salima55
20-11-2011, 21:58
DE WAARDEVOLLE SCHAT VAN HET HUWELIJK! waargebeurd verhaal!!!
DE WAARDEVOLLE SCHAT VAN HET HUWELIJK! waargebeurd verhaal!!!
De waardevolle schat van het huwelijk!
Bismi allahi arahmanie arahiem
Beste broeders en zusters, hetgeen ik als volgt ga vertellen heb ik in echt meegemaakt. Dit heeft mijn hele leven beïnvloed en het leek mij een verplichting om dit met jullie mee te delen. Ik hoop dat ik jullie kan doen inzien dat ‘moenkar’ bestaat en dat onwetendheid bij onze Marokkaanse mannen een oorzaak hiervan is. Hiernaast wil ik meedelen aan alle jonge niet getrouwde moslimmeisjes dat hetgeen waarover ik het zal hebben zeer belangrijk is in een huwelijk.
Ik ben een vrouw van Marokkaanse afkomst dat op 9-jarige leeftijd naar europa is gekomen. Ik ben opgevoed tot die leeftijd in een dorp, waar wij het behoorlijk goed hadden. Ik was een heel rustig meisje dat niet veel van haar jeugd heeft gezien. Mijn vader was streng, dus mijn leven bestond uit school en huishouden. Zoals jullie weten is het zeer belangrijk om vroeg te trouwen. Toen mijn vader zag dat ik rijp was om te trouwen kwam hij vertellen dat hij het ja-woord heeft gegeven aan een man. Ik had hier helaas niet veel op te zeggen en moest toestemmen met het huwelijk. Aangezien wij veel problemen thuis hadden, dacht ik dat het een lichtpunt in mijn leven zou zijn. Een paar maanden later waren wij getrouwd.
De trouw verliep goed, iedereen was gelukkig en blij, MAAR DAN BEGON HET. Tijdens mijn huwelijksnacht vertelde mijn man dat ik niet bloedde. Ik geloofde mijn eigen oren en ogen niet, ik stond perplex. Op dat moment ging er van alles door mijn hoofd: hoe komt dit? Ik heb nog nooit een relatie gehad, dit kan mij toch niet overkomen? Om hier geen schande van te maken, besefte mijn man dat hij mij moest dekken. Hij nam een scheermes en sneed zichzelf. Het bloed van zijn arm werd afgeveegd aan ‘het doekje’’. Hij zelf wilde graag weten hoe dit kwam en wie de man was die dit zou kunnen gedaan hebben. Omdat ik zelf verrast was en van niets op de hoogte was kon ik hierop helaas geen antwoord geven. Sindsdien kreeg ik dagelijks deze vraag te horen. Ook wist ik dat mijn leven sinds die nacht kapot was.
Na negen maanden was ik zwanger van mijn eerst kind en beviel . Dit kind betekende alles voor mijn man en dit is nog steeds zo. Ondanks het kindje was er geen verbetering in ons huwelijk en werd het alsmaar erger. Hij begon mij uit te schelden als het vuil van straat en al de lelijke woorden die je u maar kan voorstellen. Deze woorden zijn mij de dag van vandaag nog steeds bijgebleven. Wanneer hij mij uitschold had ik een gevoel van onmacht, pijn, benauwdheid en heel veel verdriet. De woorden deden keer op keer zoveel pijn omdat ik wist dat ik nooit iets in mijn leven heb gedaan. Met andere woorden er werd mij onrecht aangedaan. Ik heb nachten huilend doorgebracht en ik denk niet dat iemand zoveel tranen heeft laten vallen als mij in heel zijn leven. Gedurende mijn huwelijk heb ik nog 3 gezonde kinderen gekregen. Waarvoor ik Allah zo dankbaar ben. Dit waren de mooiste momenten in mijn leven.
Telkens er een ruzie was keek ik om naar mijn kinderen die mij altijd de kracht gaven om verder te vechten voor mijn huwelijk. De ruzies gingen altijd over wat er mij is overkomen. Dit was niet altijd even makkelijk voor me.
