Bekijk volle/desktop versie : Linkse samenwerking is een machteloos gebaar



18-01-2012, 10:39
Linkse samenwerking is een machteloos gebaar
Lex Oomkes − 17/01/12, 23:30

column Een nieuw jaar, een nieuwe poging om tot een linkse vuist te komen tegen het kabinetsbeleid. En opnieuw overtuigt de poging niet.
Een maatregel hier, een maatregeltje daar en een hoger toptarief voor de hoogste inkomens. Alles gericht op een betere spreiding van het effect van bezuinigingen.

Het is wellicht allemaal terecht, maar daarmee vormt het zogenaamde linkse blok in de Kamer nog geen alternatief. Het is vooral een opsomming van - vanuit het perspectief van PvdA, GroenLinks en SP - veilige voorstellen als reactie op kabinetsbeleid.

Het zegt weinig tot helemaal niets over een mogelijk links alternatief op de langere termijn. De drie partijen blijven immers voorzichtigheidshalve weg bij meer fundamentele vragen over de inrichting van samenleving en economie. Bij een dergelijke poging zou de mislukking als het ware automatisch zijn ingebouwd.

De fundamentele vraagstukken verdelen de drie partijen tot op het bot. Zoals, voor de kortere termijn, de oplossing van de eurocrisis.

Het is een voorbeeld uit de praktische politiek van dit moment. Maar er liggen nog veel grotere, ingewikkelder problemen te wachten, mocht de eurocrisis ooit tot een goed einde gebracht worden. Niet alleen internationaal - zoals de energie, grondstoffen- of mondiale voedselcrisis, die op de loer liggen - maar ook nationaal.

De vergrijzing en de gevolgen voor de overheidsfinanciën, het dreigende tekort aan beschikbare groepen voor de arbeidsmarkt of de noodzaak de explosie van de zorgkosten op een of andere manier tot staan te brengen; het zijn allemaal onderwerpen die om nieuwe antwoorden vragen.

De SP groeit, met al die dreigingen aan de horizon of soms al dichterbij, als kool. Een (groot) deel van de groei komt momenteel, meldden opiniepeilers, uit de richting van de PVV. Net als bij de PVV zou je het antwoord van de SP op nieuwe uitdagingen kunnen samenvatten in de eis, dat er in ieder geval niet aan verworven rechten mag worden getornd van 'hen die het toch al zo zwaar te verduren hebben'.

Ook in de PvdA gaan stemmen op om de partij in meer sociaal-conservatieve zin te profileren, maar daarmee zou de partij een historische vergissing begaan. De PvdA heeft een geschiedenis waarin het verbinden van belangen centraal staat. Bijvoorbeeld de belangen van werkenden en de groepen die buiten de arbeidsmarkt staan.

De SP is als sociaal-conservatieve partij de partij van de verdediging van gevestigde belangen, zoals bleek in de discussie over een hogere AOW-leeftijd en de hervorming in de wereld van de aanvullende pensioenen. De belangen van jongere generaties kwamen er bij de SP in die discussie bekaaid af.

In plaats van zich druk te maken over een zo krachtig mogelijke vuist tegen onderdelen van het kabinetsbeleid, zou de PvdA er beter aan doen op de grote vragen van deze tijd een stevig sociaal-democratisch antwoord te vinden. Zo lang dat eigenstandige geluid er niet is, is linkse samenwerking een machteloos gebaar.

http://www.trouw.nl/tr/nl/6872/Lex-Oomkes/article/detail/3125908/2012/01/17/Linkse-samenwerking-is-een-machteloos-gebaar.dhtml

18-01-2012, 11:07


Dit linkse blok zal nooit een echte vuist kunnen maken, het is niet eens een blok

18-01-2012, 11:15
Zag eergister Pechtold bij P&W, die had een heleboel kritiek (ook op links) en zijn voorstellen spraken me erg aan.

18-01-2012, 16:26
Een links kabinet komt er nimmer nooit. Dat is namelijk niet in het belang van de PvdA. In een links kabinet kan de PvdA zich evenmin profileren als in een linkse oppositie. De PvdA voelt zich op haar best als ze de enige linkse bestuurderspartij in het kabinet is (en daarmee dus als enige linkse partij die “bewezen” heeft “capabel” te zijn.)

