Bekijk volle/desktop versie : De pad naar de dood heeft me naar de weg van Allah gebracht!


01-02-2012, 16:50
Als je 25 jaar bent en op het punt staat om van het leven te genieten. Heb je nogal het een en ander aan je hoofd, maar sterven hoor daar niet bij. Laten we eerlijk zijn, ik heb geen tijd om sterven. Wanneer zou ik dat moeten doen. Als ik ook maar een seconde serieus gedacht had dat ik bezig was dood te gaan. Zou ik mijn leven anders hebben ingedeeld. Dan had ik plannen gemaakt. Of moet ik misschien zeggen, dan had ik helemaal geen plannen gemaakt. Ik ben altijd een jongen geweest die van lol. pret en van geld hield. Als jong puber ben ik al begonnen met stelen, roken en drinken. Zo groeide ik op. Het is niet alleen de puberteit die dit met mijn deed maar ook de shaytaan. En mijn vrienden. Ze zeggen waar je mee omgaat daar wordt je mee besmet. Mijn vader vertelde me wel eens als je goed bent dan kan het zijn dat de slechte vrienden waar je mee omgaat misschien jou pad opgaan. Of andersom dat jij hun pad op gaat. Mijn broeders en zusters je vrienden die heb je voor het kiezen. Kies dus niet honderden vrienden uit. Maar kies uit die honderd een paar vrienden uit die het beste voor je zijn. Kies niet vrienden voor even maar voor een heel leven. Vrienden die je nodig hebt. En die er voor je zijn wanneer je het moeilijk hebt, want dan spreek je van vriendschap. Die vrienden heb je zelden geloof me. Vele jaren heb ik op een slechte manier geleefd. Mijn manier van leven keurde mijn ouders niet goed. Ze hoorde via, via dat ik slechte dingen deed. Ik heb het altijd ontkend. Mijn ouders wisten beter. Ze wisten dat ik een leugenaar was. Maar in de koran staat al is de leugen zo snel maar de waarheid overhaalt haar wel. Ook al ontken je alles al houd je het 100 jaar verborgen, maar waar het om gaat dat het op een gegeven moment toch boven water komt. Zo ging het ook met mijn. Alles wat ik deed werd in het openbaar toch op de een of ander manier toch bekend gemaakt. Ik heb mijn opleiding niet afgemaakt. Op zich had ik hoge cijfers. Maar daar ging het niet om. Ik deed niet mijn best. en hield niet van studeren. Ik wilde niets van school af weten. Dus besloot ik om te gaan werken om geld te verdienen. Ik hield namelijk veel van geld. Mijn droom was om veel geld te hebben, een mooie auto en een mooie grote huis te hebben.



Mijn ouders waren zwaar teleurgesteld om de keuze die ik had gemaakt. Mijn broers en zussen hebben me geprobeerd om me van gedachten doen te veranderen. Ook mijn ouders, Maar het lukte ze niet. Ik was te koppig en ik dacht altijd dat ik wel beter wist dan zij. Ik luisterde niet naar wat ze me altijd te vertellen hadden. Dus deed ik wat ik wou. En vond het best zo. Echt ik heb me ouders diep teleurgesteld en dat voel ik nu. Nu ik daar geen verandering meer ik kan brengen, ik wou dat ik het toch kon. Over mijn vrienden gesproken mijn vader klaagde altijd over mijn vrienden. Hij wilde niet en ik mocht niet me ze om gaan. Mijn vader zei ga niet met zulke jongens om. Kies andere vrienden uit die niet bezig zijn met Dunyaa als deze vrienden van jou. Kies vrienden uit zei hij die bezig zijn met het geloof en niet met Dunyaa. Altijd had mijn vader commentaar over mijn vrienden. Ik vond dat hij zich niet mee hoefde te bemoeien en dat het hem niets aanging met wie ik omging. Met het geloof deed ik ook echt niets. Behalve vasten. Op een gegeven moment werd ik 18 en mijn ouders zeiden Mohammed wordt het niet tijd om te gaan bidden je bent nu al 18. Al zoveel jaren klagen wij maar je zegt altijd ik ga wel bidden. Maar er zijn zoveel jaren voorbij gegaan maar we zien je nog steeds niet bidden. Wat is er zo moeilijk aan het gebed of wat maakt het jou zo moeilijk om te gaan bidden. Mijn ouders hebben mij altijd gepusht om te bidden en ik deed dit het niet,. Ik wist dat dit moest en dat het een plicht was van mij aan Allah ‘Azza wadjal, maar de shaytaan was mijn beste vriend en zorgde dat Allah ‘Azza wadjal niet tevreden over me was (a_3oedoe billah mina al-shaytaani aradjiem). Nu vervloek ik de shaytaan elke dag Alhamdoelilah.



