Mouny
21-03-2002, 20:37
28 april 1994 Een stralende voorjaarsochtend, we zijn thuis druk bezig want mijn ouders gaan naar Mekka. Rond elf uur gaan we richtig de moskee waar alle mensen die de bedevaart gaan maken bij elkaar komen. Ik ben 11 jaar en de jongste uit een gezin van 9 kinderen. Terwijl alle toekomstige Hadja's richting de touringcar lopen die hun naar Schilhol zal brengen, lig ik nog steeds in de armen van mijn vader liggen totdat het moment daar is dat hij echt moet gaan. Afscheid nemen was iets nieuws voor me, ik was nog nooit bij mijn ouders weggeweest noch waren hun voor een langere periode van huis weggeweest. Het is de eerste keer dat ik mijn vader zie huilen................ maar meteen ook de laatste keer. We nemen afscheid van elkaar alsof we elkaar nooit meer zullen zien (soubhanalah). Mijn vader stapt in en weg zijn ze..... Het is de derde week van mei, ik zit in de namiddag buiten op de stoep met mijn buurmeisje Sandra als ik de telefoon hoor overgaan. Aangezien er verder niemand thuis was vloog ik als een gek naar boven om de telefoon aan te nemen. Mijn hart knapt bijna van blijdschap als ik mijn vader aan de andere kant van de lijn hoor....... he hbieba ziena rzella van mij. Passen je broers goed op mijn meisje? Hij verontschuldigde zich voor het feit dat ze al een tijdje niets van zich hadden laten horen. Hij vertelde me dat er tientallen mensen zijn omgekomen door de hitte. En dat mijn moeder ons ontzettend miste. He meissie ik ga nu anders denkt je moeder nog dat ik verdwaald ben. Thallaj fie rassik chineesje van me. Tuurlijk papa, selem 3le mama. Beslemma.............. De dagen vliegen voorbij en voordat ik het weet zijn we op weg naar Schiphol om mijn ouders op te halen. Sinds de dag dat ik mijn vader gesproken had hadden ze niet meer gebeld. Maar dat begrepen we wel. Ze hadden het natuurlijk veels te druk. Wachten wachten wachten, en daar was het moment dat die deuren open gingen en alle gloednieuwe HOUDJAJ naar buiten liepen. Ik zag mijn tante ......mijn oom.......de schoonouders van mijn nicht........mijn moeder..........mijn moeder WAAR WAS MIJN VADER? Ik liep iedereen voorbij en greep mijn moeder vast. Nog voor mijn moeder iets kon zeggen zei ik "papa" waar is hij. Mijn moeder barste in huilen uit..... ze viel flauw. Na enkele ogenblikken kwam ze bij en legde ons uit wat er gebeurd was. Kinderen luister: jullie vader heeft een zonnesteek opgelopen de dag dat hij met jullie zusje heeft gesproken. Hij heeft 5 dagen in coma gelegen en is 2 dagen geleden bij gekomen, hij maakt het goed maar mocht nog niet zo'n lange afstand afleggen. Daarom is hij daar gebleven, ik moest zeggen dat jullie je geen zorgen hoefde te maken. Zodra hij weer in staat is om te reizen komt hij terug. . Daar leefde we dus de dagen eraan op, op die verklaring. Mijn oudste broer kon het niet meer aan een regelde via via dat hij en mijn oom naar Mekka konden met een medische bemanning. Zodat mijn vader wel terug zou kunnen komen. Alles is geregeld, behalve..... Ze moeten toestemming krijgen om te landen op het vliegveld in Mekka of Jeddah. Nadat dit ook geregeld was hadden ze alleen nog maar het adres nodig van het ziekenhuis waar mijn vader in lag................. Ik zit op de gang met mijn rug tegen de muur met mijn nichtje bij hun te ouwe****en totdat mijn ander nichtje de trap opstormd. Ze verteld me dat Joesef me is komen halen. Joesef dacht ik nog, sinds wanneer komt hij bij 3zizi thuis. Ik loop de trap af en zie mijn