LZN
30-04-2013, 12:52
Citaat door Pozerd:
De situatie van Beerschot zit hoog bij de supporters van de Ratten. Wij krijgen regelmatig reacties binnen zoals onderstaande lezersbrief. En dit pakkend en mooi schrijven van de 17-jarige Simon De Scheemaeker wilden we u toch niet onthouden.
Door Simon De Scheemaeker
Of ik zin had om mee naar de bekerfinale van den Beerschot te gaan kijken vroeg mijn vader toen ik tien was. Alle andere jongens van de voetbal gingen mee, dus ik wou natuurlijk niet achterblijven. Allemaal op een zonnige zaterdag samen op de bus op weg naar de Heizel. Paars witte strepen op onze wangen. Wist ik veel dat dit de kleuren zijn waar ik verliefd op zou worden, laat staan mijn kamer in zou schilderen.
Wat me direct opviel waren de supporters. Een wegblokkade waarbij iedere Club-supporter tegengehouden werd om vriendelijk verzocht te worden terug huiswaarts te keren. ‘Ge go toch verliere’, klonk het. Nog nooit had ik zoveel volk samen gezien. Ik kon niet wachten tot de match begon, het werd donker. Een paars witte meute trok naar het stadion, het was tijd!
Tijdens de match maakte ik kennis met mijn eerste Beerschotlegende, een Braziliaan. Luciano speelde de match volgestopt met pijnstillers, hij had iets aan zijn ribben. Toch schuwde hij zijn dagelijkse portie spektakel en risico niet. Ook Daniel Cruz was van de partij, een publiekslieveling en heerlijke voetballer als het op zijn tempo ging. Ik was na de match direct verkocht, 20000 mensen die volledig gek werden na het laatste fluitsignaal. Dat maakte indruk.
Een tijd van succes volgde, Sterchele, Losada, Colman en Ederson maakten furore in ons Olympisch stadion. Een winstreeks van 9 wedstrijden was de beste in de korte geschiedenis van Germinal Beerschot. Iedereen met een Beerschothart was blij, eindelijk een subtopper op het Kiel. Een topper in wording, misschien?
De klap was hard toen de sterkhouders een voor een vertrokken, het seizoen daarna nog harder. Te wisselvallig was het oordeel, deze club had dringend nood aan een frisse wind. Iemand nieuw, die zijn topspelers niet verkocht, iemand die het beste met de club voorhad en niet alleen dacht aan zijn portefeuille, iemand die niet luisterde naar de naam Verhaegen.
Spijtig genoeg kwam er geen verandering, er werd maar wat aangemodderd. We wachtten geduldig af tot er iemand ons kwam redden. Die Messias, kwam er in de vorm van Patrick Vanoppen. In een mum van tijd had hij ons overtuigd, hij was de man die van onze geliefde club een topper zou maken. First things first, Verhaegen buiten! Er werd tijdens de thuismatch tegen KRC Genk een grote supportersactie gehouden. We zouden een symbolische 13 minuten stil zijn, om dan allemaal tegelijk over heel onze eigen voetbaltempel spandoeken tevoorschijn te halen.
Ik had er een onder mijn jas mee gekregen, “Jos laat het los” stond er op. Een grote actie met grote gevolgen zo bleek, mijn spandoek haalde elke nieuwssite en krant. Ik was trots, ik had mee geholpen met die seniele Verhaegen en zijn clan buiten te krijgen! Nu kijk ik daar op terug met een wrange nasmaak, maar laten we niet vooruit lopen op de feiten.
Vanoppen werd onze held, hij ging ons lang aanslepende stadiondossier in orde brengen, hij ging ons onze club terug geven. Dit deed hij door dat lelijke Germinal te verwijderen uit de naam, onze authentieke clubkleuren terug te geven en zelfs een logo te ontwerpen dat deed denken aan ons prachtig embleem. Tene Quod Bene klonk het, The Bear is back! Het seizoen begon hoopvol: er werden enkele sterke transfers gedaan, met Losada als grootste naam.
Elke supporter geloofde er weer in, we hadden onze club terug, een slimme voorzitter die het hart op de goeie plaats had en een sterke ploeg. Een sportief overgangsjaar werd het, we hadden tijd nodig om ons aan te passen en om de kleine financiële problemen weg te werken. Er waren namelijk een aantal lijken uit de kast gevallen. Overblijfselen van de vorige bestuurders werd ons verzekerd.
In het seizoen 2011-2012 werd ons een transferverbod opgelegd. Nogmaals: geen probleem. Allemaal voorzien, allemaal verwacht. Wat doe je dan als supporter? Hopen dat je geliefde club uit het slop raakt natuurlijk! We hadden ten slotte een zeer competente voorzitter die wel het een en ander wist over hoe je een bedrijf moest runnen. Het seizoen werd al bij al nog rustig beëindigd, geen acuut degradatiegevaar, geen te gekke dingen. Voor vele supporters was dit de bevestiging, Patrick weet waar hij mee bezig is. Hij gaat ons naar de top loodsen!