Er waren wel eens momenten dat mijn vader het met mijn over de dood had. En dan zei hij mijn jawaldi de dood is voor jong en oud en ook voor jou..en je hebt het leven niet in de hand, want als Allah wil dan ga je morgen dood. Denk aan de dood mijn zoon. De dood zal jou ook vroeg of laat een bezoekje brengen, weet er gaan per seconde heel veel baby’s en kinderen dood. En denk niet wanneer je pas 50 jaar ben dan ga ik bidden. Er zijn sommige mensen die zo hebben gedacht maar de dood was hun voor gegaan. Leef met de dag . Hij zei ook een hadith..Waar in de profeet zei . En ik herinner mij ook een hadith die hij zei waar in staat wanneer je bid verricht je gebed met de intentie alsof dit je laatste gebed is. En wanneer het ochtend is verwacht dan niet dat het avond zal worden, en wanneer het avond zal worden verwacht dan niet dat het ochtend zal worden. En hierbij wil ik zeggen met deze intentie leef ik echt. Als je gezond bent, moet je op ziekte voorbereiden en als je leeft, moet je op de dood voorbereiden'.





Ik heb mijn ouders nooit echt gehoorzaamd. Wanneer ze tegen mijn zeiden ga die weg op of ga zo te werk. Dan ging ik juist ava rechts. Ja, ik ben zeer koppig geweest. Ik kon niet tegen kritiek en luisterde nooit naar de adviezen die ze voor me hadden. Op een gegeven moment had ik een baantje. Uiteindelijk werkte ik maar ik vond dat ik niet teveel geld verdiende.. dus besloot ik met een paar vrienden om te gaan handelen in de drugs. Om zo op een snelle manier geld te verdienen. Eerst wilde ik niet maar ze hebben me overtuigd dat ik op die manier veel geld zou verdienen. Ik dacht dus aan het geld. Mijn ouders kwamen na een jaar de achter dat ik drugs handelde. Mijn ouders werden kwaad op mijn. Mijn vader wilde me niet meer in huis hebben mijn moeder begon te huilen aan haar verdriet kon ik zien dat ik haar veel pijn had gedaan. Ik ontkende dat ik in drugs handelde. Maar ondanks hun preek, ben ik toch verder gegaan met het handelen in drugs. Als je me nu zo vragen heeft het je niet geraakt dat je, je ouders gekwetst hebt, en pijn en verdriet hebt gedaan. Dan is mijn antwoord ja het heeft me en het raakt me nog steeds wat ik ze in die tijd aan heb gedaan. En ik begrijp ook niet van mezelf waarom ik verder ging met het handelen in drugs. Weet je ik dacht alleen aan het geld, en niets anders. Om verder te gaan met mijn verhaal Na een tijd later had ik veel geld opgespaard en heb met het geld een mooie auto en een huis gekocht. Dat was mijn wens en mijn droom kwam uit. Ik ben weg van huis gegaan en ging op mezelf wonen. Aan mijn ouders kon ik zien dat ze het niet wilde. Maar ja alles wat ik deed was mijn keuze en ze moesten het accepteren of het nou goed of slecht of Halal of Haraam was. Het was mijn leven vond ik. Mijn verder leven bestond uit werken en handelen in drugs uitgaan, alcohol blowen en feesten. Ik had teveel vrijheid ik maakte misbruik van mijn vrijheid en van mijn leven maar op dat moment had ik het niet in de gaten. Ik kwam weinig thuis bij mijn ouders. Als ik kwam dan preekte mijn vader over dat het Haraam was wat ik allemaal deed. Ik kreeg een hekel aan zijn gepreek al wist ik zelf dat het wel Haraam was wat ik deed. Want ik was zeker niet onwetend over datgene dat ik allemaal deed en waar ik me mee bezig hield. Maar het kon me niets schelen. Mijn moeder huilde veel en ze sprak mijn aan met mijn zoon ik heb je 9 maanden gebaard en jaren opgevoed. Is dit wat ik er voor terug krijg? Op dat moment raakte het me echt ik weet dat ik daarom ook huilde. Maar zodra ik mijn vrienden zag of naar buiten ging dan deed ik het toch. Op een gegeven moment werd ik opgepakt door de politie en heb ongeveer 3 jaar in de gevangenis gezeten. Mijn ouders gingen kapot van verdriet. Vooral wanneer ze mijn opzochten. Dan zeiden kijk zie je zelf hier. Is dit waar je voor leeft en waar je omgeeft is dat wat je wilt. Ik werd er stil van. Ik moet zeggen ik had een moeilijke tijd. Gevangenis eenzaam tussen 4 muren. In die tijd heb ik goed nagedacht over wat ik allemaal heb gedaan in mijn leven. En heb me zelf veel vragen gesteld. Onder andere, hoelang wil ik op deze manier gaan leven, want ik voelde geen rust ik had vrienden op gebouwd en vijanden. Mensen hadden mij lief en er waren mensen die mij dood wilden hebben, ik heb het moeilijk gemaakt voor mezelf. Dus mijn vraag was hoe wil ik verder gaan, ik had nog een maand of 2 dan zat mijn 3 jaar weer op.
01-02-2012, 16:52


