Raven
15-12-2012, 10:58
Citaat:
Publiciste Ingeborg Beugel heeft er genoeg van dat iedereen in Hilversum maar denkt dat mensen zoals zij, namelijk voor loon werkende journalisten, voor nul cent naar een studio komen. 'Jullie gaan toch ook niet voor niets naar jullie werk?', schrijft ze in een boze brief gericht aan de redactie van het NCRV-programma Casa Luna.
Afgelopen zaterdag stond Hans Maarten van den Brink met een lange 'meta-beschouwing' in de NRC. Hij uitte zijn - terechte - zorg over de teloorgang van de kwaliteitsjournalistiek in zeer brede zin en over het feit dat de nieuwsconsument er steeds meer van uit gaat dat nieuws en achtergrondinformatie gratis overal is te vinden.
Nieuwsconsumenten zijn niet meer bereid om te betalen voor kranten en programma's, want ze hebben al betaald voor hun computers, iPhones en enkele internetabonnementen. Zijn analyse was uitmuntend, maar ook enigszins abstract.
Hoe het er in de praktijk, aan de onderste kant van de Publieke Omroep-pyramide en in de geschreven pers echt aan toe gaat, leest u hieronder in een boze brief die ik onlangs aan een de redactie van een radioprogramma van de Publieke Omroep schreef.
Hallo beste Casa Luna, NCRV
Toen ik na de uitzending over de ellende in Griekenland aan jullie vroeg waar ik mijn factuur naar toe kon sturen, kreeg ik te horen dat 'gasten bij Casa Luna normaal niet betaald worden'.
Pardon?
Kijk, ik word heel moe en verdrietig van de hedendaagse ziekte in Hilversum dat iedereen maar denkt dat mensen zoals ik, namelijk voor loon werkende journalisten, voor nul cent naar een studio komen. Ik kom niet net van de School voor Journalistiek, en ben het stadium dat ik voor niets of voor een prikkie op radio of tv 'mag' al decennia voorbij.
Jullie gaan toch ook niet voor niets naar jullie werk?
Ik ben een gewone, keihard werkende freelancer. Voor wat ik doe moet ordinair brood op de plank komen. Ik moest ook al zo'n strijd leveren met Pauw & Witteman om minimaal betaald te krijgen. Ze bestonden het om te argumenteren: 'Ja, maar het is zo goed voor je exposure, en voor je boek dat volgend jaar uitkomt'. Dat heeft niets met mijn deskundigheid wat betreft Griekenland te maken. En het is onrechtvaardig en onbegrijpelijk wanneer de presentatoren voor datzelfde programma met belastinggeld een voor de Publieke Omroep in deze tijden indecent hoog salaris genieten. (Net als al die directeuren van al die omroepen.) Het P&W-gevecht voor een 'vergoeding per optreden' heb ik glansrijk gewonnen, maar die strijd moeten voeren alleen al is onuitstaanbaar en ronduit beledigend.
Griekse toestanden
Bij bladen en kranten is het al net zo erg: schreef ik vijf jaar geleden een groot stuk voor bijvoorbeeld Vrij Nederland of Opzij en kreeg ik daar een nog net acceptabel bedrag voor, gebaseerd op mijn kwaliteit, ervaring en schrijfstijl, nu word ik opeens eenzijdig met een fait accompli geconfronteerd dat ik voor dezelfde kennis, energie en tijdsbesteding ijskoud 30 tot 40 procent minder krijg. Griekse toestanden, zeg maar. Alleen is dit niet Griekenland!
'Want we betalen tegenwoordig per woord en niet meer op grond van de kwaliteit en daar valt niet over te onderhandelen', krijg ik dan te horen. Excuse me? Een vertaler wordt per woord betaald, niet een journalist of publicist. Dus een jong broekie dat net komt kijken wordt net zoveel betaald als ik, na 25 jaar in het vak, terwijl ik bovendien ondertussen een zekere naam geniet? Ik mag nog blij zijn ook. Er zijn soms twee tarieven: een laag van 35 cent per woord, en een hoog van 46. En dan geldt het hoge voor mij ... Je kan alleen nog maar diepgaande en langdurig geresearchte artikelen schrijven als je zelf gefortuneerd bent, of een rijke echtgenoot of eega hebt.
