HabibiZoef
31-12-2004, 17:20
Oftewel het Autochtonen/Hoofddoekjes dilemma.
Het komt regelmatig voor dat ik vanwege een boodschap of iets dergelijks te voet over straat ga.
Meestal ben ik dan diep in gedachten verzonken, al dan niet met behulp van mijn MP3 speler.
Op zulke momenten krijgen bepaalde autonome gedeelten van mijn hersenen meer de overhand. Je kan het ook instinct noemen.
Als ik mijn plaats van bestemming bereikt heb, weet ik niet meer precies hoe ik daar gekomen ben, of wat ik onderweg meegemaakt hebt.
Tot nu toe werkt dit feilloos, vele gevaarlijke plekken heb ik overleefd, gevaarlijke oversteekplaatsen, stoplichten, auto's die door rood rijden enzovoorts.
Ik vergelijk dit met het instinct van een prooidier, die onbewust de omgeving in de gaten houdt voor mogelijk gevaar. Alles wat niet bedreigend is wordt genegeerd.
Onderdeel van dit proces is ook het scannen van alles wat beweegt, onder andere medevoetgangers.
Op alles wat opvalt wordt heel even extra aandacht aan besteedt, een kaal hoofd, een petje, een hoedje, een heel lang persoon, een heel klein persoon, knal-oranje geverft haar enzovoorts.
Dit kleine beetje extra aandacht valt normaal gesproken niet eens op, en is een onwillekeurige reactie van mijn kant. Ik interpreteer het als zijnde mijn onbewustzijn die de aandacht van mijn bewuste ergens op vestigt.
Nu is het in mijn omgeving zo dat er relatief weinig Moslims wonen, dus het zien van een Moslima met een hoofddoekje is eerder uitzondering dan regel.
Dus als mijn blik onwillekeurig geworpen wordt op een hoofddoekje,is dit het gevolg van eenzelfde proces als hierboven beschreven.
Het is een onwillekeurig proces zonder bijbedoeling, ik heb geen bezwaar tegen onafgedwongen religieuze uitingen, en ook niet tegen moslims in het algemeen, alleen nu gebeurt er ook iets anders.
Normaal gesproken, in tegenstelling tot bijvoorbeeld bij een kale kop, waar de aandacht gelijk weer verdwijnt, voltrekt zich nu een ander proces, want op hetzelfde moment dat de aandacht getrokken wordt, komt er een gedachten proces opgang, want je denkt gelijk: verhip, dat is een hoofddoekje, dus dat is een moslima.
Gelijk schieten gedachten over Moslima's die in interviews vertellen dat ze zich bekeken voelen nu, door mensen vanwege hun hoofddoekje, of dat ze ervaren dat mensen juist weg gaan kijken. En dat wil ik juist niet. Ik wil gewoon normaal doen, zoals ik vroeger ook altijd al deed.
Een lichte paniek begint zich van je meester te maken op dat moment, wat moet ik nu doen, want je wilt haar zich niet ongemakkelijk laten voelen. O dilemma, wegkijken of blijven aanstaren? Op zo'n moment begin je je ook heel ongemakkelijk te voelen, misschien wordt de blik van jou wel opgevat dat je misschien wel iets meer van haar wilt, wat niet waar is uiteraard.
Nu begint die blik van jou in plaats van een fractie van een seconde, meerdere fracties van secondes te duren. Je begint te beseffen dat een onderdeel van jouw onwillekeurige aandacht ook is dat je iemand in de ogen kijkt. Maar dat is iets wat je in dit geval probeert te voorkomen, want wat zal ze wel niet denken?
Allerlei gedachtes schieten je nu door het hoofd! Wat moet ik nu doen?
Gelukkig heb je je mobiele telefoon op zak, dus doe je net alsof je een telefoontje krijgt, waarmee je de aandacht kan afleiden, cq de situatie kan redden.
Kortom, als je als Moslima het gevoel hebt dat je anders aangekeken wordt, dan zal je daar ook overal bevestiging voor zien, ook al is dat misschien niet helemaal het geval.
Uiteraard zal je door een aantal mensen anders aangekeken worden, maar voor veel goedbedoelende autochtonen is het momenteel ook heel moeilijk een (onopvallende) houding te geven. Ook al bedoelen ze daar verder niets mee.