Het nieuwe seizoen brak aan. Het seizoen van de bevestiging, we gaan resoluut voor de top zes en op lange termijn willen we daar blijven. Het doel heiligt de middelen moet Vanoppen gedacht hebben, Mathijssen werd bedankt voor bewezen diensten na een nochtans rustig seizoen. Adrie Koster werd zijn vervanger, een coach die bekend staat om zijn aanvallende voetbalfilosofie, net wat we nodig hadden om het Kiel terug in carnavalstemming te brengen!
De transfers zijn op dat moment hoopvol, een paar talentvolle jongens die het voetbal van Koster kenden. We zagen het weer helemaal zitten. 2013 werd ons jaar. Een 12 op 12 en een vierde plaats bevestigden onze hoop, niets kon ons nog neerhalen. Of toch? Weer steken er negatieve berichten over de financiële situatie de kop op, spelers worden niet betaald. Onze voorzitter had toch een volledig nieuw jeugdcomplex uit de grond gestampt?
De problemen zijn groter dan aanvankelijk gedacht, de spelers wachten veel te lang op hun loon en dat wordt duidelijk op het veld. We raken verzeild in de degradatiestrijd en we moeten vaker dan ons lief is het onderspit delven. Tot het laatste moment blijven we hopen, tegen beter weten in. Een paar paniekaankopen in de winter helpen ook niets. Vergane gloriën uit vorm en jonge gasten die het gewond beest dat Beerschot is niet terug op haar benen kunnen krijgen. Geprobeerd hebben ze alleszins, geslaagd zijn ze niet. De manier waarop sommige spelers die we ophemelden aan het begin van het seizoen over het veld sloften als een stelletje pseudovedetten deed nog het meeste pijn.
Vertederend was de reactie van onze materiaalman Jos, zelden een man van 81 zo droevig gezien. Niet natrappen, er valt geen slecht woord te vinden. De man is gewoon dankbaar voor de mooie tijd die hij heeft gehad met ons. Wel Jos, we zijn je ook dankbaar. Je dansje na een belangrijke overwinning zal gemist worden. Had iedereen maar jou enthousiasme en liefde voor de club, dan hadden we niet in deze situatie gezeten.
Een degradatie dan maar, geen groot probleem. Terug een derby! Was het niet dat we onze licentie hoogstwaarschijnlijk niet halen. Derde klasse kan ik nog net mee leven, die drie punten aftrek aan het begin van het seizoen nemen we er dan wel bij. Nu komt het allergrootste probleem: een schuldenberg van 18 miljoen euro in derde klasse. Dat is niet werkbaar, een faillissement komt om de hoek piepen en zal als alles zoals voorspeld verloopt om die hoek zijn tegen het einde van de week. Beerschot failliet, de tweede keer alweer.
Nu zit ik hier als zeventienjarige jongen, smoorverliefd op iets wat er niet meer is. Iets onbereikbaars. Als Beerschot een persoon was, had ik dit nog te zeggen: Liefste Beerschot, je was mijn eerste liefde. Het is gedaan, je bent niet meer. Daarom wil ik dit nog even kwijt, al is het maar dat je het weet. Je kon me als geen ander in vervoering brengen en de momenten die ik op het Kiel heb beleefd zullen me altijd bijblijven. Meer slechte dan goeie momenten, maar de goeie wegen zoals altijd door.
Weet je nog toen we Proto zagen scoren tegen Gent? Mooi moment, zal ik nooit vergeten. Of toen we Anderlecht naar huis stuurden met een droge 2-0? Mooi moment, zal ik nooit vergeten. Of toen ik met jou mijn eerste pint heb gedronken? Mooi moment, zal ik nooit vergeten. Ik zal tot het einde van mijn leven aan je denken en je missen. Zo verschrikkelijk hard zal ik je missen. Konden we nog maar een keer de sfeer opsnuiven, nog een keertje samen zingen.
Kon ik maar een waardig afsluit nemen van je. Ik hoop dat je nog ergens opduikt. Zoals onkruid dat niet vergaat. Je hebt me een aantal waardevolle levenslessen bijgebracht, maar deze had je toch iets anders mogen brengen. Ik deel dit verdriet met duizenden andere mensen, maar ik voel me alleen en in de steek gelaten. Toch zullen de goede herinneringen na verloop van tijd terug overheersen en zal ik over je vertellen tegen mijn kinderen. Papa zijn eerste grote liefde, spijtig dat ik je niet zal kunnen voorstellen.
