MELILLENSE
12-12-2004, 22:49
Tranen en geweeklaag van een moslimzuster die haar droom op een gelukkig gezinsleven, een mooi onderkomen en enkele gezonde kinderen in flarden uiteen zag spatten. Haar huwelijksboot, nog maar amper enkele mijlen geleden vertrokken van de veilige haven van haar ouders en het uitwuiven van menig familielid nog vers geprint in haar netvlies, heeft de klippen niet kunnen ontwijken en heeft onherstelbare averij opgelopen. Kapitein en rechterhand hebben het schip verlaten en zijn terug naar het droge gezwommen, beiden alleen op een verlaten strand en met een bagage vol vragen, herinneringen en een gewond hart; wat is er gebeurd dat ze de klippen niet tijdig hebben gezien?
Het begon nochtans mooi, met rozengeur en maneschijn, met een glaasje melk en een lepeltje honing, alles leek perfect, het ideale paar dat gestalte zou geven aan een huwelijksleven met wederzijds vertrouwen en een onbegrensd begrip voor eenieders persoonlijkheid, beiden verschillend maar toch met één duidelijk doel voor ogen, zoals het betaamt op een schip. De glasheldere liefde leek te ontspruiten uit een onuitputtelijke bron en de passie een immer brandend vuur dat elkaars ziel en hart bijeensmolt tot zielsgenoten, waarbij gedachten de woorden vervingen om elkaar te begrijpen; bakboord was links en stuurboord rechts...het was gewoon aanvoelen.
Helaas, de liefde bleek gauw troebel te zijn waarin leugens en bedrog hoogtij vierden en de passie voor elkaar was verworden tot een aanhoudende tirade van kwetsende woorden en steeds hoger oplopende ruzies die het zicht over de wijde levenshorizonten in een onheilspellende mist deed verdwijnen. Het stuurwiel draaide vrij rond op het ritme van de onrustige zeegolven en het roer zwalpte heen en weer, gedreven door het gelijk van de kapitein en zijn rechterhand; stuurboord en bakboord werden onverstaanbaar in dovemansoren. Het kompas verloor het noorden en het gelukzalige huwelijksgesternte was reeds lang zoek geraakt. Niet lang daarna sloeg het schip met een mentale dreun tegen de harde realiteit van de verdoken rotsen des levens…de reis van het liefdesschip was aan haar einde gekomen, voor altijd.
Steeds vaker hoort men binnen de Marokkaanse gemeenschap in Nederland dat echtscheidingen schering en inslag zijn geworden om allerlei redenen; redenen die mits een pragmatische kijk op het huwelijk konden vermeden worden. De taferelen zijn soms zeer schrijnend te noemen, en vaak niet in het minst voor Marokkaanse meisjes die bij wijze van spreken haast hun hele leven op de klippen zien lopen, niet alleen hun huwelijk. Want oneerlijk als het leven soms kan zijn, hebben gescheiden mannen vaak meer en sneller kans op een nieuwe huwelijkspartner, terwijl gescheiden moslimvrouwen vaak helemaal alleen verder door het leven moeten door hardnekkige vooroordelen die over hen de ronde doen. En toch, maakt de Islam geen onderscheid onder gescheiden en ongehuwde vrouwen; zij blijven evenwaardige huwelijkspartners en verdienen alle het geluk te kennen van een gezegend huwelijk.
Wie van de – gescheiden of ongehuwde – moslimmannen maakt er een punt van dat zijn toekomstige huwelijkspartner ongehuwd , gescheiden of weduwe moet/mag zijn?
Wie is er de mening toegedaan dat gescheiden moslimvrouwen minder kans maken om ooit terug in het huwelijksbootje te stappen?
Wat zijn volgens jullie zoal de redenen dat er meer echtscheidingen plaatsvinden bij moslims?
Denken jullie dat een moslimfamilie (nog) een zeer grote invloed uitoefent op huwelijkskandidaten en in hoeverre wordt er bij moslims meer en meer getrouwd om de liefde en niet om andere redenen?
Wanneer begin je je als moslimvrouw enigszins zorgen te maken wanneer je prins op het witte paard niet schijnt op te dagen?
