aboe-dujaanah
18-06-2013, 23:32
Bekijk volle/desktop versie : Het Verhaal van Mujaahied Mourad Abu Baseer
Zoals Umar ibn Khattab heeft gezegd: “Wij zijn een volk dat glorie en trots heeft gekregen middels de Islaam en indien wij dit hierbuiten gaan zoeken dan zal Allah ons vernederen.” Wij moeten ons realiseren dat de overwinning, nobelheid, glorie, trots, respect en rechten niet worden gewonnen als we achter onze lage dierlijke begeerten blijven rennen. Dit siert een werkelijke man niet, een man staat op voor idealen en moralen. Zonder moed, opofferingen, geduld en heldhaftigheid zullen wij in vernedering blijven leven en onze gevoel van eigenwaarde en trots nooit terug kunnen winnen.
De Profeet – vrede zij met hem – heeft ons de werkelijke mannen omschreven en zei: “Laat de slaaf van de Dinar, de Dirham en Khamisa (d.w.z. rijkdom en luxe kleding) vernietigd zijn. Want wanneer hij ze krijg is hij tevreden, zo niet, dan is hij ontevreden. Laat zo een mens vernietigd en vernederd zijn, en als hij slechts wordt gestoken door een doorn, laat hem dan niemand vinden die dit er voor hem uit haalt. Al het goede is voor de dienaar die de teugels van zijn paard beetneemt en op Het Pad
van Allah strijdt, met warrig haar en zijn voeten bedekt onder het stof. Als hij in de voorhoede wordt aangesteld, dan is hij tevreden met zijn positie. En als hij in de achterhoede wordt aangesteld, dan accepteert hij z’n positie met genoegen. Als hij om toestemming vraagt, wordt hem geen toestemming gegeven. En als men bij hem bemiddeld, dan wordt zijn bemiddeling niet geaccepteerd (vanwege zijn nederige verschijning, en het feit dat mensen op hem neerkijken).” (Saheeh Bukhari)
De slag van Khan Toman
Allahu Akbar, we kregen te horen dat er een grote veldslag aan zou komen tegen de honden van Bashar. Het betrof één van de grootste legerbasissen van Syrië, misschien zelfs de grootste. Vele broeders uit Nederland hadden de gunst gekregen om te vechten in deze slag, ook Abu Baseer. Het waren spannende tijden. Want we moesten nog te horen krijgen in welke linie we zouden vechten. Wij hebben ons die week allemaal mentaal voorbereid. In de zin dat wij veel Dua en veel Dhikr hadden verricht, en elkaar om vergiffenis hebben gevraagd. Want het kon zomaar de laatste momenten van je leven zijn. Voor elke Mujahid is het een droom om op de eerste linie te staan; er is dan grote kans op het verkrijgen van het Martelaarschap. En er is overgeleverd dat de beste Mujahid, de Mujahid is die zich op de eerste linie bevind. Maar de eerste linie moest wel verdiend worden. De broeders die het beste hebben getraind, en beschikken over de beste Akhlaaq (gedragscode) worden hiervoor uitgekozen. En Abu Baseer was een broeder die over deze kwaliteiten beschikte, dus hij kon zich voorbereiden op een plek in de eerste linie. Ik werd eerst met hem ingedeeld, maar op de dag van de aanval werden sommige pelotons veranderd. Ik zat dus niet meer in zijn peloton.
We vertrokken die ochtend vanaf het thuisfront in verschillende groepen naar Khan Toman. De opdracht van de Amir was resoluut; dit keer nemen we geen gevangenen en terugtrekken is ten strengste verboden! We namen afscheid van elkaar, en soms was het best emotioneel. Want op dit soort momenten weten we gewoon bijna zeker dat er broeders onder ons aanwezig zijn die ons definitief als Shuhadaa zullen verlaten. We vroegen elkaar om vergiffenis en maakte een paar foto’s samen. Abu Baseer kwam naar mij toe en gaf mij een zakje snoep, een chocoladereep en wat kleine EHBO-spulletjes. Lachend zei hij tegen mij “Voor het geval je gewond raakt en bloed verliest, dan heb je suiker nodig.” Hij zorgde altijd goed voor de broeders en bij Allah hij had een heerlijk gevoel voor humor.
