zelfgeschreven Columns 2012/2013

[Missauo]

Hallo iedereen,

Ik dacht ik gooi het deze keer even over een andere boeg. Ik probeer mezelf, zoals ik misschien eerder vermeld had, alsmaar te ontwikkelen. Sinds kort ben ik dan ook op een andere manier gaan schrijven. Gedichten en verhalen was ik al mee bezig maar nu ben ik dus ook begonnen aan wat columns. Mijn doelstelling is om zo vaak mogelijk een column te plaatsen in deze topic. De topics die ik zal plaatsen doe ik met het oog op actualiteiten dus ik hoop ook dat ik jullie mening/reacties op de verborgen stelling kan triggeren (zoals ik het noem:hihi

Ben benieuwd wat jullie er van vinden en hoe het zal lopen.

Het Nederland van nu is niet het Nederland van vroeger en ook niet het Nederland van morgen. Soms, zoals vandaag, kijk ik uit het raam, op zoek naar de antwoorden op zoveel vragen. Maar al gauw realiseer ik me dat die antwoorden me bar weinig kunnen schelen omdat ik mijn antwoorden al lang klaar heb liggen. Ik weet heel goed wat ik wil en wat ik niet wil. Maar er is een wezenlijk verschil tussen willen en kunnen. Alles wat ik wil, tja dat kan ik niet. En alles wat ik kan, tja, dat wil ik niet. Het is de kunst juist om deze dingen te combineren maar in een samenleving als deze. De ruimte en de tijd die krijg je er nauwelijks voor. Waarom is het zo dat ik als Marokkaan niet meer weet waar ik bij hoor? Eenentwintig jaar geleden toen ik werd geboren in een kleine stad in Brabant toen was de wereld nog mooi. Tenminste, zo vertelt mijn vader het nu. Het was weliswaar niet het Walhalla waar mijn moeder haar jeugd in had doorgebracht. In die tijd was Nederland ooh zo tolerant en waren de buren niet de personen die enkel aan je deur komen om te zeuren over geluidsoverlast. Er is mij verteld dat in haar jeugd er opeens aan de deur werd geklopt op 5 december. Ze hadden nog geen echte weet van het hele sinterklaas gebeuren maar voor de deur, nadat die in aller verbazing geopend was, bevond zich een grote jute zak vol cadeau’s.
Tot op de dag van vandaag weet niemand wie die daar heeft bezorgd, natuurlijk moet het wel een buurman/buurvrouw zijn geweest maar het is nog altijd een soort van raadsel. Zou je je kunnen voorstellen dat er in deze maatschappij op een koude winterdag als 5 december een grote jute zak vol cadeau’s voor je deur zou vinden. Na alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd lijkt me dat moeilijk te geloven. Nederland is het land van de kansen, dat kan ik moeilijk ontkennen. We krijgen hier immers allemaal de kans op goede educatie en op een goed inkomen. Behoorlijk goed zelfs als je het vergelijkt met situaties in andere landen, maar toch klopt er iets niet. Teruggaande op de verhalen die ik heb gehoord van mijn ouders en grootouders was Nederland in het verleden ook het land van kansen. Het enige verschil is tussen toen en nu is de gunfactor. Hoewel de meeste autochtonen anders willen laten overkomen is er van enige gunfactor jegens de allochtonen geen sprake. Vooral in tijden zoals crisis is dit heel goed merkbaar. Maar ik als eenentwintigjarige jonge man, in de bloei, van mijn leven, vraag me af waarom. Ik ben hier immers geboren en opgegroeid, wat is er nog meer nodig om één van hen te worden? Het was uitgerekend deze vraag waar ik vroeger mee worstelde en misschien was dat mijn fout wel. Ik wilde te graag onderdeel zijn van de samenleving, te graag erkend worden dat ik mezelf vergat. Alle wetten die gewaarborgd worden in dit land, dat is allemaal leuk en aardig maar zonder echte acceptatie schiet je er niets mee op. Dit is niet meer het Nederland van vroeger waarin iedereen oprecht tegen elkaar was. Dit is het Nederland waarin iedereen mooi weer speelt en ondertussen met hele andere gedachten en daden bezig is.

