Bekijk volle/desktop versie : -, You've got the key to my heart.



27-02-2012, 19:42
Salaam alaikoum allen. Ik wilde een verhaal delen met jullie. Ik heb het zelf geschreven. Ik heb hier eerder een verhaal geplaatst, genaamd; Uitgehuwelijkt. Ik hoop dat jullie het een mooi verhaal zullen vinden en ook uppen. Veel lees plezier !

You've got the key to my heart.



- There are some people in life that make you laugh a little louder, smile a little bigger and just live a little better.

27-02-2012, 19:44


De zon verdween achter een donkere regenwolk en voor ik het wist begon het hard te regenen. Ik keek naar het graf.Daar lag ze dan, mijn dierbare moeder.Ik kon me niet meer inhouden en zakte door mijn benen en begon hard te huilen en ik wist ook dat dat niet meer zou ophouden, voor een hele..hele lange tijd. Alleen de mensen die hetzelfde hebben meegemaakt begrijpen mij. Mijn broer Megyt hield me stevig vast en kon zijn tranen ook niet meer inhouden, maar probeerde mij toch sterk te houden. 'Saffie Fajr, saffie' zei hij zacht. 'Jemma! Jemma!!' schreeuwde ik. 'Jemma waarom... Waarom ya Rab' zei ik deze keerwat rustiger en liet mijn hoofd op het zand rusten. Ayoub, een hele goede kennis van ons, tilde mij samen met Megyt op en zorgde ervoor dat ik wat rustiger werd. 'Laat me los!' riep ik en begon met mijn armen te zwaaien. Dit allemaal was teveel voor mij en binnen no time begon ik zwart voor mijn ogen te zien.

27-02-2012, 19:45
Nieuwsgierig naar vervolg? Up dan aub!

27-02-2012, 19:51
snelll is spannend maar deze keer bigg he? eerste fan

27-02-2012, 19:54


Hehehe. I will. Thanks. <3

27-02-2012, 19:55
December, 2001

Mijn moeder is inmiddels al 2 jaar overleden. En tot de dag van vandaag denk ik aan haar. Af en toe laat ik een paar tranen vallen, maar dat wel in een hoekje waar niemand het ziet. Vele mensen waren hier gekomen om mij te komen helpen, aangezien ik de taken over mij heen krijg die gewoonlijk mijn moeder deed. Mijn moeder.. Ik kreeg weer een krampje in mijn hart, en slikte zo snel mogelijk die brok weg die in mijn keel zat. 'Niet nu Fajr, niet nu' sprak ik mezelf tegen. 'Wat is er Fajr?' vroeg mijn vader. 'Niks, wil je nog thee?' vroeg ik en keek hem met een neppe glimlach aan. Hij knikte, maar ik wist dat hij me door had. Ik negeerde het, en schonk thee in. Megyt kwam ook binnen en ging tegenover mij zitten. Ayoub liep achter hem aan en nam naast mijn vader plaats. Ze begonnen al gauw een gesprek met elkaar, en het enige wat ik kon doen is naar mijn glas met thee kijken. Ayoub is echt een schat. Een man met een hart van goud. Ik ga al met hem om sinds groep 3/4. En hij is nu 23 en ik 19. Moet je nagaan hoe close we zijn. Alleen het is geen liefde-band. Het is gewoon een vriendschappelijke band tussen ons. Ik vind hem wel wat, maar ik wil er geen actie van maken. Als hij niet hetzelfde over mij denkt, valt onze vriendschappelijke band in het water - en dat wil ik niet. Ik had niet door dat ik naar hem staarde. Hij keek me aan. 'Wat is er?' vroeg hij. 'Niks..' zei ik geschrokken. 'Wil je thee? Ik zie je hebt geen thee' verzon ik snel. 'Ja, doe dan ook maar voor mij. Bedankt dat je het ook aan mij vroeg' snauwde Megyt. 'Sorry, ik was even in mijn wereld te vinden' zei ik en zette een glimlach op mijn gezicht. Hij lachte en bemoeide zich weer verder met de verhaal van Ayoub en pa. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk en besloot om naar boven te gaan. Kunnen de mannen onderling praten zonder een vrouw erbij. 'Waar ga je naartoe?' wou vader weten. 'Ik ga naar boven. Als je me nodig hebt, kun je mij roepen' zei ik en deed de deur snel achter me dicht. Mijn tranen begonnen te lopen zonder dat ik het wou en uit schrik rende ik de trap op, richting mijn ouders kamer en viel huilend op het bed. 'Ya Rab...Ya Rab..' zei ik zacht.
Ik hoorde een zachte geklop op de deur. Ik schrok en deed alsof ik de kleren aan het vouwen was, alleen met de rug naar de deur gekeerd. 'Ja?' vroeg ik zo normaal mogelijk. 'Ayoub hier, kom ik gelegen?' vroeg hij. Ik keek snel in de spiegel. Ik had rode ogen gekregen. Ik verzin wel wat. 'Ja hoor, kom maar binnen' zei ik. Hij kwam binnen en deed de deur weer achter zich dicht. 'Hoe gaat het? Je ging ineens weg' zei hij en probeerde oogcontact te maken. 'Nee niks, even kleren opvouwen' zei ik zacht, en voelde weer een brok in mijn keel groeien. 'Fajr.. Wat is er?' vroeg hij en dwong me hem aan te kijken. 'Niks. Hoezo?' zei ik maar mijn tranen begonnen al te stromen. 'Kom hier' zei hij zacht en hield me dicht tegen zich aan. Waarom kreeg hij me toch altijd aan de praat?

27-02-2012, 19:56
Al wil ik iets niet vertellen, hij weet hoe hij mij moet overhalen - Hij weet wanneer er iets aan de hand is met mij, nog beter gezegt. 'Ik kan het allemaal niet meer Ayoub' zei ik snikkend. Hij haalde zijn hand door mijn haren en suste mij. 'Jij bent een sterke vrouw, net als je moeder. Jij staat sterk op je benen, Allah zal je helpen Fajr. Heb geduld, en alles komt goed Inshaa Allah' zei hij en keek diep in mijn ogen. 'ZOlang moeder hier niet is, zal niks goed komen Ayoub' zei ik. 'Fajr, luister naar mijn woorden. Als je geduld hebt, zal alles goed komen Inshaa Allah. Ik weet dat je het moeilijk hebt, ik sta voor je klaar, ik sta open voor al je lasten en verhalen, maak er gebruik van' zei hij en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Mijn hart begon wat sneller te kloppen en ik liet mijn hoofd op zijn borstkast rusten. 'Dankjewel Ayoub. Wallah dankjewel. Voor alles, voor je steun, je lieve woorden.. Je helpt me altijd weer overeind.. Ik..' zei ik, maar maakte mijn zin niet af. Ik was van plan om te zeggen; Ik hou van je. Maar ik kan het niet, nog niet. 'Jij?' zei hij nieuwsgierig. Ik zuchtte. 'Ik wil je gewoon bedanken, uit de bodem van mijn hart..' zei ik. 'Lieve schat, voor jou loop ik door vuur. Je hoeft me niet te bedanken' zei hij en gaf een kus op mijn haren. Door hem kreeg ik een keer een echte glimlach op mijn gezicht en knuffelde hem stevig. Op dat moment had ik echt moeite om me in te houden voor die vier woorden..