Sha7a
13-03-2012, 16:31
Corrupt
Hassnae Bouazza
Illustratie: Fidus
Boven de ingang van menig openbaar ziekenhuis in Marokko staat een groot bord met de tekst: ‘Nee tegen smeergeld’. Kinderen worden er volgens de regels niet toegelaten en patiënten mogen slechts één bezoeker per keer op de kamer ontvangen. Als je de portier die post houdt onder dat bord echter wat toeschuift, knijpt hij een oogje toe en kun je je hele nest kinderen en andere familieleden meenemen.
De verpleegsters in de openbare ziekenhuizen komen sowieso niet in actie alvorens je hen wat geeft en ambulancepersoneel vervoert je pas als je betaalt. Als er geen bloed is, nemen ze er hun tijd voor. De steekpenningen zijn een aanvulling op hun salaris. Levens redden en ziektes bestrijden is voor hen geen roeping. Het is een baan waarbij je goed kunt bijverdienen door mensen geld af te troggelen en medicijnen, bedoeld voor de arme patiënten, door te verkopen.
Na de verschillende opstanden in de Arabische landen waren vele ogen gericht op Marokko en bogen experts en zelfbenoemde deskundigen zich over de vraag of Marokko nu wel of geen uitzonderingspositie had. Sinds de eerste betogingen in februari en maart, is het land nu in de greep van voortdurende demonstraties en stakingen. Wilden de aanvankelijke betogers meer vrijheid en democratie en een einde aan de corruptie, inmiddels hebben de meest corrupten het protest gekaapt en demonstreren ook zij voor regime change en tegen, uh, corruptie.
Of het nu bedrijven zijn, universiteiten of ambtelijke loketten, overal hangen pamfletten die oproepen om de hoogste baas te ontslaan. Macht aan het volk! Onder hen de ergste ambtenaren, die het hele jaar door niks doen, maar wel vrolijk hun salaris opstrijken en gemeenschapsgeld wegdrukken, en die nu de kans schoon zien om nóg hoger op de corrupte, ambtelijke ladder te klimmen.
Toen twee jaar terug duizend banen werden gecreëerd in de particuliere sector voor afgestudeerde werkzoekenden, sloegen de werkzoekenden deze af: een baan in de particuliere sector betekent een beter salaris, maar ook hard werken. Ze wilden liever een baan in dienst van de overheid. Ook nu nog demonstreren bepaalde groepen niet voor werk, maar specifiek voor een ambtenarenbaantje.
Wat dus begon als een legitieme roep om verandering, is nu al verzand en versnipperd in een opportunistische chaos waarbij de ergste graaiers de grootste mond vol hebben van democratie en corruptiebestrijding. Terwijl de gewone burgers de klappen van de politie opvangen. Op YouTube is op een misselijkmakend filmpje te zien hoe activist Kamal al-Amari klappen krijgt van de oproerpolitie. Diezelfde dag sterft hij aan zijn verwondingen.
Parallel hieraan wordt er door Nederlandse Marokkanen een opmerkelijke oorlog uitgevochten. Zogenaamde tegenstanders van de Marokkaanse overheid zijn maar wat druk zich in de media te onderscheiden van die ‘laffe, onwetende Marokkanen’ die naar hun mening niet genoeg stelling nemen tegen de Marokkaanse regering en voor de demonstranten. Hierbij hanteren ze het Bushiaanse credo ‘wie niet voor ons is, is tegen ons’. Onduidelijk is het echter waar je precies vóór moet zijn.
Eerder dit jaar organiseerde het CCME, de raad voor Marokkaanse migranten in het buitenland, een conferentie in Marokko voor Marokkaanse journalisten uit de hele wereld. Ook Nederlands-Marokkaanse journalisten werden hiervoor uitgenodigd. Prompt deed De Stem van Marokkaanse Democraten in Nederland een ronkend persbericht de deur uit: het zou om een verkapte poging gaan van de Marokkaanse overheid om journalisten voor haar karretje te spannen. De hysterie spatte van het bericht.
