saladin_2de
02-02-2005, 16:36
De geschiedenis van het Karaïsme
Karaïsme is de oorspronkelijke leer van het Judaïsme die gedurende de geschiedenis door verscheidene groeperingen beoefend werd. Dezen stonden onder verscheidene namen bekend, onder andere als de Rechtvaardigen, Sadduceeën, Boethusiërs, Ananieten en Karaieten. Kortom, allen die de Thora gehoorzaamden zonder andere geschriften aan de Thora toe te voegen.
Karaïsme is er altijd al geweest sinds dat God zijn wetten aan het Joodse volk heeft gegeven. Eerst werden degenen die Hasjem's wetten hebben gevolgd "Rechtvaardigen" genoemd. Pas in de 9de eeuw van de gewone jaartelling werden zij Karaieten genoemd. De vraag waarom Gods mensen tegenwoordig Karaieten worden genoemd is eigenlijk een vraag die te maken heeft met de oorsprong van de andere sekten. Eerst was er geen reden om de rechtvaardigen als een aparte sekte aan te merken, omdat er tenslotte maar één sekte was. Deze bestond uit het gehele Joodse volk. Gedurende de geschiedenis verschenen er diverse sekten. Teneinde onderscheid te kunnen maken tussen de rechtvaardigen en de andere groeperingen was het in verschillende perioden noodzakelijk om namen aan te nemen als de Sadduceeën, Boethusiërs, Ananieten en Karaieten.
De bijbelse periode - De Rechtvaardigen
In de bijbelse periode werden mensen onderverdeeld in twee groepen: de zondaars en de rechtvaardigen. Dikwijls werden de mensen verleid tot zonde door valse profeten die beweerden boodschappen van God door te geven. In sommige perioden volgde de meerderheid van Israël de valse profeten en waren er slechts weinigen die trouw bleven aan Hasjem (bijvoorbeeld Elia op de berg te Horeb). God stuurde zijn profeten "van 's morgens vroeg tot 's avonds laat" op pad om de mensen op te roepen zich te bekeren, maar helaas al te vaak kon Hasjem hen alleen laten luisteren door de natie te straffen met een grote ramp. Een groot deel van de bijbelse geschiedenis bestaat uit de bekende reeks van zonde, straf, bekering en redding.
De Tweede Tempel periode - De Sadduceeën en de Boethusiërs
De eerste vermelding in de geschiedenis van Israël van meer dan één sekte vindt plaats ongeveer 200 jaar na de afsluiting van de bijbelse periode in de eerste eeuw vóór de gewone jaartelling. Verschillende bronnen maken melding van twee tegenover elkaar staande sekten, de Sadduceeën (Zedoekiem) en de Farizeeën.
De Sadduceeën volgden de Thora zoals beschreven in de bijbel, terwijl de Farizeeën in een tweede "Mondelinge" Thora geloofden die zij toevoegden aan de geschreven Thora.
Gedurende de Tweede Tempel periode ontstonden er nog meer sekten, waaronder een andere groep gelovigen die ook alleen de geschreven Thora volgden en die Boethusiërs worden genoemd. En een groep Joden die diverse boeken aan de bijbel toevoegden en die Essenen worden genoemd (ook wel bekend als de "Dode Zee Sekte"
De Sadduceeën en de Boethusiërs zetten net als hun opvolgers, de Karaieten, de traditie voort die door Mozes was begonnen (Deut. 4,2) om de geboden van de Thora te houden zonder er iets aan toe te voegen of af te halen. We lezen vaak in de oude literatuur dat de Sadduceeën de doctrine van de onsterfelijkheid van de ziel en van beloning en straf in het hiernamaals verwerpen. Of dit juist is of niet heeft weinig gevolgen aangezien zij tot dit geloof kwamen op basis van een oprechte interpretatie van de bijbel (ook al zijn de meeste Karaieten het wat deze doctrine betreft niet met hen eens).
