LZN
28-01-2005, 11:25
Citaat door (Saraah):
SUBHANALLAH
Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Sarah. Ik ben 19 jaar. Ik heb een relatie met Youssef van 2 maanden, hij is mijn eerste vriendje en hopelijk ook mijn laatste. Ik heb 2 beste vriendinnen, Zakia en Khadija. Verder heb ik een goede vriend Mazigh, met hem kan ik alles bespreken, alles. Voor de rest ken ik nog veel mensen, maar allemaal vaag. Ik zie ze alleen op bijzondere gelegenheden. Ik woon thuis bij mijn ouders en heb 2 broertjes Bilal 13 en Nabil 14 en 1 broer Hicham 22. Ik kan goed opschieten met ze alledrie. Alleen zij kunnen niet met elkaar opschieten. Ik doe de studie criminologie aan de universiteit. Ik ben 1e jaars omdat ik eerst de havo had gedaan en daarna 1 jaar psychologie aan het hbo en na mijn propedeuse ben ik doorgestroomd naar de uni. Ik hield niet echt van studeren als tiener. Gelukkig kon ik het wel goed, en haalde ik dus nog mijn havo diploma.
Oh ja: Ik heb lang stijl zwart haar, ben slank en heb lichtbruine ogen. Ik ben alhamdolilah, tevreden met mezelf.
Mijn leven verloopt al een tijdje goed, gewoon echt goed. Maar!
Maar het leven verandert snel, subhanAllah hoe snel je leven een andere wendig kan nemen.
Ik had me lang niet zo ellendig als vandaag gevoeld. Alles wat er vandaag gebeurde liep verkeerd. Nou moet je weten, dat ik erg bijgelovig ben, dus toen ik deze zondagmorgen werd gewekt door 2 kraaien in mijn balkon was er een zeer angstig gevoel in mijn lichaam gekropen.
“Nabil Bilal hier komen!” riep ik geirriteerd. “Ik ben achter de pc, wat is er” schreeuwde Bilal terug. “Nu naar boven” riep ik weer. Hij stormde de trap op en zag aan mijn blik al gelijk wat er aan de hand was.
Ik had net de tafel opgeruimd en zij hadden gelijk gegeten. “Ik ruim al op” zei hij zuchtend. Ik liep naar mijn kamer en ging op mijn bed liggen. Het was al 4 uur s’middags en ik was opzettelijk thuis gebleven. Zoveel vrienden hadden gebeld, om wat leuks te gaan doen, maar mijn hoofd stond er gewoon niet naar. Het nare gevoel was nog steeds niet verdwenen en ik weet niet waarom maar ik voelde me zo slecht dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Tirairarara Tirairarara, het was mijn tel. “Ja ?” vroeg ik chagrijnig. “So, je klinkt alsof je me wat aan wil doen” lachte Youssef door de telefoon. “Wat is er?” vroeg ik nog steeds chagrijnig. “Dat kan ik beter aan jou vragen!” zei Youssef verbaasd. “Er is niks!” zei ik. “Barst maar los lieverd, er kan heus niet niks aan de hand zijn” zei hij. Ik ging op mijn bed liggen. “Dat is het nou juist, er is niks aan de hand!” zei ik zachtjes en trok het dekbed over me heen. Ik voelde de tranen in mijn ogen branden. Wat was er met me aan de hand? Moest ik ongesteld worden, en was ik daarom zo emotioneel? “Hoe bedoel je ? Verveel je je?” vroeg Youssef. “Ik had je gisteren nog gezegd of je vandaag een filmpje met me wilde pakken.” Plakte hij er gelijk aan.
