Bekijk volle/desktop versie : De man de mannen!!!! lees...



16-01-2003, 00:57


Moulay Mohend is beter bekend onder de naam Abdelkrim El Khattabi, deze naam zal dan ook hieronder aangehouden worden.
Abdelkrim El Khattabi (1963), de strijder tegen het koloniale bewind in Marokko, is nog steeds niet alleen onderwerp van verering, maar ook van twist en geruzie, van misverstand en vooral van ontkenning. Mohamed Tahtah promoveerde op een proefschrift met de titel “Tussen pragmatisme, reformisme en modernisme, de religieuze-politieke rol van de Khattabi's in de Rif (Marokko) tot 1926”, Hier volgt een verkorte samenvatting van dit proefschrift (Leiden 1995).

Muhammad b. Abd al-Karim al-Khattabi, wereldwijd bekend als Abdelkrim, stierf op 6 februari 1963 in Cairo. In het beeld dat over zijn levenswerk ontstond zijn realiteit en mythe op ondoorzichtige wijze verweven. Sinds het uitbreken van de "Rif-oorlog" in de twintiger jaren is Abdelkrim beschouwd als een dubbelzinnig symbool, enerzijds van heldhaftig Marokkaans verzet tegen de koloniale overheersing, anderzijds van opstand tegen en afscheiding van het centrale Marokkaanse gezag door de Riffijnen. Aan de ene kant geniet hij liefde en verering, aan de andere kant wekt zijn naam nog steeds gêne op. Sedert zijn optreden in 1920, heeft Abdelkrim de aandacht getrokken van verschillende onderzoekers en nieuwsgierigen. Ondanks de vele publicaties bleef hij echter een onbekende, raadselachtige persoonlijkheid.

De centrale vraag van deze dissertatie betreft de historische Abdelkrim, ontdaan van de legenden en mythen die rondom zijn persoon zijn ontstaan. Daartoe wordt allereerst een kritische studie ondernomen van het beeld van Abdelkrim in de contemporaine en in de latere literatuur (hoofdstuk 1).
Om historische en politieke redenen waren het vooral de Europese koloniale geschiedschrijvers die zich voor het eerst met Abdelkrim en zijn beweging bezig hielden. Deze beweging werd gezien als een opstand tegen de expansionistische doeleinden van de koloniale mogendheden, en daardoor als gevaar voor de overheersing door deze grote wereld-machten, met name Spanje en Frankrijk.

Van islamitisch-Arabische zijde bereikte daarentegen het enthousiasme voor Abdelkrims beweging tijdens de koloniale periode juist zijn hoogtepunt. De interesse van Arabische auteurs in Abdelkrim is niet los te zien van de toename van het Arabische nationalisme en het panislamisme als antwoord op het internationale imperialisme, die gezamenlijk kenmerkend waren voor het eerste kwart van deze eeuw. Na zijn verbanning naar het eiland Réunion in de Indische Oceaan, in 1926, is Abdelkrim in een soort taboesfeer terechtgekomen en was hij vrijwel vergeten. De oorzaak van dit langdurige stilzwijgen moet gezocht worden in de koloniale politiek. Na zijn vrijlating. in Egypte, in 1947 hebben de in Cairo verblijvende Marokkaanse nationalisten gepoogd Abdelkrim te incorporeren in hun nationalistische strijd. De prominenten onder hen, met name 'Allal al-Fasi, de leider van de Partij van Onafhankelijkheid (Hizb al-lstiqlal), hebben toenadering tot Abdelkrim gezocht om zijn prestige te exploiteren voor hun nationalistische doeleinden. Maar na een korte samenwerking binnen het zogenaamde "Bureau du Maghreb arabe" in Cairo eindigde deze poging al snel in een fiasco. Abdelkrim weigerde zijn medewerking te verlenen aan vertegenwoordigers die de belangen van hun politieke partijen wilden behartigen.

De volgende poging om Abdelkrim's naam en prestige alsnog voor politieke doeleinden te gebruiken dateert van de jaren zeventig, als gevolg van de mislukte putsch tegen Koning Hassan II in 1971. De leiders van verschillende Marokkaanse politieke partijen probeerden -doorgaans op anachronistische wijze - de naam van Abdelkrim te doen herleven als symbool van hun politieke programma's. Opvallend in deze geschriften is het element van de geschiedvervalsing. Zo heeft bijvoorbeeld de, op zich anachronistische, kwestie van de loyaliteit van Abdelkrim aan de Sultan van Marokko, vurige polemieken opgewekt. De centrale stelling in deze publicaties luidt dat Abdelkrim niet in opstand kwam tegen de Sultan van Marokko maar streed voor de bevrijding van heel Marokko (dit was dus geschiedvervalsing). Hij diende dan ook beschouwd te worden als "patriarch" van het Marokkaanse nationalisme ofwel als "protonationalist". De mythe van Abdelkrim als 'Sultan van de Rif”, gecreëerd en gepropageerd door koloniale auteurs, trok de meeste aandacht van de Marokkaanse schrijvers, en wel zodanig dat "mythe mystificatie werd". In deze onhistorische en fictieve benadering werd het probleem van de historische Abdelkrim nog onduidelijker en onbegrijpelijker.

