Bekijk volle/desktop versie : *Eeuwige zoektocht*



Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28

25-09-2012, 22:11



Abdullah 28jaar komt te weten dat zijn vader schuldig is aan een ongeluk waar 3 mensen zijn omgekomen. Abdullah's geweten laat hem niet met rust en hij gaat opzoek naar de enige familielid die levend is overgebleven, Amina Al Jatari. (25j) Amina was iemand die verwend en arrogant was. Na de dood van haar familie is ze bewuster door het leven gegaan. Ze kan heel moeilijk omgaan met het verlies en geeft alle hoop op geluk op. Ze staat er op nooit te trouwen en gaat met veel schuldgevoelens door het leven. Abdullah start zijn zoektocht op zoek naar Amina. Hierdoor gaat hij door verschillende moeilijkheden.

Zullen beiden uiteindelijk het geluk kunnen omarmen?




Vergeet niet te stemmen aub!


Verhaal is af



Dit is link naar Word document

http://speedy.sh/E4aRA/Eeuwige-zoektocht.rtf

http://www.mijnbestand.nl/Bestand-UFJLBEYFQ7P7.rtf




25-09-2012, 22:23


Hoofdstuk 1[/SIZE" -->

1.1 Bekentenis
1.2 Terugkomst Amina
1.3 Wereld van beproevingen
1.4 Goodluck
1.5 Een punt achter de zonden

[SIZE=4]Hoofdstuk 2[/SIZE]
2.1 Tunesië
2.2 Trouwen? Nee!
2.3 oud leerlingendag
2.4 Afscheid
2.5 Terugblik op het verlies

[SIZE=4]hoofdstuk 3[/SIZE]

3.1 Busstop Tunis
3.2 Terugzien Chaima
3.3 Familie Si Mohamed
3.4 Ik wil dit echt niet meer!
3.5 Het lot
3.6 België/Zaventem

[SIZE=4]Hoodstuk 4[/SIZE]

4.1Huwelijksaanzoek
4.2 Ja woord
4.3 Huwelijkscontract
4.4 Terugzien hicham
4.5 Politiebureau
4.6 Gevaarlijk Amina

[SIZE=4]Hoofdstuk 5[/SIZE]

5.1 Mission Accomplished
5.2 Uitnodiging
5.3 Weekend Ardennen
5.4 Confrontatie
5.5 Geen sleutel
5.6 spijt komt later
5.7 Blozende Amina

[SIZE=4]Hoofdstuk 6[/SIZE]
6.1 Babysit
6.2 De zoo
6.3 Trouwdag Nadir
6.4 Kom je niet met mij mee?
6.5 Autopech
6.6 Bedankt

[SIZE=4]Hoofdstuk 7[/SIZE]
7.1 Hakim
7.2 een goede vriend van je vader
7.3 verliefd?
7.4 Vergeving

[SIZE=4]Hoofdstuk 8[/SIZE]
8.1 Alles behoort toe aan Allah
8.2/3 Oostende
8.4 politie
8.5 de waarheid

[SIZE=4]Hoofdstuk 9

9.1 Ongerust
9.2 Overlijdens bericht
9.3 telefoongesprek
9.4 ik hou van je
9.5 Mekka

25-09-2012, 22:23
Inhoudsopgave deel 2 (toekomst)

