Zahraan
07-02-2012, 09:59
Salaam
Ik zit even ergens mee.
Al jaren sta ik veel klaar voor veel buren, kennissen die bij me in de buurt wonen. Meestal zijn het Marokkaanse vrouwen-gezinnen-meiden zonder papieren die nog niet lang hier-Antwerpen- wonen en vaak niet weten tot welke instanties ze zich moeten richten en ook de taal te weinig machtig zijn ed. Dus soms ben ik heel de week bezig met van snel de kindjes naar school brengen en dan van hot naar her rennen om voor die te tolken, voor die te telefoneren, voor die mee te helpen bij de gemeente ivm regularisatie, hele dossiersd volg ik soms met mensen op, voor dieweer mee werk te zoeken etc etc. Soms moet ik daarvoor mijn kindjes zelfs in de nabewaking laten omdat dingen uitlopen.
Dan heb ik heel de dag niks kunnen koken voor ze, ze komen hongerig thuis en dan vliegensvlug nog snel alles klaarmaken.
Anyway vaak deed ik het gewoon fisabillilah en dacht ik van wat als ik nou helemaal alleen in Europa was zonder papieren en in nood zou zijn.?
Nou was er al een hele tijd een meid uit Marokko zonder papieren die steeds een beroep op me deed. Vaak op mijn naam naar het ziekenhuis, dan kocht ik ook de medicijnen voor haar en betaalde ik de ziekenhuisfacturen zelf omdat ze geen werk had. Heel de dag mee op pad, weer hetzelfde liedje, laat thuis komen, geen rust, kindjes snel ophalen etc. etc. Ok dacht ik meskina ze heeft geen papieren, ik zit niet in haar positie.
Anyway ze had iemand ontmoet-een Turk- die nog in een scheiding lag met zijn ex. Aangezien ze heel erg graag papieren wilde is ze met hem gaan samenwonen en hij beloofde haar dat zodra hij zou scheiden hij papieren voor haar zou maken. Ze bracht heel haar familie in Marokko op de hoogte dat ze getrouwd was met een Turk en bijna papieren had.
We zijn nu een jaar verder en nog altijd heeft hij geen enkele stap ondernomen voor haar en belooft haar nog steeds dat die met haar gaat trouwen bla bla. Elke keer belde ze me op dat ze verdrietig was dat ze geen papieren had en haar moeder niet kon gaan zien en dat ze zo hoopte dat hij met haar zou trouwen etc. Ik luisterde uren naar haar verdriet en nodigde haar soms thuis uit om te komen ontbijten voor de afleiding.
Nu hebben ze de laatste tijd alleen maar ruzie en het hoge woord is eruit, hij zou niks voor haar doen, ze zeurde, hij moet niks meer van haar hebben en heeft gezegd dat ze op kon rotten. Hij zei tegen haar ik heb zelfs mijn vrouw en 2 kindjes in de steek gelaten, laat staan jou. Anyway gisteren belde ze weer erover, ze was gaan wandelen buiten omdat ze niet met hem in huis wilde zijn, ze zou kijken of hij misschien gekalmeerd was en ze had hem voorgesteld dat ze voorlopig in een kleine kamer zou slapen, werk zoeken en dan weggaan.
Gisterenavond om 21 u belde ze op mijn gsm, ik was zo moe. Mijn zoontje had snachts bijna niet geslapen, ik was kapot. Daarna ging de deurbel, die bleef maar gaan. Ik wilde niet kijken. Ik begon zo te huilen. Ik ben gewoon moe. Ik heb mijn eigen problemen met mijn ex-man-daar luisterde ze trouwens ook nooit naar als ik wilde luchten- ik heb het al zwaar met mijn eigen kindjes. Ik weet dat ze bij wilde komen zitten tot 0.00 uur om haar verhaal te doen en evt te blijven slapen of misschien wel langer te blijven totdat ze het weer goed maakt met hem. Maar ik heb geen energie meer, ik ben doodop, ik kom zelf bekant niet rond, ik heb 2 kindjes voor wie ik moet zorgen. Als ik dat soms tegen haar zei, zei ze, ja maar jij hebt in ieder geval je papieren. Dat weet ik, maar dat wil niet zeggen dat ik geen problemen heb. Ik lig snachts vaak uren wakker om te denken, ik heb echt geen ruimte meer in mijn hoofd om andermans problemen te dragen en ik heb echt geen geld om een extra persoon volledig onderdak te bieden.
Nu voel ik me zo schuldig dat ik niet opnam gisteren, ik weet ook niet of ze het weer bijgelegd heeft met hem of wat ze uberhaupt wilde.
Maar vandaag heb ik besloten dat ik eerst mezelf en mijn kindjes ga helpen dan anderen, hoe hard dit ook klinkt. Maar dat helpen van anderen ging altijd ten koste van mezelf en mijn kindjes. Ik doe veel voor mensen voor fisabillilah maar er is toch een grens, toch voel ik me erg schuldig en wil ik me zo niet voelen.
Een vriendin van mij zegt altijd nee tegen mensen als ze een beroep op haar willen doen. Ze vinden haar dan een bitch, maar zij ligt er niet wakker van. Ze zegt zelf dat ze al aandacht aan haar kindjes moet geven ipv andere mensen
Toch heb ik zo slecht geslapen om dat meisje zonder papieren, maar ik moest echt een grens trekken
Wat vinden jullie?