“Ik ben gewoon moe Youssef, ik bel je later wel” zei ik en hing op. Youssef belde nog een aantal keer terug, maar ik drukte de telefoon op stil. Ik verborg mijn gezicht in mijn kussen en liet de tranen stromen. Godsamme! God, wat is er met me aan de hand. Ik had een gelukkig leven, een leven waar ieder ander jaloers op kon zijn. Maar waarom voelde ik me dan vandaag toch zo rot. Het ergste was dat er niks aan de hand was. Er was niemand dood, ik had geen ongeluk , er was niks aan de hand, dus niemand kon me troosten. Sarah, riep ik mezelf streng toe. Verman je. Ik stond op uit mijn bed en liep naar mijn bureau. Ik besloot mijn tentamen te gaan leren. Ik sloeg het boek open, maar mijn ogen dwaalden over de tekst heen, zonder wat op te nemen. “TFOE” schreeuwde ik geirriteerd uit. Waarom had ik dit gevoel, dit slecht gevoel, alsof er me wat onheilspellends stond te wachten. Alsof ik wat heel slechts had gedaan, en de mensen er achter waren gekomen, en ze er me elk moment op konden aan gaan spreken. Mijn telefoon ging weer af en ik zag dat het mijn oom was. “Hey Mo, hoe is het?” vroeg ik. “Goed goed met jou” zei hij. “Ja gaat wel” antwoordde ik. “gaat wel? Dat klinkt niet te best, maar als je mijn nieuws hoort dan komt het weer helemaal goed met je” lachte hij. “Wat dan?” vroeg ik. “Volgend weekend ga je met mij en Kawtar (zijn vriendin) mee naar Milan”. “Oh leuk” zei ik. “Oh leuk? Is dat het enige dat je kunt zeggen?” vroeg hij. “Waaaaaaaaauwwwww woooooooooooow” schreeuwde ik uit. “Zo goed?” vroeg ik. “wie is het?” vroeg mijn oom. Elke keer als ik mijn oom vertelde dat ik me niet goed voelde, dan kwam hij met de conclusie dat ik liefdesverdriet had. ”Mo hou op” zuchtte ik. “Wallah ik voel me gewoon niet goed, ik vind het echt heel leuk, en ik wil echt graag mee, ik bel je later wel oke” zei ik. “Goed hoor!” antwoordde hij kalm. “Doe rustig aan meid” zei hij en hing op. Ik zag dat ik smsjes had ontvangen. Het waren allemaal smsjes van Youssef. Of het iets was wat hij had gedaan? En verder allemaal lieve smsjes. Die jongen maakte zich altijd zorgen, maar ik had even geen zin in hem! Ik moest dit gevoel kwijt, maar hoe?
Subhanallah op dat moment ging mijn telefoon over en verscheen er “Mazigh” op het display. Ik nam op. “Wa salaam aleikoum” zei hij op een bijna zingende toon. Zijn zachte stem drukte mijn naar gevoel een beetje weg. “Aleikoum wa salaam, alles goed?” vroeg ik. “Dat kan ik beter aan jou vragen, je klinkt niet happy” zei hij lief. God, wat kende hij me goed.. Ik kwam weer terug van mijn gedachten en gaf hem antwoord. “Ik heb gewoon een vreemd gevoel” zei ik. “Heb je gebeden vandaag?” vroeg hij. Ik was stil. Ik bad eigenlijk al een week weer niet. Het was zo ontzettend moeilijk, en ik had het ontzettend druk. Ik begon vaak met bidden, maar het gaf me geen voldoening noch rust. Ik was/ben er eigenlijk heilig van overtuigd dat Allah subhana wa taala me niet zal straffen omdat ik het gebed nalaat. “Ben je er nog?” hoorde ik aan de andere lijn. “Oh sorry, kwas in gedachten” zei ik. “Het gebed geeft een verustend gevoel Sarah”zei hij weer met die kalme stem. Ik kreeg kippenvel. “maar Mazigh, het lijkt alsof god me toch niet hoort tijdens mijn gebed” zei ik zachtjes. “Sarah je weet dat Allah subhana wa taala naar iedereen luistert, bid met je hart Sarah, niet omdat het moet, omdat het een verplichting is, maar bid met je hart, omdat je het graag wilt” zei hij. “Ja, ik weet het” zei ik. “Sarah als je het weet, waarom doe je het dan niet, ik wil niet opdringerig overkomen, maar de tijd dringt.”: zei hij. “Ja kweet het” zei ik. “Sarah beloof me dat je gaat bidden vandaag, al is het maar 1 gebid, kun je me dat beloven” zei hij. De tranen stonden in mijn ogen en ik slikte de brok in mijn keel weg en zei: “Ja”. “Sarah ik ga weer hangen, belde alleen even om te weten hoe het met je ging.” “Dank je mazigh” zei ik en we hingen op.
