zorg_en_welzijn
01-12-2004, 16:14
Dag Allemaal.....
Ik heb hier een verhaal, die ik enkele maanden heb geschreven.
Ben benieuwd naar jullie reacties!
VERHAAL VOL HARTSTOCHT
De lente is begonnen. De meeste bloemen die Nadia”s tuin rijk zijn staan in volle bloei. Het is alweer lang geleden dat ze hun normale vorm hadden, dat door het voorbije winter onmogelijk werd gemaakt. Het was een van de koudste winter’s ooit. Ze staat op van haar stoel en loopt naar de bloemen toe, met haar vingertoppen voelt ze langzaam aan de uiteinden van de blaadjes en buigt zich voorover om aan ze te ruiken. Op haar mooi gevormde lippen tovert ze een brede glimlach. Wat ben ik blij dat ze weer de kans krijgen hun schoonheid te tonen, denkt ze. Ze hoort opeens een vreemd geluid achter zich, draait zich om en kijkt in de richting van de struiken, die haar tuin omsingelden.. Met gefronste wenkbrauwen vraagt ze zich af wie of wat dat zou kunnen zijn geweest. Het is vast een verdwaalde vogel, die vliegen hier wel vaker rond, vermoedt ze. Ze woont immers alleen en vrienden die ze heeft zijn allemaal de stad in. Ze loopt op de struiken af en blijft enkele seconden staan, spits haar oren om voor het geval het geluid zich zou herhalen. Tevergeefs. Ik verbeeld het me, hoort ze zich zelf zeggen en loopt naar haar keuken. Ineens voelt ze zich vreemd, net of iemand haar staat te bespieden. Ze blijft stokstijf staan en draait zich om.
“Wie is daar?.”Geen antwoord. “Is daar iemand?” probeert ze nogmaals.
Haar ogen worden groot van verbazing als ze een man uit de struiken ziet komen. 1.98 meter lang schat ze, zijn haar is door de takken in de war geraakt en heeft zo te zien een goed gebouwd lichaam. Een raar gevoel bekruipt haar buik als ze die gedachte voor een minuut vast houdt. Doe niet zo mal! waarschuwt ze zich zelf. Door zijn knappe verschijning slaat mijn verbeelding al meteen op hol.
“Wat doe jij in mijn tuin?” vraagt ze dwingend.
“ Ik kom me voorstellen, ben sinds twee dagen je nieuwe buurman. Ik dacht dat je dat al
wist“.
Nadia herinnert zich vaag dat haar vroegere buurvrouw iets had gemompeld over een evt verhuizing naar Canada, samen met haar twee kinderen, Joost en Tarra. Met alle drukte op kantoor heeft ze nauwelijks in de gaten gekregen dat ze hun huis als te koop hadden aangeboden. Het is haar volledig ontschoten. Stom. De nieuwe eigenaar heeft zich nu inmiddels gemeld en ze hoopt nu al dat ie ook zo snel mag verdwijnen.
‘’Ik ben wel teleurgesteld in je“, onderbreekt hij haar gedachten. Hoe durft hij! Hij staat een beetje lollig te wezen in mijn achtertuin, ik hoef zijn arrogante houding niet te accepteren.
Ze voelt zich kwaad worden, niet doen, stelt ze zich voor. Hij is het niet waard, zo verlies je nog je zelf beheersing schat.
“Als je je zelf wilt voorstellen dan doe je dat maar volgens de normale weg en dat is toch echt via de voordeur.”
“Doe niet zo gek. Ik zag je in de tuin staan en dacht dat het geen kwaad kon”.
Hij leunt tegen de enige boom die er staat, toen ze tien was heeft ze die in de grond laten zetten en was vanaf dat moment haar rots in de branding geweest, ze heeft haar ziel volledig bloot gesteld aan diezelfde boom. Ze deed alsof die haar begreep en aandachtig naar haar stond te luisteren. Een van haar broers, Khalid, leefde nog. Vorig jaar is hij bij een vliegtuigongeluk omgekomen, toen de piloot bezig was de vliegtuig aan de grond te krijgen, wat hen uiteindelijk fataal werd.
Ze zet haar schouders recht en zegt met een kille toon:” Ik ben niet gediend van vreemde
mannen op mijn terein”.
“Zie me maar als je leuke buurman, dan is er niets aan de hand,”antwoord hij snel. Hij doet enkele stappen in haar richting en strekt zijn arm om haar een hand te geven.
“Ik heet Abdel”.
“Nadia”, zegt ze kort zonder een poging zijn hand te beantwoorden.
