdedigen.” Vervolgde ze.
“Hanzala heeft verteld dat u ook een leerling was van Hommane.” Zei Fariq, een andere ruiter.
“Dat klopt. Net als hij was ik ook een leerling van Hommane.” Zei Zara terwijl ze Hanzala glimlachend aankeek.
“Ik zeg u eerlijk aanvoerder… ik zou zelfs goud betalen om u in actie te zien.” Zei Barkad speels.
“Ja ik ook.” Viel Dirar bij.
“Ik ook.” Riep Fariq er boven op uit.
Zara moest haar lach onderdrukken en zei:
“Laten we maar hopen dat ons reis zonder problemen verloopt.”

Na een heel dagreis was de zon ondergegaan en de schemering trok weg. In de duisternis van de nacht kon Zara maar beter niet reizen terwijl de prinses in de koets gedragen werd. In de duisternis had Zara geen zicht op de omgeving en kon ze een gevaar niet van ver zien komen. Ze reden de pad af en wat dieper in de bos op een open plek waar een klein riviertje stroomde werd de kamp opgezet. Zo waren ze beschut van mensen en wist niemand dat ze hier waren.
“Zet een kampvuur op.” Beval Zara en Hanzala en Luqnot raapten hout bij elkaar. Zara bond Fulsan aan een boom terwijl ze hem aaide.
“Rust uit. Je hebt je goed gedragen.”
Fulsan begon van het gras te eten en Zara liep naar de koets waar Luna het kamermeisje Layla hielp af te stappen. Layla gaapte en Zara vroeg:
“Verloopt de reis naar wensen?”
Layla plaatste haar hand voor haar mond en knikte.
“Ik heb net een beetje geslapen maar ben nog steeds moe.”
Zara lachte en zei:
“Kom dan gaat u eerst eten en dan kunt u zo weer slapen.”

De temperatuur was sterk gedaald die avond en gekleed in bont zaten ze rond het vuur. Op een respectievelijke afstand zat de prinses niet in de buurt van de mannen vanwege haar status. Ondertussen werd er een schapenbeen boven het vuur geroosterd terwijl er water voor elkaar werd ingeschonken.
“Fariq en Luqnot… jullie zullen de eerste wacht houden.” Beval Zara de mannen. Ze knikten tevreden met het bevel en Zara keek naar de overige mannen. Wie moest ze aanwijzen voor de tweede dienst. Barkad had meer slaap nodig dan de rest en dat kon zijn waakzaamheid doen verzwakken… de overige mannen leken ook niet geschikt behalve Dirar.
“Dirar en ik houden de tweede wacht.” Besloot ze.
“Tot uw dienst, mijnvrouw.” Antwoordde Dirar.
“Ik kan ook wel de wacht houden.” Zei Hanzala.
“Ga maar slapen. Ik heb liever dat jij genoeg slaap binnen krijgt zodat je morgen extra alert bent tijdens de reis.” Antwoordde Zara.
“Jij weet het beste aanvoerder.” Knikte Hanzala vervolgens.
“Bij dageraad vertrekken we.” Zei Zara tenslotte.
“Is dat been nou klaar of nog niet. Ik heb honger als een paard.” Zei Barkad ongeduldig terwijl hij hongerig naar het geroosterde vlees keek.
Ze moesten lachen en al snel sneden ze het vlees in stukken en verdeelden het onder elkaar.

Terwijl de prinses lag te slapen in de koets hielden Fariq en Luqnot de wacht. Buiten op de grond lag Zara te slapen terwijl ze haar zwaard in haar rechterhand vast hield. Mocht er iets gebeuren dan kon ze in een reflex de prinses beschermen.
“Ik kan niet wachten tot ik weer terug ben in Maynour.” Vertelde Fariq terwijl hij naar het vuur staarde.
“Ik was nog niet zo lang op een expeditie geweest waardoor ik maanden weg ben geweest van mijn vrouw en kinderen. En net dat ik terug was in hun gezelschap kreeg ik het bevel weer om op pad te gaan.”vervolgde hij.
“Dit is nu eenmaal het leven van een soldaat, we brengen meer tijd door in de wildernis en veldslagen dan in onze huizen.” Verzuchtte Luqnot.
“Heb jij kinderen?” vroeg Fariq nieuwsgierig.
Luqnot schudde zijn hoofd en keek leeg naar de grond.
“Ik ben sinds mijn achttiende al op pad geweest. Het meeste van de tijd ben ik omringd door zwetende of bloedende soldaten dan mooie vrouwen, en als je ziet dat jouw kameraden vallen wil je al geen kinderen meer. Die zullen vast in de voetsporen van hun vader treden en ook op de slagvelden leven waar ze vervolgens afgeslacht zullen worden.”
Fariq kon begrijpen dat Luqnot verschrikkelijke dingen moest hebben gezien. Hij leek haast wel levensmoe.
“Je kunt niet voorspellen wat het lot van je kinderen zal zijn. Zonder vrouw en kinderen is het leven leeg…vooral als je een soldaat bent. Je hebt iets nodig om je aan vast te houden. Iets om voor te leven.”
Luqnot smuilde en zei:
“Als ik naar onze bevelhebber kijk, vind ik de kracht weer om te leven. Haar jeugdigheid en schoonheid maken deze reis aangenaam.”
Fariq keek verrast naar Luqnot en vroeg:
“Vind je haar soms leuk?”
Luqnot fronste en antwoordde:
“Welnee…ze is slechts een verademing om naar te kijken. Ik bewonder haar maar meer ook niet. Ik ken mijn plaats.”
Hij gooide vervolgens een steen in het vuur en keek daarna op naar de sterren.
“Volgens mij zit onze wacht al op. Laten we haar wakker maken.” Vervolgde hij en Fariq knikte.