Khan Toman is een grote legerbasis met veel soldaten van Bashar. Het zou een moeilijke strijd worden want vanuit elke linie moest er een gat doorboord worden in de rangen van de vijand, en dit op een open veld. Wij verzamelden ons allen apart in zeven verschillende pelotons onder verschillende commandanten. Ons aantal was die dag rond de vijfhonderd, en de aantallen van de vijand lag zeker boven de tweeduizend. Wij zouden na het zonsondergang gebed (Maghreb) aanvallen. Maar de leider zou eerst het Salat Al-Istikhara verrichten (een gebed voor Goddelijk raad en leiding) of we die avond zouden aanvallen of de avond erop. Het werd uiteindelijk de avond erop.
Het peloton van Abu Baseer moest als één van de eersten de vijand uitschakelen. Wij waren in het donker vertrokken, en hoewel er veel geluid was van onze kant had Allah de vijanden verblind. Het was een wonder op zich dat zij niet in de gaten hadden dat wij die dag aan zouden vallen. Het peloton van Abu Baseer had één van de moeilijkste opdrachten, want zij waren namelijk de tweede groep die aan moest vallen. Als deze aanval mis zou gaan dan zouden zij omsingeld worden door de vijand en er zou geen uitweg meer zijn voor hen. Hij vocht onder Abu Baraa Al-Homsi, een xxxxxxi die bekend stond om zijn enorme moed. Het was avond, stil, hier en daar hoorden wij een
mortiergranaat vallen die de vijand ongericht afschoot. Het was afwachten op het startsein. En ineens hoorden wij de eerste schoten van de broeders en de strijd was losgebarsten. Het peloton van Abu Baseer was doorgedrongen in de rangen van de vijand, ze marcheerde naar voren, zochten dekking, en marcheert weer voort. Zij lagen na heftige vuurgevechten op hun buik en zochten dekking. De broeders vertelden later dat de kogels en bommen overal terecht kwamen behalve op de broeders zelf. En één van de wonderen die ze hadden meegemaakt (iets wat wij meerdere malen meemaken) is dat wanneer een mortier of bom tussen de broeders valt, deze niet ontploft. Dit zijn de wonderen in de Jihaad die wij vroeger alleen in de boeken van Abdullah Azzam gewend waren te lezen. En SubhanAllah nu maakten wij dit zelf mee! Wat een gunst dat wij dit van dichtbij mogen ervaren.
Een broeder die samen met Abu Baseer was vertelde:
“Ik lag samen met Abu Baseer, op slechts een paar meter afstand van elkaar, dekking te zoeken tegen de heftige aanval van de vijand. Wij lagen vijf uur op de grond, en het bleef maar heftig! De vijand wou kosten wat kost dit gebied behouden. En wij moesten wachten totdat de eerste groep naar binnen was gedrongen. Pas daarna konden wij naar voren. Maar wonderbaarlijk genoeg raakte niemand gewond! En dat terwijl de kogels ons letterlijk om de oren vlogen.”
Abu Baseer was één van de broeders die op dat moment in slaap was gevallen. Stel je voor, je kan op elk moment geraakt worden door een kogel en jij neemt doodleuk een dutje?? Maar dit zijn de gunsten in de Jihaad die Allah aan Zijn dienaren schenkt. Dit gebeurde ook vaak met Metgezellen in hun Jihaad. Het is Sakeena (een innerlijke rust en vrede) van Allah ‘Azzawajjal.
“Abu Saalih, kom eens!” Zei hij. “Waarom?” Antwoordde Abu Saalih. “Ik heb je nodig, kom gewoon even.” Abu Saalih kroop dus naar hem toe en was op alles voorbereid. “Ik heb iets nodig uit mijn vest achter op mijn rug, haal het eruit.” Hij vroeg “Wat moet ik eruit halen?” Abu Baseer zei “Er zit een zakje in, ik heb het nodig..” Abu Saalih zocht en vond wat EHBO-dingen, een aansteker, een mesje.. “Nee, ik zoek een zakje.” Zei hij. Totdat Abu Saalih een zakje snoep vond en het hem liet zien. “Juist, dat zocht ik! Maak het open en eet met mij dit zakje snoep op!” Dit was Abu Baseer! Dit was hoe hij altijd een prettige sfeer in de groep bracht, zelfs in zo een gespannen moeilijke situatie. Zij hadden later deze dag de vijand ook met de Wil van Allah overrompeld en hadden hun kant van de legerbasis overgenomen. En niemand van de broeders was gewond geraakt wal-hamdulilaah.