29-11-2012

[Missauo]

Palestina

De laatste tijd is er hevig gediscussieerd over iets wat eigenlijk al jaren in de doofpot leek te zitten. Nu pas lijken de daden die Israel begaat opgemerkt te worden door de overige landen. Of is het nu dat er meer druk op ligt dat het wel erkent moet worden? Natuurlijk is er veel aandacht geweest voor de kwestie in de vorm van social media maar wat heeft nu voor de ommekeer gezorgd? Elk ander zou nog denken dat er een ommekeer aan de gang is ook nog terwijl dat niet zo is. Dit hele festijn is zo lek als een mandje, vooral omdat er eigenlijk niets veranderd is. Gisteren is Palestina officieel erkend als waarnemerstaat wat ook wel tijd werd. Op papier zijn ze een heel stuk opgeklommen maar in praktijk? Waar gaat het eigenlijk om, dat conflict? Heb ik mezelf maar al te vaak afgevraagd. Gaat het om het grondgebied of gaat het om macht. Wanneer we kijken naar dat laatste is er de vraag wat macht nou eigenlijk is. Een staat als Israel heeft die nou werkelijk zo veel macht of zit er meer achter? Natuurlijk is Israel in de vorm van de joden talloze keren de zondebok geweest. Ze worden nu dan ook gecompenseerd voor al hun leed. Maar wanneer stopt de compensatie nu eindelijk? Plus, moet ik er nu vanuit gaan dat de zondebok van de tegenwoordige tijd over een aantal jaar ook wordt gecompenseerd? Zullen moslims over niet al te lange tijd iedereen aan hun kant kunnen krijgen? Hou toch op! Het gaat niet om medelijden hebben met of druk uitoefenen op. Het is een spel van geven en nemen geworden. Achter elk regime schuilt er wel een groepering die nodig is om de teugels sterk in handen te krijgen. Invloed moet je hebben om iets waar te kunnen maken dus zoek je de meest invloedbare mensen op voor hulp. De kwestie Israel Palestina, ik zou niet weten waar het toe leid. Waar het toe heeft geleid tot nu toe is inmiddels zo duidelijk als wat. Te veel doden en te veel onschuldig bloed, waarmee ze overigens heel goed lijken te kunnen leven. We vergeten echter dat de joodse burgers op zich niets kwalijk te nemen valt te nemen. Het zijn ook maar mensen die niet beter weten. Toch worden we allemaal gedreven door de haat die is gecreëerd door dat selecte gezelschap achter het hele regime. Weet je het kan me niet schelen wie het zijn, zionisten of wie dan ook het gaat er om wat ze veroorzaken. Het is niet alleen in dit conflict maar ook in het wereldwijde conflict tegen de moslims dat ze hun kaarten op tafel hebben gelegd. Al doen ze het wel langzaamaan, ze willen natuurlijk niet alles meteen prijs geven.