Liefhebberij
Dat kan toch niet de bedoeling zijn van een beroep? En denk niet dat dit alleen mij overkomt. Zelfs een journalistieke BN'er als Frenk van der Linden - heeft hij me zelf verteld - wordt dezelfde krankzinnig lage honoraria aangeboden. Hij kan overleven door zich duur als dagspreker of voorzitter te verhuren. Daar ligt niet zijn hart of talent, maar hij moet het doen om daarnaast zijn echte beroep als een soort liefhebberij uit te kunnen oefenen. Mind you, niet alle goede journalisten zijn BN'ers. Dus alleen journalisten die zich voor congressen van Telecombedrijven of The Rotary Club kunnen 'prostitueren' - vergeef me dit extreme woord - kunnen tegenwoordig nog journalist zijn?
Ik zou het tijdens zo'n radio uitzending over de Griekse crisis allemaal uit m'n mouw kunnen schudden, maar ik bereid me voor een uitzending, zoals het hoort, goed voor: ik bel van te voren met mensen in Athene, jullie profiteren van 30 jaar ervaring in Griekenland, mijn taal- en regiokennis, mijn goede contacten in alle lagen van de Griekse bevolking, historische kennis en ook nog eens van een specifieke muziekselectie in dit geval. Ik was bovendien de enige gast, dus samen met jullie (betaalde) presentator, babbelde ik twee hele NCRV-zendtijduren vol.
Wat is in godsnaam mijn belang om 'zo maar' naar jullie te komen? Ik zit daar niet mijn eigen roman of documentaire te promoten. Nee, Casa Luna picks my brains.
Als de kranten, radio en tv ophouden professionals naar behoren te betalen, dan is dat het einde van de (professionele) journalistiek.
Punt.
Wij - als beroepsgroep - krijgen er zo langzamerhand een punthoofd van.
Echt waar.
Kwaliteit
En zie, het 'gebrek aan kwaliteit' is nu al duidelijk te merken. Mensen die van toeten nog blazen weten, die de Griekse taal niet spreken, laat staan de Griekse kranten kunnen lezen, roepen en schrijven maar wat. En al die copy-pasters kakelen elkaar lekker na. Fout, op fout, op fout.. Lekker voor niets of goedkoop. Dat er niets van klopt, dondert niet....
En je begrijpt, dat zet mij aan het denken over onderwerpen waar ik NIET zo veel vanaf weet.
Het resultaat is dat ik - net als mijn kinderen van begin twintig - tegenwoordig bij voorbaat wantrouwig sta tegenover de huidige zogenaamde journalistiek in het algemeen. NEW journalism in die zin is NO journalism.
En reken maar dat slimme jonge mensen dat snappen. Die luisteren steeds minder naar de radio en lezen überhaupt geen kranten meer.
Die zoeken hun eigen weg op internet wel. En erger: zelfs 'ouderen' zoals ik, doen dat ook steeds meer.
Op deze manier kan de hele omroep en kunnen alle kranten zich op (korte) termijn opheffen. Of ze blijven bestaan voor alleen maar domme mensen die geen enkele eis stellen aan kwaliteit van nieuws en achtergrond verslaggeving.
Ach ja, noem mij een dinosaurus, een uitstervend specimen.
Waanzin
Het zit mij - en mij niet alleen - hoog, omdat we de laatste tijd steeds weer tegen dezelfde waanzin aanlopen. Bovendien gaat het hier ook om de Totale Teloorgang van een beroep waar ik mijn hart aan heb verpand en mijn hele professionele leven en talent aan heb gegeven. Dat doet pijn. Ik hoop dan ook heel erg dat Hilversumse redacties en programma's wat dit betreft zo snel mogelijk van houding zullen veranderen. Stop deze journalistieke kapitaalvernietiging!
Neem het mee in de vergadering, zou ik zeggen.
Sterker nog: het lijkt me een mooi onderwerp voor een radio-uitzending!
Warme groet, Ingeborg Beugel
Ingeborg Beugel is publicist en oud correspondent in Griekenland.
