Bruidje_24
31-07-2013, 11:02
Nooit, maar dan ook nooit in m’n leven heb ik gedacht dat ik ging meemaken wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt met m’n vader.
Ik heb zoveel tranen gelaten, ik ben helemaal veranderd, ben paranoia geworden, emotioneel gechanteerd geweest en ben gewoonweg uitgeput.
Er is niemand waarmee ik hierover kan praten buiten m’n zusje, gewoonweg uit schaamte en ongeloof.
Wat mijn vader, of wat er nog van overblijft, ons allemaal heeft aangedaan is altijd ondenkbaar geweest in mijn ogen.
Hij heeft altijd heel hoog gestaan in mijn ogen en ik heb nooit gedacht dat hij zo laag zou vallen.
Zo laag dat ik ‘m niet eens meer kan aankijken zonder dat ik tranen krijg.
Wat hij ooit was en wat hij nu is, het is een wereld van verschil. We zijn allemaal emotioneel gewoon op en m’n jongste zusje is gewoonweg getraumatiseerd voor het leven, wat zij allemaal heeft moeten zien en meemaken kan een volwassenen niet eens aan en m’n hart breekt als ik aan haar denk en hoe haar leven eruit ziet op zo’n jonge leeftijd.
Mijn moeder is op, ze is zoo een goed mens en ze heeft zo een goed hart en ze heeft alles gedaan wat ze kon, ze heeft alles gegeven wat ze kon met als gevolg haar gezondheid.
Ze is zo hard afgevallen en verouderd in zo een korte periode dat ik spontaan tranen krijg zodra ik haar zie. Ze is ten einde raad en niemand die haar kan helpen.
Hoe dan ook, ik heb m’n vader altijd beschermd, ik weet dat hij diep van binnen een goed mens is, ik weet dat of alleszins, ik dacht dat ik het wist, maar nu gaat het erover, hij gaat tever, veels te ver.
We kunnen dit gewoon niet meer aanvaarden van hem, hij is te ver gegaan en ik ben er klaar mee.
Het is gedaan, ik wil hem nooit meer zien en ik ga m’n moeder steunen in de scheiding.
Ik heb zoveel tranen gelaten, ik ben helemaal veranderd, ben paranoia geworden, emotioneel gechanteerd geweest en ben gewoonweg uitgeput.
Er is niemand waarmee ik hierover kan praten buiten m’n zusje, gewoonweg uit schaamte en ongeloof.
Wat mijn vader, of wat er nog van overblijft, ons allemaal heeft aangedaan is altijd ondenkbaar geweest in mijn ogen.
Hij heeft altijd heel hoog gestaan in mijn ogen en ik heb nooit gedacht dat hij zo laag zou vallen.
Zo laag dat ik ‘m niet eens meer kan aankijken zonder dat ik tranen krijg.
Wat hij ooit was en wat hij nu is, het is een wereld van verschil. We zijn allemaal emotioneel gewoon op en m’n jongste zusje is gewoonweg getraumatiseerd voor het leven, wat zij allemaal heeft moeten zien en meemaken kan een volwassenen niet eens aan en m’n hart breekt als ik aan haar denk en hoe haar leven eruit ziet op zo’n jonge leeftijd.
Mijn moeder is op, ze is zoo een goed mens en ze heeft zo een goed hart en ze heeft alles gedaan wat ze kon, ze heeft alles gegeven wat ze kon met als gevolg haar gezondheid.
Ze is zo hard afgevallen en verouderd in zo een korte periode dat ik spontaan tranen krijg zodra ik haar zie. Ze is ten einde raad en niemand die haar kan helpen.
Hoe dan ook, ik heb m’n vader altijd beschermd, ik weet dat hij diep van binnen een goed mens is, ik weet dat of alleszins, ik dacht dat ik het wist, maar nu gaat het erover, hij gaat tever, veels te ver.
We kunnen dit gewoon niet meer aanvaarden van hem, hij is te ver gegaan en ik ben er klaar mee.
Het is gedaan, ik wil hem nooit meer zien en ik ga m’n moeder steunen in de scheiding.