Op een nacht kreeg een droom waar ik de hele nacht van wakker lag, ik droomde die nacht over mijn vader. Ik droomde dat hij op sterven lag. Ik huilde en hij hield mijn hand stevig vast en hij keek me aan met betraande ogen. Met een rustige stem zei hij; huil niet mijn zoon mijn tijd zit er op, mijn beurt is gekomen om te sterven. Want Allah mijn schepper wil mij ontmoeten.

Ik begon nog meer te huilen waarop ik zei; ja vader je gaat nog niet sterven. Niemand kan mij tegenhouden voor de dood mijn zoon, ook jij niet mijn zoon. Hij stelde me vragen. Wie kan mij tegenhouden? ‘Allah’ antwoordde ik! Wat zou jou niet redden mijn zoon? Drinken, feesten, drugs. Wie gaat er allemaal dood? Jong en oud. Kan jij ook elk moment gaan? Ja!

Ja, vader ik heb nog zoveel met je goed te maken. Laat Allah je de tijd geven, mijn vader zodat ik een kans krijg in mijn leven om iets goeds terug te doen voor de vaderschap en voor alle moeite en voor alles wat je voor mijn hebt gedaan wat ik nooit heb gewaardeerd. Ja, mijn zoon ik verzeker het je dat je het met deze woorden al helemaal goed hebt gemaakt. Ondanks alles moet je weten dat mijn liefde voor jou altijd is geweest en altijd zal blijven. Gebeurtenissen en omstandigheden hebben het echt niet veranderd. Want van jou houden hoort bij mij zoals de dood bij het leven hoort. De hele nacht heb ik wakker gelegen ik kon niet slapen. Tot mijn grote schrik kwam mijn droom uit. Ik kreeg te horen dat mijn vader die zelfde nacht was overleden aan een hartstilstand. Oh mijn Allah er is niets ergs wat mij overkomen was dan het overlijden van mijn vader. Ik ging op mijn knieën en schaamde voor mezelf. Ik walgde van mezelf en van alles wat ik heb gedaan. Wat moet ik nu doen hoe moet ik nu leven zonder mijn vader "O ALLAH VERGEEF ME" Ik schreeuwde: "ALLAHU AKBAR! SUBHANALLAH! Hoe kon ik u oproepen weigeren, hoe kon ik u vergeten, hoe kon ik aan dit wereldse leven denken, hoe kon ik naar het slecht rennen en de goede verlaten, HOE KON IK DAT?" Ik viel op mijn knieën, keek met traanvolle ogen naar de Hemel. Met mijn handen in de lucht schreeuwde ik: "OW ALLAH VERGEEF ME VERGEEF ME" Uren lang bleef ik huilen Zou hij me vergeven na alles wat ik heb gedaan? Ik begon harder en harder te huilen. Niemand die mijn tranen kon tegenhouden, zelfs ik niet. Ik stond op en keek naar de hemel en schreeuwde: "YA RABBIE U WEG IS MIJN LEVEN NU" Ik bleef maar huilen. Ik bleef maar smeken om een vergiffenis. Ik heb veel gehuild en ik schreeuwde dat ik weg wilde, ik viel flauw en ben uiteindelijk naar huis gebracht.



Thuis aangekomen zag ik iedereen huilen. Mijn moeder kwam naar mijn toe en we omhelsden elkaar als nooit tevoren, we huilden en huilden, totdat we niet meer konden. Ik ging mijn woedoe verrichten en maakte me klaar voor het gebed. Toen ik aankwam in de moskee, was iedereen al aanwezig. Het was helemaal vol. Langzamerhand kwamen de moslims voor het gebed. Ik zat helemaal in een hoekje en ik bleef maar huilen en wachten op het gebed. Iedereen keek me aan omdat ze me nooit eerder in de moskee gezien, mensen kwamen naar mijn toe en omhelsde me en condoleerde me over de dood van mijn vader. Ook zag ik heel veel andere mensen huilen, de dood van mijn vader deed vele mensen verdriet. Opeens hoorde ik een zachte stem en zei: "Mo…" Ik draaide mijn hoofd om en zag, Mustafa, hij kwam naast me zitten en keek me verbaast aan. Ik barste in tranen en omhelsde Mustafa. Ik ben zo blij jou hier te zien, mashallah!"



