• Wantrouwen •

[MYOWNBESTFRIEND]

New story

[-KIEKEBOE]

Leuk! Ben ik benieuwd.

[marmita15]

upsaaa nieuwe fan meld zich aan ben benieuwd meid

[Lieff_Dametje]

Ook ik ben benieuwd naar meer.. Up!..

[MYOWNBESTFRIEND]

‘Heb je al een stageplek gevonden?’ vroeg Cynthia. ‘Nee’ antwoordde ik. ‘Ik zou maar snel zijn voordat je ergens zit waar je toch niet wil zitten’ zei Cynthia op een dringende toon. ‘Ja dat begrijp ik wel ik ben bezig met zoeken’ zei ik op een geirriteerde toon. Dat hoorde ze want ze hield erover op. Cynthia was een spontane, strenge en slimme meid. Ik trok met haar op omdat we elkaar goed aanvulde op school. Wij kenden elkaar zo tenslotte. Zij was iemand die je alleen maar hoger op trok. Daar had ik wat aan. Ik was geen profiteur maar in je leven moet je hoger komen en succes hebben. En niets is beter dan gemotiveerd te blijven door je omgeving. ‘Mag ik die lijst van jou’ vroeg ik aan Cynthia toen het een tijdje stil was. Ze begon te glimlachen. ‘Imane, je geeft je dus over?’ zei ze lachend. ‘Helaas wel’ zei ik en naam de lijst aan. Ik moest echt beginnen met zoeken naar een stageplek. ‘wat houdt je zo tegen met het zoeken’ vroeg ze toen ze meekeek op de lijst die zijzelf had opgesteld met geschikte stageplekken voor ons beiden. ‘Ik weet niet dat sociale mis ik soms’ zei ik. ‘Wat bedoel je nou’ zei ze verbaasd. ‘Ik heb nooit ergens stage gelopen en weet niet hoe dat zit’ zei ik tegen Cynthia. ‘Ja Hbo studenten komen zeker een tekort aan ervaringen qua stage’ zei Cynthia serieus ‘Heel vervelend’ antwoordde ik. Stage lopen leek ik me leuk maar omdat ik die ervaring niet kende en het wel eng vond om voor een periode te werken met mensen te werken die dit al jaren doen. ‘Je kan er alleen het beste van maken door een leuke stageplek te vinden en die mensen hebben wel vaker stagaires gehad’ zei Cynthia motiverend. ‘Wat nou als ik het werk niet goed doe’ zei ik afwachtend op haar antwoord. ‘Jij bent nu een student. Jij leert. Zij leren jou het werk simpel’ zei ze en omhelsde me snel. ‘Tot college’ zei ze en liep vrolijk weg. Cynthia had gelijk. Ik moest het ooit leren en uit mijn comfort zone komen. Ik was die veiligheid zo gewend door in een groep mee te draaien. Maar ik moest nu iets anders doen en durven om gewoon stage te lopen.

[MYOWNBESTFRIEND]

Na een leuke college met Cynthia ging ik naar huis. Mijn schooldag was afgelopen en ik keek uit naar het weekend. Lekker uitslapen en aan mijn schoolwerk zitten. Thuis was het druk. Druk in de vorm van gezellig. De aanwezigheid van mijn broers was zo opmerkelijk dat ik er nooit omheen kon. Hun stem steeg altijd uit en ze zagen het huis als hun rijk. Als enig meisje was het soms vervelend als zij dan met zijn drieën tegen mij waren. Als ik dan eens in de woonkamer comfortabel een film zat te kijken dan verdreven zij mij met hun geweldige smoesjes. Daar kon ik in mijn eentje natuurlijk niet tegen op. Maar dat weerhield niet dat ik niet zonder hen kon en vreselijk veel van hun hield. ‘De leukste is thuis’ riep ik toen ik de deur opendeed. Ik hoorde uit de woonkamer al commentaar. Ze waren net rondom de tafel gaan zitten om te eten. ‘Waar kom jij zo laat vandaan’ vroeg mijn oudste broer Mohamed grappend. ‘Van die gezellige bar waar jij altijd komt’ zei ik tegen hem. Hij lachte en keek me streng aan. ‘Je weet wat er dan gaat komen als ik je op zulke plekken zie’ zei hij tegen me. ‘Dan moet jij er toch ook niet heen gaan’ zei ik serieus tegen hem. Ik kreeg sowieso geen normaal antwoord dan. ‘Ik was jong en onwetend en ik ben een jongen’ zei Mohamed lachend. Mijn andere broers lachten mee. Ik schudde mijn hoofd. ‘Marokkanen en jongens’ zei ik zuchtend. ‘Leef er maar mee Imane’ zei Tarik mijn een na oudste broer. ‘Lekker islamitisch denken jullie’ zei ik. ‘Hou nou maar op met je feministische gezeik want we gaan eten’ zei Mohamed en gaf me een schouderklopje. ‘Zo leuk als Imane zich zo druk maakt om niks’ zei Lotfi lachend. Ik lachte naar mijn broers en schudde mijn hoofd.’Mijn ouders kwamen erbij en we gingen gezamenlijk eten.