Volkskrant
Ik geef graag af op het niveau van het hedendaags journaille en de ondergang van de gedegen onderzoeksjournalistiek, tijd dus voor wat hoor en wederhoor. Natuurlijk geldt "alle waar naar zijn geld" ook voor de media en wanneer een programma als Pauw&Witteman haar gasten voor nul euronen verwacht op te draven, snap ik dat we met regelmaat tegen allerlei bijzonder zonderlinge figuren aan zitten te kijken. Die worden daarnaast óók nog geselecteerd op hun eigenaardigheid, dat is fijn voor de kijkcijfers, dat weet ik natuurlijk ook wel. Afgelopen zaterdag stond Hans Maarten van den Brink met een lange 'meta-beschouwing' in de NRC. Hij uitte zijn - terechte - zorg over de teloorgang van de kwaliteitsjournalistiek in zeer brede zin en over het feit dat de nieuwsconsument er steeds meer van uit gaat dat nieuws en achtergrondinformatie gratis overal is te vinden.
Nieuwsconsumenten zijn niet meer bereid om te betalen voor kranten en programma's, want ze hebben al betaald voor hun computers, iPhones en enkele internetabonnementen. Zijn analyse was uitmuntend, maar ook enigszins abstract.
Hoe het er in de praktijk, aan de onderste kant van de Publieke Omroep-pyramide en in de geschreven pers echt aan toe gaat, leest u hieronder in een boze brief die ik onlangs aan een de redactie van een radioprogramma van de Publieke Omroep schreef.
Hallo beste Casa Luna, NCRV
Toen ik na de uitzending over de ellende in Griekenland aan jullie vroeg waar ik mijn factuur naar toe kon sturen, kreeg ik te horen dat 'gasten bij Casa Luna normaal niet betaald worden'.
Pardon?
Kijk, ik word heel moe en verdrietig van de hedendaagse ziekte in Hilversum dat iedereen maar denkt dat mensen zoals ik, namelijk voor loon werkende journalisten, voor nul cent naar een studio komen. Ik kom niet net van de School voor Journalistiek, en ben het stadium dat ik voor niets of voor een prikkie op radio of tv 'mag' al decennia voorbij.
Jullie gaan toch ook niet voor niets naar jullie werk?
Ik ben een gewone, keihard werkende freelancer. Voor wat ik doe moet ordinair brood op de plank komen. Ik moest ook al zo'n strijd leveren met Pauw & Witteman om minimaal betaald te krijgen. Ze bestonden het om te argumenteren: 'Ja, maar het is zo goed voor je exposure, en voor je boek dat volgend jaar uitkomt'. Dat heeft niets met mijn deskundigheid wat betreft Griekenland te maken. En het is onrechtvaardig en onbegrijpelijk wanneer de presentatoren voor datzelfde programma met belastinggeld een voor de Publieke Omroep in deze tijden indecent hoog salaris genieten. (Net als al die directeuren van al die omroepen.) Het P&W-gevecht voor een 'vergoeding per optreden' heb ik glansrijk gewonnen, maar die strijd moeten voeren alleen al is onuitstaanbaar en ronduit beledigend.
Griekse toestanden
Bij bladen en kranten is het al net zo erg: schreef ik vijf jaar geleden een groot stuk voor bijvoorbeeld Vrij Nederland of Opzij en kreeg ik daar een nog net acceptabel bedrag voor, gebaseerd op mijn kwaliteit, ervaring en schrijfstijl, nu word ik opeens eenzijdig met een fait accompli geconfronteerd dat ik voor dezelfde kennis, energie en tijdsbesteding ijskoud 30 tot 40 procent minder krijg. Griekse toestanden, zeg maar. Alleen is dit niet Griekenland!
'Want we betalen tegenwoordig per woord en niet meer op grond van de kwaliteit en daar valt niet over te onderhandelen', krijg ik dan te horen. Excuse me? Een vertaler wordt per woord betaald, niet een journalist of publicist. Dus een jong broekie dat net komt kijken wordt net zoveel betaald als ik, na 25 jaar in het vak, terwijl ik bovendien ondertussen een zekere naam geniet? Ik mag nog blij zijn ook. Er zijn soms twee tarieven: een laag van 35 cent per woord, en een hoog van 46. En dan geldt het hoge voor mij ... Je kan alleen nog maar diepgaande en langdurig geresearchte artikelen schrijven als je zelf gefortuneerd bent, of een rijke echtgenoot of eega hebt.
