M_t_S
22-01-2013, 22:39
Bizar ...
Nog steeds ben ik in shock en kan niet goed verklaren wat er is gebeurdt.
Het lijkt alsof mijn dagen zijn geteld, soubhanaAllah.
Ik kan het gevoel niet goed beschrijven, angst overheerst mij eigenlijk. Ik kreeg het plots warm, ik voelde me heel erg licht alsof ik elk moment weg kon gaan, ik rende naar beneden, barste in tranen en het enige wat ik deed was de shada uitspreken. Mijn grootste angst is sterven zonder de shada, het overheerst mijn leven op dit moment ontzettend. Mijn ouders waren verbaasd, wat logisch is, ze zien hun oogappel half sterven. Ik deed echt dramatisch, ze vroegen wat is er? en ik antwoorde, ik heb het gevoel dat ik zo weg ben. Ik zag mezelf al omhuld in een witte laken. Het enige wat ik dacht was nee, nee, nee ik wil niet dood, ik wil niet naar de hel. Mn moeder pakte water en deed alsof ze aan het drinken was en opeens gooide ze water in mn gezicht Ik ben naar boven gegaan, heb gebedskleed gepakt ben gaan bidden, huilen, ik kreeg amper adem en raakte in paniek, als een gek was ik om me heen aan het kijken opzoek naar malik al maouth. Daarna heb ik de koran gepakt en ben gaan lezen totdat ik rustig werd.
Nu paar dagen later, heb ik nergens last van, maar ik kan dat moment niet plaatsen. Het gevoel wat ik had is niet normaal. En nu denk ik dus dat ik elke moment kan gaan.
Herkent iemand dit? Moet je bang zijn voor de dood?
Nog steeds ben ik in shock en kan niet goed verklaren wat er is gebeurdt.
Het lijkt alsof mijn dagen zijn geteld, soubhanaAllah.
Ik kan het gevoel niet goed beschrijven, angst overheerst mij eigenlijk. Ik kreeg het plots warm, ik voelde me heel erg licht alsof ik elk moment weg kon gaan, ik rende naar beneden, barste in tranen en het enige wat ik deed was de shada uitspreken. Mijn grootste angst is sterven zonder de shada, het overheerst mijn leven op dit moment ontzettend. Mijn ouders waren verbaasd, wat logisch is, ze zien hun oogappel half sterven. Ik deed echt dramatisch, ze vroegen wat is er? en ik antwoorde, ik heb het gevoel dat ik zo weg ben. Ik zag mezelf al omhuld in een witte laken. Het enige wat ik dacht was nee, nee, nee ik wil niet dood, ik wil niet naar de hel. Mn moeder pakte water en deed alsof ze aan het drinken was en opeens gooide ze water in mn gezicht
Nu paar dagen later, heb ik nergens last van, maar ik kan dat moment niet plaatsen. Het gevoel wat ik had is niet normaal. En nu denk ik dus dat ik elke moment kan gaan.
Herkent iemand dit? Moet je bang zijn voor de dood?