Bekijk volle/desktop versie : Zielsverbintenis ♥



Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13

14-09-2013, 21:44



Zielsverbintenis....

Een gevoel van verschrikkelijke angst drong haar lichaam binnen. Al haar zintuigen stonden op scherp. Haar hoofd bonkte van de pijn en haar lichaam werd bekneld. Ze rook een verschrikkelijke geur. De geur maakte haar misselijk... ze wilde huilen en schreeuwen, maar in plaats daarvan bleef ze roerloos liggen. Ze durfde haar hoofd niet te bewegen, bang om hetgeen aan te treffen wat haar zal traumatiseren. Ze begon van alles voor zich te zien, en voelde al dat haar ogen de tranen niet meer konden houden. Ze probeerde zich te concentreren, want ze wist niet of ze dood was of leefde. Ze had geen idee... Ze haalde diep adem, en voelde een scherpe steek in haar ribben. 'help' zei ze zachtjes, maar haar stem klonk als een hopeloze emotionele kreet. 'help' herhaalde ze... 'help...'


©













Inhoudsopgave...:

1. http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=118896263&viewfull=1#po st118896263

2. http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=118896275&viewfull=1#po st118896275

3. http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=118896286&viewfull=1#po st118896286

4. http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=118921737&viewfull=1#po st118921737

5. http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=118937810&viewfull=1#po st118937810

6.http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=119043891&viewfull=1#po st119043891

7. http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=119219807&viewfull=1#po st119219807

8. http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=119302702&viewfull=1#po st119302702

9. http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=119751248&viewfull=1#po st119751248

10. http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=119923980&viewfull=1#po st119923980

11. http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=4795052&p=120254891&viewfull=1#po st120254891

14-09-2013, 21:45


'Ze valt weg!' 'Ze valt weg!'Paniekerige stemmen vulde de gangen van het ziekenhuis. Daar op het ziekenhuisbed lag een uitgeput lichaam. De artsen ontfermde zich over haar bijna levenloze lichaam. 'Probeer het nogmaals! We mogen haar niet verliezen!'De wanhoop was duidelijk te horen.... Haar ogen bleven gesloten en haar hart reageerde niet op de reanimatie. Het werd drukker op de gangen terwijl ze richting de OK rende... de tijd tikte door, en na elke seconden verdween er een stukje hoop....

Na een paar uur verlieten de artsen de operatiekamer. Een van hen zuchtte diep en keek met geschrokken ogen terug naar de plek, waar hij net alles op alles zette om een leven te redden. Hij had vele van dit soort situaties meegemaakt als arts, maar van deze was hij blijkbaar erg onder de indruk. Nog nooit voelde hij zich zo moe en verslagen, nadat hij de kamer was uitgelopen. Iets in hem zorgde ervoor, dat hij iets heftiger reageerde op de toestand van net.

Beelden van haar bebloede gezicht flitste door zijn gedachten. Beelden die hij eigenlijk al gewend was, maar niet kon loslaten. Hij was zo benieuwd naar haar...


Voorzichtig opende ze haar ogen, maar sloot ze direct nadat ze een felle pijn voelde. Ze wilde het nogmaals proberen, maar wilde geen pijn riskeren. Met haar vingers kneep ze in het stof dat ze onder haar lichaam voelde. Ze probeerde zich te bewegen, maar werkelijk alles deed pijn. Ze concentreerde zich op het stof dat ze vasthield en probeerde te raden wat het zou kunnen zijn. Ze voelde zich anders dan normaal...

Door die gedachten raakte ze in paniek. Haar ademhaling begon zich te versnellen.. ze opende haar mond om te gaan schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit. Dat zorgde voor een benauwd gevoel, waardoor ze nog erger in de stress raakte. Ze voelde onrustig met haar handen om haar geen, terwijl dat wel moeizaam ging.

