Sweet_mom
24-01-2012, 10:33
Mijn man heeft een geschiedenis van hier tot tokio als het aankomt op het in de steek laten van mij. In plaats dat hij onze problemen uitpraat, rent ie naar zijn moeder om daar vervolgens weken te slapen. Net een kleine jongen die zijn problemen niet kan uitpraten en dan maar vlucht.
Pffff ik ben zo moe wallah, moe van alles. Zoveel ellende met hem meegemaakt in dit huwelijk van 5 jaar en nog doet het hem geen pijn dat ik gewoon op ben van alles. Ik ben ook nog eens zwanger. Ik ga niet in op leden die van alles en nog wat over mijn zwangerschap roepen, want men weet hier niets over dus laat dat aub rusten. Het gaat nu om de slechte aspecten van ons huwelijk.
Ik denk dat zijn gevoelens ten opzichte van mij niets zijn. Ik ben geen supermodel, geen vrouw met een topkarakter. Ik ben gewoon een normaal uitziende marokkaanse vrouw van midden twintig, maar ik zie eruit als een veertiger. Ik heb geleden in mijn verleden en het stopt helaas niet.
Ik ben gister de deur uitgegaan omdat het mij teveel werd. Ik voel me echt gebroken al jaren. Ik heb zoveel voor deze man gedaan en nu ben ik op. Al voor hem was ik doodmoe van het leven, maar toch dat ik 'ik maak wat van mijn huwelijk en gelukkig zijn'. Maar helaas ik heb het gevoel dat het niet voor mij weggelegd is. Ik heb hem een brief gestuurd met mijn gevoelens over hem derin en over hoe ik me al jaren voel. Dit nadat hij mij dus al weken negeert. Het enige wat hij deed was de brief lezen, slapen, eten en tv kijken. Ik voelde me zo waardeloos toen hij dit deed, dat ik nog een brief achterliet met daarin dat ik weg was en dat ik niet meer kon leven met hem. Hij deed niet eens moeite mij te zoeken, dat terwijl ik hoogzwanger van zijn kind ben. Hij belde mijn vader op en zei dat ik buiten was (het was rond 9 uur in de avond) en vervolgens heeft hij zijn spullen gepakt en is naar zijn moeder gegaan. Hij smste mij met daarin 'ík ben weg, als ik jouw leven ellendig maak dan ga ik voorgoed weg en bel mij niet''. Hoe onvolwassen. Hij denkt gewoon niet na. Ik kan niet geloven dat dit zijn reactie was, maar nu zijn mijn ogen geopend. Deze man houdt niet echt van mij, immers een man die echt van zijn vrouw houdt, die zou zijn vrouw zoeken en de problemen bespreken, vooral nu ik hoogzwanger ben. Maar hij helaas niet.
Wallah het doet mij pijn, pijn dat ik niet eerder heb ingezien dat hij niet echt van mij houdt en dat ik mezelf kapot heb gemaakt om een man. Geen man is dit waard. Een vrouw hoort zich niet kapot te maken voor een man, terwijl diezelfde man het nie deert en gewoon zijn leven lijdt.
Ik sta er helaas alleen voor. Ik ben alleen bang, omdat ik hoogzwanger ben en alleen in dit huis ben. Dit is mijn eerste zwangerschap en ik ben gewoon doodsbang dat er iets verkeerd kan gaan nu ik alleen ben. Maar ik heb geen keus. Het is wat het is.
Mijn schoonmoeder heeft haar zoon nog nooit een opdonder gegeven, omdat het haar zoon is. Volgens haar ligt alles aan mijn zogenaamde 'ziekte'. Ik zeg niet dat ik perfect ben, want wallah ik stik van de fouten maar ik ben iemand die graag over de problemen praat en naar oplossingen zoekt. Walakien mijn man heeft daar geen zin in, omdat het volgens hem niet werkt.
Zoals ik al zei, ik ben gebroken wallah gewoon gebroken. Ik kan niet goed nadenken over dit huwelijk. Gister ben ik flauwgevallen en voor het eerst schokte mijn lichaam midden in de nacht en toen ik wakker werd, werd ik hysterisch. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en drm ben ik zo bang. Mijn lichaam kan het volgens mij niet meer echt aan. Ik was zo bang dat ik het kind verloren was ofzo. Mijn lichaam schokte zo hevig alsof ik epilepsie had en ik kon het niet stoppen. Ik dacht dat ik doodging.
Wallah dames, ik weet niet meer wat ik moet doen. Aan scheiden denken nu met een kind, ik weet niet hoe ik dat moet doen? Misschien als ik beter ben, want ik ben zwaar depressief. Ik kan pas scheiden als ik over mijn verdriet heen ben, als ik mezelf op orde heb en dat lukt mij niet.