Hoofdstuk II bevat een overzicht van de voorgeschiedenis van de periode 1920-26. Gepoogd wordt de politieke rol van de familie Khattabi in de Rif tijdens deze fase te belichten. Deze geschiedenis werpt niet alleen licht op de latere gebeurtenissen in de Rif van de jaren twintig, maar stelt ons ook in staat om de oorsprong van de latere politiek van Abdelkrim te traceren.

In hoofdstuk drie wordt aandacht geschonken aan Abdelkrim als staatshoofd in de Rif. Direkt na de eerste overwinning op de Spanjaarden in Anwal werd in de zomer van 1921 de omstreden "Rif-Republiek" onder Abdelkrim's gezag gesticht.

In hoofdstuk vier hebben wij getracht het gedachtengoed van Abdelkrim te achterhalen.
Ten eerste dient opgemerkt te worden dat het moeilijk is om hem te plaatsen, gezien zijn pragmatische houding. Allereerst schetsen wij zijn vroege ontwikkeling: zijn opvoeding in de Rif en zijn tweejarige verblijf als student in Fes. De periode van samenwerking met de Spaanse autoriteiten in Melilla, gedurende meer dan 12 jaar, was zijn 'echte school, waarbinnen hij in aanraking kwam met de westerse cultuur en modernistische ideeën. Om zijn idealen te kunnen realiseren voelde hij zich gedwongen om strijd te voeren op twee fronten: ten eerste tegen de oprukkende macht van Spanje in de Rif en ten tweede tegen de belemmeringen die inherent waren aan de Riffijnse maatschappij, die in de weg stonden van de vooruitgang, zoals het tribalistische systeem en de daarbij behorende gebruiken die nauwelijks verband hielden met de islam. Zo werd Abdelkrim verscheurd tussen twee, of liever gezegd drie werelden: zijn modernistische idealen, de traditionele islam en de typisch tribale structuren in de Rif die respectievelijk door schriftgeleerden en door tribale "raden van oudsten" vertegenwoordigd waren. De steun van deze laatsten was onontbeerlijk voor Abdelkrim om aan de macht te kunnen blijven. Hij baseerde zich op de normen van de islam als middel om de eenwording van verschillende stammen van de Rif te bereiken. Maar in de Rif moest hij zich aanpassen aan de aldaar bestaande culturele en religieuze gebruiken. In feite waren beide, traditie en moderniteit, in het denken van Abdelkrim vertegenwoordigd, met een neiging om soms, indien dat om pragmatische redenen noodzakelijk was, aan elementen van de traditie de voorrang te verlenen boven de vooruitgang. Op grond van archiefdocumenten hebben wij laten zien hoe traditie en moderniteit naast elkaar en veelal tegen elkaar inwerkend voortleefden tijdens zijn regeringsperiode tussen 1920-26. Het is de vraag of juist die innerlijke contradictie niet de belangrijkste oorzaak van de mislukking van de RifRepubliek is geweest.

Abdelkrim maakte het echec mee van het panislamisme en streefde daardoor naar een kleinere staat, hecht en compact. Zo stichtte hij in september 1921 zijn Rif-Republiek als regeringsmodel voor het uitvoeren van zijn modernistische idealen. Hij roemde Mustafa Kamal en zijn Turkse Republiek. Het verschil tussen beide was dat Ataturk de islam verwierp als basis voor de identiteit van de Turken, Abdelkrim daarentegen gebruikte de islam wel maar oriënteerde zich tegelijkertijd toch op Europa. Hij was van mening dat het islamitische Reformisme van de Salafiyya-beweging te idealistisch was en gespeend van realiteitszin, omdat daarin de middelen die noodzakelijk zijn voor sociale vooruitgang onbenoemd bleven.


bron: Twiza.nl

16-01-2003, 01:00


Wat een lap tekst, ik lees het morgen wel mijn lenzen raken anders overstuur..

Toedels

16-01-2003, 01:17

Citaat:
Origineel gepost door Ismahane82
Wat een lap tekst, ik lees het morgen wel mijn lenzen raken anders overstuur..

Toedels
hij heeft najib26's record laptekst gebroken

16-01-2003, 01:25

Citaat:
Origineel gepost door Tnawie
hij heeft najib26's record laptekst gebroken
ik vind het een interessant stuk tekst.....