Ik ging achteruit liggen. Ongevraagd dwaalden mijn gedachten naar Mazigh. Ik kende hem nu pas 1 jaar, maar het voelde alsof ik hem al mijn hele leven kende. Ik had hem leren kennen toen ik na mijn propedeuse een open dag aan de vrije universiteit bezocht en terecht was gekomen bij het kraampje van de studie Islamologie. Mazigh was zo’n rustige jongen, met Mashallah zo’n prachtige verlichtende uitstraling. Ik ging informatie vragen, en zo kwamen we in contact en had hij mij zijn nummer gegeven voor als ik nog meer vragen had. Ten tegenstelling van de andere jongens die ik kende, had hij nooit wat geprobeerd. Hij wilde altijd het beste met mij. Stimuleerde mij me in de Islam te gaan verdiepen en gaf mij altijd juist advies. Het was zo’n ongelooflijk intelligente jongen, met een erg zuiver leven. Hij was erg traditioneel opgevoed, en had een veel andere leefwijze dan de leefwijzes van de jongens die ik kende. Hij drinkt en rookt niet. Hij gaat niet uit. Hij is maagd. Hij leeft de Islam echt na. Ik weet nog toen ik Mazigh vertelde dat ik een serieuze relatie had met Hicham. Het raakte hem niet, hoe vreselijk het ook is, ik vond dat erg, ik vond het erg dat het hem niet raakte. Al was Mazigh wat te serieus voor mij, ik zou het toch leuk vinden als hij mij leuk vond. Ik bedoel het was een goed uitziende jongen, een ould a nass was het. “3oudibillah mena syitan ou rayim”: zei ik hardop. Hij was blij voor mij. Hij vertelde mij dat ik voorzichtig moest zijn, hem goed moest leren kennen en dat ik hem natuurlijk aan hem voor moest stellen. Nou, haha, Youssef stelt het niet echt op prijs. Het irriteert hem soms dat als wanneer Mazigh belt, ik tegen hem zeg dat ik hem wel later bel omdat ik Mazigh moet spreken. Hij vind het zelfs vervelend als ik hem iets vertel over Mazigh. Youssef weet natuurlijk heel goed dat hij niet van mij kan vragen om het contact met Mazigh te verbreken. Waarom weet ik niet!. Maar hij weet dat hij dat niet kan maken. Alsof ik hem onbewust heb laten blijken, dat Mazigh mijn hart eigenlijk al heeft gewonnen.
Als jullie willen dat ik verder schrijf, dan doe ik dat graag!
.Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Sarah. Ik ben 19 jaar. Ik heb een relatie met Youssef van 2 maanden, hij is mijn eerste vriendje en hopelijk ook mijn laatste. Ik heb 2 beste vriendinnen, Zakia en Khadija. Verder heb ik een goede vriend Mazigh, met hem kan ik alles bespreken, alles. Voor de rest ken ik nog veel mensen, maar allemaal vaag. Ik zie ze alleen op bijzondere gelegenheden. Ik woon thuis bij mijn ouders en heb 2 broertjes Bilal 13 en Nabil 14 en 1 broer Hicham 22. Ik kan goed opschieten met ze alledrie. Alleen zij kunnen niet met elkaar opschieten. Ik doe de studie criminologie aan de universiteit. Ik ben 1e jaars omdat ik eerst de havo had gedaan en daarna 1 jaar psychologie aan het hbo en na mijn propedeuse ben ik doorgestroomd naar de uni. Ik hield niet echt van studeren als tiener. Gelukkig kon ik het wel goed, en haalde ik dus nog mijn havo diploma.
Oh ja: Ik heb lang stijl zwart haar, ben slank en heb lichtbruine ogen. Ik ben alhamdolilah, tevreden met mezelf.
Mijn leven verloopt al een tijdje goed, gewoon echt goed. Maar!
Maar het leven verandert snel, subhanAllah hoe snel je leven een andere wendig kan nemen.
Ik had me lang niet zo ellendig als vandaag gevoeld. Alles wat er vandaag gebeurde liep verkeerd. Nou moet je weten, dat ik erg bijgelovig ben, dus toen ik deze zondagmorgen werd gewekt door 2 kraaien in mijn balkon was er een zeer angstig gevoel in mijn lichaam gekropen.
“Nabil Bilal hier komen!” riep ik geirriteerd. “Ik ben achter de pc, wat is er” schreeuwde Bilal terug. “Nu naar boven” riep ik weer. Hij stormde de trap op en zag aan mijn blik al gelijk wat er aan de hand was.
