brownie74
05-12-2011, 13:17
Khalid Astitou hield het niet uit op kantoor. Nu is hij de mobiele fietsenmaker van Amsterdam en omstreken.
‘Hallo, met de Fietswacht. Wat kan ik voor u doen?’ Een vriendelijke stem met oer-Amsterdamse tongval klinkt aan de andere kant van de lijn. ‘Een interview? Tja, dat wordt moeilijk, mevrouw. Ik heb continu klanten waar ik heen moet.’ Een dag later zit Khalid Astitou (28) er toch, in overall én met zwarte strepen op zijn handen, voor dat interview. Wel wat te laat, want het was weer een drukke ochtend. ‘Het is twee uur en ik heb nu al tien fietsen gerepareerd’, zegt Astitou met een vleugje trots.
Het is wel duidelijk, de zaken van ‘mobiele fietsenmaker’ Astitou – klein, bril en forse, donkere baard - gaan goed. ‘Hier heb ik altijd al van gedroomd, ook toen ik nog voor een baas werkte. Dat wil toch iedereen? Iets voor jezelf?’, zegt Astitou.
In december 2007 zette de ex-student bedrijfsadministratie een advertentie op Marktplaats: voor al uw fietsreparaties op locatie. Astitou werkte toen nog als casemanager bij KPN, maar in zijn vrije tijd sleutelde hij al een fietsen.
Goedkope krachten
Toen kwam meneer De Vries, Astitou’s eerste klant. Nu, precies vier jaar later, is meneer De Vries nog steeds zijn klant. Maar hij rende pas naar de Kamer van Koophandel toen het fietsenmerk Johnny Loco hem benaderde om de fietsen die door ‘jeweetwel, van die goedkope krachten uit Polen en Roemenië’ in elkaar waren gezet, op te lappen. Meerdere bedrijven volgden die Astitou regelmatig opbelden voor een reparatie, maar toen een hotel hem vroeg voor het maandelijkse onderhoud van alle hotelfietsen, zegde Astitou zijn vaste baan op. Vanaf toen, halverwege 2009, werkt Astitou alleen nog voor zichzelf, voor De Fietswacht.
Inmiddels heeft hij vaste contracten met zo’n vijf bedrijven waarvan hij de (medewerkers)fietsen onderhoudt en repareert. En met een krant waarvan nieuwe abonnees een fiets als bouwpakket ontvangen. Aangezien veel abonnees zelf niet zo handig zijn, mag Astitou nu langskomen.
‘Maar meer dan 75 procent van mijn klanten zijn jonge vrouwen. Die willen natuurlijk geen nagels breken. Hoewel ik eerst alleen in Amsterdam en Almere kwam, weten nu ook mensen in Zaandam, Hoofddorp en Blaricum me te vinden. Ik ben zelfs een keer in Ede geweest. Prima, als ze de voorrijkosten maar betalen.‘
Hoewel hij enigszins verbaasd lijkt over zijn eigen succes – ‘ik maak winst maar zeg niet hoeveel. Ik en mijn gezin kunnen er in ieder geval goed van leven’ – kan hij haarfijn verklaren waarom hij omkomt in het werk. Op zijn zwarte vingers telt hij: ‘Ten eerste vinden mensen het fijn dat ze niet zelf naar de fietsenmaker hoeven. Zeker als het om veel fietsen gaat. En ten tweede kan ik mijn werk goedkoper aanbieden omdat ik geen werkplaats hoef te betalen.’
Bovendien zijn er volgens Astitou veel fietsenmakers die bakfietsen weigeren omdat die óf niet door de deur passen óf te veel ruimte in de werkplaats innemen. Ook de invoering van de ov-chipkaart heeft hem goed gedaan. ‘Dat had ik al voorspeld. Mensen hebben geen zin in dat gedoe, zijn bang dat ze te veel betalen als ze vergeten uit te checken.’ Astitou drukt zijn handen tegen zijn borst. ‘Zelfs mensen uit mijn cultuur, de Marokkaanse, stappen hierdoor meer op de fiets. Ook mijn eigen familie heeft nu fietsen aangeschaft.’
Freelancers
Astitou bespaart ook omdat hij geen medewerkers hoeft te betalen. Krijgt hij het in zijn eentje te druk, dan belt hij één van zijn vijf freelancers. Het nadeel is wel dat hij hierdoor niet weet of de reparaties netjes gebeuren. Zoals bij een De Pers-collega die laatst na het plakken van haar lekke band, een slag in haar wiel had. Astitou, geschrokken: ‘Echt? Waar is die collega? Heeft ze een klacht ingediend?’ Hij is even stil, dan herstelt hij zich. ‘Ik zeg altijd: bent u tevreden, vertel het door. Bent u niet tevreden, vertel het ons. Ik sta er versteld van hoe weinig klanten klagen. Doen ze dat wel, dan ga ik terug en maak het goed. Gratis.’