Nadat ik en de broeders ook klaar waren met de vijand, werden we de volgende dag naar een andere plek op deze veldslag gestuurd als versterking. Dit was de plek waar de heftigste gevechten waren en waar de kufaar alles-op-alles hadden gezet. Ik was samen met de broer van Abu Baseer -en andere broeders die wij uit Nederland kennen- de frontlinie binnen gekomen. Totdat we een glimlach in de verte zagen, het was Abu Baseer die ons welkom heette. Ik groette Abu Baseer en we besloten dat wij samen zij aan zij zouden strijden. Een droom waar elke Mujahid van droomt was voor ons uitgekomen. Iedere Moslim met liefde voor de Jihaad droomt ervan om met zijn goede kameraden, met geweer in de hand de vijanden van de Ummah te bestrijden. Wie had dit ooit kunnen verwachten toen wij nog in Nederland waren?! Deze droom was nu werkelijkheid geworden.
De avond was bijna gevallen toen we nog wat schermutselen met de honden van Bashar mee maakten. Na Maghreb had de vijand zich volledig teruggetrokken en wij hadden van onze plek een Ribaat-post gemaakt. Ik zou samen met Abu Baseer en vier andere xxxxxx die avond en nacht deze
plek blijven bewaken. Het werd een koude nacht, we hadden honger en er waren weinig tot geen dekens. We lagen met zijn allen op hard beton. Sommige van ons hadden ruim 48 uur niet geslapen. En toch moesten we om de beurt geconcentreerd de wacht houden en uitkijken voor de vijand. Maar dit is wat Allah bedoelt met geduld tijdens de Jihaad. En dit zijn één van de zaken in Jihaad die je in een land als Nederland nooit zult begrijpen, het is tijdens de daadwerkelijke Jihaad dat je de toppunt van Jihaad An-Nafs ervaart. Dit is het moment waarop het meest van je wordt gevraagd als mens. Ik kan mij geen andere situatie bedenken waarbij de innerlijke strijd die je voert nog groter is. De externe strijd is dan ook slechts een reflectie van de innerlijke strijd die je voert, als je de innerlijke strijd verliest dan zal je de externe strijd ook verliezen. En andersom exact hetzelfde.
Nadat we het Fadjr gebed hadden gebeden gingen we de vijand opwachten aan de frontlinie. Ze waren dit keer met nog zwaardere wapens teruggekeerd, waaronder meerdere tanks en zware artillerie. Op een gegeven moment was ik Abu Baseer kwijt geraakt tijdens het reorganiseren van de formaties en linies. Ik besloot hem te gaan zoeken. Ik moest en zou hem vinden want we zouden die dag samen het Martelaarschap opzoeken, zoals we hadden afgesproken. Op welke plek zou ik hem kunnen vinden? In de voorste frontlinie, de dichtstbijzijnde plek tegenover de vijand! Dit was de plek waar ik de grootste kans had om hem te vinden, want hij dacht alleen maar aan vooruit marcheren! Maar nadat ik hem hier niet had gevonden heb ik mij opgesteld bij de andere broeders uit Nederland. Totdat we Abu Baseer tegenkwamen met een doos vol lekkernijen en fruit. Hij had dus, terwijl wij lang niets hadden gegeten, ontbijt geregeld voor meer dan twintig man. Hoe en vanwaar hij dit heeft geregeld was een raadsel. Maar dit is hoe hij was, dit is hoe hij aan zijn broeders dacht. Dit was hoe hij van zijn broeders hield, en hoe wij vanzelfsprekend van hem hielden.
Het energiedrankje
Nadat we wat hadden gegeten vertelde Abu Baseer mij dat we beter de rechterflank konden nemen, en dat we dus beter van plek konden veranderen. Op de vraag waarom antwoordde hij: “Waar wij nu zitten is weinig actie broeder. We kunnen beter de rechterflank pakken want daar is veel meer actie.” Ik stond lachend op, liep met hem weg en onderweg vroeg ik toestemming van de Amir om van plek te veranderen. Hij stemde in. Op de rechterflank aangekomen kwamen we een paar broeders tegen met eten en drinken. De broeder bood ons energiedrankjes aan, waarop Abu Baseer een blikje aannam en het achter in mijn vest deed, en tegen mij zei: “Hier pak aan, je zal het nodig hebben!” Toen de broeder hem ook een blikje wilde geven antwoordde hij overtuigend: “Nee nee ik hoef niet, ik ga in Djennah drinken!” Meteen na deze woorden nam hij mij mee en we vertrokken naar het strijdfront. SubhanAllah de overtuiging waarmee hij dit zei blijft mij nog steeds bij.
