Chouchou_S
16-05-2012, 14:23
IK MOET MIJN HART LUCHTEN!!
Ik kan mijn man echt niet meer uitstaan!
Voor we gehuwd waren deed hij echt véél moeite voor me. Er ging geen dag voorbij of hij moest me wel gezien hebben. Zo lief was hij. Aandacht kreeg ik bergenvol van hem. Altijd wou hij wat leuks met me doen, ook al had ik daar zelf geen zin. Alles vertelde hij me over vanalles tot in de diepste details. Buiten was zijn arm altijd om me heen of hield hij altijd men hand vast . Geen geheimen voor elkaar. Ik was echt blij dat ik zo'n verloofde had! Hij was iemand waarvan je zou zeggen ; EEN DROOMJONGEN. Ik zou gek geweest zijn om zo'n jongen te laten gaan.
MAAR......... Nu denk ik er anders over. Nu is mijn gedacht meer: "Ik zou gek zijn als ik bij hem blijf!"
Sinds ik met hem getrouwd ben is hij met de tijd enorm veranderd. Ik ben amper 10maandjes getrouwd en hij is precies al volledig getransformeerd in een ander mens. Wij doen echt letterlijk niets samen. Vraag ik hem om wat leuks te gaan doen zoals bijvoorbeeld naar de cinema of iets te gaan eten, heeft hij nooit zin omdat hij zogezegd altijd moe is vant werk! Maar als zijn vriend hem opbelt, springt hij springlevend uit de zetel en is hij meteen weg. Die luiheid is dan meteen verdwenen. Neem ik zijn arm buiten vast, wringt hij zich los en zegt hij dat er mensen zijn die kijken en eht heshoema is. Komaan een arm ?? Terwijl hij diegene was wiens handen continu rondom me waren op straat.
Ligt hij in de zetel en ik kom erbij liggen, verkiest hij liever om alleen te liggen omdat hij wil rusten en ik in zijn weg sta. Hij is opeens ook zo gesloten tegenover mij! Hij vertelt me niets!! Belangrijke zaken, plannen of andere dingen moet ik altijd van andere horen in plaats van hem. Ik voel me echt schaamtelijk want de familie dan spreekt over iets en me er een vraag over stelt, zeg ik van heuh?? Ik kan niet volgen? Waarop ik telkens hetzelfde antwoord krijg; "Heeft je man dat u dan niet verteld?" Als ik mijn man daarover aanspreek, zegt hij dat hij het gewoon vergeten was te vertellen (altijd).
Eten doe ik alleen. En wanneer ik hem op wacht om samen uitgebreid te eten, staat hij direct op zodra hij klaar is en verdwijnt hij. Waarop ik dan razend moet roepen; "Kan je nu nooit eens rustig aan tafel zitten en wachten tot we te samen klaar zijn om dan pas weg te gaan?" Op seksueel vlak gaat het ook al niet meer goed. Ik kan hem zelfs niet meer verleiden, bijna nooit heeft hij zin, echt niet menselijk. Hij is altijd iemand geweest die nooit echt kwaad werd. Zo kent iedereen hem en kenDE ik hem ook. Nu is alles wat ik hem zeg of vraag te veel! Hij wordt zo snel kwaad voor niets! Roepen dat hij doet tegen mij. Altijd ruzies om de stomste dingen.
Ga ik opstap en kom ik pas 's avonds laat thuis, interesseert hem dat niet eens! En praten als volwassenen heb ik meerde keren gedaan! Soms zelfs met enorme tranen in mijn ogen waaruit hij echt de pijn die ik voel kan aflezen op mijn gezicht en soms ziet hij zijn fouten in, krijgt hij zelf tranen en belooft hij me te veranderen. Dat hij zo niet wil zijn en me echt gelukkig wil maken en hij zelf niet snapt waarom hij zo doet en dat hij zijn eigen niet meer is. 1 dagje doet hij dan lief en dan hervalt hij weer. in 1 dag tijd verandert die prachtman weer in een DRAAK!!!! Dan is het alsof we dat gesprek nooit hebben gehad.
Ik weet mezelf echt geen raad meer. Ik kan hem niet meer uitstaan! We zijn een getrouwd koppel maar we leven als 2 vreemden onder 1 dak! Ik haat mijn huwelijk! Soms wil ik echt gewoon mijn koffers pakken en weggaan. Kan dit niet meer aan. Ik ben getrouwd om rust te vinden bij die ene geweldige kerel met wie ik verloofd was waarvan ik zoveel hou, niet om eenzaam te leven.