[-Rkempo-]

ben benieuwd

[MYOWNBESTFRIEND]

Mijn broers waren erg beschermd. Gelukkig waren zij gewoon normale jongens met een normaal leven en niet buitensporig. Iedereen maakte weleens fouten maar mijn broers waren de types waarmee je thuis wou komen. Mijn broers studeerden, werkten hard en genoten van het leven op een goede manier. Mochten ze ooit buitensporig willen leven en het verkeerde pad opgaan dan hoefde ze nooit terug te komen van mijn vader. Mijn vader was in zijn opvoeding streng voor mijn broers op een goede manier. Hij wilde natuurlijk niet bijdragen aan een leven vol zondes. Dus hield hij altijd een oogje in het zeil. Voor mijn broers was dat weleens storend want die waren verrast door mijn vaders optreden in hun leven. Maar mijn vader bedoelde het goed en dat wisten zij gelukkig ook.

Mijn moeder was een lieve vrouw vol energie. Omdat ik haar enige dochter ben had ik bijna al haar tijd gekregen. Samen gingen we winkelen, uit eten en leuke dingen doen. Mijn moeder had me geleerd om niet veel te vertrouwen. Niet de buitenwereld vertrouwen. Ik kon haar vertrouwen, mijn vader en broers maar moest niets persoonlijks vertellen aan de buitenwereld. Mijn moeder vertelde me altijd dat vertrouwen zo snel geschaad kon worden dat het je eigen schuld kan zijn. Ik was sowieso niet het type dat vertelde over persoonlijke zaken. Op de basisschool moest ik opletten met wat ik zei aangezien sommige mensen snel allerlei instanties wilden inschakelen. In een Marokkaanse opvoeding is een corrigerende tik normaal. Die heb ik ook gehad en ik leef nog dus was het niet schadelijk. Maar als ik dat zou proberen uit te leggen op school dan was ik letterlijk nog verder van huis. Zulke zaken waren voor mijzelf leerde mijn moeder me aan. En vanaf jongs af aan dacht ik lang na voordat ik iets over mijzelf vertelde. Ik weet nog dat ik smoorverliefd was op een jongen op de middelbare school en ik hield dat 5 jaar voor mezelf. Want, anderen zouden er dan wat van willen maken. En er was dan nog meer informatie die mensen misschien ooit tegen mij zouden gebruiken. Tot slot mocht ik geen relatie natuurlijk. Dat was iets dat in mijn hoofd was gestampt door mijn moeder. Geen relatie, geen contact met jongens behalve het noodzakelijk is dus op school maar verder niets. Dat is wel begrijpelijk gezien ik een jongen en meisje geen vrienden zie zijn in mijn geval. Ik zou geen vriend willen hebben of een relatie. Ik had vriendinnen. Daarmee was het leuk om op zijn tijd iets te doen of mee samen te leren. Buiten school met hen zijn vond ik geen probleem.


Ik was een rustig kind en luisterde gelukkig altijd naar mijn ouders. Zij wilden natuurlijk het beste voor mij en ik wist wat hun doel was. Zij wilden mij opvoeden tot een vrouw met zelfrespect en waarde. Dat wilde ik ook voor mezelf dus accepteerde ik het. Mijn broers waren blij met hoe ik was. Ik bezorgde hen ook geen hoofdpijn of schandalen. Daarom kon ik ook goed met hun opschieten. Zij namen mij vaak in de maling en haalde allerlei grapjes uit. Ik was zo gewend aan onze goede band dat ik die voor geen goud zou willen opgeven. Ik kon ook niet voorstellen dat ik in plaats van broers zussen zou hebben. Die gedachte vond ik raar. Hoe het nu was vond ik prima en heerlijk. Ik werd vaak ook verwend door hun. Zij werkten hard en wilden graag laten zien dat ik bij hun kon aankloppen als ik wat nodig had. Ik dankte God vaak genoeg voor wat ik had. Geen zussen maar lieve broers waarmee ik meer dan gelukkig was. Mijn broers hadden het ook heel vaak met mij over vertrouwen. Ze hielden vaak betogen over vertrouwen dat ik niemand snel moet vertrouwen en al helemaal geen jongens. Mijn broers voegden daaraan toe dat als ik iemand zou tegen komen dat ik zeker moest weten dat diegene mijn aandacht waard was en als diegene dat waard was hij meteen naar huis moest komen in plaats van lange relaties die tot niks dan zondes lijden. ‘Ik zie het niet zo zitten om iemand meteen naar huis te brengen om mijn hand te vragen’ zei ik toen. ‘Ik zei ook niet dat je hem meteen moet meesleuren’ zei mijn broer Mohamed. ‘Weet je ik zie wel’ zei ik tegen Mohamed. ‘Maar onthoud goed dat je niemand snel moet vertrouwen he’ zei hij.