25-09-2012, 22:27


[SIZE=3" -->1.1

Bekentenis


/:Abdullah/



[SIZE=3]I[/SIZE]k had vandaag op zijn bezoek gewacht. Nog voor de zon onderging belde hij aan. Mijn hart klopte. ik zou het nu te weten komen. Jaren lang heb ik naar de waarheid gezocht. Ik kon het hem ook vragen, maar ik koos ervoor om er zelf achter te komen. Ik zou het hem ook niet kunnen vragen. En als ik het te weten zou komen, waar zou ik dan staan? "Abdullah." Zijn stropdas was vandaag niet strak getrokken zoals het normaal was. Hij zag er verslagen uit. Zijn grijze haren waren vandaag niet mooi naar achter gekamt. "Abdullah." herhaalde hij en nu keek hij me met betraande ogen aan. Ik liet hem binnen. Zoals gewoonlijk ging hij zitten waar hij altijd zat wanneer hij op bezoek was. Zijn rug was gebukt. Ik trok de deur dicht en zette enkele stapen naar hem toe. Maar ik wist niet zeker of ik het wel wilde horen. Wat hij me vandaag zal zeggen zal waarschijnlijk hetgeen zijn waar ik naar gezocht heb. Hij, mijn vader. Degene, wiens handen me hebben gedragen wanneer ik een baby was. Zijn zweet ervoor heeft gezorgd dat ik niets te kort kwam. Hij, degene die mijn moeder moge Allah genadig met haar zijn, nooit te kort heeft gedaan. Ik zette me voor hem neer.
"Abdullah, het is waar." Hij sloeg zijn ogen neer. De tranen druppelde op zijn licht grijze pak waardoor het pak vlekken van tranen had.
Hetgeen waarvoor ik gevreesd had, kwam nu uit zijn mond. Juist wat ik wilde dat hij niet zei, heeft hij gezegd. "Abdullah, dit zal mijn straf wel zijn niet? Dat mijn eigen zoon mij zal vernederen." Ik stond op. Ik kon het niet langer aanhoren. Ik verborg mijn trillende handen in de zakken van mijn tawb. En liep uit mijn huis. buiten regende het hard. Ik rende weg, maar de pijn verminderde niet. De tranen hadden zich vermengd met de regendruppels die mijn gezicht had opgevangen.
Vandaag zou ik me niet sterk meer houden. Ik gaf mijn tranen de toestemming om hun weg te gaan. Ik legde mijn trillende handen op mijn hart en probeerde me zelf te kalmeren door in en uit te ademen. Ik had het geweten, maar nu is het bevestigd.

25-09-2012, 22:51


Spannend meid.. Ben benieuwd naar meer.. Vraag me af hoe dit gaat eindigen... Ben te nieuwsgierig...

26-09-2012, 09:17
Masha allah Kan nu al niet wachtenn op de resttt

BEN HARTSTIKKE BENEIUWD DUS SCHRIJF GAUW VERDER

26-09-2012, 09:22
Ik ben een stille lezer. Upp!

