sofia656
30-12-2004, 22:59
Hallo beste lezers,
Afgelopen jaar werd ik hals overkop verliefd op mijn collega. Ik was echt helemaal in de wolken. Was iedere keer zo blij wanneer ik ging werken, zodat ik een glimp van hem op kon vangen. Zo'n apart gevoel had ik al heel lang niet meer bij iemand gehad...
Daarom besloot ik op een dag een gesprekje aan te knopen. Het bleek erg goed te klikken tussen ons. Nadat we waren afgewerkt bleven we vaak een uurtje in de fietsenstalling kletsen over van alles en nog wat. Ondertussen liet ik eigenlijk wel blijken dat ik hem meer dan alleen maar aardig vond, maar ik wilde eigenlijk geen relatie en hij ook niet. Dus er gebeurde een lange tijd helmaal niks; we waren gewoon goede vrienden. Na een paar maanden wisselden we ook telefoonnummers uit en smsten we elkaar. Op een dag besloten we om als gewone vrienden af te spreken. Om heel eerlijk te zijn was ik toen nog meer verliefd op hem geworden. Uiteindelijk zei hij dat het wederzijds was... Ik was dolgelukkig, maar dat duurde helaas niet lang. Na 4 weken merkte ik dat hij afstandelijker werd op het werk en ik wist echt niet waaraan het lag. Op een gegeven moment kwam de aap uit de mouw en zei hij dat zijn zus van onze 'relatie' afwist. Aangezien hij een goede moslim was, wilde hij het goede voorbeeld aan zijn zus geven. Dit heb ik natuurlijk geaccepteerd en gerespecteerd, hoewel het me toch wel pijn deed. Voor mij was dit ook een teken dat ik eigenlijk niet zo belangrijk voor hem was, als ik gehoopt had. Dus het ging uit en hij zei dat we vrienden zouden blijven, maar zoals jullie al kunnen raden is dat in de praktijk heel erg moeilijk te realiseren.
We bleven wel normaal tegen elkaar doen, maar toch voelde ik dat de afstand steeds groter werd tussen ons. Ik vond het zo erg dat je van heel close naar heel afstandelijk kon gaan... Maar zo is het leven en je kan iemand niet dwingen om met je in contact te blijven.
Nu een jaar later zijn we nog steeds collega's en zie ik hem dus regelmatig. We praten af en toe met elkaar, maar dan is het heel kort en merk ik dat er een soort spanning heerst. Ook herinner ik me nog heel goed hoe alles precies begonnen is..
Eigenlijk zou je het liefste willen dat de man ook laat zien dat hij het er moeilijk mee heeft. Hoewel we dit niet kunnen afdwingen. Ik begin nu eigenlijk ook te twijfelen of het wel waar is, dat zijn zus de reden is geweest dat het uiteindelijk uitging.. Of zou het een goedkope truc van hem zijn geweest??
Helaas zal ik hier nooit achter komen en het verstandigste wat je dan kan doen is de eer aan jezelf houden... Misschien wordt het tijd om in het nieuwe jaar minder aandacht aan hem te schenken en hem een keer naar mij toe laat komen en me vraagt hoe het met me gaat...
Fijne jaarwisseling jongens!!!
groetjes Sofia
Afgelopen jaar werd ik hals overkop verliefd op mijn collega. Ik was echt helemaal in de wolken. Was iedere keer zo blij wanneer ik ging werken, zodat ik een glimp van hem op kon vangen. Zo'n apart gevoel had ik al heel lang niet meer bij iemand gehad...
Daarom besloot ik op een dag een gesprekje aan te knopen. Het bleek erg goed te klikken tussen ons. Nadat we waren afgewerkt bleven we vaak een uurtje in de fietsenstalling kletsen over van alles en nog wat. Ondertussen liet ik eigenlijk wel blijken dat ik hem meer dan alleen maar aardig vond, maar ik wilde eigenlijk geen relatie en hij ook niet. Dus er gebeurde een lange tijd helmaal niks; we waren gewoon goede vrienden. Na een paar maanden wisselden we ook telefoonnummers uit en smsten we elkaar. Op een dag besloten we om als gewone vrienden af te spreken. Om heel eerlijk te zijn was ik toen nog meer verliefd op hem geworden. Uiteindelijk zei hij dat het wederzijds was... Ik was dolgelukkig, maar dat duurde helaas niet lang. Na 4 weken merkte ik dat hij afstandelijker werd op het werk en ik wist echt niet waaraan het lag. Op een gegeven moment kwam de aap uit de mouw en zei hij dat zijn zus van onze 'relatie' afwist. Aangezien hij een goede moslim was, wilde hij het goede voorbeeld aan zijn zus geven. Dit heb ik natuurlijk geaccepteerd en gerespecteerd, hoewel het me toch wel pijn deed. Voor mij was dit ook een teken dat ik eigenlijk niet zo belangrijk voor hem was, als ik gehoopt had. Dus het ging uit en hij zei dat we vrienden zouden blijven, maar zoals jullie al kunnen raden is dat in de praktijk heel erg moeilijk te realiseren.
We bleven wel normaal tegen elkaar doen, maar toch voelde ik dat de afstand steeds groter werd tussen ons. Ik vond het zo erg dat je van heel close naar heel afstandelijk kon gaan... Maar zo is het leven en je kan iemand niet dwingen om met je in contact te blijven.
Nu een jaar later zijn we nog steeds collega's en zie ik hem dus regelmatig. We praten af en toe met elkaar, maar dan is het heel kort en merk ik dat er een soort spanning heerst. Ook herinner ik me nog heel goed hoe alles precies begonnen is..
Eigenlijk zou je het liefste willen dat de man ook laat zien dat hij het er moeilijk mee heeft. Hoewel we dit niet kunnen afdwingen. Ik begin nu eigenlijk ook te twijfelen of het wel waar is, dat zijn zus de reden is geweest dat het uiteindelijk uitging.. Of zou het een goedkope truc van hem zijn geweest??
Helaas zal ik hier nooit achter komen en het verstandigste wat je dan kan doen is de eer aan jezelf houden... Misschien wordt het tijd om in het nieuwe jaar minder aandacht aan hem te schenken en hem een keer naar mij toe laat komen en me vraagt hoe het met me gaat...
Fijne jaarwisseling jongens!!!
groetjes Sofia