Ik zit even ergens mee.
Al jaren sta ik veel klaar voor veel buren, kennissen die bij me in de buurt wonen. Meestal zijn het Marokkaanse vrouwen-gezinnen-meiden zonder papieren die nog niet lang hier-Antwerpen- wonen en vaak niet weten tot welke instanties ze zich moeten richten en ook de taal te weinig machtig zijn ed. Dus soms ben ik heel de week bezig met van snel de kindjes naar school brengen en dan van hot naar her rennen om voor die te tolken, voor die te telefoneren, voor die mee te helpen bij de gemeente ivm regularisatie, hele dossiersd volg ik soms met mensen op, voor dieweer mee werk te zoeken etc etc. Soms moet ik daarvoor mijn kindjes zelfs in de nabewaking laten omdat dingen uitlopen.
Dan heb ik heel de dag niks kunnen koken voor ze, ze komen hongerig thuis en dan vliegensvlug nog snel alles klaarmaken.
Anyway vaak deed ik het gewoon fisabillilah en dacht ik van wat als ik nou helemaal alleen in Europa was zonder papieren en in nood zou zijn.?
Nou was er al een hele tijd een meid uit Marokko zonder papieren die steeds een beroep op me deed. Vaak op mijn naam naar het ziekenhuis, dan kocht ik ook de medicijnen voor haar en betaalde ik de ziekenhuisfacturen zelf omdat ze geen werk had. Heel de dag mee op pad, weer hetzelfde liedje, laat thuis komen, geen rust, kindjes snel ophalen etc. etc. Ok dacht ik meskina ze heeft geen papieren, ik zit niet in haar positie.
Anyway ze had iemand ontmoet-een Turk- die nog in een scheiding lag met zijn ex. Aangezien ze heel erg graag papieren wilde is ze met hem gaan samenwonen en hij beloofde haar dat zodra hij zou scheiden hij papieren voor haar zou maken. Ze bracht heel haar familie in Marokko op de hoogte dat ze getrouwd was met een Turk en bijna papieren had.
We zijn nu een jaar verder en nog altijd heeft hij geen enkele stap ondernomen voor haar en belooft haar nog steeds dat die met haar gaat trouwen bla bla. Elke keer belde ze me op dat ze verdrietig was dat ze geen papieren had en haar moeder niet kon gaan zien en dat ze zo hoopte dat hij met haar zou trouwen etc. Ik luisterde uren naar haar verdriet en nodigde haar soms thuis uit om te komen ontbijten voor de afleiding.
Nu hebben ze de laatste tijd alleen maar ruzie en het hoge woord is eruit, hij zou niks voor haar doen, ze zeurde, hij moet niks meer van haar hebben en heeft gezegd dat ze op kon rotten. Hij zei tegen haar ik heb zelfs mijn vrouw en 2 kindjes in de steek gelaten, laat staan jou. Anyway gisteren belde ze weer erover, ze was gaan wandelen buiten omdat ze niet met hem in huis wilde zijn, ze zou kijken of hij misschien gekalmeerd was en ze had hem voorgesteld dat ze voorlopig in een kleine kamer zou slapen, werk zoeken en dan weggaan.
Gisterenavond om 21 u belde ze op mijn gsm, ik was zo moe. Mijn zoontje had snachts bijna niet geslapen, ik was kapot. Daarna ging de deurbel, die bleef maar gaan. Ik wilde niet kijken. Ik begon zo te huilen. Ik ben gewoon moe. Ik heb mijn eigen problemen met mijn ex-man-daar luisterde ze trouwens ook nooit naar als ik wilde luchten- ik heb het al zwaar met mijn eigen kindjes. Ik weet dat ze bij wilde komen zitten tot 0.00 uur om haar verhaal te doen en evt te blijven slapen of misschien wel langer te blijven totdat ze het weer goed maakt met hem. Maar ik heb geen energie meer, ik ben doodop, ik kom zelf bekant niet rond, ik heb 2 kindjes voor wie ik moet zorgen. Als ik dat soms tegen haar zei, zei ze, ja maar jij hebt in ieder geval je papieren. Dat weet ik, maar dat wil niet zeggen dat ik geen problemen heb. Ik lig snachts vaak uren wakker om te denken, ik heb echt geen ruimte meer in mijn hoofd om andermans problemen te dragen en ik heb echt geen geld om een extra persoon volledig onderdak te bieden.
Nu voel ik me zo schuldig dat ik niet opnam gisteren, ik weet ook niet of ze het weer bijgelegd heeft met hem of wat ze uberhaupt wilde.
Maar vandaag heb ik besloten dat ik eerst mezelf en mijn kindjes ga helpen dan anderen, hoe hard dit ook klinkt. Maar dat helpen van anderen ging altijd ten koste van mezelf en mijn kindjes. Ik doe veel voor mensen voor fisabillilah maar er is toch een grens, toch voel ik me erg schuldig en wil ik me zo niet voelen.
Een vriendin van mij zegt altijd nee tegen mensen als ze een beroep op haar willen doen. Ze vinden haar dan een bitch, maar zij ligt er niet wakker van. Ze zegt zelf dat ze al aandacht aan haar kindjes moet geven ipv andere mensen
Toch heb ik zo slecht geslapen om dat meisje zonder papieren, maar ik moest echt een grens trekken
Wat vinden jullie?