16-01-2003, 07:33



Citaat:
Origineel gepost door Tnawie
hij heeft najib26's record laptekst gebroken

16-01-2003, 12:01

Citaat:
Origineel gepost door Moefassa


Moulay Mohend is beter bekend onder de naam Abdelkrim El Khattabi, deze naam zal dan ook hieronder aangehouden worden.
Abdelkrim El Khattabi (1963), de strijder tegen het koloniale bewind in Marokko, is nog steeds niet alleen onderwerp van verering, maar ook van twist en geruzie, van misverstand en vooral van ontkenning. Mohamed Tahtah promoveerde op een proefschrift met de titel “Tussen pragmatisme, reformisme en modernisme, de religieuze-politieke rol van de Khattabi's in de Rif (Marokko) tot 1926”, Hier volgt een verkorte samenvatting van dit proefschrift (Leiden 1995).

Muhammad b. Abd al-Karim al-Khattabi, wereldwijd bekend als Abdelkrim, stierf op 6 februari 1963 in Cairo. In het beeld dat over zijn levenswerk ontstond zijn realiteit en mythe op ondoorzichtige wijze verweven. Sinds het uitbreken van de "Rif-oorlog" in de twintiger jaren is Abdelkrim beschouwd als een dubbelzinnig symbool, enerzijds van heldhaftig Marokkaans verzet tegen de koloniale overheersing, anderzijds van opstand tegen en afscheiding van het centrale Marokkaanse gezag door de Riffijnen. Aan de ene kant geniet hij liefde en verering, aan de andere kant wekt zijn naam nog steeds gêne op. Sedert zijn optreden in 1920, heeft Abdelkrim de aandacht getrokken van verschillende onderzoekers en nieuwsgierigen. Ondanks de vele publicaties bleef hij echter een onbekende, raadselachtige persoonlijkheid.

De centrale vraag van deze dissertatie betreft de historische Abdelkrim, ontdaan van de legenden en mythen die rondom zijn persoon zijn ontstaan. Daartoe wordt allereerst een kritische studie ondernomen van het beeld van Abdelkrim in de contemporaine en in de latere literatuur (hoofdstuk 1).
Om historische en politieke redenen waren het vooral de Europese koloniale geschiedschrijvers die zich voor het eerst met Abdelkrim en zijn beweging bezig hielden. Deze beweging werd gezien als een opstand tegen de expansionistische doeleinden van de koloniale mogendheden, en daardoor als gevaar voor de overheersing door deze grote wereld-machten, met name Spanje en Frankrijk.

Van islamitisch-Arabische zijde bereikte daarentegen het enthousiasme voor Abdelkrims beweging tijdens de koloniale periode juist zijn hoogtepunt. De interesse van Arabische auteurs in Abdelkrim is niet los te zien van de toename van het Arabische nationalisme en het panislamisme als antwoord op het internationale imperialisme, die gezamenlijk kenmerkend waren voor het eerste kwart van deze eeuw. Na zijn verbanning naar het eiland Réunion in de Indische Oceaan, in 1926, is Abdelkrim in een soort taboesfeer terechtgekomen en was hij vrijwel vergeten. De oorzaak van dit langdurige stilzwijgen moet gezocht worden in de koloniale politiek. Na zijn vrijlating. in Egypte, in 1947 hebben de in Cairo verblijvende Marokkaanse nationalisten gepoogd Abdelkrim te incorporeren in hun nationalistische strijd. De prominenten onder hen, met name 'Allal al-Fasi, de leider van de Partij van Onafhankelijkheid (Hizb al-lstiqlal), hebben toenadering tot Abdelkrim gezocht om zijn prestige te exploiteren voor hun nationalistische doeleinden. Maar na een korte samenwerking binnen het zogenaamde "Bureau du Maghreb arabe" in Cairo eindigde deze poging al snel in een fiasco. Abdelkrim weigerde zijn medewerking te verlenen aan vertegenwoordigers die de belangen van hun politieke partijen wilden behartigen.

De volgende poging om Abdelkrim's naam en prestige alsnog voor politieke doeleinden te gebruiken dateert van de jaren zeventig, als gevolg van de mislukte putsch tegen Koning Hassan II in 1971. De leiders van verschillende Marokkaanse politieke partijen probeerden -doorgaans op anachronistische wijze - de naam van Abdelkrim te doen herleven als symbool van hun politieke programma's. Opvallend in deze geschriften is het element van de geschiedvervalsing. Zo heeft bijvoorbeeld de, op zich anachronistische, kwestie van de loyaliteit van Abdelkrim aan de Sultan van Marokko, vurige polemieken opgewekt. De centrale stelling in deze publicaties luidt dat Abdelkrim niet in opstand kwam tegen de Sultan van Marokko maar streed voor de bevrijding van heel Marokko (dit was dus geschiedvervalsing). Hij diende dan ook beschouwd te worden als "patriarch" van het Marokkaanse nationalisme ofwel als "protonationalist". De mythe van Abdelkrim als 'Sultan van de Rif”, gecreëerd en gepropageerd door koloniale auteurs, trok de meeste aandacht van de Marokkaanse schrijvers, en wel zodanig dat "mythe mystificatie werd". In deze onhistorische en fictieve benadering werd het probleem van de historische Abdelkrim nog onduidelijker en onbegrijpelijker.

