studente24
18-06-2013, 12:44
Hi dames,
Zijn hier nog meer dames die moeite hebben met het leven na de kids? Dan bedoel ik niet vanwege de kids (hamdoelah) maar als partners? Ik merk gewoon een grote ontevredenheid, puur vanwege het feit dat we een supereasy kleine hebben en we desondanks ontzettend afstandelijk naar elkaar toe zijn geworden. Zodra hij er niet meer is (slaapt of even door tante is opgehaald) valt er een doodse stilte en ziet meneer het als zijn recht om te genieten van de rust. Dat houdt in: TV aan (liefst 24/7, verslaafd), liggen op de bank en staren. Ik ben het gaan opgeven, omdat het namelijk een dagelijkse ritueel is geworden. Als ik niet ergens mee kom, kunnen we nog maanden op deze manier verder. De enige momenten waarop men het TV-ritueel verlaat is om even boodschappen te doen in het weekend. Als ik niet een hele planning maak om er wat van te maken (op uit te gaan) dan zijn we zo maanden verder zonder ook maar iets te hebben ondernomen. Ook kwesties als lichamelijk contact e.d. gaan dan een rol spelen. Zeker als meneer na een paar dagen weg met vrienden (Dan wel initiatiefrijk) doodleuk vertelt dat ik te clichematig ben omdat ik boos ben dat ie in de avond na terugkomst weer is de welbekende positie voor de tv inneemt en dat tot laat. Het is erg cliche om het niet normaal te vinden dat je na drie dagen niet eens even uitwisselt hoe de dagen waren. Ik merk gewoon dat ik de laatste tijd hier steeds vaker over pieker, of dit nu het leven is: werkweken van 40 uur en dan avonden en weekenden van stilte. Het ergste vind ik dat als ik er wat aan doe (uit eten, gesprek aangaan etc, men ontzettend passief reageert) Begin ondertussen radeloos te raken. Andere vrouwen met een soortgelijke ervaring of tips aanwezig?
Zijn hier nog meer dames die moeite hebben met het leven na de kids? Dan bedoel ik niet vanwege de kids (hamdoelah) maar als partners? Ik merk gewoon een grote ontevredenheid, puur vanwege het feit dat we een supereasy kleine hebben en we desondanks ontzettend afstandelijk naar elkaar toe zijn geworden. Zodra hij er niet meer is (slaapt of even door tante is opgehaald) valt er een doodse stilte en ziet meneer het als zijn recht om te genieten van de rust. Dat houdt in: TV aan (liefst 24/7, verslaafd), liggen op de bank en staren. Ik ben het gaan opgeven, omdat het namelijk een dagelijkse ritueel is geworden. Als ik niet ergens mee kom, kunnen we nog maanden op deze manier verder. De enige momenten waarop men het TV-ritueel verlaat is om even boodschappen te doen in het weekend. Als ik niet een hele planning maak om er wat van te maken (op uit te gaan) dan zijn we zo maanden verder zonder ook maar iets te hebben ondernomen. Ook kwesties als lichamelijk contact e.d. gaan dan een rol spelen. Zeker als meneer na een paar dagen weg met vrienden (Dan wel initiatiefrijk) doodleuk vertelt dat ik te clichematig ben omdat ik boos ben dat ie in de avond na terugkomst weer is de welbekende positie voor de tv inneemt en dat tot laat. Het is erg cliche om het niet normaal te vinden dat je na drie dagen niet eens even uitwisselt hoe de dagen waren. Ik merk gewoon dat ik de laatste tijd hier steeds vaker over pieker, of dit nu het leven is: werkweken van 40 uur en dan avonden en weekenden van stilte. Het ergste vind ik dat als ik er wat aan doe (uit eten, gesprek aangaan etc, men ontzettend passief reageert) Begin ondertussen radeloos te raken. Andere vrouwen met een soortgelijke ervaring of tips aanwezig?