Amateur28
30-05-2013, 00:11
Hai,
Dit verhaal betreft mijzelf. Ik ga het een en ander beschrijven uit mijn leven in de hoop dat het de verwerkingsproces versneld. Dit is voor het eerst dat ik mijn verhaal chronologisch vertel. Ik hoop dat jullie het prettig leesbaar vinden. Mochten jullie vragen, (opbouwende) kritiek, inhoudelijke of tekstuele opmerkingen hebben, dan hoor ik dat graag. Hopelijk veel leesplezier! Hier komt alvast een voorproefje:
De zoektocht naar ware liefde.
Met de staart tussen benen roep ik naar hem toe "als je serieus bent, dan moet je me maar om mijn hand komen vragen". Angstig om zijn antwoord, valt er even een stilte. Een stilte van hooguit vijf seconden, die net een eeuwigheid in mijn oren klinken. Ik hoor hem zijn keel schrapen en hij hervat het gesprek. "Je hebt gelijk, Salima". Ik ga het vandaag nog met mijn zus bespreken. Zij zal de vervolgstappen met mijn moeder bespreken. Vol vreugde maar enigszins met behoud van mijn trots geef ik aan dat dat prima is. "Ik hoor wel van je, als het zover is Naïm". "Ik ga geen tijd meer steken in iets waar "misschien" een toekomst inzit". "Als je zegt dat je respect voor me hebt, kom je om mijn hand vragen". Hij luistert aandachtig naar mijn woorden en hoor hem instemmend op alles "ja, je hebt gelijk" antwoorden. Ik sluit netjes het telefoongesprek af en plof op bed.
Oh mijn Allah, wat heb ik toch gedaan? Straks komt hij echt om mijn hand vragen!? Wat dan!?
Ik word onrustig bij de gedachten. Is dit echt wat ik wil? Wil ik echt trouwen met iemand die jaloers is ingesteld? Iemand die eigenlijk helemaal niet voldeed aan mijn eisen qua bijvoorbeeld scholing?! Zullen mijn ouders hem wel accepteren? Ik besluit mijn beste vriendin te bellen en haar het heugelijke nieuws te vertellen. Na twee keer overgaan neemt Fatima enthousiast op. "Hey Sal, wat spook je uit zo laat?". Faat, Naïm komt om mijn hand vragen zeg ik met een koele stem. Weer valt er even een stilte. "Ga je nog wat zeggen?" Snauwde ik haar toe. "I'll guess gefeliciteerd??" zegt Faat een beetje voorzichtig. Zij kent mij als geen ander. En blijkbaar heeft zij ook haar twijfels?! Maar waarom!? Ik hou van hem. Hij houdt zich bezig met ons geloof. Hij is lief, betrouwbaar, zorgzaam en nog veel meer. Ik wil hem. Hij is het voor mij. Maar ergens hou epiek naar gevoel in mijn onderbuik.
Dit verhaal betreft mijzelf. Ik ga het een en ander beschrijven uit mijn leven in de hoop dat het de verwerkingsproces versneld. Dit is voor het eerst dat ik mijn verhaal chronologisch vertel. Ik hoop dat jullie het prettig leesbaar vinden. Mochten jullie vragen, (opbouwende) kritiek, inhoudelijke of tekstuele opmerkingen hebben, dan hoor ik dat graag. Hopelijk veel leesplezier! Hier komt alvast een voorproefje:
De zoektocht naar ware liefde.
Met de staart tussen benen roep ik naar hem toe "als je serieus bent, dan moet je me maar om mijn hand komen vragen". Angstig om zijn antwoord, valt er even een stilte. Een stilte van hooguit vijf seconden, die net een eeuwigheid in mijn oren klinken. Ik hoor hem zijn keel schrapen en hij hervat het gesprek. "Je hebt gelijk, Salima". Ik ga het vandaag nog met mijn zus bespreken. Zij zal de vervolgstappen met mijn moeder bespreken. Vol vreugde maar enigszins met behoud van mijn trots geef ik aan dat dat prima is. "Ik hoor wel van je, als het zover is Naïm". "Ik ga geen tijd meer steken in iets waar "misschien" een toekomst inzit". "Als je zegt dat je respect voor me hebt, kom je om mijn hand vragen". Hij luistert aandachtig naar mijn woorden en hoor hem instemmend op alles "ja, je hebt gelijk" antwoorden. Ik sluit netjes het telefoongesprek af en plof op bed.
Oh mijn Allah, wat heb ik toch gedaan? Straks komt hij echt om mijn hand vragen!? Wat dan!?
Ik word onrustig bij de gedachten. Is dit echt wat ik wil? Wil ik echt trouwen met iemand die jaloers is ingesteld? Iemand die eigenlijk helemaal niet voldeed aan mijn eisen qua bijvoorbeeld scholing?! Zullen mijn ouders hem wel accepteren? Ik besluit mijn beste vriendin te bellen en haar het heugelijke nieuws te vertellen. Na twee keer overgaan neemt Fatima enthousiast op. "Hey Sal, wat spook je uit zo laat?". Faat, Naïm komt om mijn hand vragen zeg ik met een koele stem. Weer valt er even een stilte. "Ga je nog wat zeggen?" Snauwde ik haar toe. "I'll guess gefeliciteerd??" zegt Faat een beetje voorzichtig. Zij kent mij als geen ander. En blijkbaar heeft zij ook haar twijfels?! Maar waarom!? Ik hou van hem. Hij houdt zich bezig met ons geloof. Hij is lief, betrouwbaar, zorgzaam en nog veel meer. Ik wil hem. Hij is het voor mij. Maar ergens hou epiek naar gevoel in mijn onderbuik.