Het gebed begon en we stonden gezamenlijk op om te bidden en te buigen en te knielen voor de enige Allah. Het was mijn eerste gebed. Tijdens het gebed kwamen de tranen als waterval naar beneden. Ook werd door de imam veel doe3a gedaan voor mijn overleden vader moge Allah het verhoren. Ook vertelde de imam de mensen hoe mijn vader was. Hij begon te praten, hij was een man die veel respect had voor jong en oud. hij verwelkomde de jongeren die voor het eerst de moskee binnen kwamen, en deed altijd een gesprek met ze. Hij deed veel liefdadigheidswerk gedaan voor de moskee. Hij was vaak degene die de moskee schoonmaakte. hij was erg vrijgevig was, . Hij verrichte zijn salaat dagelijks en altijd op tijd. En op zijn vaste plek en hij wees met tranen in zijn ogen waar hij zat. Daar,, dat was zijn vaste plek die hij heeft verlaten, en dat heeft me het meest geraakt.



Na het gebed verlieten sommige de moskee. Ik bleef nog zitten. Ik bleef Allah maar smeken om mijn vader te vergeven. "OW ALLAH VERGEEF Mij ook!" Van het huilen kon ik mijn ogen niet eens open doen. Regelmatig denk nog steeds ik terug aan die tijd, het was voor ons allemaal een zware en een moeilijke tijd, vooral voor mijn moeder met veel rahma van Allah heeft ze zich sterk geprobeerd te houden. Vanaf dat moment ben ik gaan proberen mijn levensstijl te gaan aanpassen. Je moet weten dat ik een jongen was die er maar op los leefde, ik had geen waarden en had weinig respect voor de mensen rondom mij, ik had doodgewoon geen doel in mijn leven, geen leidraad die me vertelde wat goed of fout was. Deze levenswijze was voor mijn Normaal". Ik ging uit, ik dronk Alcohol en noem maar op. Allah's geboden gehoorzaamde ik niet, Vijf keer bidden dat deed ik niet. Ik nam geen tijd vol berouw te staan. Ik zag geen kwaad in een slokje wijn. Geld verdienen was mijn grootste plezier. Ontspannen deed ik met gokken en bier Ik was bezig mijn leven te verpesten Maar dankzij Allah, de verhevene heb ik al deze dingen opgegeven. Na een tijdje verrichtte ik de salaat, en las uit de koran. Dit zijn kleine dingen, maar toch hadden ze voor mij een grote waarde. Ik voel me veel rustiger en zuiver en dankzij de Islam kan ik nu een onderscheid maken tussen goed en fout. Op een korte tijd heb ik veel bijgeleerd en tot mijn grote verbazing kwam het gene wat ik leerde helemaal niet overeen met wat ik hiervoor wist over de Islam en wat de media over de Islam liet uitschijnen. lof zij Allah weet ik nu beter wat was ik toen toch onwetend en blind. Ik heb mijn leven drastische veranderd. Ik ben gelijk gaan bidden en dagelijks verrichte ik mijn gebeden in de moskee, gevoelsmatig vond ik dat beter bovendien verdien je zoveel hasanat. Ook begon ik samen met broeders Islamitische Bijeenkomsten bezoeken, en daar heb ik ook echt heel veel van geleerd, ik stond versteld van alle informatie die ik kreeg en van alle kennis die ik opdeed. Ik heb me nog nooit zo dicht bij Allah gevoelt als toen.