Tene Quod Bene, maar misschien was je niet goed genoeg.
http://www.voetbalkrant.com/nl/nieuws/lees/2013-04-30/beerschot-kon-ik-maar-waardig-afscheid-nemen#reacties
Wow, fucking zware respect hiervoor. Dit noemt men echte clubliefde
ontroerend
.Door Simon De Scheemaeker
Of ik zin had om mee naar de bekerfinale van den Beerschot te gaan kijken vroeg mijn vader toen ik tien was. Alle andere jongens van de voetbal gingen mee, dus ik wou natuurlijk niet achterblijven. Allemaal op een zonnige zaterdag samen op de bus op weg naar de Heizel. Paars witte strepen op onze wangen. Wist ik veel dat dit de kleuren zijn waar ik verliefd op zou worden, laat staan mijn kamer in zou schilderen.
Wat me direct opviel waren de supporters. Een wegblokkade waarbij iedere Club-supporter tegengehouden werd om vriendelijk verzocht te worden terug huiswaarts te keren. ‘Ge go toch verliere’, klonk het. Nog nooit had ik zoveel volk samen gezien. Ik kon niet wachten tot de match begon, het werd donker. Een paars witte meute trok naar het stadion, het was tijd!
Tijdens de match maakte ik kennis met mijn eerste Beerschotlegende, een Braziliaan. Luciano speelde de match volgestopt met pijnstillers, hij had iets aan zijn ribben. Toch schuwde hij zijn dagelijkse portie spektakel en risico niet. Ook Daniel Cruz was van de partij, een publiekslieveling en heerlijke voetballer als het op zijn tempo ging. Ik was na de match direct verkocht, 20000 mensen die volledig gek werden na het laatste fluitsignaal. Dat maakte indruk.
Een tijd van succes volgde, Sterchele, Losada, Colman en Ederson maakten furore in ons Olympisch stadion. Een winstreeks van 9 wedstrijden was de beste in de korte geschiedenis van Germinal Beerschot. Iedereen met een Beerschothart was blij, eindelijk een subtopper op het Kiel. Een topper in wording, misschien?
De klap was hard toen de sterkhouders een voor een vertrokken, het seizoen daarna nog harder. Te wisselvallig was het oordeel, deze club had dringend nood aan een frisse wind. Iemand nieuw, die zijn topspelers niet verkocht, iemand die het beste met de club voorhad en niet alleen dacht aan zijn portefeuille, iemand die niet luisterde naar de naam Verhaegen.
Spijtig genoeg kwam er geen verandering, er werd maar wat aangemodderd. We wachtten geduldig af tot er iemand ons kwam redden. Die Messias, kwam er in de vorm van Patrick Vanoppen. In een mum van tijd had hij ons overtuigd, hij was de man die van onze geliefde club een topper zou maken. First things first, Verhaegen buiten! Er werd tijdens de thuismatch tegen KRC Genk een grote supportersactie gehouden. We zouden een symbolische 13 minuten stil zijn, om dan allemaal tegelijk over heel onze eigen voetbaltempel spandoeken tevoorschijn te halen.
Ik had er een onder mijn jas mee gekregen, “Jos laat het los” stond er op. Een grote actie met grote gevolgen zo bleek, mijn spandoek haalde elke nieuwssite en krant. Ik was trots, ik had mee geholpen met die seniele Verhaegen en zijn clan buiten te krijgen! Nu kijk ik daar op terug met een wrange nasmaak, maar laten we niet vooruit lopen op de feiten.
Vanoppen werd onze held, hij ging ons lang aanslepende stadiondossier in orde brengen, hij ging ons onze club terug geven. Dit deed hij door dat lelijke Germinal te verwijderen uit de naam, onze authentieke clubkleuren terug te geven en zelfs een logo te ontwerpen dat deed denken aan ons prachtig embleem. Tene Quod Bene klonk het, The Bear is back! Het seizoen begon hoopvol: er werden enkele sterke transfers gedaan, met Losada als grootste naam.
Elke supporter geloofde er weer in, we hadden onze club terug, een slimme voorzitter die het hart op de goeie plaats had en een sterke ploeg. Een sportief overgangsjaar werd het, we hadden tijd nodig om ons aan te passen en om de kleine financiële problemen weg te werken. Er waren namelijk een aantal lijken uit de kast gevallen. Overblijfselen van de vorige bestuurders werd ons verzekerd.
In het seizoen 2011-2012 werd ons een transferverbod opgelegd. Nogmaals: geen probleem. Allemaal voorzien, allemaal verwacht. Wat doe je dan als supporter? Hopen dat je geliefde club uit het slop raakt natuurlijk! We hadden ten slotte een zeer competente voorzitter die wel het een en ander wist over hoe je een bedrijf moest runnen. Het seizoen werd al bij al nog rustig beëindigd, geen acuut degradatiegevaar, geen te gekke dingen. Voor vele supporters was dit de bevestiging, Patrick weet waar hij mee bezig is. Hij gaat ons naar de top loodsen!
