LZN
29-12-2004, 22:53
Citaat door Dorian:
Aanleiding van deze topic is het feit dat Steven Spielberg in Frankrijk maanden geleden een lintje heeft mogen op halen. Steven Spielberg is door
de Fransche president Chirac benoemd tot ''Ridder in het Legioen van Eer''. Spielberg wordt geëerd voor zijn ''strijd tegen haat en intolerantie'' (xkuchx), zei Jaques Chirac.
Haat Steven Spielberg Duitschers?
Buitenaardse wezens, Beesten, Duitschers versus haat Wat valt nou zo op bij het bekijken van oude Spielberg-films? De producties Jaws I, Jaws II en Jaws III zitten vol haat en intolerantie tegenover een bepaald soort dieren, namelijk haaien. Of de Amerikanen de uitdrukking ''naar de haaien gaan'' ook kennen is niet bekend; anders zou dit essay er wel heel dik boven op gaan liggen, dat terzijde.
In de film Close Encounters is het begin ook bepaald haatdragen richting 'buitenaardsen'. In de film ET zien we een buitenaards stumpertje wat ook bepaald gehaat wordt door menschen en zich zelfs voor de menschen moet verbergen in een mandje. Toch zien wij langzamerhand Spielbergs werk verschuiven. Eerst is de boodschap van haat (zoals hierboven met wat voorbeeldjes beschreven) nog flink weggemoffeld in toch wel redelijk prettig kijkbare familiefilms. In de jaren '80 gaat langzamerhand dat laatste stukje vernis verloren en komt langzamerhand de projectie van haat meer bovendrijven. Haat weliswaar onvermijdelijk gekoppeld aan liefde of andere contra's, omdat Spielberg in al zijn werken nu eenmaal voor een 2 sporige energie kiest. Maar tegen wie is die haat nu eigenlijk precies gericht?
In de film Schindlers List uit 1993 -zie link hier boven-zien we een uiterst intolerante houding tegenover het Duitsche volk door een fictie-roman als waargebeurd verhaal te projecteren. Hier kan al over haat als leitmotiv worden gesproken omdat de hoofdfiguur (Schindler) aantoont zijn menschelijke kanten te hebben, iets dat voor Duitschers niet verondersteld wordt als zijnde de vooraanname die deze film plaatst. Precies.. Dat is geen liefdesboodschap anders dan liefde voor die ene uitzondering waar het verhaal om draait.
Daarna volgde Saving private Ryan, waarin Duitsche militairen in de openingsscene een ware bloedbad aanrichten. Haat die nu een vervolg krijgt in de film over de Olympische Spelen van 1972 wederom, toeval of niet, in Duitschland.
Laten we de films van Spielberg en de nog te verschijnen film eens wat nader bekijken. Het is immers opvallend dat het Thema ''Duitschland'' terugkeert naast de in al zijn werk aanwezige haat en haar duistere zijden.
De nog te verschijnen film over Munchen 1972
In de kern van het verhaal zal een Palestijnsche aanslag centraal staan met bijbehorende dramatiek. Terwijl op die dag zelf nog de broodnuchtere en nu beroemde woorden "The Games must go on" voor het eerst klonken. Er werd gewoon weer gesport. Kortom de dramatiek, de doden, zijn in de werkelijke geschiedenis bepaald sterk aanwezig doch naast en niet boven de sportieve gebeurtenissen intertijd in Munchen. Ook zo benieuwd hoe Spielberg dit gaat neer zetten en of hij de geschiedenis wil herschrijven?