Ya rab ik ben zo doodmoe.
Pffff ik ben zo moe wallah, moe van alles. Zoveel ellende met hem meegemaakt in dit huwelijk van 5 jaar en nog doet het hem geen pijn dat ik gewoon op ben van alles. Ik ben ook nog eens zwanger. Ik ga niet in op leden die van alles en nog wat over mijn zwangerschap roepen, want men weet hier niets over dus laat dat aub rusten. Het gaat nu om de slechte aspecten van ons huwelijk.
Ik denk dat zijn gevoelens ten opzichte van mij niets zijn. Ik ben geen supermodel, geen vrouw met een topkarakter. Ik ben gewoon een normaal uitziende marokkaanse vrouw van midden twintig, maar ik zie eruit als een veertiger. Ik heb geleden in mijn verleden en het stopt helaas niet.
Ik ben gister de deur uitgegaan omdat het mij teveel werd. Ik voel me echt gebroken al jaren. Ik heb zoveel voor deze man gedaan en nu ben ik op. Al voor hem was ik doodmoe van het leven, maar toch dat ik 'ik maak wat van mijn huwelijk en gelukkig zijn'. Maar helaas ik heb het gevoel dat het niet voor mij weggelegd is. Ik heb hem een brief gestuurd met mijn gevoelens over hem derin en over hoe ik me al jaren voel. Dit nadat hij mij dus al weken negeert. Het enige wat hij deed was de brief lezen, slapen, eten en tv kijken. Ik voelde me zo waardeloos toen hij dit deed, dat ik nog een brief achterliet met daarin dat ik weg was en dat ik niet meer kon leven met hem. Hij deed niet eens moeite mij te zoeken, dat terwijl ik hoogzwanger van zijn kind ben. Hij belde mijn vader op en zei dat ik buiten was (het was rond 9 uur in de avond) en vervolgens heeft hij zijn spullen gepakt en is naar zijn moeder gegaan. Hij smste mij met daarin 'ík ben weg, als ik jouw leven ellendig maak dan ga ik voorgoed weg en bel mij niet''. Hoe onvolwassen. Hij denkt gewoon niet na. Ik kan niet geloven dat dit zijn reactie was, maar nu zijn mijn ogen geopend. Deze man houdt niet echt van mij, immers een man die echt van zijn vrouw houdt, die zou zijn vrouw zoeken en de problemen bespreken, vooral nu ik hoogzwanger ben. Maar hij helaas niet.
Wallah het doet mij pijn, pijn dat ik niet eerder heb ingezien dat hij niet echt van mij houdt en dat ik mezelf kapot heb gemaakt om een man. Geen man is dit waard. Een vrouw hoort zich niet kapot te maken voor een man, terwijl diezelfde man het nie deert en gewoon zijn leven lijdt.
Ik sta er helaas alleen voor. Ik ben alleen bang, omdat ik hoogzwanger ben en alleen in dit huis ben. Dit is mijn eerste zwangerschap en ik ben gewoon doodsbang dat er iets verkeerd kan gaan nu ik alleen ben. Maar ik heb geen keus. Het is wat het is.
Mijn schoonmoeder heeft haar zoon nog nooit een opdonder gegeven, omdat het haar zoon is. Volgens haar ligt alles aan mijn zogenaamde 'ziekte'. Ik zeg niet dat ik perfect ben, want wallah ik stik van de fouten maar ik ben iemand die graag over de problemen praat en naar oplossingen zoekt. Walakien mijn man heeft daar geen zin in, omdat het volgens hem niet werkt.
Zoals ik al zei, ik ben gebroken wallah gewoon gebroken. Ik kan niet goed nadenken over dit huwelijk. Gister ben ik flauwgevallen en voor het eerst schokte mijn lichaam midden in de nacht en toen ik wakker werd, werd ik hysterisch. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en drm ben ik zo bang. Mijn lichaam kan het volgens mij niet meer echt aan. Ik was zo bang dat ik het kind verloren was ofzo. Mijn lichaam schokte zo hevig alsof ik epilepsie had en ik kon het niet stoppen. Ik dacht dat ik doodging.
Wallah dames, ik weet niet meer wat ik moet doen. Aan scheiden denken nu met een kind, ik weet niet hoe ik dat moet doen? Misschien als ik beter ben, want ik ben zwaar depressief. Ik kan pas scheiden als ik over mijn verdriet heen ben, als ik mezelf op orde heb en dat lukt mij niet.
Ya rab ik ben zo doodmoe.