Na men derde kind werd het mij allemaal te veel en zocht ik naar oplossingen om dit alles ongedaan te maken. Hierin nam shajtaan de bovenhand. Na een week plannen heb ik besloten om zelfmoord te plegen in men kelder, door me op te hangen.
Na het instoppen van mijn kinderen op een vrijdag nacht zat ik bij hen in de kamer, huilend afscheid te nemen. Dit duurde tot 3 uur ’s nachts. Ik wilde er zeker van zijn dat zij niet wakker zouden worden en dat mijn man niet thuis zou komen. Vervolgens keek ik nog één keer naar men kinderen die vredig lagen te slapen. Ik raapte al mijn moed bijeen en ging huilend naar de kelder waar de touw en de stoel klaar lagen. Ik stapte op de stoel en zette men hoofd in de touw. Op dat moment gingen er verschillende filmpjes doorheen men hoofd. Er was één gedachte die de andere overheerste om er niet mee door te gaan. De gedachten die in mij op ging was mijn dochter, hoe zou haar leven zijn zonder moeder en wat als haar hetzelfde overkomen? Dit heeft me weerhouden om de wiebelende stoel onder mijn voeten weg te duwen. Al huilend ben ik terug naar boven gegaan naar men kinderen. Jaren gingen voorbij in de hoop dat hij zou veranderen en vergeten wat mij is overkomen. Dit was mijn wens, maar het ging van kwaad naar erger. Naast de scheldwoorden sloeg hij mij er bovenop voor iets waarvan ik zelf niet weet hoe het me is overkomen. Een ander mogelijke oplossing die in mij opkwam was om iemand anders de beschuldigen zodat ik kon zeggen dat ik verkracht werd door die persoon. Hiernaast was ik dagen aan het piekeren om vreemd te gaan, zodat wanneer ik uitgescholden werd het niet meer pijn zou doen. Het zou dan terecht zijn. Gelukkig heeft Allah mij van dit alles weerhouden en mij heeft doen inzien dat dit Haraam was en verkeerd was. Ik zat altijd met de vraag waarom ik, waarom het mij was overkomen. Ik weet wel dat er verschillende meisjes geboren zijn zonder maagdenvlies. Maar ergens dacht ik misschien kan ik wel verkracht geweest zijn in mijn jeugdjaren wanneer ik de schapen uitliet en de bergen opging. Ik kan mij wel herinneren dat ik als jong meisje van 8-jarige leeftijd enorm veel angst had om naar buiten te gaan. Wanneer mijn nicht buiten wou spelen keek ik heel de omgeving rond om te zien of de kust veilig was. Dit is het enige wat ik mij kan herinneren en mij doet twijfelen over het feit dat ik eventueel verkracht kan geweest zijn.
Nadat ik al mijn krachten had verloren heb ik mijn definitieve scheiding aangevraagd. Tijdens de jaren heen is het scheiden meerdere malen naar boven gekomen maar ben er nooit volledig mee doorgegaan. Een reden hiervan is dat mijn ouders zelf ook gescheiden zijn, ik weet hoe het voelt om te leven met gescheiden ouders. Ik deed er alles voor om te zorgen dat men kinderen nooit met deze gevoelens zouden moeten leven. Na jaren sukkelen heb ik toch besloten om te scheiden. Ik heb de echtscheiding aangevraagd voor mijzelf en voor mijn kinderen. Ik wilde niet dat zij eeuwig in ruzie zouden leven en wou een rustig leven leiden met hen. Ik zou dan uiteindelijk verlost zijn van de pijnlijke woorden waarmee hij mij uitschold en de onschuldige beschuldigingen.
Nu ik gescheiden ben, ben ik verlost van alle ellende en DE PIJNLIJKE WOORDEN. Maar diep van binnen wou ik dat ik nog steeds mijn man had. Het doet me nog steeds pijn als ik zie dat mijn kinderen eronder moeten lijden en dat we gescheiden van mekaar moeten leven.
Laat dit een bootschap zijn voor alle meiden die vandaag de dag losjes zijn en het belang niet kennen van maagdelijkheid.
PS: sorry voor de onbeleefde woordenschat die ik hierboven heb gebruikt.