Alsof journalisten robots zijn die niet hun eigen afwegingen kunnen maken. Op de conferentie, waar ook verbannen Al Jazeera-journalisten waren, haalden de aanwezigen hard uit naar de Marokkaanse regering, de premier en het heersende nepotisme. Belangrijker echter is het saillante detail dat de ondertekenaar van het persbericht van de Vrijzinnige Marokkanen, Farid Aouled Lahcen, zelf ook op kosten van de Marokkaanse overheid naar Marokko is gegaan.
Sinds het begin van de demonstraties in Marokko verdringen de salonrevolutionairen zich in de hoop op een glorieus mediamomentje en laten ze hun seksistische agressie de vrije loop. Leden van de adviesraad, waaronder Nadia Bouras, moeten het hierbij het meest ontgelden: mannen en vrouwen die zelf ook dongen naar een plaatsje in de raad en die, wanneer het zo schikt, naar Marokko gaan op kosten van de staat om bijvoorbeeld de hand van de koning te schudden, roepen hier in Nederland op verontwaardigde toon dat de raadsleden verantwoording moeten afleggen of zelfs berecht moeten worden.
‘Je moet uit de raad stappen,’ eisen ze. ‘Je mag niet meedemonstreren als je in de raad zit.’ ‘Als je nu in Marokko was geweest, hadden ze je kop ingeslagen,’ ‘je bent een verrader’. En dit zijn geen anonieme internetreageerders, maar mensen met maatschappelijke en politieke functies die zich in de media laten voorstaan op hun liberale en sociale karakter en strijd voor democratie: Farid Azarkan van het Samenwerkingsverband van Marokkanen in Nederland, raadslid Fouad el Hajji en journalist Mohamed el Ayoubi. Mensen die gerust op televisie en op de radio pleiten voor het doorsnijden van de Marokkaanse navelstreng, maar die tegelijkertijd leden van hun organisaties sturen naar bijeenkomsten van diezelfde gehate raad. Deze felle aanvallen zijn heel persoonlijk en publiekelijk: tijdens debatten, op Twitter en Facebook.
Het zijn mensen die de Nederlandse media middels manifesten duidelijk maken dat ze Nederlanders zijn en geen enkele bemoeienis van de Marokkaanse overheid wensen, maar die zich zelf wel actief bemoeien met de Marokkaanse politiek en dat ook van anderen eisen, en ondertussen hard werken aan hun Marokkaanse netwerk en carrière.
De aankondiging van een Marokkaanse Cultureel Centrum à la Maison Descartes was recent nog reden voor zogenaamde paniek onder de vrijgevochten, democratische Marokkanen: zie je wel, wéér een poging van de Marokkaanse overheid om grip op de migranten te krijgen. Maar toen de Marokkaanse minister van Cultuur laatst een bezoekje bracht, zaten ze wel likkebaardend in de zaal, lobbyend voor een toekomstig baantje.
Probleem is dus dat veel van de betogers in Marokko en hun sympathisanten in Nederland net zo corrupt zijn of op z’n minst een dubbele agenda hebben. Iedereen wil dat corruptie wordt aangepakt, maar niemand wil zelf worden aangepakt, want hun eigen deel van de taart is natuurlijk wél rechtmatig.
Later deze maand komt in Marokko de aangestelde commissie met aanbevelingen voor hervormingen.
Eerder verschenen in Vrij Nederland. Hassnae Bouazza (حسناء بوعزة) schrijft voor Vrij Nederland, De Volkskrant, NRC Handelsblad, Elle en de Arabische site van de Wereldomroep. In 2009 was ze te bewonderen in Vrouw & Paard, tegenwoordig is ze regelmatig te horen in Vrijdagmiddag Live. Afgelopen kerst won ze bijna De Nationale Wetenschapsquiz.
