Bekijk volle/desktop versie : Mijn naam is Sabir. Subhanallaah Waargebeurt verhaaal!!!!



19-12-2012, 12:49

Mijn naam is Sabir. Ik ben een 25 jaar. Ik ben geboren in Den Haag, Nederland. Mijn vader is een Pashtun geboren in Pakistan. Toen hij vijfentwintig was emigreerde hij naar Nederland. Mijn moeder is een Nederlandse, bekeert tot de islam toen ze een tiener was (voordat ze een paar jaar later met mijn vader trouwde). Ik heb twee oudere broers en een jongere broertje en twee zussen. Ik ging naar school in Den Haag en in mijn vrije tijd was ik keeper voor een lokale voetbalclub. Mijn moeder heeft ons strikt opgevoed, waardoor we nooit problemen hebben gehad met justitie(politie).

Na 11 september 2001 veranderde de situatie in Nederland en de haat tegen moslims nam toe. Daarom besloot mijn moeder om te verhuizen naar een ander land. Door de nationaliteit van mijn vader koos ze voor Pakistan. Ik ging daar naar een Britse universiteit, maar door de taalbarrière stopte ik na het eerste schooljaar met mijn opleiding. Mijn moeder was ernstig ziek en ik hielp haar met het huishouden en hielp mijn jongere broer en zussen. Ik trouwde in 2008 en ik heb een dochter. De gezondheid van mijn moeder verslechterde in 2010 (toen we in Muree op vakantie waren). We bezochten verschillende ziekenhuizen in Pakistan. Hierna ging mijn moeder naar Nederland om behandeld te worden. Zij stierf na een maandje in het ziekenhuis te hebben gelegen. Ze werd begraven in Pakistan. Moge God genade hebben op haar ziel. Ze was de directeur van een liefdadigheidsorganisatie om de armen en behoeftigen te helpen in Pakistan.


19-12-2012, 12:50


21 september 2010
1:30 uur.

Terwijl ik nog wakker was want mijn dochter wilde niet slapen, werd er hard op de deur gebonkt. Iemand schopte de voordeur open. Mannen in burgerkleding, arrestatieteam, politie stormden mijn huis binnen en verzamelde iedereen in het huis met hun wapens op ons gericht. Ze behandelden mijn vrouw en zusjes ruw en duwde ons de kamers door. Ze doorzochten mijn huis maar vonden niets illegaals. Ik vertelde mijn familie dat alles goed zou komen. Hierna werd ik naar buiten gebracht. De hele straat stond vol met gewapende mannen. Mijn buren probeerde me te helpen maar ze werden geslagen, dus trokken ze zich terug naar hun huizen. Op het einde van de straat stonden er auto's te wachten. SUV's en landcruisers. Er waren twee landcruisers met getinte ruiten, hier kon ik dus niet naar binnen kijken. Ik werd geboeid en geblinddoekt en ze deden ook een zak over mijn hoofd. Ik moest op de vloer gaan zitten van een van de pick-ups. Gewapende mannen zaten om me heen. Toen we begonnen te rijden zei een van de bewakers: "je bent nu een gevangene van Pakistan" en ze gaven me een pak slaag met de kolf van hun kalasjnikovs. Hij zei ook: "niet trots zijn dat je Nederlander bent". Na een korte rit stopte de auto en iemand fluisterde in mijn oor "zeg je gebeden we gaan je schieten" zij laadden hun geweren en ik dacht oprecht dat ik zou gaan sterven en ik begon te bidden. Na enige tijd greep iemand me en nam me mee ik vroeg hem of hij me zou schieten zei hij "nee, je gaat worden ondervraagd”
Ze plaatste me in een kantoor waar ik moest gaan zitten in een stoel. Ze verwijderde de zak en blinddoek. Een officier zat aan de andere kant van de tafel. Een andere man met een grote snor zat achter me. Hij sloeg me van achteren in het gezicht. De officier begon te praten en ik zei: verwijder de andere man achter me, hij maakt me nerveus. Dus stuurde hij hem weg. De officier stelde mij vragen tot het ochtendgloren. Hij vertelde me dat hij me gearresteerd had "in opdracht van de Amerikanen".