Ik kan mijn man echt niet meer uitstaan!
Voor we gehuwd waren deed hij echt véél moeite voor me. Er ging geen dag voorbij of hij moest me wel gezien hebben. Zo lief was hij. Aandacht kreeg ik bergenvol van hem. Altijd wou hij wat leuks met me doen, ook al had ik daar zelf geen zin. Alles vertelde hij me over vanalles tot in de diepste details. Buiten was zijn arm altijd om me heen of hield hij altijd men hand vast . Geen geheimen voor elkaar. Ik was echt blij dat ik zo'n verloofde had! Hij was iemand waarvan je zou zeggen ; EEN DROOMJONGEN. Ik zou gek geweest zijn om zo'n jongen te laten gaan.
MAAR......... Nu denk ik er anders over. Nu is mijn gedacht meer: "Ik zou gek zijn als ik bij hem blijf!"
Sinds ik met hem getrouwd ben is hij met de tijd enorm veranderd. Ik ben amper 10maandjes getrouwd en hij is precies al volledig getransformeerd in een ander mens. Wij doen echt letterlijk niets samen. Vraag ik hem om wat leuks te gaan doen zoals bijvoorbeeld naar de cinema of iets te gaan eten, heeft hij nooit zin omdat hij zogezegd altijd moe is vant werk! Maar als zijn vriend hem opbelt, springt hij springlevend uit de zetel en is hij meteen weg. Die luiheid is dan meteen verdwenen. Neem ik zijn arm buiten vast, wringt hij zich los en zegt hij dat er mensen zijn die kijken en eht heshoema is. Komaan een arm ?? Terwijl hij diegene was wiens handen continu rondom me waren op straat.
Ligt hij in de zetel en ik kom erbij liggen, verkiest hij liever om alleen te liggen omdat hij wil rusten en ik in zijn weg sta. Hij is opeens ook zo gesloten tegenover mij! Hij vertelt me niets!! Belangrijke zaken, plannen of andere dingen moet ik altijd van andere horen in plaats van hem. Ik voel me echt schaamtelijk want de familie dan spreekt over iets en me er een vraag over stelt, zeg ik van heuh?? Ik kan niet volgen? Waarop ik telkens hetzelfde antwoord krijg; "Heeft je man dat u dan niet verteld?" Als ik mijn man daarover aanspreek, zegt hij dat hij het gewoon vergeten was te vertellen (altijd).
Eten doe ik alleen. En wanneer ik hem op wacht om samen uitgebreid te eten, staat hij direct op zodra hij klaar is en verdwijnt hij. Waarop ik dan razend moet roepen; "Kan je nu nooit eens rustig aan tafel zitten en wachten tot we te samen klaar zijn om dan pas weg te gaan?" Op seksueel vlak gaat het ook al niet meer goed. Ik kan hem zelfs niet meer verleiden, bijna nooit heeft hij zin, echt niet menselijk. Hij is altijd iemand geweest die nooit echt kwaad werd. Zo kent iedereen hem en kenDE ik hem ook. Nu is alles wat ik hem zeg of vraag te veel! Hij wordt zo snel kwaad voor niets! Roepen dat hij doet tegen mij. Altijd ruzies om de stomste dingen.
Ga ik opstap en kom ik pas 's avonds laat thuis, interesseert hem dat niet eens! En praten als volwassenen heb ik meerde keren gedaan! Soms zelfs met enorme tranen in mijn ogen waaruit hij echt de pijn die ik voel kan aflezen op mijn gezicht en soms ziet hij zijn fouten in, krijgt hij zelf tranen en belooft hij me te veranderen. Dat hij zo niet wil zijn en me echt gelukkig wil maken en hij zelf niet snapt waarom hij zo doet en dat hij zijn eigen niet meer is. 1 dagje doet hij dan lief en dan hervalt hij weer. in 1 dag tijd verandert die prachtman weer in een DRAAK!!!! Dan is het alsof we dat gesprek nooit hebben gehad.
Ik weet mezelf echt geen raad meer. Ik kan hem niet meer uitstaan! We zijn een getrouwd koppel maar we leven als 2 vreemden onder 1 dak! Ik haat mijn huwelijk! Soms wil ik echt gewoon mijn koffers pakken en weggaan. Kan dit niet meer aan. Ik ben getrouwd om rust te vinden bij die ene geweldige kerel met wie ik verloofd was waarvan ik zoveel hou, niet om eenzaam te leven.