Wasalaam.
13/11/2011
DE WAARDEVOLLE SCHAT VAN HET HUWELIJK! waargebeurd verhaal!!!
De waardevolle schat van het huwelijk!
Bismi allahi arahmanie arahiem
Beste broeders en zusters, hetgeen ik als volgt ga vertellen heb ik in echt meegemaakt. Dit heeft mijn hele leven beïnvloed en het leek mij een verplichting om dit met jullie mee te delen. Ik hoop dat ik jullie kan doen inzien dat ‘moenkar’ bestaat en dat onwetendheid bij onze Marokkaanse mannen een oorzaak hiervan is. Hiernaast wil ik meedelen aan alle jonge niet getrouwde moslimmeisjes dat hetgeen waarover ik het zal hebben zeer belangrijk is in een huwelijk.
Ik ben een vrouw van Marokkaanse afkomst dat op 9-jarige leeftijd naar europa is gekomen. Ik ben opgevoed tot die leeftijd in een dorp, waar wij het behoorlijk goed hadden. Ik was een heel rustig meisje dat niet veel van haar jeugd heeft gezien. Mijn vader was streng, dus mijn leven bestond uit school en huishouden. Zoals jullie weten is het zeer belangrijk om vroeg te trouwen. Toen mijn vader zag dat ik rijp was om te trouwen kwam hij vertellen dat hij het ja-woord heeft gegeven aan een man. Ik had hier helaas niet veel op te zeggen en moest toestemmen met het huwelijk. Aangezien wij veel problemen thuis hadden, dacht ik dat het een lichtpunt in mijn leven zou zijn. Een paar maanden later waren wij getrouwd.
De trouw verliep goed, iedereen was gelukkig en blij, MAAR DAN BEGON HET. Tijdens mijn huwelijksnacht vertelde mijn man dat ik niet bloedde. Ik geloofde mijn eigen oren en ogen niet, ik stond perplex. Op dat moment ging er van alles door mijn hoofd: hoe komt dit? Ik heb nog nooit een relatie gehad, dit kan mij toch niet overkomen? Om hier geen schande van te maken, besefte mijn man dat hij mij moest dekken. Hij nam een scheermes en sneed zichzelf. Het bloed van zijn arm werd afgeveegd aan ‘het doekje’’. Hij zelf wilde graag weten hoe dit kwam en wie de man was die dit zou kunnen gedaan hebben. Omdat ik zelf verrast was en van niets op de hoogte was kon ik hierop helaas geen antwoord geven. Sindsdien kreeg ik dagelijks deze vraag te horen. Ook wist ik dat mijn leven sinds die nacht kapot was.
Na negen maanden was ik zwanger van mijn eerst kind en beviel . Dit kind betekende alles voor mijn man en dit is nog steeds zo. Ondanks het kindje was er geen verbetering in ons huwelijk en werd het alsmaar erger. Hij begon mij uit te schelden als het vuil van straat en al de lelijke woorden die je u maar kan voorstellen. Deze woorden zijn mij de dag van vandaag nog steeds bijgebleven. Wanneer hij mij uitschold had ik een gevoel van onmacht, pijn, benauwdheid en heel veel verdriet. De woorden deden keer op keer zoveel pijn omdat ik wist dat ik nooit iets in mijn leven heb gedaan. Met andere woorden er werd mij onrecht aangedaan. Ik heb nachten huilend doorgebracht en ik denk niet dat iemand zoveel tranen heeft laten vallen als mij in heel zijn leven. Gedurende mijn huwelijk heb ik nog 3 gezonde kinderen gekregen. Waarvoor ik Allah zo dankbaar ben. Dit waren de mooiste momenten in mijn leven.
Telkens er een ruzie was keek ik om naar mijn kinderen die mij altijd de kracht gaven om verder te vechten voor mijn huwelijk. De ruzies gingen altijd over wat er mij is overkomen. Dit was niet altijd even makkelijk voor me.
