magrebia_18
26-04-2012, 21:50
Salaam Alaikoem Wa Rahmatoe Allah Wa Barakatoe Alllah lieve dames,
Na zoveel denken heb ik alle moed gespaard om mijn verhaal hier neer te zetten...
Het gaat over mijn lieve moeder, mijn vader en mijn engeltje!
Ik hoorde weer geruzie en geschreeuw, zoals elke dag.. Ik kwam naar beneden en opende de deur van de woonkamer.. Mijn ouders waren weer aan het kibbelen, zoals ik altijd gewend was..
Het hield nooit op! Ik wist dat mijn ouders niet gelukkig waren en zag ze ook elke dag lijden, waaronder mezelf en mijn broers.
Ik liep naar mijn vader, zoals altijd en gaf hem een kus op zijn voorhoofd en zei tegen hem ´Elwalid alsjeblieft hou op, jullie doen me pijn als ik jullie zo zie´
Ik zag aan mijn vader dat hij niet zichzelf was, hij was zoals vaker onder invloed.
En dat was altijd de reden van alle ruzie's.
Ik liep naar mijn lieve moeder, zoals altijd gaf ik haar een kus op haar voorhoofd en een knuffel´
Op dat moment wilde ik haar niet loslaten, er ging een heel raar gevoel door me heen.. Ik keek me moeder in haar ogen aan, ze was aan het huilen.. Ik veegde haar tranen weg en zei ´ Elwalida het komt goed, InshaAllah´
Ik stond op, om naar school te gaan, ik was immers al laat.. Ik keek nog 1 keer achterom naar mijn ouders en zei ´alsjeblieft probeer elkaar te begrijpen, dan komen jullie er wel uit´ en ik deed de deur dicht..
Daar zat ik dan in de klas, mijn hoofd steunend op mijn hand! Denkend aan mijn leven, aan mijn ouders, aan mijn lieve moeder die het zo zwaar heeft met de verslaving van mijn vader. Denkend aan mijn vader, die zijn leven niet meer in controle heeft, die zichzelf aan drugs heeft verloren. Ik dacht er weer aan of hij ooit clean zou worden of hij ooit weer een vader voor ons zou zijn. Ik was zo diep in mijn gedachtes gezonken dat ik de schoolbel niet eens hoorde.
Een klasgenoot tikte me aan en ik schrok op. Ik was eigenlijk nog niet klaar met denken want ik had nog geen oplossing!
Het was mijn laatste les en ik liep meteen naar huis. Ik was benieuwd naar de oplossing van mijn ouders.. Ik hoopte dat mijn moeder weer bezig was in de keuken en mijn vader lag te slapen. En ik hoopte niet dat mijn moeder huilend in bed lag en mijn vader weer spoorloos.
Ik kwam thuis aan en belde aan maar niemand deed open, ik stond er 3 minuten en vond het raar want mijn moeder was wel altijd thuis en deed de deur ook altijd open..
Ik zocht uiteindelijk mijn sleutels en deed de deur open.. Ik riep mijn moeder.. Mijn vader.. Maar geen reactie..
Ik legde mijn tas in de gang neer en liep naar de woonkamer.. Tot mijn schrik zag ik de hele woonkamer overhoop..
Het kwam weleens waker voor dat mijn vader met spullen gooide en meubels kapot maakte maar wat ik aantrof had ik nog nooit eerder gezien. Ik was bang geworden, er ging een enorme angst door me heen. Kreeg het koud!
Ik scheeuwde keihard naar mijn moeder.. Mijn lieve moeder.. Ik schreeuwde zo hard dat ik tegelijk ook keihard aan het huilen was.
Ik liep naar de keuken en zag vanuit de gang een groot plas bloed..
Mijn hart ging tekeer.. Ik kreeg geen lucht meer en zag alles om me heen draaien
Mijn benen voelde opeens zo zwaar.. Ik kon niet ademen, mijn hart ging razend tekeer. Ik kon me haast niet meer bewegen, ik wilde niet meer bewegen..
Ik deed de deur voorzichtig open en daar zag ik MIJN LIEVE MOEDER.. Mijn lieve moeder, mijn moeder, mijn alles..
