QueenBee
09-07-2013, 11:49
[Paar dagen terug liep er een jongetje door onze straat, kende hem niet, maar weet inmiddels dat hij aan het eind van de straat woont. Zijn kleine lichaam straalde één terneergeslagenheid uit, toen mijn blik toevalligerwijs op hem viel raakte zijn fysiek me als een mokerslag in mijn hart.
Ik benaderde hem, groette hem, en vroeg hem hoe het ging. Hij keek me aan, en in zijn ogen lag de bevestiging van wat ik even daarvoor aan zijn lijf zag; onmacht, verdriet, en toch ook vooral angst, een niet te plaatsen angst.
Bleek dat een andere, onbekende jongen zijn fietsje af wilde pakken, en toen dat niet lukte heeft hij de sleutel uit het fietsslot getrokken (de sleutel kon er ook uit met geopend slot) en is ervandoor gegaan. Hij zocht deze jongen. Ik stelde dus voor dat ik hem zou helpen zoeken. Ik vroeg een beschrijving van de jongen, om na te gaan of het soms één van de buurjongens was, zodat we daar konden gaan aanbellen.
Helaas voldeed niemand in de buurt aan zijn omschrijving van de jongen. Gelukkig was zijn fiets niet op slot, anders hadden we dat slot open moeten laten breken. Ik zei hem dus, dat er geen probleem was, dat dat slot er gewoon afkon en hij aan zijn ouders moest vragen of ze er een ander slot op konden zetten.
Hij keek me aan met die hartverscheurende, angstige, grote, bruine ogen, waar tranen in opwelden, en zei me: "Nee, ik ga niet naar huis, ik ga niks zeggen tegen mijn moeder." Ik vroeg hem: "Waarom?" Hij: "Dan gaat ze mij slaan, ze zei dat ik de sleutel terug MOET brengen."
Mijn hart!!! Ayawwww mijn hart. Ik wilde hem in mijn armen sluiten en nooit meer loslaten. Maar ja, tis niet mijn kind, dus ik moet me inhouden en hier op een zo verstandig mogelijke manier mee omgaan. Onder het mom van koetjes en kalfjes ontdekte ik dat het gezin alleen uit moeder & kids bestaat, waardoor ik aandurfde te besluiten bij haar aan te bellen. Bedoel, je zal maar zo'n tiran als kerel treffen , die zal er niet voor terugdeinzen je een knal te verkopen omdat je "aan zijn kind zit".
Ik stelde dus voor aan hem om bij zijn moeder aan te bellen. Hij kromp helemaal ineen bij het aanhoren van mijn voorstel, en zei, terwijl ik nog niet eens uitgepraat was "nee, nee." Maar omdat ik het verhaal niet zo kon laten eindigen (kind zoekt zich een ongeluk naar zijn fietssleutel, vind 'm niet, keert terug naar huis en word daar in elkaar geslagen). Ik vertelde hem dat het helemaal niet zo'n groot onoverkomelijk probleem is dat hij zn sleutel weg was, dat ik een nieuw slot voor hem zou kopen en dat mijn man die op zijn fiets zou monteren, dat zijn moeder niets hoefde te doen en het probleem zo dus zou zijn opgelost.
Ik heb echt veel op de jongen ingepraat, alleen maar om hem te laten accepteren dat ik met hem mee zou gaan naar huis. Dus we liepen samen naar zijn huis, hij belde aan, mevrouw deed open, maar ze luisterde amper naar me, ze schreeuwde woedend naar haar zoon toen ze zag dat hij geen sleutel in te leveren had, en wilde hem naar binnen sleuren. Hij deinsde achteruit en ik ging voor haar staan, dwong haar naar me te luisteren door haar zoon uit het zicht te houden. "Mevrouw, u heeft echt een rustige, lieve zoon tbarkellah, ik zou heel trots zijn als ik een kind had als het uwe, etc etc" Meer van dat soort veer-in-de-kont-stekerij. Maar ik meende het wel. Echt een lieve jongen, I could immediately tell, al kende ik hem daarvoor helemaal niet.. Een kind waar je van zou moeten genieten, die je zou moeten koesteren..