Na men derde kind werd het mij allemaal te veel en zocht ik naar oplossingen om dit alles ongedaan te maken. Hierin nam shajtaan de bovenhand. Na een week plannen heb ik besloten om zelfmoord te plegen in men kelder, door me op te hangen.
Na het instoppen van mijn kinderen op een vrijdag nacht zat ik bij hen in de kamer, huilend afscheid te nemen. Dit duurde tot 3 uur ’s nachts. Ik wilde er zeker van zijn dat zij niet wakker zouden worden en dat mijn man niet thuis zou komen. Vervolgens keek ik nog één keer naar men kinderen die vredig lagen te slapen. Ik raapte al mijn moed bijeen en ging huilend naar de kelder waar de touw en de stoel klaar lagen. Ik stapte op de stoel en zette men hoofd in de touw. Op dat moment gingen er verschillende filmpjes doorheen men hoofd. Er was één gedachte die de andere overheerste om er niet mee door te gaan. De gedachten die in mij op ging was mijn dochter, hoe zou haar leven zijn zonder moeder en wat als haar hetzelfde overkomen? Dit heeft me weerhouden om de wiebelende stoel onder mijn voeten weg te duwen. Al huilend ben ik terug naar boven gegaan naar men kinderen. Jaren gingen voorbij in de hoop dat hij zou veranderen en vergeten wat mij is overkomen. Dit was mijn wens, maar het ging van kwaad naar erger. Naast de scheldwoorden sloeg hij mij er bovenop voor iets waarvan ik zelf niet weet hoe het me is overkomen. Een ander mogelijke oplossing die in mij opkwam was om iemand anders de beschuldigen zodat ik kon zeggen dat ik verkracht werd door die persoon. Hiernaast was ik dagen aan het piekeren om vreemd te gaan, zodat wanneer ik uitgescholden werd het niet meer pijn zou doen. Het zou dan terecht zijn. Gelukkig heeft Allah mij van dit alles weerhouden en mij heeft doen inzien dat dit Haraam was en verkeerd was. Ik zat altijd met de vraag waarom ik, waarom het mij was overkomen. Ik weet wel dat er verschillende meisjes geboren zijn zonder maagdenvlies. Maar ergens dacht ik misschien kan ik wel verkracht geweest zijn in mijn jeugdjaren wanneer ik de schapen uitliet en de bergen opging. Ik kan mij wel herinneren dat ik als jong meisje van 8-jarige leeftijd enorm veel angst had om naar buiten te gaan. Wanneer mijn nicht buiten wou spelen keek ik heel de omgeving rond om te zien of de kust veilig was. Dit is het enige wat ik mij kan herinneren en mij doet twijfelen over het feit dat ik eventueel verkracht kan geweest zijn.
Nadat ik al mijn krachten had verloren heb ik mijn definitieve scheiding aangevraagd. Tijdens de jaren heen is het scheiden meerdere malen naar boven gekomen maar ben er nooit volledig mee doorgegaan. Een reden hiervan is dat mijn ouders zelf ook gescheiden zijn, ik weet hoe het voelt om te leven met gescheiden ouders. Ik deed er alles voor om te zorgen dat men kinderen nooit met deze gevoelens zouden moeten leven. Na jaren sukkelen heb ik toch besloten om te scheiden. Ik heb de echtscheiding aangevraagd voor mijzelf en voor mijn kinderen. Ik wilde niet dat zij eeuwig in ruzie zouden leven en wou een rustig leven leiden met hen. Ik zou dan uiteindelijk verlost zijn van de pijnlijke woorden waarmee hij mij uitschold en de onschuldige beschuldigingen.
Nu ik gescheiden ben, ben ik verlost van alle ellende en DE PIJNLIJKE WOORDEN. Maar diep van binnen wou ik dat ik nog steeds mijn man had. Het doet me nog steeds pijn als ik zie dat mijn kinderen eronder moeten lijden en dat we gescheiden van mekaar moeten leven.
Laat dit een bootschap zijn voor alle meiden die vandaag de dag losjes zijn en het belang niet kennen van maagdelijkheid.
PS: sorry voor de onbeleefde woordenschat die ik hierboven heb gebruikt.
Wasalaam.
13/11/2011