Overigens is er een vergelijkbare situatie, waaraan geen Hollywood-filmer zijn vingers wil branden. Een aanslag op de Olympische Spelen vond ook in 1996 plaats, toen in Atlanta diverse mensen het leven lieten tijdens een bom-aanslag op die spelen. Deze aanslag is echter bijna vergeten omdat er in 1972 joodsche slachtoffers vielen. Joodsche slachtoffers hebben namelijk altijd een streepje voor gehad. Bij ieder nieuwe Olympische Spelen horen we de journalisten en de sportcommentatoren praten over de Palestijnsche aanslag van 1972, waarbij 11 Pisraelische zionisten omkwamen. Nergens horen we wat over de bomaanslag van 1996 in Atlanta, waar ook doden vielen. Het lijkt eenmaal een soort media-instinct om Duitschland en Palestina te haten, en de zionisten te knuffelen. Natuurlijk zijn er enorme verschillen tussen beide gebeurtenissen. Dat voorgesteld hebbende is er ook een paralel. De paralel is dat in beide gevallen een aanslag plaatsvond waarbij menschen het leven lieten.
Waarom Die Untergang (geen spielberg productie) 59 jaar liet wachten?
Kortom Spielberg is als elke andere Hollywood-filmmaker, waarbij hij het cliche "based on a true story" gebruikt maar nimmer meld; net als bijvoorbeeld zijn vakbroeder Oliver Stone bijvoorbeeld deed met JFK. Meer voorbeelden noemen is niet nodig, zij zijn er te over.
Op 16 september 2004, precies 59 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, ging na honderden karikature Amerikaansche voorgangers, de eerste realistische film over het Duitschland van Hitler in premiere, Der Untergang.
Met Der Untergang is veel geld gemoeid (16 miljoen euro) en een grote portie moed. De makers gaan zo tegen de stroom in van vaak bizarre Hollywood-films over het thema WO II; waarin persoonlijke motieven van de maker het verhaal maken in plaats van geschiedenis zelf. Een gegeven dat Spielberg dus ook niet vreemd is.
Hollywood en Spielberg: continue herhaling van een thema
Der Untergang, niet geheel toevallig een Duitsche productie waarmee Spielberg en zijn Hollywood-collega's niets te maken hadden. Vanuit dit licht bezien is Spielberg niets anders als alle andere filmmakers uit Hollywood. Namelijk meesters in het keer op keer verfilmen van het zelfde thema. Anders gezegd iedere keer dezelfde film, maar dan met andere invulling opnieuw gemaakt.
Haat en intolerantie zijn enkele van de terugkerende elementen in Spielbergs films. Waarbij de gehaten van buitenaardse wezens via beesten tot Duitsers zijn getransformeerd.
Buitenaardsen
In de eerste instantie was er Spielbergs kinderlijke fascinatie voor buitenaardse wezens. Natuurlijk, zij werden gehaat, de mens was bang. Dit is het duidelijkst zichtbaar in Close Encounters (1977), doch in het 5 jaar later uitkomende ET (1982 orginele versie) nog steeds latent aanwezig. De haat voor de buitenaardsen wordt uiteindelijk vergezeld met veel liefde. Beide films eindigen toch met een soort weemoedig uitzwaaien van de buitenaardsen nadat er toch nog onverwacht warm kontakt is geweest.
Beesten
Dan Laat spielberg de Buitenaardsen transformeren in beesten. Voor de goede orde, het beest kondigde zich al eerder aan in de film Jaws uit 1975. Dit is de eerste grote lokroep van filmmaker Spielberg. Er is een beest dat aanvankelijk geliefd wordt, met prachtige aquaria etc. Dan volgen de aanvallen waarbij de liefde voor de beesten omslaat in angst en later als de ernst van hun daden duidelijk is, in haat. Deze haat laat zich uiteindelijk vertalen in een strijd om de beesten te doden, kortom haat
Na deze introductie volgt dus het buitenaardsche intermezzo, waarbij de boodschap midden jaren '80 met Jaws II en Jaws III weer wordt opgepakt. Liefde welke uitmond in een strijd om te doden (haat).
Duitschers
Na een wat bizar intermezzo met o.a. een heropname van Peter Pan met Michael Jackson, wordt dus in de jaren '90 werk gemaakt van de volgende reflecties. Schindlers List, Saving Private Ryan en de aanstaande Munchen'72 film. Drie films waarbij van de kijker op voorhand wordt aangenomen dat hij Duitschers haat. In alle 3 de films in verschillende omstandigheden. Geldt voor Schindlers List dat er nog een uitzondering is, namelijk die ene waar de film over gaat. Er is dus nog wel een menschelijke Duitscher.