Ik kon het niet geloven, ik viel naast haar neer en schreeuwde zo hard, het was mijn moeder, mijn moeder die daar levenloos lag.. Ik schudde mijn moeder heen en weer en veegde mijn tranen zodat ik haar goed kon zien.
Er lag zoveel bloed, ik wist dat mijn moeder er niet meer was. Ik schreeuwde zo hard en riep Ya Rabbi Ya rabbi help me, help me. Ik hield de hand van mijn moeder vast en schreeuwde keihard.
Ik zag mijn vader opeens in de gang staan en schreeuwde neee, neee waarom? waarom vader?
Ik zag zijn gezicht, zijn gedaante, hij stond daar maar ik zag mijn vader niet. Hij zag er niet uit als mijn vader. Ik wilde het niet zien. Hij keek me aan en liep de woonkamer in. Ik liep naar de woonkamer en zag mijn vader zitten met zijn hoofd omlaag. Ik bleef maar huilen en schreeuwen en pakte de telefoon. Ik belde mijn oudste broer. Hij kon me niet verstaan en hing op. Ik wachte hem op in de gang en mijn hele lichaam was aan het beven. Ik zat helemaal onder het bloed. Mijn broer opende de deur en ik omhelsde hem en schreeuwde dat onze moeder dood is. Hij keek me aan duwde me aan de kant. Liep de woonkamer in en pakte mijn vader bij zijn hals en schreeuwde. Hij was aan het huilen. Ik stond bij de deur en hij liep naar me en pakte me bij schouders en zei waar is moeder? Ik wees naar de keuken en viel op de grond. Voor ik het wist was er overal politie. Alles was afgezet. Ik werd meegenomen. Ondertussen werd ik ondervraagd. Ik weet niet meer wat ze vroegen, wat ze deden. Maar ik dacht en zei niets meer. Ik wilde niets meer denken en zeggen. Ik zag alles om me heen draaien en alles werd zwart voor me.
´Vader ik heb je nog zo gesmeekt om een oplossing te zoeken, maar in plaats van dat heb je mijn lieve moeder van me afgepakt´
Op de dag van vandaag, kan ik nog steeds niet geloven, dat je dat gedaan hebt..
Maanden daarop weigerde ik mijn vader te bezoeken, ik weigerde mijn vader te vergeven. Noch mijn broers wigerder hem te bezoeken en te vergeven. Er gingen weken voorbij en ik wilde mijn vader zien, ik wilde met hem praten, ik wilde hem vergeven. Ik had altijd een zwak voor mijn vader gehad. Mijn vader had elke dag een strijd met zichzelf. Hij vocht iedere dag met zijn verslaving. Mijn broers stonden niet achter me
Ik begon mijn vader op een ander manier kennen, een man die ik nooit gekend heb. Een man die dingen zei die ik nooit uit zijn mond had gehoord. Ik hoorde mijn vader voor het eest over de islam praten.
Mijn vader vertelde me toen ik geboren was, hij zo gelukkig was dat ik een dochtertje was.
Hij vertelde over zijn daad, dat hij zoveel spijt had. Dat hij dit niet gewild had. Ik vergeefde hem en nam afscheid. Zoals elke keer liep ik huilend weg. Met zoveel verdriet, zoveel leegte, zoveel gemis.
Ik heb mijn broers overgehaald om onze vader te bezoeken en te vergeven. Dat deden ze ook..
Weken daarop kreeg ik een telefoontje. De enige zin dat ik me kan herrineren is 'je vader is aan een hartstilstand overleden'
Ik was versteend, legde de telefoon neer en schreeuwde keihard.
Ik wilde alles weten en alles van mijn vader hebben. Zijn spullen. Ze vertelde ons dat hij biddend op een gebedskleed is overleden. Met fadjr! SubhanALLAH! Ya Rabbi vergeef mijn vader van zijn daden..
Ik ben immers getrouwd en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn ouders denk.. Hoe en waarom, waarom, hoe kan zoiets gebeuren in ons gezin..
Hoe moet ik later mijn kinderen vertellen over hun oma en opa..
Hoe kan ik ooit nog de beeld vergeten toen je daar lag, moeder
Hoe kan ik ooit nog de beeld vegeten toen je daar stond, vader
Mijn hart huilt ieder dag.. Ik mis je moeder.. Allahyhrmak, Moge Allah je een plekje in Het Paradijs Schenken..