Ik ben toen ook een cursus klassiek Arabische gaan volgen dat ik in een korte tijd vloeiend ben gaan spreken Mijn wens was om mijn helemaal volledig aan Allah volledig overgegeven en mijn helemaal aan de soennah te houden daarom vond ik dat ik nog meer kennis nodig had. En daarom besloot ik om naar Cairo te gaan om koran lessen te gaan volgen. Dat heb 1 jaar gedaan,. Ieder van hen was speciaal, ieder van hen was weer anders. Ik ben hen allen dankbaar voor de kennis die zij mij hebben gegeven. Elk van de leraren hielp mij te ontwikkelen en de Islam steeds liever te hebben. Naar mate mijn kennis toenam, werden de veranderingen in mij steeds duidelijker. Daar begon ook mijn ontdekkingsreis, en eigenlijk ben ik nog altijd op ontdekking, en dat zal ook altijd zo blijven. Sinds ik me bekeerd heb naar de weg van Allah, waardeer ik steeds meer, ook de kleine dingen en leef ik veel bewuster. Als ik nu iets moois zie, bijvoorbeeld een mooie zonsondergang, denk ik: masha'Allah, wat prachtig, hoe heb ik ooit het bestaan van Allah kunnen ontkennen? Alles in de natuur klopt, het menselijke lichaam is een dergelijk ingenieus systeem, wie anders dan Allah kan dat gecreëerd hebben? Het is zo arrogant om te denken dat je alles aan jezelf te danken hebt. Ik ben daarom heel blij dat ik nu weet tot wie ik mijn dankbaarheid kan richten en aan wie ik om vergeving kan vragen. Ik voel niet meer de leegte die ik hiervoor had, alhamdullillah. Moslim zijn dat begint in je hart Daar gaat de islam van start. Ik werd 26 jaar een mooie leeftijd, ja nu pas begint het leven denk je, je denkt vaak jong zijn is om lang van je te leven te kunnen genieten, maar niet jong om te gaan sterven. Met mijn dien ging het zo goed met mij. Maar lichamelijk werd ik steeds slapper, ik viel 10 kilo af en werd oververmoeid en bleek. Er waren dagen dat ik zowat niet kon staan. Mijn moeder werd bezorgd en adviseerde mij om naar de dokter te gaan. Ik wilde niet gaan, want ja je gaat denken om naar de dokter te gaan is nergens voor nodig, het is niks ernstig. Uiteindelijk heeft mijn moeder me gedwongen om te gaan. Zo ben ik gegaan. Ik kreeg eerst te horen dat ik lage bloedgehalte gehad. Na een paar weken moest ik terug komen. De klachten werden alleen maar erger. Ik kreeg migraine aanvallen en at niet meer, viel een keer zelfs flauw. Zo heeft de dokter mijn doorverwezen naar een specialist voor een bloedonderzoek. Een week later moest ik terug komen voor de uitslag. De dokter begon gelijk met het slechte nieuws. Ik heb de uitslag van het bloedonderzoek binnen. Je hebt een tijdje last van bepaalde symptomen als koorts, gewichtsverlies, lymfeklierzwellingen en vermoeidheid.
01-02-2012, 16:56
En dat aanwijst dat je al een tijd leukemie bloedkanker hebt. Het is wel te behandelen maar helaas niet te genezen want Acute bloedkanker leidt zowel zonder en met behandeling vaak binnen enkele maanden en jaren tot de dood. Alleen Allah weet precies de tijd de dag het moment wanneer ik precies dood ga. En Allah als is die mensen ziek maakt en geneest. Toen ik de arts vroeg kunt is de ziekte te genezen. Zijn antwoord was ik denk het niet. We kunnen de ziekte die je hebt alleen behandelen maar niet genezen. Ik heb geen keuzes mijn lot is bepaald.