Een week later was ik met vriendinnen in de kantine aan het bijpraten over de college die we hebben gehad. Ik hield echt van school omdat het belangrijk was en het een klein beetje in mijn eigen handen lag. Ik hield er van om controle te hebben over een situatie. ‘Ik heb gesolliciteerd bij 3 bedrijven’ zei ik tegen Cynthia die naast me zat. Ze slikte snel haar eten door en reageerde opgelucht. ‘Ik dacht dat het er nooit van zou komen’ zei ze lachend. ‘Nou dan had je dat mis’ zei ik.

Gespannen wachtte ik 4 weken af op de antwoorden van de bedrijven waar ik had gesolliciteerd. Ik kreeg een mail van een bedrijf dat ze al vol zaten en stagaires niet konden aannemen op dit moment. Met dit nieuws ging ik naar de woonkamer en vertelde het tegen mijn moeder. ‘het maakt toch niet uit lieverd. Je moet die andere 2 afwachten tot je zo triest gaat doen’ zei ze. ‘Ja maar toch’ zei ik teleurgesteld. Lotfi kwam binnen en mijn moeder vertelde het. ‘Ja wat ga je zo zielig doen nu. Je hebt toch nog kans bij die 2 andere bedrijven’ zei hij opgewekt. ‘Ja maar wat nou als die mij ook niet aannemen’ zei ik. ‘Dan had je bij meer moeten solliciteren’ zei hij direct. ‘Ik heb mijn best gedaan’ zei ik hopend dat ik nog zeker overkwam. ‘Nou wat zeur je dan’ zei hij. ‘Kan jij je zusje niet helpen soms’ vroeg mijn moeder aan hem. ‘Nee mama dat hoeft niet ik moet gewoon afwachten’ zei ik. ‘Zie je’ zei Lotfi en schudde zijn hoofd. ‘Vrouwen zijn zo besluiteloos. Het ene moment wil je zeuren en het andere moment besef je dat afwachten het beste is wat je kan doen’ zei Lotfi serieus. Hij had gelijk ik zeurde om niks. Ik kon alleen hopen dat Allah mij een kans zou geven bij die bedrijven.

[Mocromeidje]

Leuk gaaa verder upie

[MYOWNBESTFRIEND]

Bedankt voor de ups.
Ik plaats zo een vervolg

[MYOWNBESTFRIEND]

Imad

‘Imad wat werk jij toch heerlijk’ zei de manager toen ze langskwam. Met haar deftige strenge uitstraling verwachtte ik nooit een compliment van haar. ‘We gaan binnenkort om de tafel met de managers om te kijken hoe jij je verder kan ontwikkelen’ zei mevrouw Driesen. Ik knikte vrolijk en bedankte haar. Ze legde het goedgekeurde verslag op mijn bureau en liep vrolijk weg. Ik leunde naar achter en glimlachte.
Ik vond werken belangrijk en leuk. Soms werkte ik veel te veel dat kwam omdat ik controle wilde over alles. Ik wilde hogerop komen in dit bedrijf. Gedreven was ik zeker.