Hierna werd ik begeleid naar een ​​nabijgelegen gebouw waar ze de gevangenen vasthouden. Het was donker binnen. Ik droeg een blinddoek en een kap over mijn hoofd echter ik kon kijken van onder de blinddoek. Mijn "cel" bestond uit een fles een paar mieren en een kakkerlak. De deur was een ijzeren deur met tralies. De bewaker sloeg me en duwde me de cel in. Ik vroeg of ik naar de wc mocht gaan. Dit weigerde hij en zei dat ik de fles moest gebruiken. Hij nam de zak(die over mijn hoofd zat) mee en sloot de deur, vervolgens vertrok hij. De blinddoek en handboeien liet hij aan. Ik zag dat er op de handboeien geschreven stond "eigendom van de Amerikaanse regering" (Winchester denk ik).
Op het moment van het ochtendgebed maakten de bewakers iedereen wakker en gaven thee aan de gevangenen (koud water met bladeren erin) en een koude puratha (een roti met olie). Het was zo vies dat ik het niet kon doorslikken. De meeste van de bewakers droegen maskers, want hoewel we blinddoeken droegen tilde we ze op. Mijn verzoek om naar de badkamer te mogen gaan werd opnieuw geweigerd dus ik probeerde mijn behoefte te doen in een fles. Het resultaat was vieze kleren en een vieze cel. Er was een emmer met water waarmee ik probeerde de boel schoon te maken. Later mochten we een keer per dag naar de wc (soms twee keer). Maar telkens als je ging moest je een pak slaag op de weg naar de badkamer doorstaan. En ze deden de handboeien niet af in de badkamer. De cel was gemaakt van modder en het stonk omdat we niet mochten douchen of anderen kleren aan mochten doen.

Ik was uitgeput na mijn eerste verhoor, dus ik probeerde te slapen niet wetend wat de toekomst zou brengen. De bewakers brachten een gevangene uit de cel naast de mijne (andere gevangenen deelde hun cel met andere gevangenen) ze noemden hem Ozbek. Ze namen hem mee naar een verhoor cel. Na een paar minuten begon hij te schreeuwen. En ik hoorde het geluid van de klappen die hij kreeg. Ik heb nog nooit iemand zo horen schreeuwen van de pijn. Ik dacht dat ze hem zouden doodslaan. Na misschien een half uur brachten ze hem terug. Ze sleepte hem door de gang terwijl hij braakte. Hij kon niet opstaan. De bewaker riep me door de deur en zei: "heb je genoten, jij bent de volgende". Ik vroeg hem wat ga je met ons doen. Hij zei "we zullen jullie allemaal doden". Ik was bang dat het mijn beurt was. Na een paar minuten namen ze me mee naar dezelfde kamer, ik ging zitten en ik moest wachten, niet wetend wat er zou gebeuren. Ik kon amper ademen door de zak over mijn hoofd, daarom tilde ik hem een ​​beetje op. Ik werd hard geslagen in mijn gezicht en werd uitgescholden. Ik wist eerst niet dat er iemand was.