Op het moment Dat ik van de dokter hoorde dat ik niet meer lang te leven had. Weet je als je hoort dat je bijna dood gaat. Alles verliest ineens zijn kleur. De woorden schokken door me heen je hebt niet lang te leven. Je hebt nog maar paar maanden. De woorden schokken door me heen als een elektrische stroom. Het is onmogelijk de dokter te geloven. Nee, dacht ik . Dit kan mij niet overkomen, niet ik. Ze hebben een fout gemaakt. Ze bedoelen niet mij. O Allah niet ik. Het enige wat ik nu nog wil is terug reizen door de tijd naar het moment dat dit nog niet aan de orde was. Dit hele tijdsbestek verwijderen. Het uit mijn leven amputeren. Dus zo voelt het als je doodvonnis wordt geveld. Niet dat ik me dat ooit eerder heb afgevraagd. Ik heb me vaak genoeg afgevraagd hoe het zou zijn om een genie te zijn, of om rijk te zijn, of gelukkig te zijn. En om getrouwd te zijn en kinderen te hebben. En een goede zoon te zijn, een goede echtgenoot te zijn, een goede vader te zijn. Om een goede baan te hebben, om het noorderlicht te zien, en Om oud te worden. Er zijn zat dingen die ik me altijd heb afgevraagd. Maar op een of andere manier heb ik het begrip sterven overgeslagen. Terwijl je veel plannen maakt gaat het leven aan je voorbij. En dat is waar. Ik ga niet dood herhaal ik in mezelf. Dit kan niet waar zijn zeg ik tegen de dokter. Jullie hebben een fout gemaakt. Ik ga niet dood, ik ga studeren en werken. Ik ga nog leven. Die dingen doe je niet als je dood gaat. Je gaat niet dood voordat je de stemgerechtigde leeftijd hebt bereikt. Maar, ja ik vergat natuurlijk dat de dood geen onderscheid maakt met leeftijd. Hij neemt wie hij wil. Ongeacht jong of oud. De dood heeft er een handje van om alles in te korten, emoties razen door mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen en probeer mezelf onder controle te krijgen. Broeders en zuster willen jullie even in mijn schoenen staan. Maar even. Alleen op dit moment. Voor een paar seconden. En probeer nu te huilen, probeer te voelen of zelfs te geloven dat dit je werkelijk over komt. Nu de dood ten tonele is verschenen. Op mijn toneel en dat met vetgedrukte letters. In een fractie van een seconde stelt alles niets meer voor. Het feit dat ik een grote villa had en grote auto. Veel geld heb, en allemaal tienen haalde op school, betekende allemaal niets meer. Wat moet ik nu met al het geld doen. Mee nemen naar het graf, moet ik daar mee de buitenkant van het graf mee versieren. Dood ik ga binnenkort dood. Feit ik ga dood. Nul komma nul toekomst. Is de dood beter als je er zelf voor kiest dan wanneer de dood jou kiest. Waarschijnlijk niet. De dood is beter voor de mensen die zich er goed voorbereid hebben. Dood is niet beter voor zoals iemand die alleen voor deze Dunyaa werkt en afhankelijk wil zijn, ja dan is het leven toch beter omdat je zo afhankelijk bent van het leven neem je geen tijd om aan het hiernamaals te werken laat staan aan te denken. Je kunt deze Dunyaa niet loslaten behalve met veel moeite. Ze zeggen als je dood gaat je leven als een flits aan je voorbij gaat. Dat is ook zo. Zo voel ik het ook. Het is niet alleen het leven dat aan me voorbij flits, ook het gebrek er aan. Zoveel dingen die ik niet heb gedaan. Zoveel dingen die ik nog wilde doen. Zoveel plannen, zo weinig gedaan. Zoveel te missen, liefde trouwen, kinderen krijgen, oud worden, plezier hebben van het leven. Vrij zijn er gewoon zijn. De wetenschap zou een pakketje moeten bedenken waar dat allemaal inzit, zodat je het in 1 keer kunt kopen. Het leven dat ik graag geleefd zou hebben. Maar het leven is niet te koop. Ik weet nu wanneer je tijd is gekomen dan is het bepaald door Allah de schepper die jou en mij en de werelds heeft geschapen. Er is geen weg geen om terug te keren naar het leven. Eenmaal wanneer je tijd is gekomen om dood te gaan dan betekent dat het eind van het leven is gekomen en dat je alles moet verlaten. Alles, alles wat je lief had, alle mensen die je dierbaar had, die je geliefd had, of waar je een hekel aan had. En mensen waar je mee ruzie mee hebt en het nooit goed hebt gemaakt. Alles waar je zo afhankelijk en gehecht aan was verlaat je. Al het goede en al het slechte. Ook voor het eerst zie ik hoeveel macht een dreigende dood heeft voor mijn naaste. In dit geval ben ik degene die doodgaat die het toch veel makkelijker heb, dan mijn naaste. Met zijn allen proberen we niet sterk te zijn voor elkaar, we zijn sterk voor elkaar. Eerste weken is alleen huilen wat ik deed. En piekeren over de dood en het hiernamaals. Piekeren en piekeren huilen en huilen en verder deed ik niets. Zo gingen een aantal dagen voorbij. Maar toen dacht ik wat ik hier lig te doen, is eigenlijk net zo weerzinwekkend als dood gaan. Het verspillen van waardevolle tijd. Ik dwing mezelf me te beheersen. Ik ga nu niet dood. Dus moet ik een alternatief zoeken waarmee ik wel kan leven. Ik ga nu niet dood. Dus moet ik een alternatief zoeken waarmee ik wel kan leven. Als je weet dat je bijna doodgaat en niet zo lang meer te leven hebt. Valt het heel zwaar om plezier te maken. Een van de ergste dingen van doodgaan is te weten dat je niet meer in staat zult zijn de dingen te doen die je toen dat nog niet het geval was, als zelfsprekend beschouwde.



