Chroniqueuse
07-08-2013, 20:48
Niemand die van mij houdt. Niemand die om mij geeft. Niemand.Geen schouder om op uit te huilen wanneer ik mij verdrietig voel. Geen liefkozende woorden die mij troosten. Niets. Wat ik het meest mis is een moeder. Een moeder die mij van liefde voorziet, die alles voor mij overheeft. Een moeder die mij in haar armen neemt en niet meer los wil laten. Een moeder die mij van advies voorziet en mij behoedt voor het kwade. Een moeder die mij beschermt. Oumi, oumi, oumi. Lees verder!!!
Citaat:
Een drukke, zware dag zou het worden. Er stond veel op de planning: een weeshuis, basisschool, de universiteit en een koranschool bezoeken. Allemaal was het indrukwekkend, echter heeft een plek een litteken achter gelaten. Het weeshuis.
Vroeg in de ochtend vertrokken we richting het weeshuis. We werden opgehaald door luxe minibussen, voorzien van alle gemakken. De ironie droop er vanaf.
Eenmaal aangekomen op onze bestemming, sloeg ik mijn ogen op om de grote, volle zon te aanschouwen. Ik was wellicht ook op zoek naar kracht. Beide lieten ze mij in de steek. Die ochtend was de zon anders. Het was niet dezelfde warme, volle en stralende zon van de andere dagen. Hij leek veranderd. De zon leek dood. Het was een kwetsbare zon. Eentje die zich liet vermannen door zware, grijze wolken. Door regen.
Met lood in mijn schoenen schoof ik het pad op, het pad richting het weeshuis. Een warm onvangst van de vrijwilligsters en de eigenaresse. Eenmaal aangekomen op de patio verzamelden zich tientallen, kleine, adorabele kindjes. Kindjes gehuld in oude, met zand besmeurde kleding. Kindjes met rommelige haren en sommigen kaalgeschoren. Kindjes die je wilt knuffelen, oppakken en meenemen naar Nederland. Het land dat ons toekomst en een goed bestaan biedt. Mogelijkheden. Alhamdoulilah. Dat wens ik hen ook toe, perspectief.
Jongens die aan het voetballen zijn. Gierend, brullend en ginnegappend. Lachen, zoals alleen kinderen dat kunnen. Zo oprecht, onschuldig, zonder dubbele bodem. Zoals alleen kinderen dat kunnen.
Lieve, kleine meisjes, die mij knuffelen en een kus geven. Mij vragen naar mijn naam en vragen of ik mee wil spelen. Springtouwen. Natuurlijk wil ik met hen springtouwen. Ik wil hun lach zien. Een lach die mij laat huilen.
Het was een bezoek dat niet langer duurde dan een uur. Een uur die mij heeft doen beseffen dat ik gezegend ben, lhamdoulilah. Mijn hart huilde. Tranen met tuiten.
Ik wens hen een beter bestaan toe. De warme, stralende zon die eenieder graag aanschouwt.
Het verliezen van jouw ouders is een zware beproeving. Voor de kinderen in kwestie, maar ook zeker voor familie en de omgeving. Het toekomstige gedrag van een kind hangt sterk af van de zorg die hij -al dan niet- in zijn kindertijd heeft ontvangen. Door verwaarlozing groeit een kind op met een wrok tegen de samenleving, een wrok tegen jou en mij, tegen ons. Wij zijn verantwoordelijk voor deze kinderen en we moeten deze verantwoordelijkheid nemen.
Het is onmogelijk om geen medelijden te krijgen met deze kinderen. Na het lezen van dit stuk wend je je gezicht af van de woorden die hier op virtueel papier staan. Zorg er voor dat je niet enkel met je gedachten bij deze kinderen bent. Lezen en medelijden krijgen is één. Een actieve bijdrage in welke vorm dan ook is een tweede. Sahl ibn Sa'ad heeft de Profeet
Alhamdoulilah zijn er mensen die zich verantwoordelijk voelen voor de zorg van weeskinderen. Stichting Noah, Dar el Atfaal en Project weeskinderen Marokko, zijn hier prachtige voorbeelden van. Ga jij verder met je dagelijkse bezigheden en negeer je het leed waarmee deze kinderen dagelijks te kampen hebben of doe je mee en steun je deze initiatieven? Samen kunnen we het hen iets aangenamer maken. Het kind doen besseffen dat hij leeft en dat er wel degelijk mensen zijn die hem gedenken en zich verantwoordelijk voelen. De kinderen doen beseffen dat ze er niet alleen voor staan.