Die persoonlijke service zorgt nog wel eens voor verrassingen. ‘Mensen horen aan de telefoon niet dat ik een Marokkaan ben. Als ik dan aanbel, schrikken ze nog wel eens. Dat hadden ze even niet verwacht, dat een Marokkaan met een baard even hun fiets komt maken. Haha.’
http://www.depers.nl/economie/614653/Voor-een-lekke-band-hoef-je-niet-meer-de-deur-uit.html
‘Hallo, met de Fietswacht. Wat kan ik voor u doen?’ Een vriendelijke stem met oer-Amsterdamse tongval klinkt aan de andere kant van de lijn. ‘Een interview? Tja, dat wordt moeilijk, mevrouw. Ik heb continu klanten waar ik heen moet.’ Een dag later zit Khalid Astitou (28) er toch, in overall én met zwarte strepen op zijn handen, voor dat interview. Wel wat te laat, want het was weer een drukke ochtend. ‘Het is twee uur en ik heb nu al tien fietsen gerepareerd’, zegt Astitou met een vleugje trots.
Het is wel duidelijk, de zaken van ‘mobiele fietsenmaker’ Astitou – klein, bril en forse, donkere baard - gaan goed. ‘Hier heb ik altijd al van gedroomd, ook toen ik nog voor een baas werkte. Dat wil toch iedereen? Iets voor jezelf?’, zegt Astitou.
In december 2007 zette de ex-student bedrijfsadministratie een advertentie op Marktplaats: voor al uw fietsreparaties op locatie. Astitou werkte toen nog als casemanager bij KPN, maar in zijn vrije tijd sleutelde hij al een fietsen.
Goedkope krachten
Toen kwam meneer De Vries, Astitou’s eerste klant. Nu, precies vier jaar later, is meneer De Vries nog steeds zijn klant. Maar hij rende pas naar de Kamer van Koophandel toen het fietsenmerk Johnny Loco hem benaderde om de fietsen die door ‘jeweetwel, van die goedkope krachten uit Polen en Roemenië’ in elkaar waren gezet, op te lappen. Meerdere bedrijven volgden die Astitou regelmatig opbelden voor een reparatie, maar toen een hotel hem vroeg voor het maandelijkse onderhoud van alle hotelfietsen, zegde Astitou zijn vaste baan op. Vanaf toen, halverwege 2009, werkt Astitou alleen nog voor zichzelf, voor De Fietswacht.
Inmiddels heeft hij vaste contracten met zo’n vijf bedrijven waarvan hij de (medewerkers)fietsen onderhoudt en repareert. En met een krant waarvan nieuwe abonnees een fiets als bouwpakket ontvangen. Aangezien veel abonnees zelf niet zo handig zijn, mag Astitou nu langskomen.
‘Maar meer dan 75 procent van mijn klanten zijn jonge vrouwen. Die willen natuurlijk geen nagels breken. Hoewel ik eerst alleen in Amsterdam en Almere kwam, weten nu ook mensen in Zaandam, Hoofddorp en Blaricum me te vinden. Ik ben zelfs een keer in Ede geweest. Prima, als ze de voorrijkosten maar betalen.‘
Hoewel hij enigszins verbaasd lijkt over zijn eigen succes – ‘ik maak winst maar zeg niet hoeveel. Ik en mijn gezin kunnen er in ieder geval goed van leven’ – kan hij haarfijn verklaren waarom hij omkomt in het werk. Op zijn zwarte vingers telt hij: ‘Ten eerste vinden mensen het fijn dat ze niet zelf naar de fietsenmaker hoeven. Zeker als het om veel fietsen gaat. En ten tweede kan ik mijn werk goedkoper aanbieden omdat ik geen werkplaats hoef te betalen.’
Bovendien zijn er volgens Astitou veel fietsenmakers die bakfietsen weigeren omdat die óf niet door de deur passen óf te veel ruimte in de werkplaats innemen. Ook de invoering van de ov-chipkaart heeft hem goed gedaan. ‘Dat had ik al voorspeld. Mensen hebben geen zin in dat gedoe, zijn bang dat ze te veel betalen als ze vergeten uit te checken.’ Astitou drukt zijn handen tegen zijn borst. ‘Zelfs mensen uit mijn cultuur, de Marokkaanse, stappen hierdoor meer op de fiets. Ook mijn eigen familie heeft nu fietsen aangeschaft.’
Freelancers
Astitou bespaart ook omdat hij geen medewerkers hoeft te betalen. Krijgt hij het in zijn eentje te druk, dan belt hij één van zijn vijf freelancers. Het nadeel is wel dat hij hierdoor niet weet of de reparaties netjes gebeuren. Zoals bij een De Pers-collega die laatst na het plakken van haar lekke band, een slag in haar wiel had. Astitou, geschrokken: ‘Echt? Waar is die collega? Heeft ze een klacht ingediend?’ Hij is even stil, dan herstelt hij zich. ‘Ik zeg altijd: bent u tevreden, vertel het door. Bent u niet tevreden, vertel het ons. Ik sta er versteld van hoe weinig klanten klagen. Doen ze dat wel, dan ga ik terug en maak het goed. Gratis.’
Die persoonlijke service zorgt nog wel eens voor verrassingen. ‘Mensen horen aan de telefoon niet dat ik een Marokkaan ben. Als ik dan aanbel, schrikken ze nog wel eens. Dat hadden ze even niet verwacht, dat een Marokkaan met een baard even hun fiets komt maken. Haha.’
http://www.depers.nl/economie/614653/Voor-een-lekke-band-hoef-je-niet-meer-de-deur-uit.html