Ze kalmeerde eindelijk, en al die tijd stond de jongen trillend op zijn benen achter mij, zich verstoppend. Ik zei haar dat ik een nieuw slot zou kopen, zij accepteerde dit niet, ze zei dat hij gewoon de sleutel terug moest brengen, dat was de enige oplossing. Ik zei haar, dat dat onmogelijk was en dat dat niet erg is, dat dit soort dingen nu eenmaal kunnen gebeuren, zelfs al let je heel goed op. Uiteindelijk gaf ze toe, en ik zag in haar ogen dat ze me niet langer als een waardeloze vreemdelinge die haar de les probeert te lezen. Ik zag waarachtig eindelijk een lieve uitdrukking over haar gezicht glijden! Soubhanallah, ik zag ineens heel even een glimp van een hele andere, mooie vrouw. Heel even maar, toen zette ze haar masker van "tough woman" weer op.
Nu haar woede was weggeëbd en ik een gerichte afspraak met haar kon maken, durfde ik weg te gaan, maar niet na haar nog eens een keer of 3 te verzekeren dat haar zoontje echt een hele goede jongen is.
Ik liep naar huis, en realiseerde me dat ik misschien deze keer een timmeractie heb weten te voorkomen, maar dat toekomstig geweld naar dat kind toe niet te voorkomen is, het zit in haar aard. Ze denkt hiermee haar kinderen voor te bereiden op het harde leven, te voorkomen dat mensen over haar kinderen heen gaan lopen.
Ik snap haar heel goed. Het enige wat ik maar niet kan begrijpen, is dat ze het over haar hart kan verkrijgen haar kind mentaal te vernederen en erop in te beuken om maar te bereiken wat ze wil bereiken. Ik snap dat niet. Je kind, je dierbaarste bezit, zoals Neda pas nog zei. Hoe kan je nu toch zo omgaan met je dierbaarste bezit, hetgeen je zo lief is? Hoe kan een moeder haar kind dit aandoen? Ik begrijp het niet, ik zal het nooit begrijpen. ]
Ik benaderde hem, groette hem, en vroeg hem hoe het ging. Hij keek me aan, en in zijn ogen lag de bevestiging van wat ik even daarvoor aan zijn lijf zag; onmacht, verdriet, en toch ook vooral angst, een niet te plaatsen angst.
Bleek dat een andere, onbekende jongen zijn fietsje af wilde pakken, en toen dat niet lukte heeft hij de sleutel uit het fietsslot getrokken (de sleutel kon er ook uit met geopend slot) en is ervandoor gegaan. Hij zocht deze jongen. Ik stelde dus voor dat ik hem zou helpen zoeken. Ik vroeg een beschrijving van de jongen, om na te gaan of het soms één van de buurjongens was, zodat we daar konden gaan aanbellen.
Helaas voldeed niemand in de buurt aan zijn omschrijving van de jongen. Gelukkig was zijn fiets niet op slot, anders hadden we dat slot open moeten laten breken. Ik zei hem dus, dat er geen probleem was, dat dat slot er gewoon afkon en hij aan zijn ouders moest vragen of ze er een ander slot op konden zetten.
Hij keek me aan met die hartverscheurende, angstige, grote, bruine ogen, waar tranen in opwelden, en zei me: "Nee, ik ga niet naar huis, ik ga niks zeggen tegen mijn moeder." Ik vroeg hem: "Waarom?" Hij: "Dan gaat ze mij slaan, ze zei dat ik de sleutel terug MOET brengen."