Imane

Na een week kreeg ik eindelijk goed nieuws. Ik kon over een maandje aan de slag bij een groot verzekeringsbedrijf in het hoofdkantoor. Omdat het nog een maand ver was kon ik mij goed voorbereiden op alles. Kleding zocht ik uit. Alles moest netjes. Zwart of wit. Voor ik mij zorgen ging maken over het eerste gesprek met het bedrijf genoot ik van mijn weekend. Met mijn nicht Touriya had ik een luie dag ingepland waar we films zouden kijken onder het genot van veel eten. Van haar ouders mocht ze alleen bij mij slapen omdat ik natuurlijk haar nicht ben en omdat het vertrouwelijk was. Mijn broers stoorden ons nooit als we thuis waren. In ons familie was respect belangrijk vooral tegenover elkaar. We kletsten bij over van alles. Haar moeder en mijn moeder waren zusjes en heel close. Met zijn vieren deden we vaak leuke dingen. Ook Touriya was enig meisje. Dat maakte onze band nog sterker. ‘Nog nieuws uit Marokko of omstreken’ vroeg Touriya aan me. Daarmee bedoelde ze of ik of mijn moeder familie uit Marokko hebben gesproken of iets. ‘Nee hoor. Volgens mij gaat het prima daar’ zei ik en keek haar aan. Touriya grinnikte ‘moet wel’ zei ze daarna. ‘Met kerst wil ik echt weg uit dit land’ zei ze. ‘Ik ook’ riep ik op. ‘Met onze moeders naar Parijs voor een weekje zou ideaal zijn’ zei Touriya. ‘Dat moeten we dan eerst 5 keer bespreken voordat ze volledig overtuigd zijn’ zei ik lachend. ‘Oja’ riep ze ineens toen we de film bekeken. ‘wat’ zei ik verbaasd. ‘Morad he’ zei Touriya met een grijns. ‘wat is daarmee’ zei ik. ‘Ik zag die gek in de supermarkt en ging snel naar huis. Hij is zo raar’ zei Touriya. ’Hij kent mij niet eens. Die jongen spoort niet. Serieus niet’ zei ik boos. Morad was een buurjongen van Touriya die via mijn neven en haar contact met mij zocht. Hij was raar en schaamde zich nergens voor. Ik vond hem niet aantrekkelijk, niet leuk en tenslotte was hij oud. Ik was 19 en hij in de 30. Mijn oom had hem al aangegeven dat ik niets met hem te maken wil hebben. Mijn ouders vonden ook dat die Morad niet spoorde. ‘Hij is zo achterlijk he’ zei Touriya. Ik mompelde wat maar en zuchte. ‘Enige mensen die in mij geinteresseerd zijn, zijn psycho’s’ zei ik. ’Nee joh, er is ergens op de wereld die wel normaal is voor jou’ zei Touriya. ‘Maakt nu niets uit’ zei ik menend. Ik was niet het type die eeuwig treurde en wachtte op Mr. Right. Dat overkomt je gewoon en het lot doet zijn werk. Ik hoefde dus niet daar constant over na te denken. School ging voor en stage zou nu ook heel belangrijk zijn. Mijn leven was vol met leuke activiteiten.

[MYOWNBESTFRIEND]

Misselijk stond ik op. Vandaag was het eerste gesprek met het bedrijf waar ik stage mocht lopen. Ik was zo erg zenuwachtig. Ik droeg een nette zwarte pantalon, zwarte blazer en een wit bloesje. Mij haar was vast in een staartje en ik had mij net opgemaakt. Ik liep naar de keuken waar ik mijn moeder hoorde rommelen. ‘Mama ik ben zo zenuwachtig’ zei ik tegen haar en gaf haar een kus. ‘Waarom je ziet er mooi uit en bent representatief’ zei ze. Ik werd blij van haar opmerking en ging aan tafel zitten. Mohamed kwam de keuken in en ging ook aan tafel zitten. ‘Weet je zeker dat je naar stage gaat’ vroeg hij mij. ‘Ja waar anders zo vroeg’ zei ik lachend. ‘Is het niet over the top’ zei hij. ‘Nee natuurlijk niet. Ik ga niet stage lopen bij Albert Heijn’ zei ik. ‘Dat is waar zusje’ zei Mohamed en glimlachte. Met zijn drieën gingen we ontbijten. Mijn andere broers waren al naar werk en mijn vader sliep nog. ‘Ik ga. Wish me luck’ zei ik en stond op. Ik maakte mijn bloesje recht en trok mijn staartje strakker. ‘Allah y hawnek’ zei mijn moeder en omhelsde mij. Ook mijn broer wenste mij succes. Ik liep snel naar de auto.

Aangekomen bij het adres zag ik een enorm gebouw. Ik wilde niet eens weten hoeveel mensen hier al werkten. Het gevoel dat ik zo onervaren hier aan de slag zou moeten gaan maakte mij nog zenuwachtiger dan ik al was. Ik parkeerde de auto in de garage en liep zo rustig en geconcentreerd mogelijk. Ik stapte in de lift en hij ging net dicht tot een jongen binnen stapte. Hij bekeek me en draaide zich om. Hij was lang en had een zwart pak aan. Een groot horloge sierde zijn pols en hij keek strak voor zich uit. Ik keek naar beneden toen ik zag dat ie weer keek. Dit lift ritje duurde 5 jaar naar mijn gevoel. Waarom kijk ik naar beneden vroeg ik aan mezelf. Ik keek weer op en eindelijk was ik op de juiste etage. Hij liep ook de lift uit. Ik zag allerlei gangen en was even in shock. Waar was die receptie nou. De jongen liep weg en ik twijfelde of ik het aan hem moest vragen. ‘Mag ik wat vragen’ zei ik hard genoeg zodat hij me kon horen. Hij draaide zich om en liep terug. ‘Ja’ zei hij rustig. ‘Waar is de receptie’ vroeg ik hem. Hij legde het me uit en ik kon niet eens rustig focussen op wat hij zei. Ik bekeek hem in plaats van op te letten op de weg. ‘Leg jij mij nu uit waar de receptie is’ zei hij plagend. Shit, hij heeft me dus betrapt op het weg dromen terwijl ik naar hem keek. ‘Daar ga jij mij nu toch brengen’ zei ik op een aardige toon. Ik bedoelde er niets raars mee. Hij glimlachte en bekeek me weer van top tot teen. ‘Flirt je nou’ zei hij serieus. ‘Nee’ zei ik snel. Ik bedoelde het niet flirterig ik probeerde mezelf gewoon te redden. Ik had nog steeds geen idee waar die receptie was. ‘Kwam het zo over dan’ vroeg ik hem. ‘Nogal ja’ zei hij met een glimlach. ‘Nou excuses daarvoor’ zei ik op een serieuze toon. Ik was niet eens 10 minuten in dit bedrijf en het ging al helemaal mis. Ik schaamde mij rot. Wat moest ik nu nog doen. De zenuwen had ik niet onder controle, deze jongen had de tijd van zijn leven door mijn rare gedrag en ik moest ook nog eens weten waar die receptie was. ‘Ik breng je er wel naar toe’ zei hij en ik knikte en volgde hem. Helemaal achter in een hoek was de receptie van de afdeling. Verbaasd keek ik naar de receptie. ‘Dankje’ zei ik tegen de jongen. ‘Geen dank. Nu weet je het voor de volgende keer he’ zei hij. ‘Ja’ zei ik en probeerde door mijn zenuwen heen te glimlachen. Hij liep weg en ik meldde mij aan bij de receptie.