Het komt regelmatig voor dat ik vanwege een boodschap of iets dergelijks te voet over straat ga.
Meestal ben ik dan diep in gedachten verzonken, al dan niet met behulp van mijn MP3 speler.
Op zulke momenten krijgen bepaalde autonome gedeelten van mijn hersenen meer de overhand. Je kan het ook instinct noemen.
Als ik mijn plaats van bestemming bereikt heb, weet ik niet meer precies hoe ik daar gekomen ben, of wat ik onderweg meegemaakt hebt.
Tot nu toe werkt dit feilloos, vele gevaarlijke plekken heb ik overleefd, gevaarlijke oversteekplaatsen, stoplichten, auto's die door rood rijden enzovoorts.
Ik vergelijk dit met het instinct van een prooidier, die onbewust de omgeving in de gaten houdt voor mogelijk gevaar. Alles wat niet bedreigend is wordt genegeerd.
Onderdeel van dit proces is ook het scannen van alles wat beweegt, onder andere medevoetgangers.
Op alles wat opvalt wordt heel even extra aandacht aan besteedt, een kaal hoofd, een petje, een hoedje, een heel lang persoon, een heel klein persoon, knal-oranje geverft haar enzovoorts.
Dit kleine beetje extra aandacht valt normaal gesproken niet eens op, en is een onwillekeurige reactie van mijn kant. Ik interpreteer het als zijnde mijn onbewustzijn die de aandacht van mijn bewuste ergens op vestigt.
Nu is het in mijn omgeving zo dat er relatief weinig Moslims wonen, dus het zien van een Moslima met een hoofddoekje is eerder uitzondering dan regel.
Dus als mijn blik onwillekeurig geworpen wordt op een hoofddoekje,is dit het gevolg van eenzelfde proces als hierboven beschreven.
Het is een onwillekeurig proces zonder bijbedoeling, ik heb geen bezwaar tegen onafgedwongen religieuze uitingen, en ook niet tegen moslims in het algemeen, alleen nu gebeurt er ook iets anders.
Normaal gesproken, in tegenstelling tot bijvoorbeeld bij een kale kop, waar de aandacht gelijk weer verdwijnt, voltrekt zich nu een ander proces, want op hetzelfde moment dat de aandacht getrokken wordt, komt er een gedachten proces opgang, want je denkt gelijk: verhip, dat is een hoofddoekje, dus dat is een moslima.
Gelijk schieten gedachten over Moslima's die in interviews vertellen dat ze zich bekeken voelen nu, door mensen vanwege hun hoofddoekje, of dat ze ervaren dat mensen juist weg gaan kijken. En dat wil ik juist niet. Ik wil gewoon normaal doen, zoals ik vroeger ook altijd al deed.
Een lichte paniek begint zich van je meester te maken op dat moment, wat moet ik nu doen, want je wilt haar zich niet ongemakkelijk laten voelen. O dilemma, wegkijken of blijven aanstaren? Op zo'n moment begin je je ook heel ongemakkelijk te voelen, misschien wordt de blik van jou wel opgevat dat je misschien wel iets meer van haar wilt, wat niet waar is uiteraard.
Nu begint die blik van jou in plaats van een fractie van een seconde, meerdere fracties van secondes te duren. Je begint te beseffen dat een onderdeel van jouw onwillekeurige aandacht ook is dat je iemand in de ogen kijkt. Maar dat is iets wat je in dit geval probeert te voorkomen, want wat zal ze wel niet denken?
Allerlei gedachtes schieten je nu door het hoofd! Wat moet ik nu doen?
Gelukkig heb je je mobiele telefoon op zak, dus doe je net alsof je een telefoontje krijgt, waarmee je de aandacht kan afleiden, cq de situatie kan redden.
Kortom, als je als Moslima het gevoel hebt dat je anders aangekeken wordt, dan zal je daar ook overal bevestiging voor zien, ook al is dat misschien niet helemaal het geval.
Uiteraard zal je door een aantal mensen anders aangekeken worden, maar voor veel goedbedoelende autochtonen is het momenteel ook heel moeilijk een (onopvallende) houding te geven. Ook al bedoelen ze daar verder niets mee.