Hoofdstuk II bevat een overzicht van de voorgeschiedenis van de periode 1920-26. Gepoogd wordt de politieke rol van de familie Khattabi in de Rif tijdens deze fase te belichten. Deze geschiedenis werpt niet alleen licht op de latere gebeurtenissen in de Rif van de jaren twintig, maar stelt ons ook in staat om de oorsprong van de latere politiek van Abdelkrim te traceren.

In hoofdstuk drie wordt aandacht geschonken aan Abdelkrim als staatshoofd in de Rif. Direkt na de eerste overwinning op de Spanjaarden in Anwal werd in de zomer van 1921 de omstreden "Rif-Republiek" onder Abdelkrim's gezag gesticht.

In hoofdstuk vier hebben wij getracht het gedachtengoed van Abdelkrim te achterhalen.
Ten eerste dient opgemerkt te worden dat het moeilijk is om hem te plaatsen, gezien zijn pragmatische houding. Allereerst schetsen wij zijn vroege ontwikkeling: zijn opvoeding in de Rif en zijn tweejarige verblijf als student in Fes. De periode van samenwerking met de Spaanse autoriteiten in Melilla, gedurende meer dan 12 jaar, was zijn 'echte school, waarbinnen hij in aanraking kwam met de westerse cultuur en modernistische ideeën. Om zijn idealen te kunnen realiseren voelde hij zich gedwongen om strijd te voeren op twee fronten: ten eerste tegen de oprukkende macht van Spanje in de Rif en ten tweede tegen de belemmeringen die inherent waren aan de Riffijnse maatschappij, die in de weg stonden van de vooruitgang, zoals het tribalistische systeem en de daarbij behorende gebruiken die nauwelijks verband hielden met de islam. Zo werd Abdelkrim verscheurd tussen twee, of liever gezegd drie werelden: zijn modernistische idealen, de traditionele islam en de typisch tribale structuren in de Rif die respectievelijk door schriftgeleerden en door tribale "raden van oudsten" vertegenwoordigd waren. De steun van deze laatsten was onontbeerlijk voor Abdelkrim om aan de macht te kunnen blijven. Hij baseerde zich op de normen van de islam als middel om de eenwording van verschillende stammen van de Rif te bereiken. Maar in de Rif moest hij zich aanpassen aan de aldaar bestaande culturele en religieuze gebruiken. In feite waren beide, traditie en moderniteit, in het denken van Abdelkrim vertegenwoordigd, met een neiging om soms, indien dat om pragmatische redenen noodzakelijk was, aan elementen van de traditie de voorrang te verlenen boven de vooruitgang. Op grond van archiefdocumenten hebben wij laten zien hoe traditie en moderniteit naast elkaar en veelal tegen elkaar inwerkend voortleefden tijdens zijn regeringsperiode tussen 1920-26. Het is de vraag of juist die innerlijke contradictie niet de belangrijkste oorzaak van de mislukking van de RifRepubliek is geweest.

Abdelkrim maakte het echec mee van het panislamisme en streefde daardoor naar een kleinere staat, hecht en compact. Zo stichtte hij in september 1921 zijn Rif-Republiek als regeringsmodel voor het uitvoeren van zijn modernistische idealen. Hij roemde Mustafa Kamal en zijn Turkse Republiek. Het verschil tussen beide was dat Ataturk de islam verwierp als basis voor de identiteit van de Turken, Abdelkrim daarentegen gebruikte de islam wel maar oriënteerde zich tegelijkertijd toch op Europa. Hij was van mening dat het islamitische Reformisme van de Salafiyya-beweging te idealistisch was en gespeend van realiteitszin, omdat daarin de middelen die noodzakelijk zijn voor sociale vooruitgang onbenoemd bleven.


bron: Twiza.nl
Ben zeer trots op hem!! Hij blijkt ook nog familie te zijn!!

Noesje

16-01-2003, 13:31

Citaat:
Origineel gepost door elmarocani
Ik vind het heel jammer dat hij niet in Marokko begraven is.
Vind ik ook, maar hij is toch in Egypte begraven?

Noesje