'Rustig.. rustig.. ik ben bij je..'
Die verschrikkelijke stem. Ze begon te huiveren en probeerde te vluchten, maar ze kon nauwelijks bewegen.
'De dokter komt eraan..' hoorde ze hem weer zeggen.
Ze opende haar ogen weer, maar de pijn was ondraagelijk. Ze kreunde van de pijn en voelde een traan uit haar ooghoek glippen. Uitgeput bleef ze weerloos liggen. Haar hart ging tekeer. Er ging van alles door haar gedachten, maar haar lichaam liet het niet toe.

'Naoual...'
Die stem, die stem....

14-09-2013, 21:45
Zo heeft ze een tijdje stil gelegen. Ze durfde geen teken van leven te geven.. bang om zijn stem weer te horen. Ze verlangde zo erg naar de omhelzing van haar moeder. Naar de geruststellende woorden van haar vader en de grapjes van haar broers.

'Ik moet u vragen om de kamer te verlaten..' hoorde ze opeens iemand zeggen. Het was een diepe mannelijke stem.
'HOEZO?' hoorde ze hem weer verschrikkelijk fel reageren. 'Ik ben haar man!' ze voelde zich misselijk worden. Ze wilde iets terug zeggen, maar haar lichaam liet dat niet toe. Ze was te zwak.

'Toch moet ik u helaas verzoeken, om de kamer te verlaten. Het bezoeksuur is allang voorbij, en ze heeft rust nodig. Bovendien moeten we nog een aantal onderzoeken uitvoeren...'
Ze voelde zich opeens erg opgelucht. Was er gelukkig, één iemand... een vreemde weliswaar... die het voor haar opnam. Ze bedankte hem duizendmaal in haar gedachten.

Hem hoorde ze diep zuchten, en vervolgens zijn verschrikkelijke stem. 'Ik ben morgen terug, mijn liefste..' Het liefst was ze op dat moment 5 keer dood gegaan. Z'n hekel had ze aan hem.

Haar hoofd tolde van de stress, en ze kreeg een aantal flashbacks die haar huiveringen bezorgde. Ze herinnerde zich nog vaag, dat ze in een auto zat en dat ze zich niet goed voelde. Verder was het een vaag beeld dat ze zag.

'Naoual...'
hoorde ze die diepe stem weer zeggen. Het bezorgde haar rillingen en haar zintuigen werden erdoor gewekt. Ze bewoog haar vingers heel licht, als teken dat ze hem had gehoord.

Om de een of andere reden voelde ze zich veilig en erg gerustgesteld. De manier hoe hij haar naam zei, was duizend keer aangenamer dan hoe de verschrikking het uitsprak.

'Naoual, hoor je me?'
Ze bewoog nogmaals met haar vingers.

'Mooi zo..' hoorde ze hem zeggen. Ze voelde zijn aanwezigheid, ook al waren haar ogen gesloten. Wanhopig begon ze op zijn ademhaling te letten. Het stelde haar gerust..

'Weet je waar je bent, Naoual..?' Ze opende haar mond, maar er kwam alleen een zachte kreun uit.
'Je bent in het ziekenhuis..' zei hij voorzichtig. Bang voor een heftige reactie, maar Naoaul bleef rustig liggen.

'Naoual..?'
Een traan glipte uit haar ooghoek. Ze bleef stil liggen en bewoog haar vingers niet meer.
Ze had tijd nodig, tijd .. alleen.

14-09-2013, 21:46
De zin dwaalde duizenden keren langs haar gedachten. Ze wist dat ze niet thuis was en dat er iets ergs was gebeurt... maar nu wist ze het zeker. Er viel niets te ontkennen. Ze lag in het ziekenhuis... Er ging van alles door haar gedachten.. Wat als ze verlamd was? Ze wilde nog zo graag lopen. Wat als ze nooit meer wakker zou worden... De paniek sloeg toe. Ze was alleen in de kamer en dat maakte haar angstiger. Ze begon te huilen en ze huilde en huilde. Haar keel deed pijn. Ze wilde hier niet zijn.

