abu.khuzaymah
29-11-2013, 18:38
Een goudvis leeft in een klein aquarium. Hij ziet een leven achter het glas, er is bedrijvigheid, er is beweging, maar de goudvis is hier geen onderdeel van. Zijn leven is begrensd tot een klein ruimte. Hij leeft in de kleine kom en zal nooit in de ruimte leven die hij dagelijks achter het glas ziet. Er zijn twee dimensies: de kleine dimensie waarin hij leeft, en de andere dimensie die in handbereik lijkt, maar waar hij nooit in zal leven. Dit is erg vergelijkbaar met onze leven, als we hierover nadenken.
We zien dat de Ummah beweegt, we zien dat de Ummah pilaren voor de hervorming aan het vestigen zijn, er is bedrijvigheid, er is leven. Maar in welke zin zijn wij hier een onderdeel van? Vele van ons gaan van huis naar school, van school naar huis, van huis naar werk, van werk naar huis, zien af en toe wat vrienden, bezoeken af en toe wat familie, en verspillen vele uren achter de tv of het internet, of achter spelcomputers en ander nutteloos vermaak. In het beste geval hebben we een gezin waar we goed voor zorgen, en onderhouden we goede banden met onze ouders, familie, buren en mede-moslims, we zien ze in de moskee, feestdagen, en andere gelegenheden. Eens in de zoveel tijd verandert het scenario en gaan we voor een paar weken naar onze landen van herkomst.
Maar veel verder komt het niet, dit is de kleine ruimte waarin wij leven, de rest van de Ummah zien wij vanachter een scherm. Veel moslims zullen dit normaal vinden, dit is de gang van zaken, dit is het leven, zo is het altijd geweest, zullen ze waarschijnlijk zeggen. Maar als wij de geschiedenis van onze voorgangers bestuderen dan merken we dat de meeste metgezellen niet in Medina en Mekka zijn overleden, de gehele wereld was hun toneel. Ga hun graven maar eens opzoeken, en je zult merken dat ze soms duizenden kilometers van Mekka en Medina zijn begraven, en dus gestorven. Kortom, zij waren niet begrensd tot die kleine ruimte waarin wij als legbatterijkippen-, of om bij het metafoor te blijven, als goudvissen leven. Ze leefden niet als gedomesticeerde dieren, in tegendeel tot veel Moslims vandaag de dag. Maar is dit iets om je zorgen over te maken? Zal men zich dan afvragen.
Als wij de Quran lezen dan zullen we merken dat dit totaal niet het karakter van een moslim hoort te zijn inderdaad. Allah roept ons herhaaldelijk op om de uitgestrektheid van Allah’s schepping te aanschouwen, en dan bedoel ik niet in HD op Discovery Channel. Hoe kan het dat de metgezellen De Boodschap de wereld over hadden verspreid met de beperkte communicatie- en vervoersmiddelen die zij hadden, terwijl wij van alle gemakken zijn voorzien en toch zo gedomesticeerd leven: in nota bene een maatschappij die alsmaar agressiever wordt tegenover moslims. Waar pleit ik dan voor? Hidjra? Dawah? Jihaad? Reizen? Waar ik voor pleit is dat we ons los rukken van alle conditioneringen die als kettingen om ons heen zijn gebonden, om gedomesticeerde burgers van ons te maken, die als zombies slechts kunnen denken aan de behoeften bevredigen. Terwijl we vanachter een scherm kijken naar een levendigheid in de Ummah waar wij geen onderdeel van lijken te maken, omdat we vast zitten in een 9-tot-5-mentaliteit, en de rest van de dag doelloos verloren gaat.
We zien dat de Ummah beweegt, we zien dat de Ummah pilaren voor de hervorming aan het vestigen zijn, er is bedrijvigheid, er is leven. Maar in welke zin zijn wij hier een onderdeel van? Vele van ons gaan van huis naar school, van school naar huis, van huis naar werk, van werk naar huis, zien af en toe wat vrienden, bezoeken af en toe wat familie, en verspillen vele uren achter de tv of het internet, of achter spelcomputers en ander nutteloos vermaak. In het beste geval hebben we een gezin waar we goed voor zorgen, en onderhouden we goede banden met onze ouders, familie, buren en mede-moslims, we zien ze in de moskee, feestdagen, en andere gelegenheden. Eens in de zoveel tijd verandert het scenario en gaan we voor een paar weken naar onze landen van herkomst.
Maar veel verder komt het niet, dit is de kleine ruimte waarin wij leven, de rest van de Ummah zien wij vanachter een scherm. Veel moslims zullen dit normaal vinden, dit is de gang van zaken, dit is het leven, zo is het altijd geweest, zullen ze waarschijnlijk zeggen. Maar als wij de geschiedenis van onze voorgangers bestuderen dan merken we dat de meeste metgezellen niet in Medina en Mekka zijn overleden, de gehele wereld was hun toneel. Ga hun graven maar eens opzoeken, en je zult merken dat ze soms duizenden kilometers van Mekka en Medina zijn begraven, en dus gestorven. Kortom, zij waren niet begrensd tot die kleine ruimte waarin wij als legbatterijkippen-, of om bij het metafoor te blijven, als goudvissen leven. Ze leefden niet als gedomesticeerde dieren, in tegendeel tot veel Moslims vandaag de dag. Maar is dit iets om je zorgen over te maken? Zal men zich dan afvragen.
Als wij de Quran lezen dan zullen we merken dat dit totaal niet het karakter van een moslim hoort te zijn inderdaad. Allah roept ons herhaaldelijk op om de uitgestrektheid van Allah’s schepping te aanschouwen, en dan bedoel ik niet in HD op Discovery Channel. Hoe kan het dat de metgezellen De Boodschap de wereld over hadden verspreid met de beperkte communicatie- en vervoersmiddelen die zij hadden, terwijl wij van alle gemakken zijn voorzien en toch zo gedomesticeerd leven: in nota bene een maatschappij die alsmaar agressiever wordt tegenover moslims. Waar pleit ik dan voor? Hidjra? Dawah? Jihaad? Reizen? Waar ik voor pleit is dat we ons los rukken van alle conditioneringen die als kettingen om ons heen zijn gebonden, om gedomesticeerde burgers van ons te maken, die als zombies slechts kunnen denken aan de behoeften bevredigen. Terwijl we vanachter een scherm kijken naar een levendigheid in de Ummah waar wij geen onderdeel van lijken te maken, omdat we vast zitten in een 9-tot-5-mentaliteit, en de rest van de dag doelloos verloren gaat.