Farizeeën daarentegen geloofden dat de interpretatie van een bepaalde leraar goddelijk was en stelden deze leringen op hetzelfde niveau als de Thora. Na een tijdje ging deze doctrine een eigen leven leiden en beweerden zij uiteindelijk dat deze leringen van God afkomstig waren in de vorm van een tweede "Mondelinge" Thora. Zij gingen zelfs zo ver dat ze beweerden dat als twee leraren twee recht tegenover elkaar staande bijbelinterpretaties onderwezen beide interpretaties van God afkwamen.
De derde belangrijke sekte, de Essenen, had een bijbel die meer dan onze 24 boeken bevatten en had als gevolg daarvan diverse doctrines die niet uit de bijbel afkomstig zijn, zoals een zonnekalender.
Hoe lang deze drie sekten naast elkaar bleven bestaan is niet bekend. Vaak wordt gedacht dat de Essenen en de Sadduceeën ophielden te bestaan na de verwoesting van de tempel in het jaar 70. Dit blijkt echter niet het geval te zijn, want in de 10de eeuw zijn er nog geschriften afkomstig van de Essenen verschenen. Blijkbaar hebben zij de verwoesting van de tempel wel degelijk overleefd. In de literatuur die na het jaar 70 verscheen komen verwijzingen naar de Sadduceeën en Boethusiërs voor, zodat geconcludeerd kan worden dat ook zij nog enige tijd hebben voortbestaan.
De Middeleeuwen - De Ananieten en Karaieten
In de vroege middeleeuwen bleef de invloed van de Farizeeën groeien. Zij begonnen zichzelf Rabbijnen te noemen en gebruikten de naam Farizeeën alleen als ze terugkeken op de historische gebeurtenissen rond de Tweede Tempel periode.
In de 7de eeuw werd het Midden-Oosten overspoeld door het Islamitische Rijk. De Moslims hadden er geen belang bij om hun religieuze Islamitische gebruiken aan de Joden op te leggen en gaven hen binnen het systeem dat bekend staat als de Exilarchaat, een zekere vorm van autonomie. De Exilarchaat was honderden jaren eerder tijdens Sassanidisch bestuur ontstaan maar had tot nu toe alleen invloed gehad in Babylonië en Perzië. Van het ene op het andere moment veranderden de Rabbijnen van een plaatselijk Babylonisch fenomeen in een politieke macht die zich over het grootste gedeelte van het Midden-Oosten uitstrekte.
Vanaf de 3de tot de 5de eeuw hadden de Babylonische Rabbijnen een boekwerk met religieuze wetten samengesteld dat bekend staat als de Babylonische Talmoed en die zij nu aan iedere Jood in het Rijk oplegden.
Er heerste een felle weerstand tegen de Rabbijnen, vooral in de oostelijke provincies van het Rijk waar men nog nooit van de Talmoed had gehoord. De historici vertellen ons dat Joodse leiders die zich verzetten tegen de Talmoed in conflict kwamen met de Islamitische regering die de Rabbijnen volledige zeggenschap over andere Joden had gegeven. Van één verzetsleider die weigerde om de Talmoed te accepteren wordt gezegd dat hij een leger bestaande uit Joden leidde tegen de Moslimse regering. Zijn naam was Abu Isa al-Isfahani. Maar ook andere pogingen die werden ondernomen om zich te ontdoen van de Talmoed faalden. De Rabbijnen en hun Talmoed waren niet te stoppen.
Toen verscheen in de 8ste eeuw een sprankje hoop aan de horizon in de vorm van een slimme leider Anan ben David genaamd. Anan organiseerde verschillende anti-talmoedische acties en overtuigden het kalifaat ervan om een tweede Exilarchaat te vestigen voor hen die de Talmoed verwierpen. De Moslims stonden Anan en zijn aanhangers toe om de religieuze vrijheid op hun eigen manier te praktizeren. Anan wist een grote schare volgelingen om zich heen te verzamelen en zij werden bekend als Ananieten.
Enige tijd na Anan's dood gingen zijn volgelingen met andere anti-talmoedische groeperingen samen. Zij noemden zich "de Volgers van de Bijbel" of in het Hebreeuws "Bnei Mikra". Later werd "Bnei Mikra" afgekort tot "Karaïm" of in het Nederlands "Karaieten".