“Interessante naam. Heb altijd al een mooie vrouw met een even zo mooie naam willen ontmoeten”. Hij glimlacht, wat haar irritatie niet goed deed. Wie denkt hij wel dat hij is? Oke hij mag dan wel mijn nieuwe buurman zijn maar zo’n houding hoef ik niet te accepteren.
“Nou goed, je hebt je zelf voorgesteld…e..e..en fijne dag nog verder…zegt ze stotterend.
“Dag”, roept ze hem nog na.
“Nou nou…ik had wel een iets prettiger gesprek verwacht, zegt hij wat verlaten.
Ze antwoordt niet en loopt haar keuken binnen , hem met stomheid achter latend.
Hij snapt er niets van, trekt zijn wenkbrauwen omhoog en staat haar na te staren.
Vanuit haar keuken raampje ziet ze hem vertrekken. Dan loopt ze naar boven en trekt haar nachthemd aan, die mooi over haar ranke lijfje valt. Enkele minuten later hoort ze buiten hard geschreeuw en rent naar de raam.Op de weg tegenover haar huis ziet ze Abdel tekeer gaan tegen een automobilist. Waaruit Nadia van uit maakte dat hij aangereden was. Met een brok in haar keel en lood in haar schoenen rent ze naar buiten, aangekomen vraagt ze: “Oh… wat is er gebeurd?”. Ze ziet Abdel op de grond liggen met een hand op zijn linker been. Hij kijkt haar aan en antwoord: “Deze gek reed met een ongelooflijke snelheid, dat ik nog net aan de dood ben ontsnapt. En gelukkig alleen nog schrammen op mijn been heb.
“Zal ik de ambulance bellen? Vraagt ze voorzichtig.
“Nee, het gaat wel”. Hij probeert langzaam op te staan Nadia biedt hem haar schouder aan om op te leunen, waar hij dankbaar gebruik van maakt. Dan horen ze de automobilist die zijn roekeloze rijgedrag probeert te verklaren, ze gaan zo in elkaar op dat ze niet in de gaten hebben dat de man zijn excuses aanbiedt en laten hem verslagen achter.
Ze neemt hem mee naar huis en lopen samen met kleine stappen naar boven haar slaapkamer binnen. Hij gaat op bed liggen en wacht af wat ze met hem wil doen. Met een schuine blik kijkt ze naar de opening in zijn jeans die ontstaan is door het ongeluk. Het bloedt vloeit er langzaam uit. “Ik ga even een EHBO doos halen oke? Hij knikt.
Enkele ogenblikken komt ze terug met het verband en een flesje ontsmettingsmiddel in haar handen. Met een gaasje en een druppel van de ontsmettingsspul dempt ze de wond, dan haalt ze een groot stuk verband en een nieuw gaasje te voorschijn en bindt het om zijn been.
“Dat doe je goed” zegt hij op zachte toon.
Met een kleine grimas beantwoordt ze zijn goedkeuring. Hij pakt haar handen en geeft er twee kleine kusjes op en trekt haar langzaam naar zich toe en plaatst zijn lippen op de hare. Ze doet verwoede pogingen om zijn kus niet te beantwoorden, maar dat was onmogelijk, ze legt alle EHBO spullen weg en geeft zich aan zijn liefkozingen over. Hij trekt aan de knoop van haar peignoir en maakt hem los, met zijn handen duwt hij het kleding stuk naar beneden en gaat verder met haar nachthemd, die hij langs haar volmaakte lichaam laat glijden. Ze voelt haar tepels hard worden onder zijn aanraking. Hij pakt haar kleine voorgevel vast en speelt er mee met z’n tong.
Je bent fantastisch fluistert hij in haar oor, die hij vervolgens in zijn mond neemt. Jij…jij bent zelf ook niet mis. …stamelt ze. Nog denkend aan het incident van vanmiddag, toen ze elkaar nauwelijks wat woorden gunden. Ze voelt dat ze helemaal versmelt onder zijn lichaam
en tedere streling. Hij had zijn kleren zelf uitgetrokken en ging op haar liggen met nog alleen zijn broek aan en zij gehuld in een BH en bij passende slip.
Ze gaan volledig in elkaar op. “ Je bent de mooiste en liefste vrouw die ik ken, ik houd van je schat”.
“Ik houd van jou“. Langzaam gaan zemet het lief hebben van elkaar. “Ik wil voor altijd bij je blijven, liefste“, hoort ze zich zelf zeggen. “Ja.. ik ook bij jou”. Ze is nog nooit zo gelukkig geweest in het bij zijn van een man. “Ik houd van je”, hoort ze hem fluisteren. Wat daarna allemaal werd gezegd drong niet meer tot hen door en hadden alleen maar nog oog voor elkaar en voor elkaar’s lichamen.