Ik had net de tafel opgeruimd en zij hadden gelijk gegeten. “Ik ruim al op” zei hij zuchtend. Ik liep naar mijn kamer en ging op mijn bed liggen. Het was al 4 uur s’middags en ik was opzettelijk thuis gebleven. Zoveel vrienden hadden gebeld, om wat leuks te gaan doen, maar mijn hoofd stond er gewoon niet naar. Het nare gevoel was nog steeds niet verdwenen en ik weet niet waarom maar ik voelde me zo slecht dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Tirairarara Tirairarara, het was mijn tel. “Ja ?” vroeg ik chagrijnig. “So, je klinkt alsof je me wat aan wil doen” lachte Youssef door de telefoon. “Wat is er?” vroeg ik nog steeds chagrijnig. “Dat kan ik beter aan jou vragen!” zei Youssef verbaasd. “Er is niks!” zei ik. “Barst maar los lieverd, er kan heus niet niks aan de hand zijn” zei hij. Ik ging op mijn bed liggen. “Dat is het nou juist, er is niks aan de hand!” zei ik zachtjes en trok het dekbed over me heen. Ik voelde de tranen in mijn ogen branden. Wat was er met me aan de hand? Moest ik ongesteld worden, en was ik daarom zo emotioneel? “Hoe bedoel je ? Verveel je je?” vroeg Youssef. “Ik had je gisteren nog gezegd of je vandaag een filmpje met me wilde pakken.” Plakte hij er gelijk aan.
“Ik ben gewoon moe Youssef, ik bel je later wel” zei ik en hing op. Youssef belde nog een aantal keer terug, maar ik drukte de telefoon op stil. Ik verborg mijn gezicht in mijn kussen en liet de tranen stromen. Godsamme! God, wat is er met me aan de hand. Ik had een gelukkig leven, een leven waar ieder ander jaloers op kon zijn. Maar waarom voelde ik me dan vandaag toch zo rot. Het ergste was dat er niks aan de hand was. Er was niemand dood, ik had geen ongeluk , er was niks aan de hand, dus niemand kon me troosten. Sarah, riep ik mezelf streng toe. Verman je. Ik stond op uit mijn bed en liep naar mijn bureau. Ik besloot mijn tentamen te gaan leren. Ik sloeg het boek open, maar mijn ogen dwaalden over de tekst heen, zonder wat op te nemen. “TFOE” schreeuwde ik geirriteerd uit. Waarom had ik dit gevoel, dit slecht gevoel, alsof er me wat onheilspellends stond te wachten. Alsof ik wat heel slechts had gedaan, en de mensen er achter waren gekomen, en ze er me elk moment op konden aan gaan spreken. Mijn telefoon ging weer af en ik zag dat het mijn oom was. “Hey Mo, hoe is het?” vroeg ik. “Goed goed met jou” zei hij. “Ja gaat wel” antwoordde ik. “gaat wel? Dat klinkt niet te best, maar als je mijn nieuws hoort dan komt het weer helemaal goed met je” lachte hij. “Wat dan?” vroeg ik. “Volgend weekend ga je met mij en Kawtar (zijn vriendin) mee naar Milan”. “Oh leuk” zei ik. “Oh leuk? Is dat het enige dat je kunt zeggen?” vroeg hij. “Waaaaaaaaauwwwww woooooooooooow” schreeuwde ik uit. “Zo goed?” vroeg ik. “wie is het?” vroeg mijn oom. Elke keer als ik mijn oom vertelde dat ik me niet goed voelde, dan kwam hij met de conclusie dat ik liefdesverdriet had. ”Mo hou op” zuchtte ik. “Wallah ik voel me gewoon niet goed, ik vind het echt heel leuk, en ik wil echt graag mee, ik bel je later wel oke” zei ik. “Goed hoor!” antwoordde hij kalm. “Doe rustig aan meid” zei hij en hing op. Ik zag dat ik smsjes had ontvangen. Het waren allemaal smsjes van Youssef. Of het iets was wat hij had gedaan? En verder allemaal lieve smsjes. Die jongen maakte zich altijd zorgen, maar ik had even geen zin in hem! Ik moest dit gevoel kwijt, maar hoe?
