Swift
01-04-2013, 18:32
What up mensen,
Een halfjaar lang heb ik een relatie gehad met een Marokkaans meisje. Ik ben zelf ook islamitisch maar ben niet Marokkaans. Ik ben van Afghaanse afkomst. Hoewel we beide een andere studie volgden, leerden we elkaar kennen op de universiteit en zodoende was de relatie ontstaan.
We hadden het allebei voortreffelijk naar onze zin in deze relatie. We hielden het super discreet op de universiteit maar daarbuiten gedroegen we ons vrijwel als elk andere normaal stelletje doet (minus intiem doen in het openbaar).
To make a long story short. Haar familie is de reden waarom de relatie is verbroken. Na ongeveer drie maanden, toen we het gevoel hadden dat de relatie de serieuze fase in ging, appte ze me om plots te vertellen dat ze het uit maakt. Ik was echt van slag en belde haar toen direct op maar ze nam niet op. Een paar minuten later appte ze met het bericht dat ze geen contact meer met me wil en dat het beter zou zijn als we ieder onze eigen weg opgingen.
Hoewel ik erg verdrietig was, heb ik met haar daarna geen contact meer opgezocht. Ik ging ervan uit dat ze waarschijnlijk iemand anders had gevonden aangezien ze het zo plotseling uitmaakte. De Alpha male dat ik ben, heb ik haar totaal zitten negeren op de universiteit. Tot een week later na het break-up appje, ze me huilend opbelde om te vertellen dat ze niet zonder me kon. Ze wilde me ASAP ontmoeten. Dus ik pakte snel mn tas en skipte mn laatste college van de dag om haar te zien. We vielen in elkaars armen en hebben geloof ik een kwartier lang niets tegen elkaar gezegd. Ik vroeg haar uiteindelijk hoe het met haar was en wat er aan de hand was. Ze zei dat ze er vanavond niet op in wilde gaan en gewoon met me mee naar mijn huis wilde. Eenmaal thuis aangekomen hebben we wederom heel weinig tegen elkaar gezegd en slechts samen op de bank gezeten en een pizzaatje gegeten.
De dag daarop, kwamen we weer samen en toen heeft ze me alles verteld. Ze vertelde me dat ze uitgehuwelijkt zou worden met een Marokkaanse jongen. Of hier uit Nederland of uit Marokko. Haar ouders en zus waren pertinent tegen een huwelijk met een jongen van andere afkomst (ook al was hij islamitisch) en waren al begonnen met zoeken. We hebben hier maanden later nog over zitten discussiëren. Ze vertelde me dat de uithuwelijking misschien te vermijden valt als ik nu al haar hand vraag, voor het hele zoekproces van haar ouders begon. Dat ging me echter veels te snel. Ik zei dat ik meer tijd nodig had maar die was er volgens haar niet. Hoewel we van elkaar hielden, besefte ze ook dat ze dat niet aan me kon vragen. Ik heb dan ook uiteindelijk de relatie beëindigd.
Hoewel ze vertelt dat ze gelukkig is, heb ik persoonlijk toch uiteindelijk een dubbelgevoel aan deze relatie overgehouden. Heb ik nou het juiste gedaan? Had ik meer moeite moeten doen en tegen haar moeten zeggen dat ik , I don't know, binnen een jaar haar hand zou vragen of zoiets. Stel dat we verder gingen en dat ik een jaar later alsnog niet het lef zou hebben om haar hand te vragen, ik zou me dan erg kut voelen aangezien ze in de tussentijd een Marokkaanse jongen had kunnen leren kennen en zo wellicht uithuwelijking zou kunnen voorkomen.
Heb ik het goed aangepakt of juist helemaal verkeerd?
Een halfjaar lang heb ik een relatie gehad met een Marokkaans meisje. Ik ben zelf ook islamitisch maar ben niet Marokkaans. Ik ben van Afghaanse afkomst. Hoewel we beide een andere studie volgden, leerden we elkaar kennen op de universiteit en zodoende was de relatie ontstaan.
We hadden het allebei voortreffelijk naar onze zin in deze relatie. We hielden het super discreet op de universiteit maar daarbuiten gedroegen we ons vrijwel als elk andere normaal stelletje doet (minus intiem doen in het openbaar).
To make a long story short. Haar familie is de reden waarom de relatie is verbroken. Na ongeveer drie maanden, toen we het gevoel hadden dat de relatie de serieuze fase in ging, appte ze me om plots te vertellen dat ze het uit maakt. Ik was echt van slag en belde haar toen direct op maar ze nam niet op. Een paar minuten later appte ze met het bericht dat ze geen contact meer met me wil en dat het beter zou zijn als we ieder onze eigen weg opgingen.
Hoewel ik erg verdrietig was, heb ik met haar daarna geen contact meer opgezocht. Ik ging ervan uit dat ze waarschijnlijk iemand anders had gevonden aangezien ze het zo plotseling uitmaakte. De Alpha male dat ik ben, heb ik haar totaal zitten negeren op de universiteit. Tot een week later na het break-up appje, ze me huilend opbelde om te vertellen dat ze niet zonder me kon. Ze wilde me ASAP ontmoeten. Dus ik pakte snel mn tas en skipte mn laatste college van de dag om haar te zien. We vielen in elkaars armen en hebben geloof ik een kwartier lang niets tegen elkaar gezegd. Ik vroeg haar uiteindelijk hoe het met haar was en wat er aan de hand was. Ze zei dat ze er vanavond niet op in wilde gaan en gewoon met me mee naar mijn huis wilde. Eenmaal thuis aangekomen hebben we wederom heel weinig tegen elkaar gezegd en slechts samen op de bank gezeten en een pizzaatje gegeten.
De dag daarop, kwamen we weer samen en toen heeft ze me alles verteld. Ze vertelde me dat ze uitgehuwelijkt zou worden met een Marokkaanse jongen. Of hier uit Nederland of uit Marokko. Haar ouders en zus waren pertinent tegen een huwelijk met een jongen van andere afkomst (ook al was hij islamitisch) en waren al begonnen met zoeken. We hebben hier maanden later nog over zitten discussiëren. Ze vertelde me dat de uithuwelijking misschien te vermijden valt als ik nu al haar hand vraag, voor het hele zoekproces van haar ouders begon. Dat ging me echter veels te snel. Ik zei dat ik meer tijd nodig had maar die was er volgens haar niet. Hoewel we van elkaar hielden, besefte ze ook dat ze dat niet aan me kon vragen. Ik heb dan ook uiteindelijk de relatie beëindigd.
Hoewel ze vertelt dat ze gelukkig is, heb ik persoonlijk toch uiteindelijk een dubbelgevoel aan deze relatie overgehouden. Heb ik nou het juiste gedaan? Had ik meer moeite moeten doen en tegen haar moeten zeggen dat ik , I don't know, binnen een jaar haar hand zou vragen of zoiets. Stel dat we verder gingen en dat ik een jaar later alsnog niet het lef zou hebben om haar hand te vragen, ik zou me dan erg kut voelen aangezien ze in de tussentijd een Marokkaanse jongen had kunnen leren kennen en zo wellicht uithuwelijking zou kunnen voorkomen.
Heb ik het goed aangepakt of juist helemaal verkeerd?