Bekijk volle/desktop versie : Het lot zal het bepalen



Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39

03-10-2011, 16:50
Selam aleikom warhmatoellahi wa barakatoehoe,

incha allah verkeren jullie in goede staat van imaan en gezondheid. Ik wil een incha allah een waargebeurd verhaal schrijven en al mijn ervaringen met jullie delen.Er is mij gevraagd vanuit het ziekenhuis dit te doen. Voor alle zieke mensen maar ook gewoon voor iedereen. Ik heb er over nagedacht en heb besloten om het te doen.

Ik heb jaren een dagboek bij gehouden in het ziekenhuis. Ik zal mijn verhaal vanuit mijn dagboek schrijven.
Voor alle zieke mensen moge allah swt jullie genezen en jullie een goede gezondheid geven en geduld ameen.

En wanneer Allah jou met een tegenslag treft, dan is er niemand die deze weg kan wegnemen, behalve hij.En wanneer hij jou iets goeds wenst, dan kan niemand zijn gunst tegenhouden. Hij treft daarmee wie hij wil van zijn dienaren. En hij is de vergevensgezinde, de meest Barmhartige.

De profeet vrede zij met hem heeft gezegd: De gelovige heeft een verrassend lot, want alles waarmee god hem voorziet, brengt hem alleen het goede,Als het fortuin hem toelacht,dan is hij erkentelijk, en het is een goed voor hem. En als hem een kwaad treft, dan heeft hij geduld en is het ook een goed voor hem.


Lieve Allah

Als ik me helemaal alleen voel en het idee heb dat niemand me in deze wereld begrijp dan kijk ik op dat moment diep in mijn mij hart en hoop ik u daar te vinden.
Als ik iets mee maak dat me zo pijn heeft gedaan dan sta ik 's nachts op en vraag ik u om hulp.
Als ik ziek ben dan hoop ik op u genezing op u barmhartigheid.

Moeilijke momenten kunnen mooi zijn al denkt men dat het niet zo is. Dat zijn momenten om even stil te staan in het leven. Om even na te kunnen denken over het leven.
Ieder schepsel bewandelt zijn leven en zo nu en dan heb je een obstakel.
Obstakels horen in het leven.Het zijn als palen waar je even bij stopt om na te denken.


In de naam van allah de meest erbarmer de barmhartige

Alle lof zij allah, de heer de werelden.de erbarmer de meest barmhartige
De heerser op de dag des oordeels,
U alleen aanbidden wij en u alleen vragen wij om hulp
Leid ons op het rechte pad,
Het pad van diegene aan wie u gunsten hebt geschonken, niet van diegene op wie de toorn rust en niet van de dwalenden.









Een terugblik naar het verleden,

Mijn leven veranderde om precies te zijn in het jaar 1998.
Het jaar 1998 begon voor mij en mijn familie met slapeloze nachten en veel huil buien.
Het was een nachtmerrie.Ik heb nooit gedacht dat mijn leven zo zal veranderen. Ik niet mijn familie niet en de rest ook niet. Wie had nou ooit gedacht dat ik zo ziek zal worden niemand dan alleen allah swt.
Het verborgene daar is alleen allah swt van op de hoogte.
Allah swt weet het beste.
Wij beproeven jullie met het goede en slechte als een verleiding en tot ons worden jullie terug gekeerd.