Ik mis je vader.. Allahyhrmak, Ik heb je vergeven dat je mijn moeder in mijn leven hebt afgenomen.. Moge Allah je vergeven... AMIEN..
Mijn hart huilt om jullie, ieder dag en nacht, elk minuut, elk seconde..
Ik bid elke dag voor jullie en doe elke dag dua's voor jullie..
Zo gingen er maanden voorbij, donkere en lichte dagen. Ik kwam erachter dat ik zwanger was en mijn geluk kon niet meer op. Ik vergat mijn verdriet en dacht iedere dag aan Allah
Maar het zwangerschap maakte me soms zo emotioneel dat ik ook vaak vedrietig was.
De dag was aangebroken en ik beviel van een zoontje, ik gaf hem de naam Sabri (geduld)
Ik was gek op hem en hij was mijn troost. Hij liet mij echt van binnen lachen.. En hij liet me soms ook huilen als ik weer dacht dat hij geen oma en opa heeft! Het maakte me verdrietig.
Ik liep naar zijn bedje om te kijken of hij wakker was want hij lag al een tijdje in bed. Ik raakte zijn hoofdje en hij gloeide. Hij was zo warm en kreunde. Ik pakte hem op en zag dat er niet iets goed was. Ik was bang en mijn hart ging tekeer. Ik belde mijn man en direct waren we op de eerste hulp. Hij was nog zo klein..
Opeens moest hij aan een infuus en ging hij achteruit. Ik zag dat zelf, de dokter hoefde mij dat niet te vertellen.
Ik wilde niet huilen of in elkaar storten maar ik er ging een gevoel door me heen dat ik hem niet meer naar huis kon meenemen. Ik hield me sterk voor mijn man.
Nu ging hij alsmaar achteruit en ik hield hem in mijn armen vast. Ik streelde zijn wangen en vertelde hem hoeveel ik van hem hield. Ik bad tot Allah en vroeg zijn steun en geduld. Mijn man was aan het reciteren en ik hield hem nog steviger vast. Hij was pas 6 weken oud!
Allah is degene die schenkt en neemt. Ik ben Allah dankbaar voor alles wat hij me gegeven heeft. Elhamdoulilah, dit is mijn leven en ik accepteer mijn leven. Mijn Elmakteb.
Moge Allah alle broeders en zusters die gegaan zijn een plekje in het Paradijs schenken, hun graven verlichten!
AMIEN!!! AMIEN!!!
Na zoveel denken heb ik alle moed gespaard om mijn verhaal hier neer te zetten...
Het gaat over mijn lieve moeder, mijn vader en mijn engeltje!
Ik hoorde weer geruzie en geschreeuw, zoals elke dag.. Ik kwam naar beneden en opende de deur van de woonkamer.. Mijn ouders waren weer aan het kibbelen, zoals ik altijd gewend was..
Het hield nooit op! Ik wist dat mijn ouders niet gelukkig waren en zag ze ook elke dag lijden, waaronder mezelf en mijn broers.
Ik liep naar mijn vader, zoals altijd en gaf hem een kus op zijn voorhoofd en zei tegen hem ´Elwalid alsjeblieft hou op, jullie doen me pijn als ik jullie zo zie´
Ik zag aan mijn vader dat hij niet zichzelf was, hij was zoals vaker onder invloed.
En dat was altijd de reden van alle ruzie's.
Ik liep naar mijn lieve moeder, zoals altijd gaf ik haar een kus op haar voorhoofd en een knuffel´
Op dat moment wilde ik haar niet loslaten, er ging een heel raar gevoel door me heen.. Ik keek me moeder in haar ogen aan, ze was aan het huilen.. Ik veegde haar tranen weg en zei ´ Elwalida het komt goed, InshaAllah´
Ik stond op, om naar school te gaan, ik was immers al laat.. Ik keek nog 1 keer achterom naar mijn ouders en zei ´alsjeblieft probeer elkaar te begrijpen, dan komen jullie er wel uit´ en ik deed de deur dicht..