26-09-2012, 13:46
spannend nieuwe fannetje aanwezig ga snel verder meid

26-09-2012, 16:09
1.2

Terugkomst Amina


/:Amina/



"Amina!" Nadir wist dat ik het vandaag moeilijk zou hebben. Na 7 jaar zette ik mijn voeten weer op het Belgisch grond. Na 7 jaar hoorde ik de taal weer. De taal die ik met mijn broertje sprak. Diezelfde taal die me deed denken aan het leven die ik toen had. ik zuchtte. Maar ik zou geen tranen meer laten. Nadir hield een zakdoek uit zijn broekzak. Hij schoof het in mijn handen. "Voor het geval dat." Zei hij knipogend.
Nadir had een appartement gevonden waar we in konden verblijven. Het uitpakken verliep moeizaam. Ik voelde me er niet goed bij. Mijn hart was onrustig. Nadir zou over twee maanden trouwen. het meisje kent hij niet. Ze komt uit een goede familie, en heeft een goed karakter had hij mij gezegd. En wenst ook hier in België te blijven. Nadir was nu al 35 jaar. Een leeftijd waar hij en hele gezin zou moeten hebben. Maar ik was de reden waardoor hij dit zo lang heeft uitgesteld. Hij wilde mij beschermen en bij mijn zijde blijven. Maar ik zou hem moeten loslaten. Mijn lieve oom, de broer van mijn moeder. Hij was de enige die ik nog over had. En over twee maanden was hij ook weg. Mijn hart was onrustig maar het leven had me hard gemaakt. Ik liep naar het raam en trok de gordijnen open. Ik had zicht op heel antwerpen. Ik dacht terug aan wat Nadir me zei toen we in Tunesië waren.
"Amina, ken je Moustafa nog? Hij heeft een nichtje die met mij wilt trouwen. Ze woont in België, maar was hier twee weken op vakantie. Ik heb haar kunnen spreken, en ik wil er voor gaan Amina. Het wordt tijd dat ik aan een familie begin."
Ik liep naar mijn slaapkamer nadat ik de wassing had verricht. Ik legde het gebedsmatje op de grond en opende mijn gebed. Het gebed, dat voor mij een toeverlaat was in deze jaren. Hetzelfde gebed had ik als een last gezien in het verleden. Ik verrichte het haastig omdat het moest, en omdat mijn moeder me het had verplicht. Maar het liefst van al deed ik het niet. hoe kon ik dan niet inzien hoe het gebed ervoor kan zorgen dat ik deze wereld voor even kan achterlaten? Ik reciteerde de prachtige verzen die mijn hart lieten beven bij de krachtige betekenis en de grootheid van God. Na het gebed bleef ik zitten op het gebedsmatje en richtte mijn hoofd naar Allah. Ik bleef even zitten zoals ik altijd deed en dacht na over alles. Hoe mijn leven er 7jaar geleden uitzag. een 18jarig verwend nest dat ik was. Mijn enige interesses waren films kijken en shoppen. En wanneer ik thuis aankwam maakte ik ruzie met mijn broertje Adil die enkele jaren jonger was. Mijn vader was nooit thuis. Hij werkte bijna 24 uur. Hij werkte zoveel dat mijn moeder het beu was en bijna wilde scheiden. Mijn vader deed alles wat zijn baas hem vertelde. Mijn vader had het bedrijf van het begin gevolgd. Vanaf de eerste steen werd gezet, was mijn vader erbij om zijn beste vriend bij te staan. Doordat mijn vader zo vaak werkte had ik de kans om vrij rond te lopen. Ik bleef laat weg en gedroeg me als een klein kind terwijl mijn moeder zich thuis zorgde maakte, ging ik weg om me te 'amuseren' Mijn moeder moest wel heel eenzaam zijn geweest. Vader was er nooit voor haar, ik verkoos mijn vriendinnen boven de kostbare tijd die ik bij haar zou kunnen zijn. De haat tegenover mezelf begon weer terug te komen. -Hoe kon ik zo onwetend zijn?-Er werd op de deur geklopt. "Ja?" Nadir kwam binnen. "Hoe bevalt het je hier?" Vroeg hij. "goed, hamdoelillah. Het is hier goed."
De volgende dag maakte ik me klaar om naar de familie van Nadir's verloofde te gaan. Ze zouden vandaag de islamitische voorwaarden voldoen, en zich dan voorbereiden op de trouw twee maanden later. Ik trok een zwarte abaya aan, en een donker grijze hoofddoek. Nadir liep zenuwachtig door het appartement. "Rustig, het komt wel goed." Zei ik. Hij keek me bezorgd aan. "Amina, wat als ik iets verkeerd zeg, of wat als haar vader me niet meer moet?" Ik kon mijn lach niet verbergen. Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Lach je me uit?" Ik schudde mijn hoofd "Je zoekt er zelf voor." Zei ik spottend. "Nadir, wees gewoon jezelf, als jij jezelf bent dan ben je het meest geliefd."
We kwamen aan het huis van het meisje. Haar moeder deed open. Ik ging zitten in de woonkamer. Nadir en het meisje haar vader zaten in de kamer naast ons. Het meisje glimlachte "Ik ben Ikram." Zei ze. "Jij bent Amina toch?" Vroeg ze. Ik knikte. Na een tijdje over koetjes en kalfjes te hebben gepraat, werd ze plots serieus en zei ze "Amina, ik heb gehoord over je verleden, en ik vind het echt erg voor je." Ik wilde het daar niet over hebben, en wilde al zeker geen medelijden. "Nadir, is hij de enige die je nog hebt?" Het klonk zo zielig uit haar mond. maar het was de waarheid. Buiten Nadir, is er niemand waar ik op kon steunen. "Het klinkt misschien heel hard, maar ik wil het gezegd hebben." Haar gezicht werd strakker en haar lieve glimlach verdween. "Ik wil niet dat je bij ons woont, Nadir heeft dit als voorwaarde gesteld, maar ik kan niet tegen pottekijkers." Ik keek haar met open ogen aan "Pottekijkers?" Ik probeerde mijn boosheid te verbergen in een geforceerde glimlach. "Maak je maar geen zorgen, ik ben niet van plan bij jullie in te trekken." Zei ik.
Na enkele uren besloten we weer te vertrekken. Ik vertelde Nadir dat ik nog even iets wilde doen en liep naar buiten. Ik begon te rennen maar ik wist niet naar waar. Ik wilde gewoon even weg zijn terwijl niemand mijn tranen kan zien. Haar woorden hadden me zo gekwetst. Pottekijkers? Ik rende tot mijn lichaam niet meer mee wilde. Ik bukte me voorover en probeerde op adem te komen. ik hield mijn handen op mijn gezicht en barstte in tranen uitt[/SIZE]