Wat zijn volgens jullie belangrijke waarden binnen een huwelijk en waaraan dienen – volgens jou – potentiële huwelijkskandidaten te beantwoorden?
Zij die gescheiden zijn, zouden jullie jullie toekomstige huwelijkspartner volgens andere criteria selecteren of gewoonweg niet meer in het huwelijk treden?
Dank bij voorbaat voor jullie reactie.
MELILLENSE
Het begon nochtans mooi, met rozengeur en maneschijn, met een glaasje melk en een lepeltje honing, alles leek perfect, het ideale paar dat gestalte zou geven aan een huwelijksleven met wederzijds vertrouwen en een onbegrensd begrip voor eenieders persoonlijkheid, beiden verschillend maar toch met één duidelijk doel voor ogen, zoals het betaamt op een schip. De glasheldere liefde leek te ontspruiten uit een onuitputtelijke bron en de passie een immer brandend vuur dat elkaars ziel en hart bijeensmolt tot zielsgenoten, waarbij gedachten de woorden vervingen om elkaar te begrijpen; bakboord was links en stuurboord rechts...het was gewoon aanvoelen.
Helaas, de liefde bleek gauw troebel te zijn waarin leugens en bedrog hoogtij vierden en de passie voor elkaar was verworden tot een aanhoudende tirade van kwetsende woorden en steeds hoger oplopende ruzies die het zicht over de wijde levenshorizonten in een onheilspellende mist deed verdwijnen. Het stuurwiel draaide vrij rond op het ritme van de onrustige zeegolven en het roer zwalpte heen en weer, gedreven door het gelijk van de kapitein en zijn rechterhand; stuurboord en bakboord werden onverstaanbaar in dovemansoren. Het kompas verloor het noorden en het gelukzalige huwelijksgesternte was reeds lang zoek geraakt. Niet lang daarna sloeg het schip met een mentale dreun tegen de harde realiteit van de verdoken rotsen des levens…de reis van het liefdesschip was aan haar einde gekomen, voor altijd.
Steeds vaker hoort men binnen de Marokkaanse gemeenschap in Nederland dat echtscheidingen schering en inslag zijn geworden om allerlei redenen; redenen die mits een pragmatische kijk op het huwelijk konden vermeden worden. De taferelen zijn soms zeer schrijnend te noemen, en vaak niet in het minst voor Marokkaanse meisjes die bij wijze van spreken haast hun hele leven op de klippen zien lopen, niet alleen hun huwelijk. Want oneerlijk als het leven soms kan zijn, hebben gescheiden mannen vaak meer en sneller kans op een nieuwe huwelijkspartner, terwijl gescheiden moslimvrouwen vaak helemaal alleen verder door het leven moeten door hardnekkige vooroordelen die over hen de ronde doen. En toch, maakt de Islam geen onderscheid onder gescheiden en ongehuwde vrouwen; zij blijven evenwaardige huwelijkspartners en verdienen alle het geluk te kennen van een gezegend huwelijk.
Wie van de – gescheiden of ongehuwde – moslimmannen maakt er een punt van dat zijn toekomstige huwelijkspartner ongehuwd , gescheiden of weduwe moet/mag zijn?
Wie is er de mening toegedaan dat gescheiden moslimvrouwen minder kans maken om ooit terug in het huwelijksbootje te stappen?
Wat zijn volgens jullie zoal de redenen dat er meer echtscheidingen plaatsvinden bij moslims?
Denken jullie dat een moslimfamilie (nog) een zeer grote invloed uitoefent op huwelijkskandidaten en in hoeverre wordt er bij moslims meer en meer getrouwd om de liefde en niet om andere redenen?
Wanneer begin je je als moslimvrouw enigszins zorgen te maken wanneer je prins op het witte paard niet schijnt op te dagen?
Wat zijn volgens jullie belangrijke waarden binnen een huwelijk en waaraan dienen – volgens jou – potentiële huwelijkskandidaten te beantwoorden?
Zij die gescheiden zijn, zouden jullie jullie toekomstige huwelijkspartner volgens andere criteria selecteren of gewoonweg niet meer in het huwelijk treden?
Dank bij voorbaat voor jullie reactie.
MELILLENSE