Liefhebberij
Dat kan toch niet de bedoeling zijn van een beroep? En denk niet dat dit alleen mij overkomt. Zelfs een journalistieke BN'er als Frenk van der Linden - heeft hij me zelf verteld - wordt dezelfde krankzinnig lage honoraria aangeboden. Hij kan overleven door zich duur als dagspreker of voorzitter te verhuren. Daar ligt niet zijn hart of talent, maar hij moet het doen om daarnaast zijn echte beroep als een soort liefhebberij uit te kunnen oefenen. Mind you, niet alle goede journalisten zijn BN'ers. Dus alleen journalisten die zich voor congressen van Telecombedrijven of The Rotary Club kunnen 'prostitueren' - vergeef me dit extreme woord - kunnen tegenwoordig nog journalist zijn?
Ik zou het tijdens zo'n radio uitzending over de Griekse crisis allemaal uit m'n mouw kunnen schudden, maar ik bereid me voor een uitzending, zoals het hoort, goed voor: ik bel van te voren met mensen in Athene, jullie profiteren van 30 jaar ervaring in Griekenland, mijn taal- en regiokennis, mijn goede contacten in alle lagen van de Griekse bevolking, historische kennis en ook nog eens van een specifieke muziekselectie in dit geval. Ik was bovendien de enige gast, dus samen met jullie (betaalde) presentator, babbelde ik twee hele NCRV-zendtijduren vol.
Wat is in godsnaam mijn belang om 'zo maar' naar jullie te komen? Ik zit daar niet mijn eigen roman of documentaire te promoten. Nee, Casa Luna picks my brains.
Als de kranten, radio en tv ophouden professionals naar behoren te betalen, dan is dat het einde van de (professionele) journalistiek.
Punt.
Wij - als beroepsgroep - krijgen er zo langzamerhand een punthoofd van.
Echt waar.
Kwaliteit
En zie, het 'gebrek aan kwaliteit' is nu al duidelijk te merken. Mensen die van toeten nog blazen weten, die de Griekse taal niet spreken, laat staan de Griekse kranten kunnen lezen, roepen en schrijven maar wat. En al die copy-pasters kakelen elkaar lekker na. Fout, op fout, op fout.. Lekker voor niets of goedkoop. Dat er niets van klopt, dondert niet....
En je begrijpt, dat zet mij aan het denken over onderwerpen waar ik NIET zo veel vanaf weet.
Het resultaat is dat ik - net als mijn kinderen van begin twintig - tegenwoordig bij voorbaat wantrouwig sta tegenover de huidige zogenaamde journalistiek in het algemeen. NEW journalism in die zin is NO journalism.
En reken maar dat slimme jonge mensen dat snappen. Die luisteren steeds minder naar de radio en lezen überhaupt geen kranten meer.
Die zoeken hun eigen weg op internet wel. En erger: zelfs 'ouderen' zoals ik, doen dat ook steeds meer.
Op deze manier kan de hele omroep en kunnen alle kranten zich op (korte) termijn opheffen. Of ze blijven bestaan voor alleen maar domme mensen die geen enkele eis stellen aan kwaliteit van nieuws en achtergrond verslaggeving.
Ach ja, noem mij een dinosaurus, een uitstervend specimen.
Waanzin
Het zit mij - en mij niet alleen - hoog, omdat we de laatste tijd steeds weer tegen dezelfde waanzin aanlopen. Bovendien gaat het hier ook om de Totale Teloorgang van een beroep waar ik mijn hart aan heb verpand en mijn hele professionele leven en talent aan heb gegeven. Dat doet pijn. Ik hoop dan ook heel erg dat Hilversumse redacties en programma's wat dit betreft zo snel mogelijk van houding zullen veranderen. Stop deze journalistieke kapitaalvernietiging!
Neem het mee in de vergadering, zou ik zeggen.
Sterker nog: het lijkt me een mooi onderwerp voor een radio-uitzending!
Warme groet, Ingeborg Beugel
Ingeborg Beugel is publicist en oud correspondent in Griekenland.
Volkskrant
Goed te zien dat er nog journalisten zijn die hun vak wel serieus nemen.
"Het resultaat is dat ik - net als mijn kinderen van begin twintig - tegenwoordig bij voorbaat wantrouwig sta tegenover de huidige zogenaamde journalistiek in het algemeen. NEW journalism in die zin is NO journalism."
Welkom bij de club, mevrouw Beugel.