Terwijl Dirar de slaap uit zijn ogen wreef verzamelde Zara hout om het vuur brandend te houden. Toen ze klaar was nam ze plaats naast Dirar en zei:
“Het is alleen jij en ik nu… heb je goed kunnen slapen?”
“Een beetje. Ik lag niet echt comfortabel.”
“Is het je eerste reis?” vroeg Zara vanwege zijn leeftijd. Hij was maar een jaar of twee ouder dan haar.
Hij knikte en antwoordde:
“Ik heb voorheen alleen in defensieve veldslagen gevochten. We verdedigden de stad binnen of buiten haar muren maar dit is mijn eerste reis als ruiter.”
Zara glimlachte en zei:
“Geef het een dag of twee en dan zul je op alle plekken kunnen slapen, hoe erg hard de grond ook is.”
Dirar lachte en knikte.
“Ken je een paar ruiters al of is dit de eerste keer dat je met ze bent?” vroeg Zara nieuwsgierig.
Dirar keek naar de slapende mannen en zei:
“Ik ken de gebroeders Rindjal en Barkad. Met de gebroeders ben ik opgegroeid in het dorp Roebl maar Barkad heb ik pas leren kennen in de slag van de Rivier toen hij mijn leven redde van een Kurim.” Zara kon zich de slag van de Rivier als de dag van gisteren herinneren. Ze was gerangschikt in de linkervleugel van het leger terwijl ze een aanval van de Kurim stam probeerden te verslaan. De Kurim stam was al jaren opstandig tegen het koninkrijk en toen ze genoeg mannen hadden vielen ze het koninkrijk aan. Met een leger van 13.000 man wisten ze de vijand te verslaan die twee keer zo groot was en ze onderworpen hen aan de wil van het Koninkrijk Maynour.
Zara keek richting de gebroeders Rindjal en vroeg:
“Hun vader was toch de grote kampioen Rindjal de reus?”
“Ja.”knikte Dirar.
De Rindjal gebroeders waren onafscheidelijk. Iqbal was de oudere broer en hij was een bevelhebber geweest van de rechtervleugel van het leger tijdens de slag van de Paarden. Geruchten gingen rond dat hij twee zwaarden had gebroken op de lichamen van de Huzanen en één paard had laten vallen met zijn blote handen. Hij was een kundige zwaardvechter en stond bekend om zijn ridderlijkheid. Bij de vrouwen deed hij het dan ook heel goed, die bezweken onder de betovering van zijn charmes en woorden. Zijn jongere broer Riaz integendeel had al een lange tijd geen woord gesproken. Sinds een jonge leeftijd had hij zijn spraakvermogen verloren. Van hem kon je dan ook geen woord verwachten. Alleen zijn broer begreep zijn gebaren die hij dan weer aan de rest doorgaf. Riaz was een uitstekende boogschutter en er werd gezegd dat hij nooit zijn doel miste. Hij richtte altijd op de ogen en volgens de geruchten zouden er honderden van de overlevenden van de Kurim stam blind zijn geworden door de pijlen van Riaz. Op de schouder van Riaz reisde een havik mee die erop uit werd gezonden om vijandelijke concentraties op te vangen en die vroegtijdig door te geven. De gebroeders Rindjal waren dan ook een unieke toevoeging aan deze cavalerie.
“En jij? Ken je al meerdere ruiters persoonlijk of alleen Hanzala.” Vroeg Dirar nieuwsgierig.
Zara schudde haar hoofd en antwoordde:
“Naast Hanzala ken ik niemand persoonlijk goed.”
“Nou we hebben nog een heel reis te gaan. We zullen elkaar nog goed leren kennen.” Zei Dirar glimlachend en Zara knikte:
“Ongetwijfeld.”

10-12-2013, 23:32

Citaat door Sweetgirl12:
Uppiee leuk begin!


Citaat door marokkaantje__:
Uppppppp


Citaat door Perla.:
La chukran, uppss.


Citaat door mocro_princes:
Uppp een heel leuk begin, hoe kan het ook anders met zo'n topschrijfster
Shokran voor jullie upp's

11-12-2013, 09:38
Geweldig i want more

Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92