Ze wilde omringd zijn door haar familie. De mensen die ze lief had. Ze begon zich af te vragen, waar ze waren. Wisten ze wel dat ze hier lag? Wat als ze het niet wisten? Dan zouden ze haar nooit kunnen komen steunen, terwijl ze die steun wel nodig had. Ze wilde hun bellen, maar hoe zou ze dat doen? Ze kon niet eens praten, ze kon haar ogen niet eens openen. Wist ze de nummers wel uit haar hoofd?

Van al die gedachten begon haar hoofd te gloeien. Ze voelde zich zwak en misselijk. Ze hoorde de deur open en dicht gaan. Ze bleef roerloos liggen. Het was een verschrikkelijk gevoel om niet te weten wie er in haar kamer was. Ze was altijd een control freak geweest en wilde alles weten en nu was ze afhankelijk van deze mensen in het ziekenhuis.

Er ging iemand naast haar zitten en pakte haar hand vast. De hand voelde warm aan... Ze bewoog haar vingers. Haar vingers verstrengelde zich met de vingers van die persoon. Stiekem hoopte ze dat ze van die man waren, die haar vertelde dat ze in het ziekenhuis lag.


'Lieverd toch...' Gelijk trok ze haar hand weg. De kracht die ze op dat moment voelde was onbeschrijfelijk. 'Waarom doe je nou zo?' vroeg hij op een kinderachtige manier. 'Ik ben je man..' herhaalde hij nadrukkelijk.

'W... we.. weg..' kwam er zachtjes en hees uit haar mond.
Haar hart ging te keer. Wat deed hij hier? Wanneer liet hij haar eindelijk eens met rust. Ze wilde hem niet horen, niet zien en niet voelen.

'Je weet toch wel wie ik ben?' vervolgde hij lachend. 'Alles komt goed, zina.'
'Alles komt goed...'
'Maar, wat kan jij een kluns zijn, zeg! Wie heeft je ooit dat rijbewijs gegeven?' zei hij op een spottende toon.

'Wat zei je?' vroeg hij lachend. Hij ging met zijn handen door haar haren. En drukte een kus op haar voorhoofd.

'Tuurlijk steun ik je!'

Hij maakte misbruik van haar. Haar bloed begon te koken. Hoe durfde hij misbruik van haar te maken, terwijl ze er zo bij lag. Hij wist dat ze zichzelf niet kon beschermen en dat hij daardoor alles kon maken. Hij zag het als een geintje, terwijl dit echt was. En wat bedoelde hij met kluns? Was hij er bij? Weet hij meer?'

'Naoualtje..'
'Hey, reageer eens! Heb niet de hele dag de tijd. Stel je niet zo aan...'

Ze voelde zich zo naakt. Hij bespotte haar, terwijl ze bijna dood was gegaan. Terwijl het nog niet zeker was, of ze het wel gaat redden. Terwijl alles nog zo vers was....'

'HEY' zei hij nu wat harder.
Ze voelde zijn sterke handen op haar schouders, en hij schudde haar lichtjes door elkaar. Ze voelde lichte steken in haar rug. Wat was hij aan het doen? Wilde hij haar dood hebben?

Ze kon dit niet zo maar laten gebeuren... iemand moest haar komen redden. Ze voelde zichzelf zo hopeloos. 'help' zei ze schor.

Bij elke aanraking van hem, stierf een stukje waardigheid en trots. Hij had haar, zoals hij haar wilde hebben.....

14-09-2013, 22:11


Prachtig begin ga gauw verder

15-09-2013, 16:19
Lijkt me wel een tof verhaal en spannend dus ga vooral verder, ben benieuwd...

15-09-2013, 22:15
Nieuwe fan.

Up voor meer.

