Gwn_Ik
21-05-2013, 10:34
Het is me opgevallen dat er een grote hoeveelheid topics worden geopend die ingaan op het huwelijk (waarschuwing: dit is er weer één).
Wat me opvalt zijn de reacties van de dames (en soms ook de heren) die aangeven dat het leven niet alleen draait om trouwen, maar dat er zoveel meer is.
Ik moet eerlijk toegeven dat dat ook waar is. Er is inderdaad meer in het leven dan alleen het huwelijk, maar hoe we het wenden of keren we kunnen niet om het feit heen dat het huwelijk ontzettend belangrijk is. Het is immers een deel van het geloof en daarnaast speelt het een belangrijke rol in de Marokkaanse cultuur.
Je kan als Marokkaanse vrouw/man nog zo hoog opgeleid zijn, zo’n prachtige baan hebben en noem maar op, maar zonder man/vrouw en kinderen aan je zijde ben je volgens de cultuur toch niet helemaal succesvol.
In de jaren dat ik op deze aardbol rondloop, moet ik bekennen dat ik heel wat rare fratsen heb gezien.
Vrouwen die de gekste dingen eisen op de dag van hun bruiloft, mannen met een waslijst aan uiterlijke kenmerken waar hun “toekomstige vrouw” over moet beschikken, vrouwen die eisen dat hun man én knap én rijk én succesvol moet zijn, mannen die door zijn gedraaid van jaloezie en eisen dat de vrouw de stoeptegels telt als ze buiten op straat loopt etc.
Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat ieder individu zo zijn wensen heeft, maar ik sta er toch iedere keer weer van te kijken.
Ik begin ook steeds meer te denken dat we zijn doorgeslagen in heel dat trouwen gebeuren.
Ik hoor vaak dat mannen de vrouwen de schuld geven en andersom ook. Ik ben van mening dat de schuld bij beide partijen ligt. We zijn beiden doorgeslagen en we verwachten beiden teveel van elkaar.
Verwachtingen die we soms niet waar kunnen maken en die teleurstellingen tot gevolg hebben.
Soms verlang ik naar de vroegere tijden. De tijden waarin het huwelijk een simpel iets was zonder die tierelantijn erom heen.
De tijden waarin de man de vrouw zag, haar leuk vond, informeerde in zijn naaste omgeving en haar hand kwam vragen bij haar vader. Geen schijnheilig gedoe met daten en “o ik kende hem van tevoren niet”.
Het was heel simpel. Indien de man de vrouw leuk vond en andersom ook was het een ja en kwam er een verloving achteraan. Daarna kwam het “leren kennen” proces.
Een beetje ouderwets, ik weet het. Niet iets van deze tijd, ik weet het. Maar wat verlang ik soms naar die tijden.
Ik zeg niet dat het huwelijk destijds heel makkelijk was, want nee dat was het zeker niet. Maar zowel man als vrouw kenden eer, trots en geduld en vochten voor hun huwelijk.
Scheiden deden mensen niet zo snel. Ze haalden alles eruit wat erin zat en zeiden niet bij ieder kleine ruzie “ik haat je, ik ben beter af zonder je”.
Zucht…… die goeie ouwe tijden……
Wat me opvalt zijn de reacties van de dames (en soms ook de heren) die aangeven dat het leven niet alleen draait om trouwen, maar dat er zoveel meer is.
Ik moet eerlijk toegeven dat dat ook waar is. Er is inderdaad meer in het leven dan alleen het huwelijk, maar hoe we het wenden of keren we kunnen niet om het feit heen dat het huwelijk ontzettend belangrijk is. Het is immers een deel van het geloof en daarnaast speelt het een belangrijke rol in de Marokkaanse cultuur.
Je kan als Marokkaanse vrouw/man nog zo hoog opgeleid zijn, zo’n prachtige baan hebben en noem maar op, maar zonder man/vrouw en kinderen aan je zijde ben je volgens de cultuur toch niet helemaal succesvol.
In de jaren dat ik op deze aardbol rondloop, moet ik bekennen dat ik heel wat rare fratsen heb gezien.
Vrouwen die de gekste dingen eisen op de dag van hun bruiloft, mannen met een waslijst aan uiterlijke kenmerken waar hun “toekomstige vrouw” over moet beschikken, vrouwen die eisen dat hun man én knap én rijk én succesvol moet zijn, mannen die door zijn gedraaid van jaloezie en eisen dat de vrouw de stoeptegels telt als ze buiten op straat loopt etc.
Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat ieder individu zo zijn wensen heeft, maar ik sta er toch iedere keer weer van te kijken.
Ik begin ook steeds meer te denken dat we zijn doorgeslagen in heel dat trouwen gebeuren.
Ik hoor vaak dat mannen de vrouwen de schuld geven en andersom ook. Ik ben van mening dat de schuld bij beide partijen ligt. We zijn beiden doorgeslagen en we verwachten beiden teveel van elkaar.
Verwachtingen die we soms niet waar kunnen maken en die teleurstellingen tot gevolg hebben.
Soms verlang ik naar de vroegere tijden. De tijden waarin het huwelijk een simpel iets was zonder die tierelantijn erom heen.
De tijden waarin de man de vrouw zag, haar leuk vond, informeerde in zijn naaste omgeving en haar hand kwam vragen bij haar vader. Geen schijnheilig gedoe met daten en “o ik kende hem van tevoren niet”.
Het was heel simpel. Indien de man de vrouw leuk vond en andersom ook was het een ja en kwam er een verloving achteraan. Daarna kwam het “leren kennen” proces.
Een beetje ouderwets, ik weet het. Niet iets van deze tijd, ik weet het. Maar wat verlang ik soms naar die tijden.
Ik zeg niet dat het huwelijk destijds heel makkelijk was, want nee dat was het zeker niet. Maar zowel man als vrouw kenden eer, trots en geduld en vochten voor hun huwelijk.
Scheiden deden mensen niet zo snel. Ze haalden alles eruit wat erin zat en zeiden niet bij ieder kleine ruzie “ik haat je, ik ben beter af zonder je”.
Zucht…… die goeie ouwe tijden……