Zijn Martelaarschap
Het was een zwaar gevecht, dit was namelijk het laatste bolwerk van de Kufaar. Er werd heftig geschoten en de broeders hadden last van de tanks die ons veel bestookten met bommen. Alhamdulilaah beschikten de Mujahideen ook over tanks en veel anti-tank raketten. Onze Amir Abu Al-Baraa had een raketwerper tot zijn beschikking en wou deze gaan afvuren op een tank die het ons die ochtend heel lastig maakte. Hij had mankracht nodig. We waren in een groepje met meerdere broeders en hij vroeg ons wie met hem mee zou gaan om de raket af te vuren. Abu Baseer bood zich als meteen als eerste aan, wetend dat dit hier een grote risico aan hing. En hij nam mij op sleeptouw. Al was Abu Baseer een paar jaartjes jonger dan ik, hij was degene die mij op sleeptouw nam en moed insprak.
Terwijl hij in Nederland naar mij luisterde en advies vroeg, keek ik nu naar hem op en vroeg ik hem om advies. Zijn uitstraling en overtuiging op het slagveld was indrukwekkend. We moesten nu met z’n drieën een open veld oplopen met als dekking enkel wat hoge gras van een halve meter. Nadat één van de broeders ons had geholpen om het prikkeldraad door te knippen vertrokken we rennend het open veld op. Ze schoten op ons met machinegeweren en scherpschutters. De tank daarentegen had ons (nog niet) gezien. We probeerden een beetje dekking te zoeken tussen wat hoge gras. De kogels vlogen ons letterlijk om de oren. Abu Al-Baraa was samen met Abu Baseer drie meter voor mij, hij moest de broeder helpen bij het afvuren van de raket. De tank was recht tegenover ons op een afstand van niet meer dan 50 meter! Zeer dichtbij. En tel daarbij op dat ze boven de tank ook nog een artillerie-geweer hadden. Ze schoten nu niet alleen kogels op ons af, maar ook de bommen ontploften naast en om ons heen. Op dit soort moment kun je niet meer dan veel Dua en Dhikr doen.
Dat is ook het advies dat ik Abu Baseer gaf terwijl zij samen de raket klaar maakten. “Abu Baseer vergeet nu niet om Dua te doen!” Hij vertelde mij dat hij dit inderdaad aan het doen was. Het moment brak aan waarop ze de raket wilden afschieten, maar de raket blokkeerde. En dit terwijl het een splinternieuw model was. Het was slechts de Beschikking van Allaah dat dit zou gebeuren.
Alhamdulilaah Allah had het zo bepaald. Wij hadden een Walkietalkie maar er heerste veel chaos door de keiharde gevechten. Abu Al-Baraa gaf mij nu het bevel om terug te keren naar de broeders, en de broeder te halen die door omstandigheden niet mee kon gaan om te schieten. Hij was namelijk de specialist in het afschieten van dit soort raketten. Ik moest nu een veilige terugweg zien te banen op een open veld, terwijl de vijand ons duidelijk op het vizier had. Ik vertrouwde op Allah, stond op en rende richting de broeders. Onderweg moest ik dekking zoeken tussen het hoge gras, en Abu Baseer vertelde mij dat ik het beste rechts kon lopen. “Rechts, loop rechts..” Dit was inderdaad de beste manier om te lopen, dekking zoekend, soms struikelend, een weg banend naar de broeders. Dit waren meteen ook de laatste momenten die ik mee had gemaakt met hem..
Toen ik bij de broeder aankwam, legde ik de situatie uit. De broeder moest zich voorbereiden om met mij terug te gaan naar Abu Al-Baraa en Abu Baseer, om de raket af te vuren. Totdat we plots door de walkietalkie te horen kregen dat er een Shaheed was gevallen op de rechterflank. Mijn hart ging op dat moment tekeer. Zou het Abu Baseer zijn? Hebben zij zich niet vergist en bedoelen zij een andere rechterflank? Ik wilde het niet geloven en hoopte dat het een foutje zou zijn in de communicatie. Maar het bleek dus echt te gaan om een broeder bij de plek waar ik en Abu Baseer waren. Dit gebeurde ongeveer tien minuten nadat ik ze daar had gelaten. Nadat sommige broeders de Shaheed hadden opgehaald keek ik van afstand wie het zou zijn. Ik keek en bleef kijken, totdat ik Abu Al-Baraa aan zag komen lopen samen met de andere broeders. Ik wist het nu zeker.