‘Mevrouw Driesen komt zo bij u’ zei het meisje achter de balie. Ik ging zitten aan een tafel en probeerde bij te komen van deze bijna mislukte ochtend. Hoe kom ik ooit over deze dag heen. Als iets niet goed was gegaan dan kon het mij een maand kwellen. Ik hoopte die jongen nooit te zien. Straks moest ik op dezelfde afdeling werken. Hij had me zeker al bestempeld als een gek. Na 10 minuten ging een deur open. Een deftige dame op leeftijd kwam naar me toegelopen. Ze stelde zich voor als mevrouw Driesen. Ik verloor zelfvertrouwen. Ze oogde streng en na een rommelige ochtend zou dat geen perfecte combinatie zijn. In haar kantoor was alles strak ingericht. Het gesprek was kalm en direct. Ze vond mijn profiel passen in dit bedrijf. Ze zochten jonge mensen omdat die het bedrijfsleven moesten opfleuren in de toekomst. Het bedrijfsleven wilde niet gekenmerkt worden door oude mensen die wegrotten in een kantoor. ‘Ik heb een stagebegeleider die we aan jou kunnen koppelen’ zei ze en drukte op een knop. ‘Stacey, roep jij mevrouw Laren naar mijn kantoor’ zei ze terwijl ze op de knop drukte. Geen 2 minuten later liep een jonge vrouw van rond de 30 jaar het kantoor in. Ze stelde zich voor als mijn stagebegeleidster. Het was aardige vrouw die geïnteresseerd overkwam. Mevrouw Driesen gaf nog instructies en uitleg over de algemene zaken in het bedrijf. Daarna liep ik naar het kantoor van Mevrouw Laren.

Ik nam daar plaats en we hadden goed gesprek. ‘Omdat ik jouw stagebegeleidster ben moet ik je wel leren kennen natuurlijk’ zei ze op een vriendelijke toon. We hadden het over van alles en nog wat. Ik voelde me prettig bij haar. Hopelijk viel deze stage mee. ‘Zeg maar je’ zei ze tegen me. ‘Ik zal proberen om je zo goed mogelijk te begeleiden en je te laten ontwikkelen en misschien ben je op een gegeven moment onmisbaar’ zei Charissa. Ik zag dat ze een beginnend buikje had maar kon natuurlijk niet vragen of ze zwanger was. ‘Ik kijk er naar uit om te beginnen’ zei ik menend. Ik had toch een goed gevoel over deze stage. Als ik die jongen maar niet tegen zou komen.

[MYOWNBESTFRIEND]

Imad

‘Charissa is de sjaak’ zei ik in de pauze tegen collega’s. Charissa lachte. ‘Jij haat stagiaires voor niks’ zei ze en nam een hap van haar eten. ‘Stagaires zijn de grootste tijdverspillers. Ik zal nooit mijn tijd daaraan besteden’ zei ik vastberaden. Ik had slechte ervaringen met stagiaires. Twee keer was ik stagebegeleider en dat was een ramp. Ik had geen tijd om iemand op te leiden dus had ik een hekel aan stagiaires. ‘Het is een heel leuk meisje’ zei Charissa. ‘Dus’ zei ik. ‘Ik hoop maar niet dat je haar gaat irriteren als ik met verlof ben’ zei ze. ‘Misschien moet jij haar dan van Charissa overnemen’ zei John, een andere collega. ‘Denk het niet’ zei ik vastberaden. ‘Dat ga ik aan Driesen voorstellen’ zei Charissa plagend. ‘Nee doe maar niet. Ik heb gezien wat voor stagiaires er deze hele week zijn langs geweest en ik heb daar echt geen tijd voor’ zei ik.


