Nouara
05-03-2012, 21:18
Selam dames,
6 jaar geleden had ik een intense maar verwarrende relatie met een jongen waarvan ik dacht dat hij mijn man zou worden.
We zijn welgeteld vier jaar samen geweest.Het was een relatie met pieken en dalen, maar ook heel vaag. Hij hield dingen voor mij achter. Natuurlijk wist ik dat, ik ben niet gek. Maar elke keer dat ik hem er mee confronteerde had hij wel een goede smoes om het als onzin te bestempelen en mij als een onruststoker aan te merken. Hij draaide het zo om dat ik het probleem was. Ik ben een emotioneel mens. Ik trek me dingen heel erg aan. Toen hij het dus uitmaakte, zonder uitleg, zonder face to face contact stortte ik in. Ik hield heel veel van hem, achteraf gezien was het liefde op een persoon die ik niet kende. Maar ik had dus tijd nodig om dat alles tot me door te laten dringen. Een tijd van pijn, wanhoop, verdriet en god weet wat nog meer. Ik heb in een heel zwart gat gezeten. Zo groot was de pijn. Ik heb natuurlijk geprobeerd contact met hem te leggen om een uitleg te vragen, maar hij was zo laf om nergens op te reageren en ik was zo zwak om toch door te blijven gaan. Wanhopig ik weet het. Dat was toen. Ik ben weer opgekrabbeld. Ik ga trouwen. Daar was een lang proces van helen voor nodig. Hij had me erger verwond dan iemand ooit zou kunnen doen. Hij had mij in z'n klauwen. Mijn hart eruit gerukt en meegenomen. Bij wijze van spreken
Alhamdoelilah ben ik er over heen gekomen.
Nu het punt waar ik mee zit: vier maanden geleden heeft hij mij gesmsd. Een hele lange sms wel te verstaan. Hij beseft wat hij mij aangedaan had en wil het met me uitpraten. Hij is duidelijk volwassen geworden en zit er duidelijk mee. Maar waarom na al die jaren? Waarom zou ik de man toelaten die mij zo erg verwond had? Ik heb niet op z'n sms gereageerd. Die eer gun ik hem niet. Toen moest ik plotseling denken aan al onze gesprekken, mails en smsjes. De tranen stroomden over mijn wangen. Het was een waterval van tranen, het hield niet op. Ik weet dat ik het verwerkt heb, maar ik snap die tranen niet.
Wie heeft ook zoiets meegmeaakt en hoe ging je er mee om?
6 jaar geleden had ik een intense maar verwarrende relatie met een jongen waarvan ik dacht dat hij mijn man zou worden.
We zijn welgeteld vier jaar samen geweest.Het was een relatie met pieken en dalen, maar ook heel vaag. Hij hield dingen voor mij achter. Natuurlijk wist ik dat, ik ben niet gek. Maar elke keer dat ik hem er mee confronteerde had hij wel een goede smoes om het als onzin te bestempelen en mij als een onruststoker aan te merken. Hij draaide het zo om dat ik het probleem was. Ik ben een emotioneel mens. Ik trek me dingen heel erg aan. Toen hij het dus uitmaakte, zonder uitleg, zonder face to face contact stortte ik in. Ik hield heel veel van hem, achteraf gezien was het liefde op een persoon die ik niet kende. Maar ik had dus tijd nodig om dat alles tot me door te laten dringen. Een tijd van pijn, wanhoop, verdriet en god weet wat nog meer. Ik heb in een heel zwart gat gezeten. Zo groot was de pijn. Ik heb natuurlijk geprobeerd contact met hem te leggen om een uitleg te vragen, maar hij was zo laf om nergens op te reageren en ik was zo zwak om toch door te blijven gaan. Wanhopig ik weet het. Dat was toen. Ik ben weer opgekrabbeld. Ik ga trouwen. Daar was een lang proces van helen voor nodig. Hij had me erger verwond dan iemand ooit zou kunnen doen. Hij had mij in z'n klauwen. Mijn hart eruit gerukt en meegenomen. Bij wijze van spreken
Alhamdoelilah ben ik er over heen gekomen.
Nu het punt waar ik mee zit: vier maanden geleden heeft hij mij gesmsd. Een hele lange sms wel te verstaan. Hij beseft wat hij mij aangedaan had en wil het met me uitpraten. Hij is duidelijk volwassen geworden en zit er duidelijk mee. Maar waarom na al die jaren? Waarom zou ik de man toelaten die mij zo erg verwond had? Ik heb niet op z'n sms gereageerd. Die eer gun ik hem niet. Toen moest ik plotseling denken aan al onze gesprekken, mails en smsjes. De tranen stroomden over mijn wangen. Het was een waterval van tranen, het hield niet op. Ik weet dat ik het verwerkt heb, maar ik snap die tranen niet.
Wie heeft ook zoiets meegmeaakt en hoe ging je er mee om?