Als het sterven eenmaal begint, dan gaat het wel heel erg snel. Het is net als een vloed, waar het water begint als een druppel en dan naar de damp raast, die het maar tijdelijk kan tegenhouden. In het begin zijn er kleine haarscheurtjes en lekken, en dan stort de damp in. En waar je bent of wie je bent, dat maakt niet uit. Ik ben in Zijn handen en alles gebeurd met Zijn Wil. Als de dagen verstrijken en ik me minder sterk voel wordt het alsmaar moeilijker om sociaal te zijn, maar voor mijn familie moet ik het toch proberen. Wat kost me toch veel energie om alleen te bestaan. Het is eenvoudiger om me ogen dicht te houden, toe te geven aan de medicijnen en te zweven. Maar dat zou niet eerlijk zijn tegenover mijn familie, dus probeer ik de verleiding zoveel mogelijk te weerstaan. Ze geven me de motivatie om elke nieuwe dag weer door te komen. Hoe zwaar ik het ook heb. Hoewel ik weet dat ze van binnen heel veel pijn en verdriet voelen. De zwaarste moment is gekomen nu lijkt het als de klok juist langzamer loopt. Een seconde lijkt voor mij net een uur een minuut lijkt wel een eeuwigheid. Ik ben elke deel van een seconde bewust, elk tijdfragment die mij de gelegenheid geeft daar probeer ik gebruik van te maken. En van de moment en de tijd die ik nog heb, om veel dhikr en aanbidding en doe3a te doen. Hoeveel tijd we ook hebben..
01-02-2012, 16:57
Moet ik iemand vertellen dat ik voel dat ik achter uitga. Dat ik mijn hart moet dwingen om te blijven kloppen. Ze zijn daar wel van bewust. Maar aan het einde van de dag gaat het om kwaliteit en niet om kwantiteit. En als het over kwaliteit gaat, dan kun je van mijn leven zeggen, van niet. Iets is anders, maar ik wil niet dat ze het weten. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik aan het verliezen ben. De dood ademt in mijn gezicht. Alles lijkt steeds verder weg, alsof mijn leven aan het ene einde van een lange tunnel staat en ik aan het andere eind. Vanaf een afstand zie ik dat het leven bezig is me in te halen en elke seconde dichterbij komt.

Het is moeilijk de mens duidelijk te maken dat de dood nabij is, daarom vraag ik hierbij dat alle moslims goed nadenken bij wat zij doen, want niemand kan zeggen hoe lang jij nog blijft leven.

Ik weiger zelfs naar het ziekenhuis te gaan omdat ik weet dat ze me toch niet kunnen genezen. Ik weet de ziekenhuis is de laatste plaats waar ik wil zijn. Ik wil mijn laatste dagen thuis met mijn familie doorbrengen. Dus komt het ziekenhuis naar mij. Zuurstofmaskers en tanks po’s en bloedtest worden uitgevoerd door zoekende verpleegsters en infuus voor de pijn. Ik ben nog erg moe, ik houd veel vocht vast en heb ik ontzettend veel last van een hoestprikkel, ik heb last van benauwdheid. Het is zo akelig als je niet vrij kan ademen. Ik heb het zo zwaar. Ik omhels me moeder stevig en ik zou haar nooit maar ook nooit los willen laten. Met moeite knijp ik in haar vingers. Zonder mijn moeder en de rest van de familie zou ik dit nooit aankunnen. Ik denk aan mijn vader, Mijn vader kon ik mezelf maar in zijn armen werpen en zeggen hoeveel ik van hem houd. Ik moet accepteren dat, dat nooit zal gebeuren. Maar ik zal nooit een centimeter van zijn gezicht vergeten. Zolang ik leef of dat nou 5 minuten is of honderdvijftig jaar. Maar ondanks de pijn, angst en verdriet en verschrikking weet ik dit. Zo voelt het als je wegloopt van iemand die je nooit wilt verlaten.



Dus: wees zuinig met je ouders, het kostbaarste bezit dat je hebt. Wees zuinig met kwetsende woorden, die kun je niet terugnemen als ze er niet meer zijn. Heb hun lief zolang het kan. Maak hun gelukkig zoals ze met jou hebben gedaan toen je klein was. Ze hebben het beste met je voor. Een advies aan elk persoon die zijn ouders heeft en niet beseft wat hij heeft. Pas op het moment dat ze er niet meer zijn, merk je pas wat je eigenlijk had. Want het grootste en waardevolste bezit dat je kunt hebben, zijn je ouders! En zoals de Profeet (sallalahoe ´aleihi wa salam) al zei, het paradijs is aan de voeten van je moeder, en wij zouden nooit de dingen die onze ouders voor ons doen terug kunnen doen. De nachten zijn het zwaarst voor mij de pijn die ik voel is niet te beschrijven. Ik voel dat ik steeds achteruit ga. Nachten zonder slaap, met veel pijn angsten en paniek aanvallen. Mijn moeder praat dan tegen mij en haalt de herinneringen over mijn jeugd. Mijn broers en zussen vertellen mijn grappige verhalen. Ze houden me allemaal vast. Op deze manier helpen ze mij om de moeilijkste nachten door te komen. Waar het op neerkomt, lijkt het alsof ze vasthouden en nooit willen loslaten en me in leven willen houden. Ze hebben het zo moeilijk dat er wel momenten zijn dat ik liever ter plekke zou sterven. Maar de gedachte dat ik ze zo meteen moet verlaten is moeilijk te verdragen. Er niet meer zijn dat doet pijn.



De Dood is voorbeschikt voor iedereen.