Het nieuwe seizoen brak aan. Het seizoen van de bevestiging, we gaan resoluut voor de top zes en op lange termijn willen we daar blijven. Het doel heiligt de middelen moet Vanoppen gedacht hebben, Mathijssen werd bedankt voor bewezen diensten na een nochtans rustig seizoen. Adrie Koster werd zijn vervanger, een coach die bekend staat om zijn aanvallende voetbalfilosofie, net wat we nodig hadden om het Kiel terug in carnavalstemming te brengen!
De transfers zijn op dat moment hoopvol, een paar talentvolle jongens die het voetbal van Koster kenden. We zagen het weer helemaal zitten. 2013 werd ons jaar. Een 12 op 12 en een vierde plaats bevestigden onze hoop, niets kon ons nog neerhalen. Of toch? Weer steken er negatieve berichten over de financiële situatie de kop op, spelers worden niet betaald. Onze voorzitter had toch een volledig nieuw jeugdcomplex uit de grond gestampt?
De problemen zijn groter dan aanvankelijk gedacht, de spelers wachten veel te lang op hun loon en dat wordt duidelijk op het veld. We raken verzeild in de degradatiestrijd en we moeten vaker dan ons lief is het onderspit delven. Tot het laatste moment blijven we hopen, tegen beter weten in. Een paar paniekaankopen in de winter helpen ook niets. Vergane gloriën uit vorm en jonge gasten die het gewond beest dat Beerschot is niet terug op haar benen kunnen krijgen. Geprobeerd hebben ze alleszins, geslaagd zijn ze niet. De manier waarop sommige spelers die we ophemelden aan het begin van het seizoen over het veld sloften als een stelletje pseudovedetten deed nog het meeste pijn.
Vertederend was de reactie van onze materiaalman Jos, zelden een man van 81 zo droevig gezien. Niet natrappen, er valt geen slecht woord te vinden. De man is gewoon dankbaar voor de mooie tijd die hij heeft gehad met ons. Wel Jos, we zijn je ook dankbaar. Je dansje na een belangrijke overwinning zal gemist worden. Had iedereen maar jou enthousiasme en liefde voor de club, dan hadden we niet in deze situatie gezeten.
Een degradatie dan maar, geen groot probleem. Terug een derby! Was het niet dat we onze licentie hoogstwaarschijnlijk niet halen. Derde klasse kan ik nog net mee leven, die drie punten aftrek aan het begin van het seizoen nemen we er dan wel bij. Nu komt het allergrootste probleem: een schuldenberg van 18 miljoen euro in derde klasse. Dat is niet werkbaar, een faillissement komt om de hoek piepen en zal als alles zoals voorspeld verloopt om die hoek zijn tegen het einde van de week. Beerschot failliet, de tweede keer alweer.
Nu zit ik hier als zeventienjarige jongen, smoorverliefd op iets wat er niet meer is. Iets onbereikbaars. Als Beerschot een persoon was, had ik dit nog te zeggen: Liefste Beerschot, je was mijn eerste liefde. Het is gedaan, je bent niet meer. Daarom wil ik dit nog even kwijt, al is het maar dat je het weet. Je kon me als geen ander in vervoering brengen en de momenten die ik op het Kiel heb beleefd zullen me altijd bijblijven. Meer slechte dan goeie momenten, maar de goeie wegen zoals altijd door.
Weet je nog toen we Proto zagen scoren tegen Gent? Mooi moment, zal ik nooit vergeten. Of toen we Anderlecht naar huis stuurden met een droge 2-0? Mooi moment, zal ik nooit vergeten. Of toen ik met jou mijn eerste pint heb gedronken? Mooi moment, zal ik nooit vergeten. Ik zal tot het einde van mijn leven aan je denken en je missen. Zo verschrikkelijk hard zal ik je missen. Konden we nog maar een keer de sfeer opsnuiven, nog een keertje samen zingen.
Kon ik maar een waardig afsluit nemen van je. Ik hoop dat je nog ergens opduikt. Zoals onkruid dat niet vergaat. Je hebt me een aantal waardevolle levenslessen bijgebracht, maar deze had je toch iets anders mogen brengen. Ik deel dit verdriet met duizenden andere mensen, maar ik voel me alleen en in de steek gelaten. Toch zullen de goede herinneringen na verloop van tijd terug overheersen en zal ik over je vertellen tegen mijn kinderen. Papa zijn eerste grote liefde, spijtig dat ik je niet zal kunnen voorstellen.
Tene Quod Bene, maar misschien was je niet goed genoeg.
http://www.voetbalkrant.com/nl/nieuws/lees/2013-04-30/beerschot-kon-ik-maar-waardig-afscheid-nemen#reacties
Wow, fucking zware respect hiervoor. Dit noemt men echte clubliefde
ontroerend