19-12-2012, 12:50

k werd ondervraagd door een andere officier. Hij sloeg me niet maar ik had wel een kap over mijn hoofd. En hij zei dat als ik hem niet de juiste antwoorden gaf hij het aan mijn zussen zou vragen. Die waren er ook zei hij(wat niet waar was, maar dat wist ik niet). Later die dag werd ik weer verhoord in het kantoor in het andere gebouw. Hier vroeg ik om een ​​glas water en een bewaker gaf me een glas water. Het smaakte heel vies en hij begon te lachen zeggende dat het afvoerwater uit de airconditioning was (Ik had ernstige diarree later). De officier gaf het order de zak van mijn hoofd te halen. Dit was niet naar de zin van de officier die mij ondervroeg . Toen hij de zak verwijderde en ik naar rechts keek, zag ik dat er meerdere mannen in pak aanwezig waren. Toen ze merkten dat ik aan het kijken was, deden ze snel de deur dicht. De officier die de vragen stelde kreeg de vragen via de telefoon van iemand hoger in rang( hij noemde hem "meneer" (zij spraken in Urdu)). Hij sprak niet onrespectvol met mij . Wel bedreigde hij mij en mijn familie, maar hij sloeg me niet. Op het einde zei hij: "je bent onschuldig, daarom laten we je over 7 dagen gaan. We willen gewoon een aantal dingen controleren". Ik bleef zeven dagen in deze gevangenis en ik was meerdere malen ondervraagd door agenten. Ze sloegen me alleen met hun handen. Ik vroeg om iets te lezen maar ze hebben me nooit iets gegeven. Contact met andere gevangenen was ten strengste verboden. Het enige wat ik kon doen was geduld hebben en bidden voor een snelle vrijlating. Na zeven dagen, 's morgens kwamen de bewakers naar mijn cel . Ik was gewend dat ze kwamen om mij te mishandelen en te bedreigen. Maar in plaats daarvan zeiden ze: “we gaan je los laten”. Ik was erg blij. Ik moest naar de wc en daarna verlieten we het gebouw. Ze plaatste me in een auto met mijn voeten geboeid aan de auto. Ook was ik nog geblinddoekt. Ik mocht geen vragen stellen. We reden rond voor ongeveer anderhalf uur. Toen besefte ik dat ik niet naar huis ging. Het was moeilijk om niet te weten wat er ging gebeuren. We reden rond in een stad, ik wist dit door de geluiden. We reden een gebouw in. Ze opende mijn boeien en ik moest uitstappen. Als je niet kunt zien werken andere zintuigen beter. Ik rook bloemen en ik voelde gras onder mijn voeten. Een man greep me en zei: "u bent nu in goede handen". Ik werd in een gebouw naar de badkamer gebracht. Hier mochten de zak, boeien en blinddoek af. Ik waste mezelf en daarna klopte ik op de deur om weer naar buiten te mogen. Ik stond voor de bewaker maar hij vertelde me nooit voor een bewaker te staan. Ik moest achterstevoren lopen. De bewaker was jong. Hij had een klein baardje en droeg een islamitische "pet". Hij was een Punjabi. Hij leidde me naar een verhoorkamer waar ik ging zitten op een kruk. Ik zag een man zitten met een lange baard, lang wit haar en een witte pet op. Hij had traditionele Pakistaanse kleding aan. Hij begroette me alsof ik zijn lang verloren zoon was. Hij sprak met lange Arabische woorden. Zijn ogen waren dood. Hij begon me te ondervragen totdat een hoger officier binnenkwam. Hij sprong op uit respect. De officier die binnenkwam had een slecht oog, droeg een duur pak en horloge en zijn Engels was perfect. Onder gevangenen was hij bekend als de anti-Christ (Dajjal) vanwege zijn oog en wreedheid. Hij liep snel naar de stoel en gooide een paar boeken op tafel. De bebaarde man ging weg. Hij stelde zich voor door te zeggen "we hebben twee manieren om dit te doen, de eerste manier is: we zullen je kleren afrukken en drie bewakers zullen hun weg hebben met je en ik verzeker je, je zult zingen. Of je beantwoord mijn vragen eerlijk”. Ik vertelde hem dat het eerste niet nodig was waarna hij schreeuwde "ik besluit wat ik doe en ik vind de eerste methode beter ". Daarna maakte ze een foto van me zeggende dat ik morgen in de krant zou komen. Tijdens de lunch werd ik geplaatst in een lege kamer, Ik dacht dat dit tijdelijk was. Er was een grote camera in de hoek van het plafond en gevangenen hadden dingen in de muur gekrast met hun boeien. Ze gaven me een klein bordje met dall (linzen) en een dokter kwam om mijn slechte maag te behandelen zeggende: "we willen niet dat jullie dood gaan voor het verhoor".
Na de lunch werd ik weer ondervraagd. Deze man wist meer dan de officieren in Peshawar. Hij wilde alles van kinds af aan weten. Ik werd niet geslagen. 's Avonds ging ik terug. We zaten onder de grond maar ik wist de tijd vanwege de adhan (oproep tot het gebed) buiten. Toen ik in de cel zat had ik het koud en ik vroeg om een ​​deken. De bewaker zei: "we zullen het geven wanneer we dat willen". Ik leunde tegen de muur en de deur werd gesloten. Het was een zeer zware deur. Een bewaker schreeuwde buiten mijn deur maar ik wist niet waarom. Hij opende de deur en schreeuwde tegen me "rechtop zitten, niet leunen, niet liggen we kijken door de camera". Door de handboeien en ketenen was dat niet makkelijk. Het was zo koud omdat ze de airco op vol vermogen hadden aangedaan. En de tegels op de vloer waren ook koud. 's Avonds laat gaven ze me een matras en een dunne deken (chader). Het was zo vies en vol met beestjes en het stonk. Maar ik moest het gebruiken omdat het koud was en ik was moe(de lichten waren helder en gingen nooit uit). Ik voelde de beestjes op mij kruipen. Een paar uur later moest ik de deken en matras teruggeven. Ik moest weer gaan zitten. Sommige dagen lieten ze ons niet slapen vanwege de aanwezigheid van hogere officieren. Slapen werd ook bemoeilijkt door de ketenen en handboeien. We mochten twee keer per dag naar het toilet. Maar dit was maar voor twee minuten waarna ze de deur opende en je dwongen het toilet te verlaten.