Ik rende naar hun toe en zag daar Abu Baseer liggen. Laa ilaaha illa laah! Het enige wat ik kon doen was de broeders helpen met het prikkeldraad doorknippen, en was gezonken in gedachten.. Ik hoorde enkele broeders mij wat vragen stellen, maar ik had de kracht niet om te antwoorden. Hij werd met kogels geraakt in zijn hals. Precies op de plek waar zijn broer een paar dagen voor zijn Martelaarschap over had gedroomd. Abu Baseer had gekregen wat hij zo graag wenste. Hij droomde van het Martelaarschap en de groene vogels. Diezelfde dag hebben wij hem begraven met een glimlach op zijn gezicht, net als vele Martelaren die wij hier hebben gezien. Hij stond altijd voor zijn Moslim broeder klaar met een glimlach, en nu werd hij met diezelfde glimlach begraven.
Eén van de gunsten van een Martelaar is dat zijn dood pijnloos is, het is de meest aangename dood. Abu Hurairah heeft van de Profeet – Vrede zij met hem – overgeleverd: “De Martelaar ervaart de pijn van de dood niet, behalve de pijn zoals je die voelt bij de prik van een doorn.” (An-Nasaai)
Een paar uur nadat Abu Baseer Shaheed was gevallen hadden ze dit laatste bolwerk overgenomen. Het hele legerbasis was toen dus bevrijd, binnen twee dagen! De tank die we wouden uitschakelen was later ook door de Mujahideen vernietigd. Vele honden van Bashar zijn in deze strijd gedood, en het wapenarsenaal aan oorlogsbuit was heel groot. Er werden 27 ondergrondse bunkers vol met wapens en munitie als oorlogsbuit genomen; waarmee het westen deze bloeddorstige tiran tot de tanden mee had bewapend. En dan hebben we het slechts over de ondergrondse bunkers, dus exclusief de bovengrondse. Er werd ook twee miljoen liter diesel buit genomen. Dit was een geweldige overwinning. Het was een prachtige veldslag om als Martelaar op te sterven.
De overwinning
Later hoorden van wij van velen, en realiseerden wij ons zelf ook, dat deze geweldige overwinning slechts enkel en alleen met de Hulp van Allah mogelijk was geweest. We moeten als Moslims beseffen dat onze overwinningen niet in onze materiele kracht liggen, maar slechts en alleen in Allah.
Onze kracht schuilt in geduld en uithoudingsvermogen. Zoals Allah heeft gezegd tegen de Kinderen van Israël toen ze weigerden te vechten tegen Goliath, omdat zij zichzelf te zwak en de vijand te sterk achten. Allah zei tegen hen: “Hoeveel kleine troepen hebben wel niet van grote troepen gewonnen, met het toestemming van Allah. En Allah is met de geduldigen.” (Al-Baqarah, vers 249)
Wij leren in de Islam dat wij niet op onze aantallen en materiele kracht moet rekenen, maar op Allah. Dit is iets wat wij dringend moeten realiseren. Allah heeft daarom ook geopenbaard: “Voorzeker, Allah heeft jullie op menig slagveld geholpen. En op de dag van Hunain, toen jullie grote aantallen jullie trots hadden gemaakt, maar dit heeft jullie niets gebaat en de aarde werd ondanks haar uitgestrektheid nauw voor jullie. Daarom wendden jullie je vluchtend af.” (At-Tawbah, vers 25)
Dit vers gaat over de Slag van Hunain, toen de Moslims uit 12.000 mandschappen bestonden, tegenover 4.000 ongelovigen. Maar dit aantal heeft de Moslims niets kunnen baten. Allah leerde hen en ons hiermee dat onze bron van kracht en overwinning bij Allah ligt. En dat geduldig en uithoudingsvermogen de sleutel is, niet manschappen of materiele kracht. De Mujahideen staan vrijwel altijd in de minderheid tegenover hun vijanden als we de geschiedenis bestuderen. Dit is dus niets nieuws, laten jullie niet ontmoedigen door onze kleine- en hun grote aantallen.
We moeten erbij stilstaan dat de Islam bij één persoon en bij een onderdrukte zwakke minderheid in Mekka is begonnen. En kijk nu? De Islam is een onweerstanbare kracht, de Islam heeft meer dan de helft van de wereld bereikt, en er zijn meer dan anderhalf miljard Moslims op de wereld. Hoe is dit tot stand gekomen? Door de wapens van Amerika of Rusland? Door de hulp van de Verenigde Naties? Nee! Allah is Degene die de Islam deze overwinning heeft gegeven. Zelfs een ongelovige kan er met zijn verstand niet omheen hoe de Islam zo groot en sterk is geworden, terwijl het begin bij één persoon en een zwakke onderdrukte minderheid ten midden van een kansloos woestijn.