Een linkse coalitie zou betekenen dat de PvdA zijn coalitiegenoten laat meeliften in haar bestuurlijke successen. Na 4 jaar PvdA-GL-D66-SP kan de PvdA zich niet onderscheiden als de partij die het verschil heeft gemaakt, en zijn GL en de SP ineens “capabel” gebleken. Dus voor de kiezer maakt het dan niet veel meer uit of ze PvdA, GL of SP zal stemmen.
D66 heeft zich al in paars bewezen, en krijgt van de PvdA dan ook steevast te horen dat ze eigenlijk een “rechtse”partij is. Bij GL&SP kan de PvdA dat kunstje niet flikken. (hoewel GL sinds Uruzgan haar linkse karakter deels heeft verloren).

Sterker nog, in een coalitie van SP, GL en PvdA is de PvdA de meest rechtse partij van allemaal!

Uit lange-termijnsbelang zal de PvdA dus alles op alles zetten om met het CDA of de VVD in zee te gaan. Ik zie de PvdA zelfs nog eerder met de PVV dan de SP samenwerken. Femke’s ‘Linkse Lente’, en Jan’s ‘Links Blok’ zullen er, evengoed als bij de voorgaande coalitie-besprekingen, nooit van komen, ook al zal Cohen die mogelijkheid, zolang de peilingen er positief op reageren, wel blijven uitdragen. Politiek bedrijven is tenslotte de kunst van de halve waarheid.

18-01-2012, 16:28


Overigens...


Citaat:
Wikileaks onthult: PvdA wilde niet regeren met SP - Hoofdinhoud
Met dank overgenomen van ROOD i, gepubliceerd op woensdag 19 januari 2011.

Op 22 november 2006 werd de SP met 25 zetels de grote winnaar van de verkiezingen voor de Tweede Kamer. Vriend en vijand waren het eens: voor een nieuw kabinet moest als eerste gesproken worden met de SP.

Onder leiding van informateur Hoekstra onderzochten CDA, PvdA en SP de mogelijkheden voor politieke samenwerking. Een proces dat uiteindelijk strandde omdat het CDA verder onderhandelen met de SP niet zag zitten.


Bron: Blog SP


Balkenende en Bos tijdens een debat in de Tweede Kamer

Balkenende zag geen heil in een kabinet waarin hij overschaduwd zou worden door een ‘linkse’ meerderheid van PvdA en SP. In het debat over de kabinetsformatie zei Marijnissen hierover:

“Op grond van die gesprekken is de informateur tot de conclusie gekomen dat de verschillen tussen CDA en SP te groot zijn en dat een extra onderhandelingsronde weinig zinvol was. Naar aanleiding van zijn conclusies heb ik gezegd dat ik onderhandelen wel zinvol vond, maar op één voorwaarde: Het CDA moet het wel zien zitten. Anders hebben nadere gesprekken geen zin en zitten we hier elkaar een paar weken bezig te houden zonder dat er iets uit kàn komen. Om dat te voorkomen worden er immers verkennende gesprekken gevoerd.”

De PvdA stelde veelvuldig, nadat zij met het CDA en de ChristenUnie een kabinet vormde, dat het de SP was die wegliep uit de onderhandelingen. In een uitzending van Pauw en Witteman stelde Bos dat de SP niet wilde, een constatering die Marijnissen op zijn weblog stevig onderuit haalde. Hij verweet Bos niets te hebben gedaan toen de SP afviel. Had Bos immers voet bij stuk gehouden, dan had Balkenende moeten inbinden en hadden CDA, PvdA en SP samen verder gekund.

Zo ging het niet. Oud staatsecretaris en huidig PvdA-Kamerlid Frans Timmermans legt de Amerikanen, zo blijk uit uitgelekte documenten van Wikileaks, haarfijn uit hoe de vork destijds in de steel zat:

“Frans Timmermans rejected outright any possibility of forming a coalition government with SP. Timmermans stressed that Bos recognizes that even to hint at such a possibility would alienate large numbers of centrist voters both within and to outside the PvdA. In his view, it would be foolish for the PvdA to trust anyone who used to be a communist.”

Oftewel:

“Frans Timmermans wees onomwonden iedere mogelijkheid tot het vormen van een coalitie met de SP af. Timmermans benadrukte dat Bos erkende dat hij zelfs met het opperen van die mogelijkheid grote groepen stemmers uit het ‘midden’ van hem zou vervreemden, zowel binnen als buiten de PvdA. In zijn ogen, zou het onverstandig zijn voor de PvdA om ook maar iemand te vertrouwen die communist was geweest.”
bron