Ik heb hier een verhaal, die ik enkele maanden heb geschreven.
Ben benieuwd naar jullie reacties!
VERHAAL VOL HARTSTOCHT
De lente is begonnen. De meeste bloemen die Nadia”s tuin rijk zijn staan in volle bloei. Het is alweer lang geleden dat ze hun normale vorm hadden, dat door het voorbije winter onmogelijk werd gemaakt. Het was een van de koudste winter’s ooit. Ze staat op van haar stoel en loopt naar de bloemen toe, met haar vingertoppen voelt ze langzaam aan de uiteinden van de blaadjes en buigt zich voorover om aan ze te ruiken. Op haar mooi gevormde lippen tovert ze een brede glimlach. Wat ben ik blij dat ze weer de kans krijgen hun schoonheid te tonen, denkt ze. Ze hoort opeens een vreemd geluid achter zich, draait zich om en kijkt in de richting van de struiken, die haar tuin omsingelden.. Met gefronste wenkbrauwen vraagt ze zich af wie of wat dat zou kunnen zijn geweest. Het is vast een verdwaalde vogel, die vliegen hier wel vaker rond, vermoedt ze. Ze woont immers alleen en vrienden die ze heeft zijn allemaal de stad in. Ze loopt op de struiken af en blijft enkele seconden staan, spits haar oren om voor het geval het geluid zich zou herhalen. Tevergeefs. Ik verbeeld het me, hoort ze zich zelf zeggen en loopt naar haar keuken. Ineens voelt ze zich vreemd, net of iemand haar staat te bespieden. Ze blijft stokstijf staan en draait zich om.
“Wie is daar?.”Geen antwoord. “Is daar iemand?” probeert ze nogmaals.
Haar ogen worden groot van verbazing als ze een man uit de struiken ziet komen. 1.98 meter lang schat ze, zijn haar is door de takken in de war geraakt en heeft zo te zien een goed gebouwd lichaam. Een raar gevoel bekruipt haar buik als ze die gedachte voor een minuut vast houdt. Doe niet zo mal! waarschuwt ze zich zelf. Door zijn knappe verschijning slaat mijn verbeelding al meteen op hol.
“Wat doe jij in mijn tuin?” vraagt ze dwingend.
“ Ik kom me voorstellen, ben sinds twee dagen je nieuwe buurman. Ik dacht dat je dat al
wist“.
Nadia herinnert zich vaag dat haar vroegere buurvrouw iets had gemompeld over een evt verhuizing naar Canada, samen met haar twee kinderen, Joost en Tarra. Met alle drukte op kantoor heeft ze nauwelijks in de gaten gekregen dat ze hun huis als te koop hadden aangeboden. Het is haar volledig ontschoten. Stom. De nieuwe eigenaar heeft zich nu inmiddels gemeld en ze hoopt nu al dat ie ook zo snel mag verdwijnen.
‘’Ik ben wel teleurgesteld in je“, onderbreekt hij haar gedachten. Hoe durft hij! Hij staat een beetje lollig te wezen in mijn achtertuin, ik hoef zijn arrogante houding niet te accepteren.
Ze voelt zich kwaad worden, niet doen, stelt ze zich voor. Hij is het niet waard, zo verlies je nog je zelf beheersing schat.
“Als je je zelf wilt voorstellen dan doe je dat maar volgens de normale weg en dat is toch echt via de voordeur.”
“Doe niet zo gek. Ik zag je in de tuin staan en dacht dat het geen kwaad kon”.
Hij leunt tegen de enige boom die er staat, toen ze tien was heeft ze die in de grond laten zetten en was vanaf dat moment haar rots in de branding geweest, ze heeft haar ziel volledig bloot gesteld aan diezelfde boom. Ze deed alsof die haar begreep en aandachtig naar haar stond te luisteren. Een van haar broers, Khalid, leefde nog. Vorig jaar is hij bij een vliegtuigongeluk omgekomen, toen de piloot bezig was de vliegtuig aan de grond te krijgen, wat hen uiteindelijk fataal werd.
Ze zet haar schouders recht en zegt met een kille toon:” Ik ben niet gediend van vreemde
mannen op mijn terein”.
“Zie me maar als je leuke buurman, dan is er niets aan de hand,”antwoord hij snel. Hij doet enkele stappen in haar richting en strekt zijn arm om haar een hand te geven.
“Ik heet Abdel”.
“Nadia”, zegt ze kort zonder een poging zijn hand te beantwoorden.