Karaïsme is de oorspronkelijke leer van het Judaïsme die gedurende de geschiedenis door verscheidene groeperingen beoefend werd. Dezen stonden onder verscheidene namen bekend, onder andere als de Rechtvaardigen, Sadduceeën, Boethusiërs, Ananieten en Karaieten. Kortom, allen die de Thora gehoorzaamden zonder andere geschriften aan de Thora toe te voegen.
Karaïsme is er altijd al geweest sinds dat God zijn wetten aan het Joodse volk heeft gegeven. Eerst werden degenen die Hasjem's wetten hebben gevolgd "Rechtvaardigen" genoemd. Pas in de 9de eeuw van de gewone jaartelling werden zij Karaieten genoemd. De vraag waarom Gods mensen tegenwoordig Karaieten worden genoemd is eigenlijk een vraag die te maken heeft met de oorsprong van de andere sekten. Eerst was er geen reden om de rechtvaardigen als een aparte sekte aan te merken, omdat er tenslotte maar één sekte was. Deze bestond uit het gehele Joodse volk. Gedurende de geschiedenis verschenen er diverse sekten. Teneinde onderscheid te kunnen maken tussen de rechtvaardigen en de andere groeperingen was het in verschillende perioden noodzakelijk om namen aan te nemen als de Sadduceeën, Boethusiërs, Ananieten en Karaieten.
De bijbelse periode - De Rechtvaardigen
In de bijbelse periode werden mensen onderverdeeld in twee groepen: de zondaars en de rechtvaardigen. Dikwijls werden de mensen verleid tot zonde door valse profeten die beweerden boodschappen van God door te geven. In sommige perioden volgde de meerderheid van Israël de valse profeten en waren er slechts weinigen die trouw bleven aan Hasjem (bijvoorbeeld Elia op de berg te Horeb). God stuurde zijn profeten "van 's morgens vroeg tot 's avonds laat" op pad om de mensen op te roepen zich te bekeren, maar helaas al te vaak kon Hasjem hen alleen laten luisteren door de natie te straffen met een grote ramp. Een groot deel van de bijbelse geschiedenis bestaat uit de bekende reeks van zonde, straf, bekering en redding.
De Tweede Tempel periode - De Sadduceeën en de Boethusiërs
De eerste vermelding in de geschiedenis van Israël van meer dan één sekte vindt plaats ongeveer 200 jaar na de afsluiting van de bijbelse periode in de eerste eeuw vóór de gewone jaartelling. Verschillende bronnen maken melding van twee tegenover elkaar staande sekten, de Sadduceeën (Zedoekiem) en de Farizeeën.
De Sadduceeën volgden de Thora zoals beschreven in de bijbel, terwijl de Farizeeën in een tweede "Mondelinge" Thora geloofden die zij toevoegden aan de geschreven Thora.
Gedurende de Tweede Tempel periode ontstonden er nog meer sekten, waaronder een andere groep gelovigen die ook alleen de geschreven Thora volgden en die Boethusiërs worden genoemd. En een groep Joden die diverse boeken aan de bijbel toevoegden en die Essenen worden genoemd (ook wel bekend als de "Dode Zee Sekte"
De Sadduceeën en de Boethusiërs zetten net als hun opvolgers, de Karaieten, de traditie voort die door Mozes was begonnen (Deut. 4,2) om de geboden van de Thora te houden zonder er iets aan toe te voegen of af te halen. We lezen vaak in de oude literatuur dat de Sadduceeën de doctrine van de onsterfelijkheid van de ziel en van beloning en straf in het hiernamaals verwerpen. Of dit juist is of niet heeft weinig gevolgen aangezien zij tot dit geloof kwamen op basis van een oprechte interpretatie van de bijbel (ook al zijn de meeste Karaieten het wat deze doctrine betreft niet met hen eens).