tante aan de keukentafel huilen. Ik besteed er nauwelijks aandacht aan. Ik vind het alleen raar dat Joesef hier is...... Ik loop de woonkamer in als mijn oom me met tranen in zijn ogen verteld dat mijn broer me wilt spreken. Ik loop naar hem toe en vraag hem wat er loos is. Hij zegt: "Mounia meissie, kom's bij me op schoot wat ik dan ook doe. Mounia je weet dat papa een oudere man was, en je weet dat papa alles heeft gedaan in zijn leven wat een goed moslim hoort te doen. Ja zeg ik come to the point. Is pa terug roep ik nog. Mounia luister eens, papa is overleden. Het ziekenhuis heeft net gebeld. papa is dood Mounia". Mounia hoor je wat ik zeg...........stilte ............stilte. Mounia zeg verdomme iets. Ik kijk recht voor me uit, dood papa. Die twee woorden passen niet samen in een zin. Papa, mijn papa. Ik sta op en vraag hem me naar mijn moeder te brengen want alleen haar geloof ik. Hij weigert, hij wil me niet naar huis brengen. Aangezien dit maar een loopafstand is van 10 minuutjes zei ik dat ik dan zou gaan lopen. Uiteindelijk stemt hij in. Hij brengt me. Ik kwam thuis aan en het mijoelde van de mensen Op de gangen op de trappen, keuken overal zag ik gezichten. Gezichten van familie bekenden en van mensen die ik nog nooit eerder had gezien. Wat is dit, ben ik de laatste die het nieuws heeft gekregen. Ik liep de tweede trap op naar de slaapkamer van mijn ouders. Het enige wat ik hoorde was geschreeuw, maar tegelijkertijd hoorde ik niets. Alleen de stem van mijn vader die zei "ik zie je snel weer mijn chineesje". Voordat ik ook maar de klink van mijn oudersslaapkamer had aangeraakt, trokken mensen mij weg vandaar. Laat je moeder bijkomen zeiden stemmen, ga niet naar je moeder toe zeiden stemmen. Maar het enige wat nog voor mij gold, was dat mijn moeder het verhaal van mijn broer zou bevestigen. Nou veel gewik en geweeg ben ik de kamer van mijn moeder ingeslopen. Ik liep naar binnen, en het bed dat ik altijd zo groot had gevonden leek op dat moment miniscuul. Ik zag mijn moeder daar zitten, ze keek niet op, ze bewoog niet, ze beantwoorde mijn vraag niet eens. Op het moment dat ik mijn moeder daar zou heb zien zitten, letterlijk hopeloos wist ik dat ik geen bevestiging meer nodig had. Ze was in shock...... Je weet gewoon niet hoe het is om iemand van wie je zielsveel van houd je niet eens een blik waardig gunt. Ik realiseerde me op dat moment pas dat ik nooit eigenlijk met mijn moeder gepraat had. Ik was het papa's kindje. ------------------- Het was, en is nog steeds niet alsof ik mijn vader als 'overleden' beschouw. Hij is voor mij een wereldreiziger die nooit zal terugkeren. Omdat we zo uitgebreid afscheid hadden genomen was het gewoon anders. ------------------- De tijd met jou papa was gewoon tekort. Maar hasoel, het komt overwachts asl donderslag bij heldere hemel werd je meegenomen door "Melek el Moet". Hij bracht je mee naar een wereld die 1000x zo moi is als deze, maar weet je nog wat je altijd zei: "Men sgewch be Dounja, wacha 3arfien ne msiew le Lagiera". Hoevaak papa, Maarja wat kunnen we eraan doen dan bllij te zijn omdat je bent heengegaan in Mekka. Maar blij kan ik niet zijn, om de man van mijn leven na maar 11 jaar 11 maanden en 14 dagen te verliezen aan iets onbenulligs als een zonnesteek. God wou jou bij zich hebben dus was het maar een Sebba om je weg te ****** uit onze levens. Papa jij was alles voor mij, mijn steun en toeverlaat en natuurlijk mijn aller grootste voorbeeld. Liefs je Chineesje Mounia