Subhanallah op dat moment ging mijn telefoon over en verscheen er “Mazigh” op het display. Ik nam op. “Wa salaam aleikoum” zei hij op een bijna zingende toon. Zijn zachte stem drukte mijn naar gevoel een beetje weg. “Aleikoum wa salaam, alles goed?” vroeg ik. “Dat kan ik beter aan jou vragen, je klinkt niet happy” zei hij lief. God, wat kende hij me goed.. Ik kwam weer terug van mijn gedachten en gaf hem antwoord. “Ik heb gewoon een vreemd gevoel” zei ik. “Heb je gebeden vandaag?” vroeg hij. Ik was stil. Ik bad eigenlijk al een week weer niet. Het was zo ontzettend moeilijk, en ik had het ontzettend druk. Ik begon vaak met bidden, maar het gaf me geen voldoening noch rust. Ik was/ben er eigenlijk heilig van overtuigd dat Allah subhana wa taala me niet zal straffen omdat ik het gebed nalaat. “Ben je er nog?” hoorde ik aan de andere lijn. “Oh sorry, kwas in gedachten” zei ik. “Het gebed geeft een verustend gevoel Sarah”zei hij weer met die kalme stem. Ik kreeg kippenvel. “maar Mazigh, het lijkt alsof god me toch niet hoort tijdens mijn gebed” zei ik zachtjes. “Sarah je weet dat Allah subhana wa taala naar iedereen luistert, bid met je hart Sarah, niet omdat het moet, omdat het een verplichting is, maar bid met je hart, omdat je het graag wilt” zei hij. “Ja, ik weet het” zei ik. “Sarah als je het weet, waarom doe je het dan niet, ik wil niet opdringerig overkomen, maar de tijd dringt.”: zei hij. “Ja kweet het” zei ik. “Sarah beloof me dat je gaat bidden vandaag, al is het maar 1 gebid, kun je me dat beloven” zei hij. De tranen stonden in mijn ogen en ik slikte de brok in mijn keel weg en zei: “Ja”. “Sarah ik ga weer hangen, belde alleen even om te weten hoe het met je ging.” “Dank je mazigh” zei ik en we hingen op.
Ik ging achteruit liggen. Ongevraagd dwaalden mijn gedachten naar Mazigh. Ik kende hem nu pas 1 jaar, maar het voelde alsof ik hem al mijn hele leven kende. Ik had hem leren kennen toen ik na mijn propedeuse een open dag aan de vrije universiteit bezocht en terecht was gekomen bij het kraampje van de studie Islamologie. Mazigh was zo’n rustige jongen, met Mashallah zo’n prachtige verlichtende uitstraling. Ik ging informatie vragen, en zo kwamen we in contact en had hij mij zijn nummer gegeven voor als ik nog meer vragen had. Ten tegenstelling van de andere jongens die ik kende, had hij nooit wat geprobeerd. Hij wilde altijd het beste met mij. Stimuleerde mij me in de Islam te gaan verdiepen en gaf mij altijd juist advies. Het was zo’n ongelooflijk intelligente jongen, met een erg zuiver leven. Hij was erg traditioneel opgevoed, en had een veel andere leefwijze dan de leefwijzes van de jongens die ik kende. Hij drinkt en rookt niet. Hij gaat niet uit. Hij is maagd. Hij leeft de Islam echt na. Ik weet nog toen ik Mazigh vertelde dat ik een serieuze relatie had met Hicham. Het raakte hem niet, hoe vreselijk het ook is, ik vond dat erg, ik vond het erg dat het hem niet raakte. Al was Mazigh wat te serieus voor mij, ik zou het toch leuk vinden als hij mij leuk vond. Ik bedoel het was een goed uitziende jongen, een ould a nass was het. “3oudibillah mena syitan ou rayim”: zei ik hardop. Hij was blij voor mij. Hij vertelde mij dat ik voorzichtig moest zijn, hem goed moest leren kennen en dat ik hem natuurlijk aan hem voor moest stellen. Nou, haha, Youssef stelt het niet echt op prijs. Het irriteert hem soms dat als wanneer Mazigh belt, ik tegen hem zeg dat ik hem wel later bel omdat ik Mazigh moet spreken. Hij vind het zelfs vervelend als ik hem iets vertel over Mazigh. Youssef weet natuurlijk heel goed dat hij niet van mij kan vragen om het contact met Mazigh te verbreken. Waarom weet ik niet!. Maar hij weet dat hij dat niet kan maken. Alsof ik hem onbewust heb laten blijken, dat Mazigh mijn hart eigenlijk al heeft gewonnen.
Als jullie willen dat ik verder schrijf, dan doe ik dat graag!