Op sommige dagen moest ik hele dagen lang in de hal zitten met een kap en blinddoek op. Het geluid van mensen die gemarteld werden was verschrikkelijk. Het ging de hele dag door. Na verloop van tijd kon ik de martelmethodes onderscheiden door het geluid. Het was het meest angstaanjagende dat ik ooit gehoord heb.

Beestjes kropen over mijn lichaam en in mijn haar. Maar zij weigerden mijn haar te scheren en ik mocht geen douche nemen. Ik had geen tandenborstel en droeg vuile kleren. Ik probeerde geduldig te zijn maar na drie weken was ik uitgeput. Ik wist niet waar ik was, wat er ging gebeuren en hoe lang het zou duren. En om mensen te horen die worden gemarteld en niet in staat te zijn om hen te helpen was een van de meest frustrerende momenten van mijn leven. Maar de dag dat ik me slechter voelde dan voorheen was toen bewakers me kwamen ophalen om me ergens anders te brengen. Een van de bewakers vroeg mijn naam en vertelde me dat hij Pashtuns haatte. Hij sloeg me hard en hij vertelde me dat ze mij nu gingen doden. Hij bracht me naar boven. Ze deden een deur open en ik ging naar binnen. Ze deden de zak van mijn hoofd. Er waren twee gevangenen op de grond aan het zitten. Er waren twee matrassen tegen de muur, er was een koran en een fles water. De bewakers deden mijn boeien en blinddoek af en sloten de getraliede deur en gingen weg. Er was een kleine camera aan het plafond. Ik sprak met de gevangenen en ik was blij dat ik eindelijk wat contact kon hebben. Een van de gevangene was een Pashtun uit Karachi. Zijn naam was Muhammad Ali Khan, de andere was een Russische van Kereche (Kaukasus). Hij had boeien aan zijn benen en was drie keer in zijn been geschoten omdat hij probeerde te ontsnappen. Zijn naam was Achmed. De cel was klein, twee bij twee meter. We mochten drie keer per dag naar het toilet (voor langere periodes). Ze schoren mijn haar en ik kon een douche te nemen. Ik kreeg ook een miswak (om mijn tanden te poetsen).

Ze deden een zak over je hoofd als je naar het toilet ging . En zij blinddoekten, boeiden en deden een zak over mijn hoofd als ik werd verhoord. We mochten niet praten met gevangenen in andere cellen maar we deden dit stiekem al hadden we de kans betrapt te worden en te worden geslagen. Er was nog steeds niet veel eten maar de kwaliteit was beter. Mijn celgenoot Mohammed had moeite met eten omdat ze zijn tanden eruit hadden geslagen. Hij vertelde me dat hij was gemarteld. Achmet was ook gemarteld met elektriciteit. 's Nachts als de bewakers weg waren sprak ik met gevangenen in andere cellen.

Er was een Mansur Dadullah, mullah bapader, mullah Dawud Khan, Abdul wakeel, mullah inamullah Haji Hoedhaifa, Mir Mohammed, Haji Mohammed. Dit waren Afghanen die direct werden ondervraagd door de Amerikanen met Afghaanse tolken. De Amerikanen stelden hen vragen en als de antwoorden niet naar hun zin waren, zouden ze de kamer te verlaten en de Pakistanen zouden hun martelen waarna de Amerikanen weer terug zouden keren. Een van de belangrijkste ondervragers was een Amerikaanse vrouw van begin dertig (een keer was ik in de verhoorkamer en ik hoorde haar Mir Mohammad ondervragen) Ze namen ook laptops mee om satelliet foto’s te laten zien. Zij deden dit bij Inamullah. Ze lieten hem foto's van Tora Bora zien. Omdat hij een inwoner van Jalalabad was. Abdul wakeel had medische hulp nodig voor zijn ogen (hij werd gearresteerd in een ziekenhuis) maar de Amerikanen weigerde hem medische hulp omdat hij niet meewerkte. Mirza Khan (een andere gevangene) verloor 50 kg, hij leed aan tuberculose en werd zwaar gemarteld door de Pakistanis. De Amerikanen ondervroegen hem vier keer waarvan tweemaal in Peshawar, een keer in Nowshera en een een keer in Islamabad. Er waren ook gevangenen die indirect werden ondervraagd door de Amerikanen. De Pakistanen stelden de vragen maar de vragen kwamen van de Amerikanen. De [


19-12-2012, 12:51
CENTER]Alle gevangen werden meegenomen naar een safehouse. Met de auto was het vijftien minuten rijden. Hier kregen we iemand van de ambassade te spreken. Maar ze kwamen niet voor mij.