15-09-2013, 23:32
Nu ben je niet meer zo sterk ,heh!' zei hij , terwijl hij haar dekens wegduwde. Ze probeerde krampachtig haar benen te bewegen, maar tevergeefs. Ze voelde een koude wind die haar huid aanviel. 'Niet weer... niet weer... oh god.. niet weer' ging er door haar gedachten heen. Haar gedachten hadden de vorige keer al verdrongen en nu zou ze er nog een trauma bij krijgen.
Hij kon toch niet...? Nee, nee nee. Zo was hij niet. Zo probeerde ze zichzelf te overtuigen dat hij niet zo'n beest kon zijn, maar stiekem wist ze wel beter. Ze had het altijd al beter geweten. Vanaf moment één, was ze erop tegen. Maar, nee hoor. Er waren mensen die het beter wisten.. volgens hen dan. Ze moest en zal kennis met hem maken. En dat deed ze. Het was haar grootste fout. Hij was een akelig persoon, zo verdroven van binnen.

De eerste aanraking met haar blote onderbenen deden haar huiveren. 'N..nee' kwam er nog bibberig uit haar mond, maar dat zou hem niet stoppen. Ze was machteloos en het was een pijnlijke gedachten, maar ze moest het maar accepteren.Ze vroeg zich af, wat ze aan had. Ze vervloekte het ziekenhuis, de man die haar de vorige keer had beschermd, maar ze vervloekte vooral zichzelf. Ze had haar eigen intuïtie moeten volgen, dan was dit allemaal niet gebeurt. Was ze maar gelijk dood gegaan, dat was beter geweest dan dit lijden. Ze wist dat dit een erge denkwijze was, maar ze voelde zich zo gekleineerd. Ze was verdomme een vrouw met eigen waarden.. en hij zorgde ervoor dat ze alles verloor.

'Naoual...' zei hij hees. 'Mijn Naoual ...'.
Ze reageerde niet, maar hij ging gewoon weer verder met praten.
'Wist je nog... die ene keer bij ons thuis...'. Hij begon te lachen. 'Ik hoop dat jij het nog weet, want ik herinner me het als de dag van gisteren...'
'Het was geweldig...' vervolgde hij. 'Ik heb je nooit kunnen bedanken.. nou bij deze dan..'

Terwijl hij dit zei, hield hij haar hand vast en plante een kus op haar ringvinger. 'Mijn vrouwtje..' zei hij zachtjes. Naoual die daar verloren bij lag, liet dit maar gebeuren. Ze kon het toch niet stoppen. Ze nam zich voor om aan dingen te denken die over een totaal ander onderwerp gingen. Hopend dat dat haar zou afleiden....

Ze werd uit haar gedachten gehaald door een herkenbaar deuntje, ze herkende het alls een beltoon. Hij ging een aantal keer over en uiteindelijk nam hij zuchtend op.
'Met mouss...' zei hij kortaf.
'Ik ben nu niet in de buurt..... nee dat klopt .... Ik had ze al klaar gelegd... Liggen ze daar niet meer?... Ja.. ja.. dat moet dan maar. Ik zie je zo' Hij eindigde het gesprek en deed zijn mobiel weer in zijn zak.

'Ik moet weg..' zei hij snel en zuchtend.
'Maar ik wil nog een laatste kus...'

Haar ademhaling ging sneller. Ze wilde er tegen vechten... Hij plante een kus op haar droge lippen. Ze voelde de kus keer op keer, ook al had hij haar allang los gelaten. Ze had verloren... Hij legde haar deken weer over haar heen. Ze hoorde zijn voetstappen.

'Zaken gaan voor... ..' zei hij kortaf en hij gooide de deur open en dicht.

15-09-2013, 23:33
Dankjulliewel

16-09-2013, 10:09
Wooooow ben benieuwd..

16-09-2013, 20:02
Ze heeft daar uren gehuild om haar leven. Het eenzaam gevoel werd steeds groter. Verpleegkundigen stonden vragend aan haar bed. Niemand wist, waarom ze huilde. Ze huilde om haar toestand, , haar gekrenkte trots en vooral het gemis van haar familie. Ook om de angst, dat de verschrikking weer terug zou keren. Hij zou afmaken, waarmee hij was begonnen, en niemand kon hem stoppen. Ze wist niet eens hoelang ze hier al lag. Moustafa kennende had allang wat smoesjes klaar, om de vragen van haar familieleden te omzeilen. Toen haar tranen op waren en haar ogen kurkdroog waren besloot ze weer om een poging te wagen, om haar ogen te openen. Het zou alles vergemakkelijken.