Man, vrouw of kind, uitgezonderd geen.



Mijn Heer! Vergeef mij mijn zonden en mijn onwetendheid en het door mij overtreden van de grenzen in al mijn daden. En wat U weet, is beter dan wat ik weet. O, Allah! Vergeef mij mijn fouten, zowel de bewuste als onbewuste. En ik getuig dat al deze fouten door mij zijn begaan. O, Allah! Vergeef mij mijn zonden die ik in het verleden heb begaan en die ik in de toekomst zal begaan, welke ik openlijk heb gepleegd en welke ik in het geheim heb gepleegd. U bent het Die de zaken voortbrengt en U bent het Die ze vertraagt en U bent de Almachtige. Het is moeilijk om volledig te beschrijven hoe mijn leven is veranderd. Allah zij geprezen! Ik ben zo erg blij dat ik een moslim ben. Islam is mijn leven. Islam zit in mijn hart en stroomt door mijn bloedvaten. Islam is mijn kracht. Islam is mijn leven, hoe wonderbaarlijk en schitterend. Zonder Islam ben ik niets, en zou Allah ooit Zijn voortreffelijke Gezicht van mij afwenden, dan zou ik waarlijk verloren zijn. En ik ben al diegenen dankbaar die me hebben gesteund op mijn weg naar de Islam. En uiteraard dank ik Allah, de Almachtige die me deze prachtige kans heeft gegeven en mijn ogen heeft geopend voor deze prachtige religie. Maar er is een uitspraak; Ik geloof in Allah, zoals een blinde gelooft in de zon, hij ziet de zon niet, maar hij voelt het wel. En dat gevoel heb ik nu, dat gevoel is langzaam gekomen, wanneer ik bid, wanneer ik Doe’a doe, wanneer ik een probleem heb en niemand heb die me helpen of kan begrijpen, dan voel ik gewoon dat Allah, de verhevene mij wel begrijpt. Met deze brief wil ik mijn gevoelens kunnen uit en mijn bedoeling is en mijn dank betuigen aan iedereen die mijn heeft geholpen en gesteund en gestimuleerd heeft. Soms zijn worstelingen precies datgene wat we nodig hebben in het leven. Als we door het leven zouden gaan zonder enig opstakel of enige worsteling, dan zou ons dat kreupel maken. We zouden nooit zo sterk zijn als we wel zouden kunnen zijn.





Het is een tijdje geleden dat Mohammed is overleden. Ik kan me haast niet voorstellen hoe ik de komende tijd door moet komen. De pijn en het verdriet zijn enorm. Het huis, ons huis, is leeg en erg stil zonder hem.

Het zal niet makkelijk zijn na alles wat we met hem meegemaakt en gedeeld hebben. Ik mis hem . ik hoop dat hij nu vrede heeft en niet meer hoeft te lijden. Ik en vele anderen met mij zullen hem in onzen harten met ons meedragen.



Brief voor mohammed

Ik moet zeggen Mohammed heeft uiteindelijk de weg van Allah gekozen en wel op zijn manier, en hoewel zijn leven korter was dan het misschien had moeten zijn. Heeft hij dingen en deed hij dingen die vele van ons nooit zullen doen. Ongeacht hoelang we leven. Hij heeft ons laten zien dat het leven om kwaliteit gaat en niet om kwantiteit. En zijn leven is van de hoogste kwaliteit geweest. En we zijn allemaal blij dat we het leven met hem hebben mogen delen, als was het maar voor kort. Het is niet makkelijk en valt niet mee om op deze manier over Mohammed te praten. Hij maakte deel uit onze leven en het lijkt alsof hij er nog is, . Hij hield ons op het rechte pad en luisterde altijd naar onze problemen en hielp ons de juiste weg te kiezen. Niemand is ooit zo toegewijd en betrokken en bezield zoals hij was. En ineens gebeurt er iets met hem. Hij werd ziek. En alles veranderde door zijn ziekte. Maar het heeft hem sterker gemaakt. Maar op een manier heb ik leren leven met wat ik heb en wat ik niet heb.



Jarenlang heb je op aarde kunnen leven. Je hebt nooit geld aan armen gegeven. Je ouders heb je nooit gerespecteerd. En nooit iets van je fouten geleerd. Je negeerde dagelijks de roep van de Adhaan, je las nooit een stuk uit de Koran beloften verbrak jij altijd, je leven lang.



Er is meestal een slechte gebeurtenis nodig, om iets goed uit je leven te halen. Zo ken ik deze broeder die door de dood van zijn geliefde vader stil stond bij zijn leven en is drastisch veranderd. In een goede zin, richting siraat el moestaqiem. En nu is het jou beurt om te veranderen naar de weg van Allah.