Ik kwam erachter dat het beneden kabristan (kerkhof) werd genoemd door de gevangenen. Niet alle gevangenen gingen er heen alleen degenen die gebroken moesten worden. Sommigen bleven een week andere een paar dagen sommige zelfs drie maanden.

Eens werd ik ondervraagd en de officier vertelde mij dat hij vragen had van de Amerikanen. Ik werd gevraagd over bepaalde personen. En over een bedreiging voor de Amerikaanse strijdkrachten en over een bedreiging voor Europa en Amerika. Ik vertelde hen dat ik niet wist waar ze het over hadden. Ik moest de kamer verlaten en op de vloer zitten. Een uur later toen hij terug kwam zei hij: "je hebt de Amerikanen boos gemaakt" en hij sloeg me met een chitter.

Een gevangene, Sangar Ali stond op het punt naar huis te gaan (dachten we), dus ik gaf hem mijn adres om mijn familie te vertellen dat het goed met me gaat. Maar toen de bewaker erachter kwam brachten ze mij naar beneden om mij de ergste afranseling die ik ooit heb gehad te geven. Ik had nog voor een lange tijd pijn. Ze gaven Sangar Ali oranje kleren en zeiden dat ze hem zullen doodden. Hij verdween een paar dagen later. Oranje kleren werden gegeven aan gevangenen die zouden worden geëxecuteerd. Een van de bewakers was een sjiitische hij gaf ons een zeer moeilijke tijd, hij haatte ons. Na dit incident met Sangar Ali werd een hele rij gevangenen bijeen gebracht voor een pak slaag. Dit was als les voor ons allen. Veel gevangenen waren ziek een van hen had een bloeding uit zijn neus en oren.

Soms namen de bewakers meerderen gevangennen mee naar beneden en gaven instructies in het Urdu, die de meesten van ons niet begrepen. Ik werd vaak geslagen omdat ik niet wist wat ze zeiden. Het hing af van de stemming van de bewakers hoe ze ons behandelde.

Ik deelde mijn cel met Dawud Khan nadat Achmed een epileptische aanval kreeg . Ook Mohammed ging naar een andere cel. Ik heb vier maanden met Dawud Khan gezeten. Hij vertelde me alles over zijn verhoren door de Amerikanen. Na vier en een halve maand in de gevangenis werd ik naar een kamer gebracht van een hogere officier. Hij vertelde mij dat ik de Nederlandse consul ging ontmoeten. Hij vertelde mij dat hij daar ook zou zijn en alles zou volgen van wat ik zou zeggen. Hierna werd ik met een auto gebracht naar de safe house . Ik kwam in een kamer waar ze de zak, blindoek en boeien verwijderde. Voor mij zaten twee Nederlandse mannen. Een van hen was Evert Brongers, de consul en de andere was een lid van de ambassade. Ik vroeg hem of hij werkte voor de A.I.V.D. hij reageerde geschrokken maar ontkende. Twee hoge officieren waren ook in de kamer en Brongers vertaalde elk woord van wat ik zei. Hij vroeg me of ik medische hulp nodig had en ik vroeg hem wat er zou gaan gebeuren. Ik vertelde hem dat ik geen rechter of advocaat had gezien en vroeg hem om mijn familie te informeren(wat hij nooit heeft gedaan). Hij zei dat hij tweemaal per jaar kon komen. Ik heb hem niet verteld over de martelingen want hij vertaalde elk woord. Na mijn terugkeer naar de gevangenis werd ik geslagen met een chitter en werd ik verhoord. Ik wist dat ik in Islamabad zat maar toen ik dit zei in het bijzijn van Brongers werd de officier woedend en zei: "Wie heeft je verteld". Ik vertelde dat Brongers dit had gezegd. Brongers leek bang maar bevestigde dat hij het had gezegd waarna de officier afkoelde. Hij veranderde zijn houding niet in het bijzijn van de consul.