Farizeeën daarentegen geloofden dat de interpretatie van een bepaalde leraar goddelijk was en stelden deze leringen op hetzelfde niveau als de Thora. Na een tijdje ging deze doctrine een eigen leven leiden en beweerden zij uiteindelijk dat deze leringen van God afkomstig waren in de vorm van een tweede "Mondelinge" Thora. Zij gingen zelfs zo ver dat ze beweerden dat als twee leraren twee recht tegenover elkaar staande bijbelinterpretaties onderwezen beide interpretaties van God afkwamen.
De derde belangrijke sekte, de Essenen, had een bijbel die meer dan onze 24 boeken bevatten en had als gevolg daarvan diverse doctrines die niet uit de bijbel afkomstig zijn, zoals een zonnekalender.
Hoe lang deze drie sekten naast elkaar bleven bestaan is niet bekend. Vaak wordt gedacht dat de Essenen en de Sadduceeën ophielden te bestaan na de verwoesting van de tempel in het jaar 70. Dit blijkt echter niet het geval te zijn, want in de 10de eeuw zijn er nog geschriften afkomstig van de Essenen verschenen. Blijkbaar hebben zij de verwoesting van de tempel wel degelijk overleefd. In de literatuur die na het jaar 70 verscheen komen verwijzingen naar de Sadduceeën en Boethusiërs voor, zodat geconcludeerd kan worden dat ook zij nog enige tijd hebben voortbestaan.
De Middeleeuwen - De Ananieten en Karaieten
In de vroege middeleeuwen bleef de invloed van de Farizeeën groeien. Zij begonnen zichzelf Rabbijnen te noemen en gebruikten de naam Farizeeën alleen als ze terugkeken op de historische gebeurtenissen rond de Tweede Tempel periode.
In de 7de eeuw werd het Midden-Oosten overspoeld door het Islamitische Rijk. De Moslims hadden er geen belang bij om hun religieuze Islamitische gebruiken aan de Joden op te leggen en gaven hen binnen het systeem dat bekend staat als de Exilarchaat, een zekere vorm van autonomie. De Exilarchaat was honderden jaren eerder tijdens Sassanidisch bestuur ontstaan maar had tot nu toe alleen invloed gehad in Babylonië en Perzië. Van het ene op het andere moment veranderden de Rabbijnen van een plaatselijk Babylonisch fenomeen in een politieke macht die zich over het grootste gedeelte van het Midden-Oosten uitstrekte.
Vanaf de 3de tot de 5de eeuw hadden de Babylonische Rabbijnen een boekwerk met religieuze wetten samengesteld dat bekend staat als de Babylonische Talmoed en die zij nu aan iedere Jood in het Rijk oplegden.
Er heerste een felle weerstand tegen de Rabbijnen, vooral in de oostelijke provincies van het Rijk waar men nog nooit van de Talmoed had gehoord. De historici vertellen ons dat Joodse leiders die zich verzetten tegen de Talmoed in conflict kwamen met de Islamitische regering die de Rabbijnen volledige zeggenschap over andere Joden had gegeven. Van één verzetsleider die weigerde om de Talmoed te accepteren wordt gezegd dat hij een leger bestaande uit Joden leidde tegen de Moslimse regering. Zijn naam was Abu Isa al-Isfahani. Maar ook andere pogingen die werden ondernomen om zich te ontdoen van de Talmoed faalden. De Rabbijnen en hun Talmoed waren niet te stoppen.
Toen verscheen in de 8ste eeuw een sprankje hoop aan de horizon in de vorm van een slimme leider Anan ben David genaamd. Anan organiseerde verschillende anti-talmoedische acties en overtuigden het kalifaat ervan om een tweede Exilarchaat te vestigen voor hen die de Talmoed verwierpen. De Moslims stonden Anan en zijn aanhangers toe om de religieuze vrijheid op hun eigen manier te praktizeren. Anan wist een grote schare volgelingen om zich heen te verzamelen en zij werden bekend als Ananieten.
Enige tijd na Anan's dood gingen zijn volgelingen met andere anti-talmoedische groeperingen samen. Zij noemden zich "de Volgers van de Bijbel" of in het Hebreeuws "Bnei Mikra". Later werd "Bnei Mikra" afgekort tot "Karaïm" of in het Nederlands "Karaieten".