In de tweede film is het van dik hout zaagt men planken, vooral als in de 20 minuten in durende openingsscene Duitsche militairen de ene na de andeer Amerikaansche soldaat om zeep helpen. Dat kan ook niet anders, want het handelt om D-day, 6 juni 1944. Het laatste stukje liefde is hiermee verdwenen, wat overblijft is haat jegens de (schietende) Duitscher en vooral veel desolate beelden van de vernielingen aan het eind van de oorlog, volop suggererend dat de Duitschers in die vernielingen een flink aandeel hebben gehad. Kortom : de Duitschers zijn geprojecteerd als gehaat volk en vooral vernielzuchtig volk. Toch is er nog enige clementie en wel voor de onschuldige wellicht Duitsche burgers in de oorlogsgebieden; zij worden niet echt anders geprojecteerd dan de Duitsche soldaten, welke dus met een 20 minuten durende beschieting de film mogen openen. Er zijn dus grote groepen foute Duitschers
[FONT=Arial Black]- Verwachtingen voor zijn nieuwste film
Te vrezen valt dat de in 2006 uitkomende film van Spielberg wederom weer een stapje verder zal gaan. De volgende stap kan wel eens zijn dat er geen onschuldige Duitscher meer te bekennen is in zijn werk, en dat Palestijnen als monsters zullen worden afgeschilderd.
Alle Duitschers en Palestijnen worden schuldig verklaart aan de dood van de Pisraelische sporters in 1972. Want waren het toen niet de vrolijke spelen en moest de oorlog niet plaats maken voor een nieuw visitekaartje voor een 'modern' Duitschland ? Na de aanslag bleek dat ideaal in duigen te zijn gevallen. Te vrezen valt daarom voor een aanklacht van Spielberg hoe de Duitschers het zover hebben kunnen laten komen. Is elke Duitscher na deze rolprent fout, of misschien ook wel elke Palestijn?
.de Fransche president Chirac benoemd tot ''Ridder in het Legioen van Eer''. Spielberg wordt geëerd voor zijn ''strijd tegen haat en intolerantie'' (xkuchx), zei Jaques Chirac.
Haat Steven Spielberg Duitschers?
Buitenaardse wezens, Beesten, Duitschers versus haat Wat valt nou zo op bij het bekijken van oude Spielberg-films? De producties Jaws I, Jaws II en Jaws III zitten vol haat en intolerantie tegenover een bepaald soort dieren, namelijk haaien. Of de Amerikanen de uitdrukking ''naar de haaien gaan'' ook kennen is niet bekend; anders zou dit essay er wel heel dik boven op gaan liggen, dat terzijde.
In de film Close Encounters is het begin ook bepaald haatdragen richting 'buitenaardsen'. In de film ET zien we een buitenaards stumpertje wat ook bepaald gehaat wordt door menschen en zich zelfs voor de menschen moet verbergen in een mandje. Toch zien wij langzamerhand Spielbergs werk verschuiven. Eerst is de boodschap van haat (zoals hierboven met wat voorbeeldjes beschreven) nog flink weggemoffeld in toch wel redelijk prettig kijkbare familiefilms. In de jaren '80 gaat langzamerhand dat laatste stukje vernis verloren en komt langzamerhand de projectie van haat meer bovendrijven. Haat weliswaar onvermijdelijk gekoppeld aan liefde of andere contra's, omdat Spielberg in al zijn werken nu eenmaal voor een 2 sporige energie kiest. Maar tegen wie is die haat nu eigenlijk precies gericht?