Na een verblijf van vier maanden met Dawud Khan kreeg ik een nieuwe celgenoot. Beslan uit Moskou. En na hem een ​​Iraanse maar hij verloor zijn verstand en viel me aan en ik ging naar een andere cel met Hajji Mohammed hij was mijn laatste celgenoot na zijn vertrek was ik alleen.

Later kwam Brongers weer om een paspoort voor me te maken (wat ik niet wist todat hij dit mij vertelde). Niemand vroeg me wat ik wilde. Ik vroeg hem wat er zou gebeuren in Nederland, hij zei: "je kunt naar huis gaan. Wij hebben niets tegen u". Hij gaf me zelfs geld om naar huis te gaan als ik aangekomen was in Nederland. Hij zei: "je moet zelf naar huis gaan". Hij vertelde me dat hij mijn familie niet kon bereiken omdat Buitenlandse Zaken ze niet konden vinden. Dit is achteraf heel opmerkelijk omdat de aivd contact had opgenomen met mijn familie een paar dagen na mijn arrestatie. Dit was om hen te vragen of ze wisten waar ik was en wat ik had gedaan. Ook waren mijn familieleden gewoon ingeschreven in het bevolkingsregister en was hun telefoonnummer bekend. De officier achter mij vroeg ook aan Brongers wat er mij mij ging gebeuren en hij vertelde hem ook dat ik naar huis kon gaan (Pakistan hebben hier aantekeningen van en het zou achterhaald kunnen worden). Maar de officier zei "eerst brengen we je voor een jury om te kijken of je echt zo onschuldig bent als je zegt". Een paar dagen later ging ik naar de safe house samen met twee Franse, een Maldivische en een Irakees. Ik ontmoette drie rechters die de uitslagen van de verhoren bestudeerden evenals andere documenten. Ze stelde mij een paar vragen en zeiden: "we denken dat je een goede jongen bent en uit een goede familie komt. Je was op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Dat is waarom we je vrijspreken van alle aanklachten en wij u naar Nederland sturen. U kunt dan later terug komen waneer u wilt. Maak geen verkeerde vrienden als je terug komt". Na dit waarschuwden ze me in het bijzijn van Brongers aan niemand te vertelen dat ik zou worden vrijgelaten. Ze kochten kleren van mijn eigen geld en ze namen me met de auto mee naar Lahore. Een officier vertelde me niet te praten over mijn behandeling in Pakistan en dat hij wist waar mijn familie woont. Na een nacht in een cel in Lahore doorgebracht te hebben werd ik naar de luchthaven gebracht onder begeleiding van een aantal Pakistaanse agenten. Daar deden ze mijn boeien, zak en blindoek af. Een Nederlandse man was op de luchthaven waar hij mijn uitlevering papier ondertekende (er waren geen aanklachten tegen mij). En hij overhandigde mijn paspoort. Ik werd begeleid naar het vliegtuig door een officier en een FIA agent. De officier vertelde me dat hij een ISI kolonel is en dat ik werd vastgehouden in een ISI detentiecentrum. Hij verzekerde me dat alles goed zou komen in Nederland en vroeg me wanneer ik zou terugkeren. Ik ging in het vliegtuig (ik weet niet wie mijn ticket heeft betaald). Het was een rechtstreekse vlucht Lahore-Amsterdam. Bij aankomst op de luchthaven Schiphol bestormde een politiemacht het vliegtuig en arresteerden ze mij. Ik verblijf nu in een speciale vleugel voor terroristen in PI De Schie te Rotterdam. Ik ben in afwachting van mijn uitlevering aan de Verenigde Staten. Want hoewel ze mij beloofde dat ik niet zal worden gearresteerd in Nederland, lag er al in februari 2011 een arrestatiebevel in Nederland op mij te wachten(eind April 2011 kwam ik aan in Nederland). In deze gevangenis mag ik een uur per dag in een kooi luchten(met een medegevangene). Voor de rest ben ik alleen. Maar het verschil is enorm vergeleken met Pakistan. Het eten is goed en er is geen marteling. Maar ik ben verrast dat ondanks het feit dat ik onschuldig ben verklaard in Pakistan, ik hier in Nederland opnieuw geconfronteerd wordt (door de rechters) met dezelfde beschuldigingen.

Dit is in het kort mijn verhaal over de acht maanden gevangenschap in Pakistan. Ik kan niet alles opschrijven omdat het anders maanden zou duren eer ik hier klaar mee was.

Sabir K

19-12-2012, 13:32


Zoooo erg !! maar ik snap nog altijd niet waarom hij werd opgepakt?