“Interessante naam. Heb altijd al een mooie vrouw met een even zo mooie naam willen ontmoeten”. Hij glimlacht, wat haar irritatie niet goed deed. Wie denkt hij wel dat hij is? Oke hij mag dan wel mijn nieuwe buurman zijn maar zo’n houding hoef ik niet te accepteren.
“Nou goed, je hebt je zelf voorgesteld…e..e..en fijne dag nog verder…zegt ze stotterend.
“Dag”, roept ze hem nog na.
“Nou nou…ik had wel een iets prettiger gesprek verwacht, zegt hij wat verlaten.
Ze antwoordt niet en loopt haar keuken binnen , hem met stomheid achter latend.
Hij snapt er niets van, trekt zijn wenkbrauwen omhoog en staat haar na te staren.
Vanuit haar keuken raampje ziet ze hem vertrekken. Dan loopt ze naar boven en trekt haar nachthemd aan, die mooi over haar ranke lijfje valt. Enkele minuten later hoort ze buiten hard geschreeuw en rent naar de raam.Op de weg tegenover haar huis ziet ze Abdel tekeer gaan tegen een automobilist. Waaruit Nadia van uit maakte dat hij aangereden was. Met een brok in haar keel en lood in haar schoenen rent ze naar buiten, aangekomen vraagt ze: “Oh… wat is er gebeurd?”. Ze ziet Abdel op de grond liggen met een hand op zijn linker been. Hij kijkt haar aan en antwoord: “Deze gek reed met een ongelooflijke snelheid, dat ik nog net aan de dood ben ontsnapt. En gelukkig alleen nog schrammen op mijn been heb.
“Zal ik de ambulance bellen? Vraagt ze voorzichtig.
“Nee, het gaat wel”. Hij probeert langzaam op te staan Nadia biedt hem haar schouder aan om op te leunen, waar hij dankbaar gebruik van maakt. Dan horen ze de automobilist die zijn roekeloze rijgedrag probeert te verklaren, ze gaan zo in elkaar op dat ze niet in de gaten hebben dat de man zijn excuses aanbiedt en laten hem verslagen achter.
Ze neemt hem mee naar huis en lopen samen met kleine stappen naar boven haar slaapkamer binnen. Hij gaat op bed liggen en wacht af wat ze met hem wil doen. Met een schuine blik kijkt ze naar de opening in zijn jeans die ontstaan is door het ongeluk. Het bloedt vloeit er langzaam uit. “Ik ga even een EHBO doos halen oke? Hij knikt.
Enkele ogenblikken komt ze terug met het verband en een flesje ontsmettingsmiddel in haar handen. Met een gaasje en een druppel van de ontsmettingsspul dempt ze de wond, dan haalt ze een groot stuk verband en een nieuw gaasje te voorschijn en bindt het om zijn been.
“Dat doe je goed” zegt hij op zachte toon.
Met een kleine grimas beantwoordt ze zijn goedkeuring. Hij pakt haar handen en geeft er twee kleine kusjes op en trekt haar langzaam naar zich toe en plaatst zijn lippen op de hare. Ze doet verwoede pogingen om zijn kus niet te beantwoorden, maar dat was onmogelijk, ze legt alle EHBO spullen weg en geeft zich aan zijn liefkozingen over. Hij trekt aan de knoop van haar peignoir en maakt hem los, met zijn handen duwt hij het kleding stuk naar beneden en gaat verder met haar nachthemd, die hij langs haar volmaakte lichaam laat glijden. Ze voelt haar tepels hard worden onder zijn aanraking. Hij pakt haar kleine voorgevel vast en speelt er mee met z’n tong.
Je bent fantastisch fluistert hij in haar oor, die hij vervolgens in zijn mond neemt. Jij…jij bent zelf ook niet mis. …stamelt ze. Nog denkend aan het incident van vanmiddag, toen ze elkaar nauwelijks wat woorden gunden. Ze voelt dat ze helemaal versmelt onder zijn lichaam
en tedere streling. Hij had zijn kleren zelf uitgetrokken en ging op haar liggen met nog alleen zijn broek aan en zij gehuld in een BH en bij passende slip.
Ze gaan volledig in elkaar op. “ Je bent de mooiste en liefste vrouw die ik ken, ik houd van je schat”.
“Ik houd van jou“. Langzaam gaan zemet het lief hebben van elkaar. “Ik wil voor altijd bij je blijven, liefste“, hoort ze zich zelf zeggen. “Ja.. ik ook bij jou”. Ze is nog nooit zo gelukkig geweest in het bij zijn van een man. “Ik houd van je”, hoort ze hem fluisteren. Wat daarna allemaal werd gezegd drong niet meer tot hen door en hadden alleen maar nog oog voor elkaar en voor elkaar’s lichamen.