In de film Schindlers List uit 1993 -zie link hier boven-zien we een uiterst intolerante houding tegenover het Duitsche volk door een fictie-roman als waargebeurd verhaal te projecteren. Hier kan al over haat als leitmotiv worden gesproken omdat de hoofdfiguur (Schindler) aantoont zijn menschelijke kanten te hebben, iets dat voor Duitschers niet verondersteld wordt als zijnde de vooraanname die deze film plaatst. Precies.. Dat is geen liefdesboodschap anders dan liefde voor die ene uitzondering waar het verhaal om draait.
Daarna volgde Saving private Ryan, waarin Duitsche militairen in de openingsscene een ware bloedbad aanrichten. Haat die nu een vervolg krijgt in de film over de Olympische Spelen van 1972 wederom, toeval of niet, in Duitschland.
Laten we de films van Spielberg en de nog te verschijnen film eens wat nader bekijken. Het is immers opvallend dat het Thema ''Duitschland'' terugkeert naast de in al zijn werk aanwezige haat en haar duistere zijden.
De nog te verschijnen film over Munchen 1972
In de kern van het verhaal zal een Palestijnsche aanslag centraal staan met bijbehorende dramatiek. Terwijl op die dag zelf nog de broodnuchtere en nu beroemde woorden "The Games must go on" voor het eerst klonken. Er werd gewoon weer gesport. Kortom de dramatiek, de doden, zijn in de werkelijke geschiedenis bepaald sterk aanwezig doch naast en niet boven de sportieve gebeurtenissen intertijd in Munchen. Ook zo benieuwd hoe Spielberg dit gaat neer zetten en of hij de geschiedenis wil herschrijven?
Overigens is er een vergelijkbare situatie, waaraan geen Hollywood-filmer zijn vingers wil branden. Een aanslag op de Olympische Spelen vond ook in 1996 plaats, toen in Atlanta diverse mensen het leven lieten tijdens een bom-aanslag op die spelen. Deze aanslag is echter bijna vergeten omdat er in 1972 joodsche slachtoffers vielen. Joodsche slachtoffers hebben namelijk altijd een streepje voor gehad. Bij ieder nieuwe Olympische Spelen horen we de journalisten en de sportcommentatoren praten over de Palestijnsche aanslag van 1972, waarbij 11 Pisraelische zionisten omkwamen. Nergens horen we wat over de bomaanslag van 1996 in Atlanta, waar ook doden vielen. Het lijkt eenmaal een soort media-instinct om Duitschland en Palestina te haten, en de zionisten te knuffelen. Natuurlijk zijn er enorme verschillen tussen beide gebeurtenissen. Dat voorgesteld hebbende is er ook een paralel. De paralel is dat in beide gevallen een aanslag plaatsvond waarbij menschen het leven lieten.
Waarom Die Untergang (geen spielberg productie) 59 jaar liet wachten?
Kortom Spielberg is als elke andere Hollywood-filmmaker, waarbij hij het cliche "based on a true story" gebruikt maar nimmer meld; net als bijvoorbeeld zijn vakbroeder Oliver Stone bijvoorbeeld deed met JFK. Meer voorbeelden noemen is niet nodig, zij zijn er te over.
Op 16 september 2004, precies 59 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, ging na honderden karikature Amerikaansche voorgangers, de eerste realistische film over het Duitschland van Hitler in premiere, Der Untergang.
Met Der Untergang is veel geld gemoeid (16 miljoen euro) en een grote portie moed. De makers gaan zo tegen de stroom in van vaak bizarre Hollywood-films over het thema WO II; waarin persoonlijke motieven van de maker het verhaal maken in plaats van geschiedenis zelf. Een gegeven dat Spielberg dus ook niet vreemd is.
Hollywood en Spielberg: continue herhaling van een thema
Der Untergang, niet geheel toevallig een Duitsche productie waarmee Spielberg en zijn Hollywood-collega's niets te maken hadden. Vanuit dit licht bezien is Spielberg niets anders als alle andere filmmakers uit Hollywood. Namelijk meesters in het keer op keer verfilmen van het zelfde thema. Anders gezegd iedere keer dezelfde film, maar dan met andere invulling opnieuw gemaakt.