Imane

Ik zou bijna beginnen met de stage. Thuis was er een gespannen sfeer. Mijn vaders oudste zus uit Marokko gebeld. Altijd als zij belde was er wel wat. Dit keer probeerde zij voor de zoveelste keer om mijn vader over te halen om mij met haar zoon te laten trouwen. In de zomer waren er al wat discussies. Iedereen thuis was erop tegen en ik al helemaal. Ik was geen toegangspoort naar Europa. Neven zag ik als neven en niet als trouw kandidaten of wat dan ook. Na de zomer was dat helemaal anders. Ik zag die neef als iemand waar ik nooit iets te maken mee wilde hebben. Dat familie voor zulke problemen zorgde was ellendig. Mijn tante wilde mij spreken.. Ik zette de telefoon op luidspreker en mijn ouders luisterden mee. ‘Kom 1 weekje naar Marokko en dan kunnen we alles bespreken’ zei ze in het Marokkaans. Mijn ouders blik was ernstig. Zonder iets te zeggen gaf ik de telefoon aan mijn vader. Mijn tante was echt gek geworden. Ik moest van haar naar Marokko komen zodat ze me vast wat zou flikken waardoor ik niet zonder haar zoon zou kunnen leven. Ik hoorde mijn vader zeggen dat zulke praktijken haram waren en dat zij mij niet zo moest ompraten. Hij hing op en was stil. ‘Maak je er geen zorgen over’ zei mijn vader toen ik naar mijn kamer ging. Ik knikte en maakte me klaar voor de volgende dag. Mijn kleren zette ik klaar en make up legde ik alvast op mijn tafel. Geïrriteerd viel ik in slaap.

[MYOWNBESTFRIEND]

De volgende dag moest ik naar stage. Ik had Touriya nog even gesproken. Zij wist van de problemen met mijn tante. Ze sprak mij moed in en zo vond ik een beetje energie om de dag te beginnen. Ik kwam weer aan bij dat grote gebouw en hoopte op een beter begin van de ochtend dan de laatste keer hier. Ik parkeerde de auto en ging snel naar de afdeling. Charissa stond bij de receptie en we liepen samen naar haar kantoor. ‘We gaan binnenkort verbouwen vandaar dat de receptie tijdelijk in een hoekje is’ zei ze toen ik haar vroeg of dat geen verkeerde plek was voor de receptie. We liepen naar haar kantoor en daar waren 2 bureaus. Ik mocht van haar aan het middelste bureau zitten. Eerst ging naast haar zitten en ging ik meekijken met haar werk. Na een uurtje kwam die jongen van de lift binnen. Ik voelde me al rood worden en hij begon te glimlachen. ‘Dit is Imad’ zei Charissa en stelde ons voor aan elkaar. Ik stond op en gaf hem snel een hand. ‘Imad dit is Imane, mijn lieve stagiaire’ zei ze tegen hem vrolijk. Hij lachte en ik begreep hem niet echt. ‘Charissa ik geef je 5 dagen’ zei hij. Charissa lachte alleen en ging verder met waarmee ze bezig was. Ik vond hem nu al raar. Hij leek echt zo’n typische macho Marokkaanse jongen die zich hoog voelde. Misschien was dat een overdreven vooroordeel maar zo kwam ie over. Ik schaamde me nog steeds om het hele lift gebeuren. Hij was het vast niet vergeten. Charissa moest naar een besloten vergadering dus ging ik verder met haar werk. Ik zag wel hoe hij naar me keek. Als ik ‘wat’ zou zeggen dan zou ik zo kinderachtig overkomen. Ik probeerde een zelfverzekerde blik op te zetten en keek terug. ‘Kon je de receptie nog vinden’ zei hij op een lacherige toon. Ik voelde me beledigd. Hij voelde zich wel heel wat. ‘Je bent zeker de leukste thuis he’ zei k sarcastisch. Hij keek verbaasd ‘wij gaan het zo leuk hebben samen’ zei hij daarna. Ik negeerde hem verder. Dit was zo fout. Ik wou nu al naar huis en stoppen met deze stage maar ik moest me niet weglaten jagen door een persoon. Na een halfuur kwam Charissa gelukkig terug. Ik zag dat ze samen goed konden opschieten. Als hij haar sprak dan keek ie normaal en als ie mij aankeek dan had ie een geïrriteerde blik. Ik keek hem ook niet vrolijk aan. Ik wist nu al dat dit een rommelige ingewikkelde en domme periode zou worden. Het idee dat ik hier nog maanden moest blijven maakte mij nog geïrriteerder.