Dat gezegd te hebben, kijk ik nog maal uit het raam en denk aan alle actie die is gevoerd jegens het conflict omtrent gaza. Het is nu nog steeds dat ik op facebook kom en al die plaatjes mag aanschouwen van ‘We are with gaza’ om maar wat te noemen. Een aantal weken geleden was het nog erger. Ik heb me er bewust afzijdig van gehouden omdat ik er eigenlijk geen mening over heb. Als je het oprecht bedoelt en echt meeleeft en daarom dat plaatje neer zet wie ben ik dan om het af te keuren? Maar er zijn er genoeg die het enkel doen om met de stroom mee te gaan, de zogezegde ‘Kijk mij nou-mensen’. Alle foto´s die ik heb gezien en alle filmpjes van hetgeen wat er daar allemaal gebeurt, het is om te verafschuwen en dat doe ik dan ook. Erop vertrouwend dat ze uiteindelijk gestraft zullen worden voor hun daden als het niet in het huidige leven is dan wel in het hiernamaals. Dit hele fenomeen heeft me juist nog meer stil laten staan bij het grote geheel. Dergelijke conflicten komen overal voor of zijn in het verleden dan wel niet op andere plaatsen voor gekomen. Ook die mensen hebben onze compassie nodig en ons geloof in een goed eind of nieuw begin. Alle woede die we nu steken op degenen die we aan kunnen wijzen…. Het is makkelijk dat wel en het voelt goed om dat als uitlaatklep te hebben maar eigenlijk moeten we onze woede richten op die selecte groepering achter elk regime. Misschien is het wel een grote aaneengesloten keten welke bij dezelfde groepering hoort, ik zou het ook niet weten. Ik weet alleen dat we samen op moeten staan tegen onrecht waar dan ook, ons moeten realiseren dat het beeld wat wij voorgeschoteld krijgen niet door ons wordt gevormd maar door die groepering. Al het leed waar wij over huilen, daar lachen zij enkel om in hun vuistjes.


30-11-2012

[Missauo]

December

Wederom kijk ik uit het raam, dit maal niet echt op zoek naar een antwoord. Het is meer dat ik afleiding zoek, afleiding van afgedwaalde gedachten, gedachten die ik niet wil hebben.
Inmiddels is de koude wintermaand december aangebroken, hoewel er van echte kou nog geen sprake is. Iets in me hoopt dat het zo blijft, ben niet echt een type dat houdt van alles wat komt kijken bij lage temperaturen. Sneeuw en schaatsen, niets voor mij, geef mij maar gewoon maar aangenaam weer. Toch zie ik elk jaar weer hoe de grote markt vol stroomt met mensen die anders denken. Jongeren die met hun geliefden en vrienden zich begeven op de schaatsbaan. Sommige komen enkel voor de chocomel en weer anderen komen enkel voor de meiden. Ikzelf zit dan opgesloten in mijn eigen wereld, weg van de kou en weg van al die drukte waar ik niet van hou.
Maar nu loop ik al te ver op de zaken vooruit, eerst moet de man met de baard nog langs komen. Of, eigenlijk zijn het er twee en aan beiden heb ik een even grote hekel. In het verleden natuurlijk niet, toen kreeg ik er nog cadeaus van en was het leuk om elke ochtend vroeg naar mijn gevulde schoen te racen. Nu kijk ik daar met dubbele gevoelens op terug. Ik vond het wel fijn om dat mee te maken in mijn jeugd, onderdeel van dat hele geheel zijn maar ik weet ook dat ik verkeerd zat. Al wist ik niet beter, is het nu wel iets wat me aan het hart gaat. Het is nu de beurt aan mijn neefje van drie om de hele cyclus te ondergaan en diep van binnen wil ik het stoppen maar wie ben ik? Ik heb het recht niet dat te doen omdat ik anders zo hypocriet zou zijn als ik weet niet wat. Wanneer ik mijn neefje dan weer spreek om de zoveel tijd hoor ik hem fier praten over wat hij in zijn schoen heeft gehad. Gestaag lach ik met hem mee en vraag hem naar andere dingen. Gelukkig is dat de enige man met de witte baard die om ons heen cirkelt. De Kerstman daar blijven we ver bij vandaan en maar goed ook. Het zou wat zijn als we twee mannen met witte baarden hadden die december zouden vergallen. Spijt hebben van dingen is één ding, maar het besef hebben dat je het niet kan veranderen dat is een ander ding. Terugdenken aan vroeger en jezelf voor het hoofd slaan is iets wat menig van ons wel zou willen doen om uiteenlopende redenen. Maar juist het besef dat we verkeerd bezig zijn geweest, maakt niet uit op welk vlak, dat is iets wat ons wat rijper maakt.

01-12-12