Haat en intolerantie zijn enkele van de terugkerende elementen in Spielbergs films. Waarbij de gehaten van buitenaardse wezens via beesten tot Duitsers zijn getransformeerd.
Buitenaardsen
In de eerste instantie was er Spielbergs kinderlijke fascinatie voor buitenaardse wezens. Natuurlijk, zij werden gehaat, de mens was bang. Dit is het duidelijkst zichtbaar in Close Encounters (1977), doch in het 5 jaar later uitkomende ET (1982 orginele versie) nog steeds latent aanwezig. De haat voor de buitenaardsen wordt uiteindelijk vergezeld met veel liefde. Beide films eindigen toch met een soort weemoedig uitzwaaien van de buitenaardsen nadat er toch nog onverwacht warm kontakt is geweest.
Beesten
Dan Laat spielberg de Buitenaardsen transformeren in beesten. Voor de goede orde, het beest kondigde zich al eerder aan in de film Jaws uit 1975. Dit is de eerste grote lokroep van filmmaker Spielberg. Er is een beest dat aanvankelijk geliefd wordt, met prachtige aquaria etc. Dan volgen de aanvallen waarbij de liefde voor de beesten omslaat in angst en later als de ernst van hun daden duidelijk is, in haat. Deze haat laat zich uiteindelijk vertalen in een strijd om de beesten te doden, kortom haat
Na deze introductie volgt dus het buitenaardsche intermezzo, waarbij de boodschap midden jaren '80 met Jaws II en Jaws III weer wordt opgepakt. Liefde welke uitmond in een strijd om te doden (haat).
Duitschers
Na een wat bizar intermezzo met o.a. een heropname van Peter Pan met Michael Jackson, wordt dus in de jaren '90 werk gemaakt van de volgende reflecties. Schindlers List, Saving Private Ryan en de aanstaande Munchen'72 film. Drie films waarbij van de kijker op voorhand wordt aangenomen dat hij Duitschers haat. In alle 3 de films in verschillende omstandigheden. Geldt voor Schindlers List dat er nog een uitzondering is, namelijk die ene waar de film over gaat. Er is dus nog wel een menschelijke Duitscher.
In de tweede film is het van dik hout zaagt men planken, vooral als in de 20 minuten in durende openingsscene Duitsche militairen de ene na de andeer Amerikaansche soldaat om zeep helpen. Dat kan ook niet anders, want het handelt om D-day, 6 juni 1944. Het laatste stukje liefde is hiermee verdwenen, wat overblijft is haat jegens de (schietende) Duitscher en vooral veel desolate beelden van de vernielingen aan het eind van de oorlog, volop suggererend dat de Duitschers in die vernielingen een flink aandeel hebben gehad. Kortom : de Duitschers zijn geprojecteerd als gehaat volk en vooral vernielzuchtig volk. Toch is er nog enige clementie en wel voor de onschuldige wellicht Duitsche burgers in de oorlogsgebieden; zij worden niet echt anders geprojecteerd dan de Duitsche soldaten, welke dus met een 20 minuten durende beschieting de film mogen openen. Er zijn dus grote groepen foute Duitschers
[FONT=Arial Black]- Verwachtingen voor zijn nieuwste film
Te vrezen valt dat de in 2006 uitkomende film van Spielberg wederom weer een stapje verder zal gaan. De volgende stap kan wel eens zijn dat er geen onschuldige Duitscher meer te bekennen is in zijn werk, en dat Palestijnen als monsters zullen worden afgeschilderd.
Alle Duitschers en Palestijnen worden schuldig verklaart aan de dood van de Pisraelische sporters in 1972. Want waren het toen niet de vrolijke spelen en moest de oorlog niet plaats maken voor een nieuw visitekaartje voor een 'modern' Duitschland ? Na de aanslag bleek dat ideaal in duigen te zijn gevallen. Te vrezen valt daarom voor een aanklacht van Spielberg hoe de Duitschers het zover hebben kunnen laten komen. Is elke Duitscher na deze rolprent fout, of misschien ook wel elke Palestijn?