‘Wij nemen pauze Imad’ zei Charissa toen we opstonden om te pauzeren. Achter zijn computer keek hij op. ‘Eet smakelijk Charissa’ zei hij en keek mij aan. ‘Doe eens normaal’ zei ze tegen hem. Hij glimlachte alleen. We liepen weg. ‘Wat is hij een rare’ zei ik tegen Charissa. ‘Hij is heel leuk hoor maar ik heb geen idee wat er vandaag met hem is’.

Imad

Op kantoor zag ik dat meisje van de lift. De laatste keer dat ik haar zag oogde ze zenuwachtig. Ik had geen idee dat zij een stagiaire was. Toen ik haar zag was ik verrast. Blijkbaar was zij dus Charissa’s stagiaire. Meteen vond ik dat niks en rekende ik op een mislukte stage. Het was ook nog eens geen gezellig type. Ik zou nooit met haar kunnen werken.

Toen Imane even uit de kamer was sprak Charissa mij aan. ‘Wat was dat net’ zei ze geirriteerd. Met Charissa kon ik goed werken en het was altijd gezellig. ‘Wat’ zei ik alsof ik niet wist waarover ze het had. ‘Je kan toch wel even normaal doen tegen Imane. Dat je niks hebt met stagiaires betekend niet dat je haar zo moet irriteren’ zei Charissa. ‘Charissa je zeurt’ zei ik keek haar aan. ‘Nou ze vindt je anders wel een rare’ zei Charissa. ‘En daar heeft ze ook gelijk in als je zo doet’ zei Charissa. ‘Zij kent mij niet eens man. Charissa gaan we nu boos worden om een of andere stagiaire die net komt kijken’ vroeg ik haar geïrriteerd. Imane kwam net binnen. Ze keek ons beiden aan. Ik zag dat ze zich niet prettig voelde. ‘Is het niet beter als jullie beiden opnieuw beginnen’ zei Charissa tegen Imane. ‘wat bedoel je’ zei Imane. ‘Imad wil wat tegen je zeggen’ zei Charissa. Verontwaardigd keek ik haar aan.

Imane
‘Wat dan’ zei ik en keek Imad aan. ‘Ik heb haar niks te zeggen’ zei hij direct en keek me aan. ‘Nou ik merk een gespannen sfeer tussen jullie en aangezien jullie aankomende maanden samen in een ruimte werken is het beter om normaal met elkaar om te gaan’ zei Charissa. Ik had zo erg geen zin om hem de tijd te geven. Hij verdiende geen tijd van mij. Ik knikte vaag en keek hem aan. Hij ging weer aan het werk en die gespannen sfeer bleef.

‘Hoe was je eerste dag’ vroeg mijn broer toen ik thuis kwam. ‘Goed’ zei ik kortaf. ‘Klinkt niet echt vrolijk’ zei hij. ‘Ik ben moe’ zei ik en liep meteen door naar mijn kamer. Later die avond belde ik Touriya. ‘Ik heb zo’n klote dag gehad. Stage lopen is zo’n ellende en ik heb de arrogantste persoon ooit ontmoet’ zei ik in een stuk door. ‘Wat is er dan gebeurd’ vroeg ze zachtjes. Ik vertelde haar over Imad. Ik bleef maar zeuren en klagen over van alles. Het was zo standaard bij mij als ik iemand irritant vond dan had ik aan alles van diegene een hekel. ‘Is ie lelijk’ vroeg Touriya tussen mijn geklaag door. ‘Nee. Ja, maar mooie mensen worden heel snel lelijk als ze verrot zijn vanbinnen’ zei ik. Touriya probeerde mij te kalmeren. ‘Hij is zo een vreselijke mongool. Als Marokkanen even een goede baan hebben dan voelen ze zich Obama’ zei ik mopperend. Touriya lachtte. ‘Lieverd negeer hem gewoon. Niets terugzeggen. Doe alsof hij niet bestaat’ zei ze.

De volgende dag was ik zekerder. Ik wist met wie ik werkten en wie ik wel en niet mocht. Charissa was lief en maakte alles zo goed mogelijk voor mij. We hadden het ook vaak over van alles en nog wat. Ze was inderdaad zwanger. Het was leuk om met haar te werken. John was een andere collega die ook weleens met Charissa samenwerkte. Ik leerde veel van Charissa. Imad negeerde ik zoals Touriya mij aanraadde. Hij negeerde mij ook. We hadden niets tegen elkaar te zeggen. Andere collega’s waren aardig en stelde zich netjes voor.