Zoals Allah heeft geopenbaard: “En gedenkt toen jullie met weinigen waren en zwak waren (en onderdrukt werden) in het land. Jullie waren bang dat de mensen jullie zouden grijpen. Waarnaar Allah jullie beschermde (een toevluchtsoord gaf in Medina) en versterkte jullie met Zijn hulp. En Hij
voorzag jullie met goedheden, zodat jullie dankbaar zullen zijn.” (Al-Anfaal, vers 26)
De verblijdende droom
Een maand later kwam ik samen met zijn broer Abu Al-Baraa tegen, en hij vertelde ons dat hij Abu Baseer een paar minuten voor zijn Martelaarschap vroeg of hij bang was. En hij zei dat Abu Baseer antwoorde met: “Waarom zou ik bang zijn als ik straks in het Paradijs ben?”
Een goede vriend van Abu Baseer die hier ook in Syrië is, heeft het volgende over Abu Baseer gedroomd. Hij droomde dat hij naast Mourad zat, en vroeg hem: “Mourad, waar ben je?” Hij zei: “Ik ben in Al-Djennah.” Hierop vroeg hij hem: “Heb jij Allah al gezien?” Mourad antwoordde: “Nee, maar Hij heeft mij de Salaam (vredesgroet) gegeven, en Allah vroeg mij wat ik wenste. Ik antwoordde; Ik wil weer de Shahada, ik wil weer de Shahada, ik wil weer de Shahada.”
Dit doet denken aan een wens van de Profeet, er is namelijk van hem – Vrede zij met hem – overgeleverd in Saheeh Bukhari: “Bij degene in wiens hand mijn ziel ligt, ik wenst dat ik gedood zou worden op Het Pad van Allah, en weer tot leven werd gewekt en weer gedood zou worden op Het Pad van Allah.” En dit herhaalde hij drie keer. Hij heeft dit hele leven samengevat in deze wens.
En in Saheeh Muslim word overgeleverd dat Masruq zei: “We vroegen Abdullah ibn Masud over dit vers: “En denkt niet over degenen, die op Het Pad van Allah zijn gedood, dat zij gestorven zijn. Integendeel, zij leven bij hun Heer waar zij voorzien worden.” (Ali Imraan, vers 169)
Abdullah ibn Masud antwoordde: “Wij vroegen hiernaar en de Profeet – Vrede zij met hem – zei: “Hun zielen bevinden zich in groene vogels, die lantaarns hebben hangen aan de Troon. Zij vliegen vrij rond door het Paradijs, waar zij maar willen. En zoeken beschutting in deze lantaarns. Dan laat hun Heer Zijn blik op hen vallen en vraagt: “Wensen jullie nog iets?” Zij zeggen: “Wat zouden wij nog wensen, nu wij vrij door het Paradijs kunnen vliegen?” Hij vroeg hen dit driemaal. En toen zij inzagen, dat zij niet van deze vraag konden ontwijken, zeiden zij: “O Heer, wij zouden graag willen dat U onze zielen weer in onze lichamen terugbrengt, zodat we nog een keer voor U kunnen vechten.” En toen Hij zag dat zij niets meer nodig hadden, liet Hij hen met rust.”
Anas heeft van de Profeet – Vrede zij met hem – overgeleverd: “Geen enkele ziel die in het goede staat bij Allah – en sterft – zal wensen om terug te keren naar de wereld, behalve de Martelaar. Hij zal wensen dat hij terug kon keren naar zijn leven zodat hij nog een keer als Martelaar kon sterven, want hij heeft de eer geproeft die je met het Martelaarschap bereikt.” (Saheeh Muslim)
Afsluitend vragen wij Allah om het gezin van Abu Baseer te beschermen. Wij vragen Allaah om hem genadig te zijn en hem te accepteren als Shaheed. Wij vragen Allah om ons samen met hem te verzamelen in Al-Djennah. Oh Allah begunstig ons het martelaarschap en neem van onze bloed, en van onze bezittingen, en van onze inspanningen en opofferingen totdat U tevreden over ons bent.
Jullie broeder Abu Jandal.
PDF-link:
http://www.box.com/s/x3k1jhbtcmsksdxvnww2
PDF-link:
http://www.box.com/s/x3k1jhbtcmsksdxvnww2