Citaat:
Een drukke, zware dag zou het worden. Er stond veel op de planning: een weeshuis, basisschool, de universiteit en een koranschool bezoeken. Allemaal was het indrukwekkend, echter heeft een plek een litteken achter gelaten. Het weeshuis.
Vroeg in de ochtend vertrokken we richting het weeshuis. We werden opgehaald door luxe minibussen, voorzien van alle gemakken. De ironie droop er vanaf.
Eenmaal aangekomen op onze bestemming, sloeg ik mijn ogen op om de grote, volle zon te aanschouwen. Ik was wellicht ook op zoek naar kracht. Beide lieten ze mij in de steek. Die ochtend was de zon anders. Het was niet dezelfde warme, volle en stralende zon van de andere dagen. Hij leek veranderd. De zon leek dood. Het was een kwetsbare zon. Eentje die zich liet vermannen door zware, grijze wolken. Door regen.
Met lood in mijn schoenen schoof ik het pad op, het pad richting het weeshuis. Een warm onvangst van de vrijwilligsters en de eigenaresse. Eenmaal aangekomen op de patio verzamelden zich tientallen, kleine, adorabele kindjes. Kindjes gehuld in oude, met zand besmeurde kleding. Kindjes met rommelige haren en sommigen kaalgeschoren. Kindjes die je wilt knuffelen, oppakken en meenemen naar Nederland. Het land dat ons toekomst en een goed bestaan biedt. Mogelijkheden. Alhamdoulilah. Dat wens ik hen ook toe, perspectief.
Jongens die aan het voetballen zijn. Gierend, brullend en ginnegappend. Lachen, zoals alleen kinderen dat kunnen. Zo oprecht, onschuldig, zonder dubbele bodem. Zoals alleen kinderen dat kunnen.
Lieve, kleine meisjes, die mij knuffelen en een kus geven. Mij vragen naar mijn naam en vragen of ik mee wil spelen. Springtouwen. Natuurlijk wil ik met hen springtouwen. Ik wil hun lach zien. Een lach die mij laat huilen.
Het was een bezoek dat niet langer duurde dan een uur. Een uur die mij heeft doen beseffen dat ik gezegend ben, lhamdoulilah. Mijn hart huilde. Tranen met tuiten.
Ik wens hen een beter bestaan toe. De warme, stralende zon die eenieder graag aanschouwt.
Het verliezen van jouw ouders is een zware beproeving. Voor de kinderen in kwestie, maar ook zeker voor familie en de omgeving. Het toekomstige gedrag van een kind hangt sterk af van de zorg die hij -al dan niet- in zijn kindertijd heeft ontvangen. Door verwaarlozing groeit een kind op met een wrok tegen de samenleving, een wrok tegen jou en mij, tegen ons. Wij zijn verantwoordelijk voor deze kinderen en we moeten deze verantwoordelijkheid nemen.
Het is onmogelijk om geen medelijden te krijgen met deze kinderen. Na het lezen van dit stuk wend je je gezicht af van de woorden die hier op virtueel papier staan. Zorg er voor dat je niet enkel met je gedachten bij deze kinderen bent. Lezen en medelijden krijgen is één. Een actieve bijdrage in welke vorm dan ook is een tweede. Sahl ibn Sa'ad heeft de Profeet
Alhamdoulilah zijn er mensen die zich verantwoordelijk voelen voor de zorg van weeskinderen. Stichting Noah, Dar el Atfaal en Project weeskinderen Marokko, zijn hier prachtige voorbeelden van. Ga jij verder met je dagelijkse bezigheden en negeer je het leed waarmee deze kinderen dagelijks te kampen hebben of doe je mee en steun je deze initiatieven? Samen kunnen we het hen iets aangenamer maken. Het kind doen besseffen dat hij leeft en dat er wel degelijk mensen zijn die hem gedenken en zich verantwoordelijk voelen. De kinderen doen beseffen dat ze er niet alleen voor staan.