Na een tijd ging het beter op stage. Ik vond mijn plekje en vond het werk leuk. Ik voelde me niet meer opgejaagd door Imad. Tijdens een pauze hoorde ik van John dat Imad niets had met stagiaires. Dat verklaarde misschien zijn hoogmoedige gedrag. ‘Wat voor reden heeft hij daarvoor’ vroeg ik. ‘Geen idee’ zei Charissa lachend. ‘Imad heeft zo zijn irritaties. Hij vindt ze tijdverspilling’ zei John lachend. Ik kon er later wel om lachen. Nu ik wist dat hij een hekel had aan stagiaires was ik bereid om hem het tegendeel te bewijzen. Dat ik geen tijdverspilling ben.

Toen het iets beter ging op stage ging het iets minder thuis. Mijn vaders zus had hem gek gemaakt. Mijn moeder vond het helemaal niks dat haar schoonzus zo deed. ‘Zie je wat ze allemaal wel niet doen voor papieren’ zei ze. ‘Je tante heeft gezegd dat Karim gewoon met je moet trouwen voor de papieren en dan scheiden jullie’ zei mijn moeder zachtjes. ‘wat’ riep ik verbaasd op. ‘Wat is dat voor een bekrompen mentaliteit’ zei ik. ‘Zelfs familie kun je niet vertrouwen’ zei ze.

‘Maar hoe is het op stage’ zei mijn moeder daarna. ‘Goed, ik werk met leuke mensen’ zei ik en dacht aan Imad. Die was alles behalve leuk. ‘Daar ben ik blij om’ zei mijn moeder.

[MYOWNBESTFRIEND]

Ik ging dus 4 dagen naar stage en 1 dag naar school. Cynthia, mijn vriendin was heel blij dat ik het goed had op stage. Ze moest lachen toen ik bij haar ging klagen over Imad. Cynthia liep bij hetzelfde bedrijf stage maar op een andere afdeling. Het was fijn dat ze daar ook stage liep dan konden we samen pauzeren. Op een dag werd Charissa misselijk. Ze voelde zich ellendig en ik probeerde haar bij te staan. ‘Moet je niet misschien naar de dokter’ vroeg ik haar zachtjes. ‘Denk het wel’ zei ze terwijl ze kreunde van de pijn. Haar man haalde snel op en ik hoopte dat het goed zou komen. Na een week kreeg ik een mail van mevrouw Driesen dat Charissa er de komende tijd niet zou kunnen zijn door lichamelijke klachten. Ik vond dat best jammer want mijn stage zou dan weer niet soepel verlopen. Later op de dag kreeg ik een mailtje dat ik samen met Imad en John een gesprek had bij mevrouw Driesen. Rond hetzelfde tijdstip stonden Imad en ik op en liepen we naar mevrouw Driesens kantoor. We spraken nog steeds niet tegen elkaar. Daar aangekomen zat John al. ‘Hoe gaat het Imane’ vroeg mevrouw Driesen terwijl ze me goed bekeek. ‘Prima’ zei ik en glimlachte. ‘Ik heb gehoord dat je het goed doet. Mijn complimenten’ zei ze met een knipoog. ‘Ik heb goed en slecht nieuws’ zei ze en richtte zich nu ook op John en Imad. ‘Mevrouw van Laren is ziek. Er zijn wat complicaties met haar en de baby dus zal zij voorlopig niet kunnen werken. John en Imad, jullie moeten de taken van Charissa verdelen en iemand moet Imane’s stagebegeleider worden’ zei mevrouw Driesen met een strenge blik. Imad zuchtte en keek geïrriteerd. Wat was dit toch een moeilijk mens. John glimlachte naar mij. ‘Jullie kennen mij maar al te goed. En weten dat ik dit geleidelijk wil laten verlopen’ zei ze en keek hun aan. ‘John, jij hebt al een andere stagiaire dus lijkt het mij meer dan logisch als Imad de stagebegeleider wordt van Imane’ zei mevrouw Driesen. Ik schrok en Imad ook. ‘En als ik dat niet wil’ zei hij meteen. Mevrouw Driesen keek verbaasd naar Imad. ‘Imad jij kan eens laten zien of je een goede stagebegeleider bent aangezien je dat de afgelopen twee keer niet kon laten zien’ zei ze. ‘Ik deed mijn best maar als wij stagiaires krijgen die ver onder ons niveau nadenken dan kan ik daar ook niks mee’ zei hij. Ik was nog steeds verbaasd van zijn rare uitspraken. ‘Imad als jij het dit keer niet verpest en gewoon laat zien dat je haar kan begeleiden dan beloon ik je. Anders mag je nu meteen je spullen opruimen en een andere baan zoeken’ zei ze streng. ‘Je hebt twee keuzes of je neemt deze taak op je of ik ontsla je. Zulke bekrompen uitspraken wil ik niet meer horen in dit bedrijf’ zei ze. John keek Imad voorzichtig aan. Imad keek geïrriteerd voor zich uit