Hassnae Bouazza
Illustratie: Fidus
Boven de ingang van menig openbaar ziekenhuis in Marokko staat een groot bord met de tekst: ‘Nee tegen smeergeld’. Kinderen worden er volgens de regels niet toegelaten en patiënten mogen slechts één bezoeker per keer op de kamer ontvangen. Als je de portier die post houdt onder dat bord echter wat toeschuift, knijpt hij een oogje toe en kun je je hele nest kinderen en andere familieleden meenemen.
De verpleegsters in de openbare ziekenhuizen komen sowieso niet in actie alvorens je hen wat geeft en ambulancepersoneel vervoert je pas als je betaalt. Als er geen bloed is, nemen ze er hun tijd voor. De steekpenningen zijn een aanvulling op hun salaris. Levens redden en ziektes bestrijden is voor hen geen roeping. Het is een baan waarbij je goed kunt bijverdienen door mensen geld af te troggelen en medicijnen, bedoeld voor de arme patiënten, door te verkopen.
Na de verschillende opstanden in de Arabische landen waren vele ogen gericht op Marokko en bogen experts en zelfbenoemde deskundigen zich over de vraag of Marokko nu wel of geen uitzonderingspositie had. Sinds de eerste betogingen in februari en maart, is het land nu in de greep van voortdurende demonstraties en stakingen. Wilden de aanvankelijke betogers meer vrijheid en democratie en een einde aan de corruptie, inmiddels hebben de meest corrupten het protest gekaapt en demonstreren ook zij voor regime change en tegen, uh, corruptie.
Of het nu bedrijven zijn, universiteiten of ambtelijke loketten, overal hangen pamfletten die oproepen om de hoogste baas te ontslaan. Macht aan het volk! Onder hen de ergste ambtenaren, die het hele jaar door niks doen, maar wel vrolijk hun salaris opstrijken en gemeenschapsgeld wegdrukken, en die nu de kans schoon zien om nóg hoger op de corrupte, ambtelijke ladder te klimmen.
Toen twee jaar terug duizend banen werden gecreëerd in de particuliere sector voor afgestudeerde werkzoekenden, sloegen de werkzoekenden deze af: een baan in de particuliere sector betekent een beter salaris, maar ook hard werken. Ze wilden liever een baan in dienst van de overheid. Ook nu nog demonstreren bepaalde groepen niet voor werk, maar specifiek voor een ambtenarenbaantje.
Wat dus begon als een legitieme roep om verandering, is nu al verzand en versnipperd in een opportunistische chaos waarbij de ergste graaiers de grootste mond vol hebben van democratie en corruptiebestrijding. Terwijl de gewone burgers de klappen van de politie opvangen. Op YouTube is op een misselijkmakend filmpje te zien hoe activist Kamal al-Amari klappen krijgt van de oproerpolitie. Diezelfde dag sterft hij aan zijn verwondingen.
Parallel hieraan wordt er door Nederlandse Marokkanen een opmerkelijke oorlog uitgevochten. Zogenaamde tegenstanders van de Marokkaanse overheid zijn maar wat druk zich in de media te onderscheiden van die ‘laffe, onwetende Marokkanen’ die naar hun mening niet genoeg stelling nemen tegen de Marokkaanse regering en voor de demonstranten. Hierbij hanteren ze het Bushiaanse credo ‘wie niet voor ons is, is tegen ons’. Onduidelijk is het echter waar je precies vóór moet zijn.
Eerder dit jaar organiseerde het CCME, de raad voor Marokkaanse migranten in het buitenland, een conferentie in Marokko voor Marokkaanse journalisten uit de hele wereld. Ook Nederlands-Marokkaanse journalisten werden hiervoor uitgenodigd. Prompt deed De Stem van Marokkaanse Democraten in Nederland een ronkend persbericht de deur uit: het zou om een verkapte poging gaan van de Marokkaanse overheid om journalisten voor haar karretje te spannen. De hysterie spatte van het bericht.
