islaam_flavour
28-01-2013, 21:07
Wanneer de nacht valt...[/SIZE]
[SIZE=3]Ik kijk recht in een paar bruine ogen die glinsteren door de tranen die zich erin bevinden. Ik neem het meisje voor me in me op. Ze heeft een zwarte huidskleur en kijkt me woest aan. Rode, volle lippen en een typische Zuid-Afrikaanse neus sieren haar gezicht. Haar verwaarloosde wenkbrauwen die ooit mooi geëpileerd waren, staan nu boos. Haar zwarte haren zijn gevlochten op haar hoofdhuid en ze draagt een simpele pyjama. Inderdaad, deze persoon ben ik. Ik zit op de vensterbank van mijn kamer en kijk naar mijn eigen spiegelbeeld die gereflecteerd wordt door mijn raam. De zoveelste tranen rollen over mijn wangen. Ik veeg voor de zoveelste keer mijn tranen ruw weg. Het is nu zo’n 3 jaar geleden en nog ben ik er niet overheen. Dit zal waarschijnlijk ook nooit het geval zijn. Het is mijn eigen schuld en ik zal het mezelf nooit vergeven. Het is mijn schuld…
Het begon allemaal bijna 4 jaar terug. Ik kreeg de aandacht van een mooie jongen die dagelijks voor onze schoolpoort stond. Ik ben nogal stil en heb geen vriendinnen. Ze vinden me nogal geheimzinnig, aangezien niemand iets van me afweet. Ik heb er altijd bij willen horen, maar het is me nooit gelukt. Dit is de reden waarom ik de aandacht van die jongen zo bijzonder vond. Hij fluisterde me mooie woorden toe. Hij zei telkens hoe mooi ik wel niet was en dat hij van me hield. Ik was naïef en geloofde maar al te graag wat hij me vertelde. Had ik mijn ogen maar geopend! Had ik maar beter nagedacht! Helaas is dit niet het geval en moet ik leven met een schuldgevoel waar ik nooit van mijn leven vanaf zal komen. Hij kreeg me op den duur zover dat ik ook seksueel met hem actief werd en na een paar weken dumpte hij me. “Ik ben je beu”, zei hij me doodgewoon toen ik hem vroeg waarom hij het handje vasthield van een ander meisje. Dat waren de laatste woorden die hij ooit met mij heeft gewisseld. Als ik mijn ogen sluit, hoor ik zijn woorden weer echoën en voel ik de pijn weer omhoog komen. Later kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik kon het aan niemand vertellen. Ik heb geen moeder, want zij is bij mijn geboorte gestorven en met mijn vader heb ik niet zo’n goede band. Hij zorgt voor brood op tafel en ik moet me aan zijn regels houden. Ik verborg het en begon, naarmate ik voller werd, wijdere kleren te dragen. Ik ben zelf erg dun dus viel het goed te verbergen met wijde kleren. Mijn vader vond het wel raar dat ik opeens zo verdikt was, maar hij nam genoegen met mijn vage antwoorden. Ik beviel in onze schuurtje die in de achtertuin ligt. Mijn vader was een uur geleden gaan werken en had nachtdienst. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar kreeg, maar het was me gelukt! Ik knipte de navelstreng door met een heggenschaar die er al lag en ik stond na een tijd op. Met mijn kersverse baby betrad ik het huis en ging ik met moeite de trap op. De stekende pijn hield me niet tegen. Bij de badkamer aangekomen, waste ik mijn baby zo voorzichtig mogelijk en wikkelde vervolgens mijn pasgewassen kleren rondom zijn lichaampje. Ik douchte met veel moeite mezelf en nam de baby met mij mijn bed in. Ik zou later wel zien wat ik met hem zou doen. Mijn vader mocht absoluut niets afweten van mijn baby. Hij zou mij het huis uitschoppen of misschien wel de baby vermoorden. Wie weet allebei!