Daar zat ik dan in de klas, mijn hoofd steunend op mijn hand! Denkend aan mijn leven, aan mijn ouders, aan mijn lieve moeder die het zo zwaar heeft met de verslaving van mijn vader. Denkend aan mijn vader, die zijn leven niet meer in controle heeft, die zichzelf aan drugs heeft verloren. Ik dacht er weer aan of hij ooit clean zou worden of hij ooit weer een vader voor ons zou zijn. Ik was zo diep in mijn gedachtes gezonken dat ik de schoolbel niet eens hoorde.
Een klasgenoot tikte me aan en ik schrok op. Ik was eigenlijk nog niet klaar met denken want ik had nog geen oplossing!
Het was mijn laatste les en ik liep meteen naar huis. Ik was benieuwd naar de oplossing van mijn ouders.. Ik hoopte dat mijn moeder weer bezig was in de keuken en mijn vader lag te slapen. En ik hoopte niet dat mijn moeder huilend in bed lag en mijn vader weer spoorloos.
Ik kwam thuis aan en belde aan maar niemand deed open, ik stond er 3 minuten en vond het raar want mijn moeder was wel altijd thuis en deed de deur ook altijd open..
Ik zocht uiteindelijk mijn sleutels en deed de deur open.. Ik riep mijn moeder.. Mijn vader.. Maar geen reactie..
Ik legde mijn tas in de gang neer en liep naar de woonkamer.. Tot mijn schrik zag ik de hele woonkamer overhoop..
Het kwam weleens waker voor dat mijn vader met spullen gooide en meubels kapot maakte maar wat ik aantrof had ik nog nooit eerder gezien. Ik was bang geworden, er ging een enorme angst door me heen. Kreeg het koud!
Ik scheeuwde keihard naar mijn moeder.. Mijn lieve moeder.. Ik schreeuwde zo hard dat ik tegelijk ook keihard aan het huilen was.
Ik liep naar de keuken en zag vanuit de gang een groot plas bloed..
Mijn hart ging tekeer.. Ik kreeg geen lucht meer en zag alles om me heen draaien
Mijn benen voelde opeens zo zwaar.. Ik kon niet ademen, mijn hart ging razend tekeer. Ik kon me haast niet meer bewegen, ik wilde niet meer bewegen..
Ik deed de deur voorzichtig open en daar zag ik MIJN LIEVE MOEDER.. Mijn lieve moeder, mijn moeder, mijn alles..
Ik kon het niet geloven, ik viel naast haar neer en schreeuwde zo hard, het was mijn moeder, mijn moeder die daar levenloos lag.. Ik schudde mijn moeder heen en weer en veegde mijn tranen zodat ik haar goed kon zien.
Er lag zoveel bloed, ik wist dat mijn moeder er niet meer was. Ik schreeuwde zo hard en riep Ya Rabbi Ya rabbi help me, help me. Ik hield de hand van mijn moeder vast en schreeuwde keihard.
Ik zag mijn vader opeens in de gang staan en schreeuwde neee, neee waarom? waarom vader?
Ik zag zijn gezicht, zijn gedaante, hij stond daar maar ik zag mijn vader niet. Hij zag er niet uit als mijn vader. Ik wilde het niet zien. Hij keek me aan en liep de woonkamer in. Ik liep naar de woonkamer en zag mijn vader zitten met zijn hoofd omlaag. Ik bleef maar huilen en schreeuwen en pakte de telefoon. Ik belde mijn oudste broer. Hij kon me niet verstaan en hing op. Ik wachte hem op in de gang en mijn hele lichaam was aan het beven. Ik zat helemaal onder het bloed. Mijn broer opende de deur en ik omhelsde hem en schreeuwde dat onze moeder dood is. Hij keek me aan duwde me aan de kant. Liep de woonkamer in en pakte mijn vader bij zijn hals en schreeuwde. Hij was aan het huilen. Ik stond bij de deur en hij liep naar me en pakte me bij schouders en zei waar is moeder? Ik wees naar de keuken en viel op de grond. Voor ik het wist was er overal politie. Alles was afgezet. Ik werd meegenomen. Ondertussen werd ik ondervraagd. Ik weet niet meer wat ze vroegen, wat ze deden. Maar ik dacht en zei niets meer. Ik wilde niets meer denken en zeggen. Ik zag alles om me heen draaien en alles werd zwart voor me.
´Vader ik heb je nog zo gesmeekt om een oplossing te zoeken, maar in plaats van dat heb je mijn lieve moeder van me afgepakt´
Op de dag van vandaag, kan ik nog steeds niet geloven, dat je dat gedaan hebt..