Alsof journalisten robots zijn die niet hun eigen afwegingen kunnen maken. Op de conferentie, waar ook verbannen Al Jazeera-journalisten waren, haalden de aanwezigen hard uit naar de Marokkaanse regering, de premier en het heersende nepotisme. Belangrijker echter is het saillante detail dat de ondertekenaar van het persbericht van de Vrijzinnige Marokkanen, Farid Aouled Lahcen, zelf ook op kosten van de Marokkaanse overheid naar Marokko is gegaan.
Sinds het begin van de demonstraties in Marokko verdringen de salonrevolutionairen zich in de hoop op een glorieus mediamomentje en laten ze hun seksistische agressie de vrije loop. Leden van de adviesraad, waaronder Nadia Bouras, moeten het hierbij het meest ontgelden: mannen en vrouwen die zelf ook dongen naar een plaatsje in de raad en die, wanneer het zo schikt, naar Marokko gaan op kosten van de staat om bijvoorbeeld de hand van de koning te schudden, roepen hier in Nederland op verontwaardigde toon dat de raadsleden verantwoording moeten afleggen of zelfs berecht moeten worden.
‘Je moet uit de raad stappen,’ eisen ze. ‘Je mag niet meedemonstreren als je in de raad zit.’ ‘Als je nu in Marokko was geweest, hadden ze je kop ingeslagen,’ ‘je bent een verrader’. En dit zijn geen anonieme internetreageerders, maar mensen met maatschappelijke en politieke functies die zich in de media laten voorstaan op hun liberale en sociale karakter en strijd voor democratie: Farid Azarkan van het Samenwerkingsverband van Marokkanen in Nederland, raadslid Fouad el Hajji en journalist Mohamed el Ayoubi. Mensen die gerust op televisie en op de radio pleiten voor het doorsnijden van de Marokkaanse navelstreng, maar die tegelijkertijd leden van hun organisaties sturen naar bijeenkomsten van diezelfde gehate raad. Deze felle aanvallen zijn heel persoonlijk en publiekelijk: tijdens debatten, op Twitter en Facebook.
Het zijn mensen die de Nederlandse media middels manifesten duidelijk maken dat ze Nederlanders zijn en geen enkele bemoeienis van de Marokkaanse overheid wensen, maar die zich zelf wel actief bemoeien met de Marokkaanse politiek en dat ook van anderen eisen, en ondertussen hard werken aan hun Marokkaanse netwerk en carrière.
De aankondiging van een Marokkaanse Cultureel Centrum à la Maison Descartes was recent nog reden voor zogenaamde paniek onder de vrijgevochten, democratische Marokkanen: zie je wel, wéér een poging van de Marokkaanse overheid om grip op de migranten te krijgen. Maar toen de Marokkaanse minister van Cultuur laatst een bezoekje bracht, zaten ze wel likkebaardend in de zaal, lobbyend voor een toekomstig baantje.
Probleem is dus dat veel van de betogers in Marokko en hun sympathisanten in Nederland net zo corrupt zijn of op z’n minst een dubbele agenda hebben. Iedereen wil dat corruptie wordt aangepakt, maar niemand wil zelf worden aangepakt, want hun eigen deel van de taart is natuurlijk wél rechtmatig.
Later deze maand komt in Marokko de aangestelde commissie met aanbevelingen voor hervormingen.
Eerder verschenen in Vrij Nederland. Hassnae Bouazza (حسناء بوعزة) schrijft voor Vrij Nederland, De Volkskrant, NRC Handelsblad, Elle en de Arabische site van de Wereldomroep. In 2009 was ze te bewonderen in Vrouw & Paard, tegenwoordig is ze regelmatig te horen in Vrijdagmiddag Live. Afgelopen kerst won ze bijna De Nationale Wetenschapsquiz.