Mijn hart!!! Ayawwww mijn hart. Ik wilde hem in mijn armen sluiten en nooit meer loslaten. Maar ja, tis niet mijn kind, dus ik moet me inhouden en hier op een zo verstandig mogelijke manier mee omgaan. Onder het mom van koetjes en kalfjes ontdekte ik dat het gezin alleen uit moeder & kids bestaat, waardoor ik aandurfde te besluiten bij haar aan te bellen. Bedoel, je zal maar zo'n tiran als kerel treffen
Ik stelde dus voor aan hem om bij zijn moeder aan te bellen. Hij kromp helemaal ineen bij het aanhoren van mijn voorstel, en zei, terwijl ik nog niet eens uitgepraat was "nee, nee." Maar omdat ik het verhaal niet zo kon laten eindigen (kind zoekt zich een ongeluk naar zijn fietssleutel, vind 'm niet, keert terug naar huis en word daar in elkaar geslagen). Ik vertelde hem dat het helemaal niet zo'n groot onoverkomelijk probleem is dat hij zn sleutel weg was, dat ik een nieuw slot voor hem zou kopen en dat mijn man die op zijn fiets zou monteren, dat zijn moeder niets hoefde te doen en het probleem zo dus zou zijn opgelost.
Ik heb echt veel op de jongen ingepraat, alleen maar om hem te laten accepteren dat ik met hem mee zou gaan naar huis. Dus we liepen samen naar zijn huis, hij belde aan, mevrouw deed open, maar ze luisterde amper naar me, ze schreeuwde woedend naar haar zoon toen ze zag dat hij geen sleutel in te leveren had, en wilde hem naar binnen sleuren. Hij deinsde achteruit en ik ging voor haar staan, dwong haar naar me te luisteren door haar zoon uit het zicht te houden. "Mevrouw, u heeft echt een rustige, lieve zoon tbarkellah, ik zou heel trots zijn als ik een kind had als het uwe, etc etc" Meer van dat soort veer-in-de-kont-stekerij. Maar ik meende het wel. Echt een lieve jongen, I could immediately tell, al kende ik hem daarvoor helemaal niet.. Een kind waar je van zou moeten genieten, die je zou moeten koesteren..
Ze kalmeerde eindelijk, en al die tijd stond de jongen trillend op zijn benen achter mij, zich verstoppend. Ik zei haar dat ik een nieuw slot zou kopen, zij accepteerde dit niet, ze zei dat hij gewoon de sleutel terug moest brengen, dat was de enige oplossing. Ik zei haar, dat dat onmogelijk was en dat dat niet erg is, dat dit soort dingen nu eenmaal kunnen gebeuren, zelfs al let je heel goed op. Uiteindelijk gaf ze toe, en ik zag in haar ogen dat ze me niet langer als een waardeloze vreemdelinge die haar de les probeert te lezen. Ik zag waarachtig eindelijk een lieve uitdrukking over haar gezicht glijden! Soubhanallah, ik zag ineens heel even een glimp van een hele andere, mooie vrouw. Heel even maar, toen zette ze haar masker van "tough woman" weer op.
Nu haar woede was weggeëbd en ik een gerichte afspraak met haar kon maken, durfde ik weg te gaan, maar niet na haar nog eens een keer of 3 te verzekeren dat haar zoontje echt een hele goede jongen is.
Ik liep naar huis, en realiseerde me dat ik misschien deze keer een timmeractie heb weten te voorkomen, maar dat toekomstig geweld naar dat kind toe niet te voorkomen is, het zit in haar aard. Ze denkt hiermee haar kinderen voor te bereiden op het harde leven, te voorkomen dat mensen over haar kinderen heen gaan lopen.
Ik snap haar heel goed. Het enige wat ik maar niet kan begrijpen, is dat ze het over haar hart kan verkrijgen haar kind mentaal te vernederen en erop in te beuken om maar te bereiken wat ze wil bereiken. Ik snap dat niet. Je kind, je dierbaarste bezit, zoals Neda pas nog zei. Hoe kan je nu toch zo omgaan met je dierbaarste bezit, hetgeen je zo lief is? Hoe kan een moeder haar kind dit aandoen? Ik begrijp het niet, ik zal het nooit begrijpen. ]