Maanden daarop weigerde ik mijn vader te bezoeken, ik weigerde mijn vader te vergeven. Noch mijn broers wigerder hem te bezoeken en te vergeven. Er gingen weken voorbij en ik wilde mijn vader zien, ik wilde met hem praten, ik wilde hem vergeven. Ik had altijd een zwak voor mijn vader gehad. Mijn vader had elke dag een strijd met zichzelf. Hij vocht iedere dag met zijn verslaving. Mijn broers stonden niet achter me
Ik begon mijn vader op een ander manier kennen, een man die ik nooit gekend heb. Een man die dingen zei die ik nooit uit zijn mond had gehoord. Ik hoorde mijn vader voor het eest over de islam praten.
Mijn vader vertelde me toen ik geboren was, hij zo gelukkig was dat ik een dochtertje was.
Hij vertelde over zijn daad, dat hij zoveel spijt had. Dat hij dit niet gewild had. Ik vergeefde hem en nam afscheid. Zoals elke keer liep ik huilend weg. Met zoveel verdriet, zoveel leegte, zoveel gemis.
Ik heb mijn broers overgehaald om onze vader te bezoeken en te vergeven. Dat deden ze ook..
Weken daarop kreeg ik een telefoontje. De enige zin dat ik me kan herrineren is 'je vader is aan een hartstilstand overleden'
Ik was versteend, legde de telefoon neer en schreeuwde keihard.
Ik wilde alles weten en alles van mijn vader hebben. Zijn spullen. Ze vertelde ons dat hij biddend op een gebedskleed is overleden. Met fadjr! SubhanALLAH! Ya Rabbi vergeef mijn vader van zijn daden..
Ik ben immers getrouwd en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn ouders denk.. Hoe en waarom, waarom, hoe kan zoiets gebeuren in ons gezin..
Hoe moet ik later mijn kinderen vertellen over hun oma en opa..
Hoe kan ik ooit nog de beeld vergeten toen je daar lag, moeder
Hoe kan ik ooit nog de beeld vegeten toen je daar stond, vader
Mijn hart huilt ieder dag.. Ik mis je moeder.. Allahyhrmak, Moge Allah je een plekje in Het Paradijs Schenken..
Ik mis je vader.. Allahyhrmak, Ik heb je vergeven dat je mijn moeder in mijn leven hebt afgenomen.. Moge Allah je vergeven... AMIEN..
Mijn hart huilt om jullie, ieder dag en nacht, elk minuut, elk seconde..
Ik bid elke dag voor jullie en doe elke dag dua's voor jullie..
Zo gingen er maanden voorbij, donkere en lichte dagen. Ik kwam erachter dat ik zwanger was en mijn geluk kon niet meer op. Ik vergat mijn verdriet en dacht iedere dag aan Allah
Maar het zwangerschap maakte me soms zo emotioneel dat ik ook vaak vedrietig was.
De dag was aangebroken en ik beviel van een zoontje, ik gaf hem de naam Sabri (geduld)
Ik was gek op hem en hij was mijn troost. Hij liet mij echt van binnen lachen.. En hij liet me soms ook huilen als ik weer dacht dat hij geen oma en opa heeft! Het maakte me verdrietig.
Ik liep naar zijn bedje om te kijken of hij wakker was want hij lag al een tijdje in bed. Ik raakte zijn hoofdje en hij gloeide. Hij was zo warm en kreunde. Ik pakte hem op en zag dat er niet iets goed was. Ik was bang en mijn hart ging tekeer. Ik belde mijn man en direct waren we op de eerste hulp. Hij was nog zo klein..
Opeens moest hij aan een infuus en ging hij achteruit. Ik zag dat zelf, de dokter hoefde mij dat niet te vertellen.
Ik wilde niet huilen of in elkaar storten maar ik er ging een gevoel door me heen dat ik hem niet meer naar huis kon meenemen. Ik hield me sterk voor mijn man.
Nu ging hij alsmaar achteruit en ik hield hem in mijn armen vast. Ik streelde zijn wangen en vertelde hem hoeveel ik van hem hield. Ik bad tot Allah
Allah
Moge Allah
AMIEN!!! AMIEN!!!