Ze wist niet wat het was, maar haar ogen voelde loodzwaar aan. Het koste haar veel moeite om ze te kunnen openen. Uiteindelijk besloot ze verslagen, het te laten rusten. Dat zou ze later wel weer proberen, als ze een beetje tot rust was gekomen. Ze probeerde zich te ontspannen, maar werd gelijk verstoord door een Verpleegkundige die binnen viel.

'Goedeavond mevr. Mouljani'' . Ze probeerde wat terug te zeggen, maar dat lukte niet. Haar keel was kurkdroog. Wat verlangde ze op dit moment naar een koud glas water. Alleen al om het droge gevoel in haar mond te laten verdwijnen.
'Ik zie dat u bent gestopt met huilen... Had u pijn, mevrouw? ' Er viel een pijnlijke stilte. Ze voelde dat ze bezig was met het bed.

'De arts komt zo bij u langs...' vervolgde ze.
'Hij zal nog wat onderzoekjes bij u uitvoeren... ' 'Hoort u mij, mevrouw?' 'De dokter zei dat je wel reageerde..'
Ze hoorde de vragende toon in haar zin. Geloofde ze het niet?

Naoual beweegde haar wijsvinger een aantal keer. Dat was een middel om iedereen te laten weten, dat ze er nog wel was. En dat ze bewust was, van hetgeen dat er gebeurde. 'Beweeg je vinger, nog eens..' vroeg de Verpleegkundige. Naoual deed wat er haar gevraagd werd. Op het moment dat de zuster wilde reageren, werden ze verstoord door een mannelijke stem.

Het hart van Naoual ging tekeer. Hij was het, hij was het.. hij was het! Ze voelde zichzelf als een klein kind. Zijn stem zorgde voor kalmte, en ze voelde zich beschermt. Het was natuurlijk zijn taak, maar bij hem voelde het anders aan. Ze hoorde hem neuriën... terwijl hij een aantal gegevens controleerde. Ze spitste haar oren, en begon aandachtig naar zijn gezang te luisteren... ze wilde niet dat het ophield.

'Zo... Naoual...' zei hij opeens. Ze piepte als reactie dat ze hem had gehoord. Hij legde zijn grote hand op haar voorhoofd en ging vervolgens naar haar oogleden. Met een hand duwde hij voorzichtig één ooglid open, en scheen er met een lichtje in. Het deed verschrikkelijk veel pijn.

'Kun je je ogen, nog niet openen?' vroeg hij na een tijdje? Uit het niets viel er een traan uit haar ooghoek. 'Hey, geen zorgen... ' zei hij geruststellend. 'Alles komt met de tijd....' ze voelde zich gerustgesteld. Hij voerde zijn controles uit, en ging vervolgens naast haar zitten op een stoel. Ze hoorde zijn regelmatige ademhaling.

'Naoual...' zei hij een beetje aarzelend.
'Heb je familie die langs kan komen?' 'Wil je dat ik er achteraan ga?' Het was even stil. 'Je man heeft duidelijk laten weten, dat je geen contact met ze hebt. Maar, meestal is het goed om in deze tijden met familie door te brengen..'

'Wat? geen contact met haar familie?' Ze was geschrokken. De hufter!! Ze beweegde met haar hand en sloeg een kleine kreet. 'fam...fam.. famm...i..iel..ie ' kwam er schor uit haar mond. Haar bloed kookte en ze voelde dat haar wangen warmer werden. Ze wisten het niet! Ze wisten niet dat hun dochter en zus in het ziekenhuis lag. Och, de arme mensen. Tuurlijk wilde ze haar familie bij haar hebben! Ze had ze vreselijk nodig....

16-09-2013, 20:03
Shokrane

16-09-2013, 20:15


wauw prachtig !! xxx

16-09-2013, 20:30
Prachtig! Up up!

16-09-2013, 21:16
Ga door. Ben nieuwsgierig.

Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13