26-09-2012, 16:24
moree meiddddd

26-09-2012, 16:26
owhh goddd wat een hexxx

Ga aub snel verder

26-09-2012, 16:56
1.3

/:Abdullah/


Wereld van beproevingen



Ik zette me tegen de muur van de moskee en las de qur'an tot de athaan. De nacht was alweer gedaan. Na het fajr gebed slenterde ik door de stille straten naar mijn appartement. Ik opende de deur van stilte naar stilte. Ik legde me neer op mijn bed en staarde naar het plafond. -Wat zou ik nu moeten doen?- Ik schaamde me dat hij mijn vader is. Hetgeen hij heeft gedaan is bijna onvergeeflijk. Betekende zijn bedrijf zoveel voor hem dat hij zo ver moest gaan daarvoor? ik liep naar mijn bureau en nam de papieren terug bij mij. De onderzoeken die ik had verricht op zoek naar de waarheid. nooit gedacht dat ik zo ver zou komen. De namen las ik luidop voor mezelf. 'Hamza Al Jatari, Fatima Al Kaouli, Adil Al Jatari.' Tranen rolde over mijn wangen. "Het spijt me, het spijt me dat dit is gebeurd door mijn vader.' Er was nog 1 lid van het gezin in leven. Degene die die dag niet mee was gegaan. Ik zuchtte. Ze loopt nog ergens rond met wonden van hetgeen ik schuldig aan ben. Wanneer ik als jonge tiener niet om geld zou hebben gevraagd zou mijn vader nooit begonnen zijn aan dat bedrijf. Waardoor hij nooit zo hebzuchtig zou geworden zijn. het geld en zijn status hebben hem gevangen genomen. Waardoor hij dingen is gaan doen die niet goed te praten zijn. Ik zou de verantwoordelijk op mij moeten nemen. ik zou er alles aan moeten doen om er voor te zorgen dat de wonde kleiner wordt. 'Amina Al Jatari.' Ik zuchtte. -Zou ze nog in Antwerpen zijn?-
Ik stapte de auto in en reed naar mijn werk. De dag dat ik ben gaan beseffen hoe niet-gezegend het geld was dat van mijn vader kwam, heb ik me afgezonderd en ben ik op mezelf begonnen. Ik heb nooit te kort gekomen in luxe. je zou kunnen zeggen dat we rijk waren. Het bedrijf had nu 300werknemers. Mijn vader was één van de weinige allochtonen die het gemaakt hadden in het bedrijfswereld. Geen cent wilde ik nog van hem ontvangen. Het was haram geld. Geld dat geïnvesteerd was, geld waar rente op werd betaald, geld dat er voor had gezorgd dat het leven van een familie ontnomen werd. Wat een angstaanjagend iets is geld. Maar toch kunnen we niet zonder. Toch hebben we het nodig. Na het werk reed ik weer naar huis. Voor mijn appartement zag ik een marokkaans meisje hijgend snakken naar adem. haar gezicht was rood, en haar ogen waren opgezwollen. Ik liep onwennig langs haar en deed de sleutel in het sleutelgat. Ik was met mijn rug gekeerd naar haar, maar ik hoorde haar nog snikken. Ik sloot de deur achter mij dicht. "Zoveel leed in deze douniya." Het was inderdaad omdat dit leven een beproeving is. Heel de wereld is vol met beproevingen. En we zouden onszelf geduld moeten aanleren.
[/SIZE]

26-09-2012, 18:14


Super meid... ..

Up..

26-09-2012, 20:18
Dank je wel voor de reacties meiden, kga straks of morgen weer verder incha'Allah

26-09-2012, 20:27
Insha'Allah meid..


Up...

Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28