Ik was een planner Ik plande net als de meeste mensen dingen van te voren. Morgen ga ik dit doen overmorgen dat. Ik had herfst vakantie. ik plande al dingen die ik in de zomer wou gaan doen. Ik wilde graag naar marokko . Ik had heimwee naar marokko en miste mijn familie. ik was al een aantal jaren niet geweest. Ik besloot in alle vakanties te werken zodat ik kon sparen voor de vakantie.
Wat mij betreft mochten de maanden snel voorbij gaan.
Ik had een bijbaantje. ik werkte bij een bedrijf waar ik inpak werk deed samen met een nicht. We hadden lol en konden goed met elkaar opschieten. We maakte grappen en lachte veel.Het werk zelf was niet leuk maar de sfeer was er wel.
Ik had al een paar weken last van mijn buik.Een steekpijn dat door trok naar me onderrug.Ik was al ongesteld geweest dat kon het niet zijn.
Het begon allemaal op een dag.Ik was aan het werk en had pijn. Ik moest veel staan tijdens het werk wat ik deed. Het ging niet meer maar toch bleef ik werken. Ik wilde niet naar huis.
Ik had nog een paar uurtjes en dan was het al weer tijd om naar huis te gaan.
mijn nicht die wilde niet dat ik verder ging met werken. Ga naar huis zei ze me elke keer en maak een afspraak bij de dokter.
Ik wilde niet gaan maar achteraf had ik spijt. Was ik maar gegaan.Mischien had ik wel heel veel dingen kunnen voorkomen. Mischien had ik al deze proccessen die ik heb doorgemaakt kunnen voorkomen en hadden de artsen op tijd in kunnen grijpen. Voorkomen is toch beter dan genezen.
Kon ik de tijd maar terugdraaien of was dit al bepaald. Heeft het lot het zo bepaald.
Ik heb een hekel aan het woord kon, loekan in het arabisch.

Zal ik verder gaan met schrijven.

03-10-2011, 21:01


Het is een aangrijpend verhaal.. Het is heel wat meid zo te zien.. En te lezen.. Wijze raad, voor de lezers ook!. Hier kun je heel wat van leren!. Ik ben beniewd naar meer.. Dit is nog maar net het begin, dus vraag ik me echt nog af wat er nog spelen gaat...

Veel liefs..

03-10-2011, 21:10
Barakkallhoef lieve zuster. Incha allah zal ik verder gaan met schrijven.

03-10-2011, 21:24

Citaat door minatje112:
Barakkallhoef lieve zuster. Incha allah zal ik verder gaan met schrijven.
Wa Feeki BarakAllah... Inshallah!. Zet em op!!..

Liefs..

03-10-2011, 21:39


UPPPPPPPP

Macha'Allah prachtig verhaal ga snel door x

03-10-2011, 21:54
[B]Ik ging verder met werken. In de pauze belde ik me moeder.op Ze vroeg me hoe het ging. Ik zei dat alles goed ging. Ik vroeg haar een afspraak te maken bij de huisarts. Ze vroeg me weer voor de tweede keer hoe het ging. Ik herhaalde weer hetzelfde, Mam het gaat goed. ik heb alleen wat buik krampen en wil daarvoor langs de huisarts. Kom naar huis je gezondheid gaat voor. Als het niet gaat dan gaat het niet. Ik zei dat ik nog maar twee uurtjes moet en dan heb ik het gehad voor vandaag. Ik wilde niet dat ze bezorgd werd aangezien ze al andere zorgen had. Een moeder is nou eenmaal gauw bezorgd als het om hun eigen kind gaat. Ik hield de dingen voor me. De pauze was voorbij en ik ging weer verder met werken[/B].[/B][/B]

De pijn werd zo erg. Op een gegeven moment begon alles te draaien. Ik kon me net op tijd aan een stoel vast houden. Me nicht kwam naast me zitten en zei me meid wat zie jij er bleek uit.Meekomen jij nu niks gemaar. Je moet nu luisteren. Ik deed wat ze zei en liep samen met haar richting de kleedkamer. Ik werd weer draaierig en misselijk.Ik liep gauw richting de toiletten toe.Net op tijd kon ik alles bereiken. Ik begon over tegeven en de pijn werd erger. Ik begon geel over te geven Ik had niks geels gegeten dat kon het niet zijn. Ik had niks gegeten in de pauze alleen wat gedronken een paar slokken.. Ik wist niet wat het was. Achteraf bleek het gal te zijn. Ik had weinig eetlust dat was me opgevallen. Als ik de geur van eten rook werd ik misselijk.
mijn nicht kwam bij me staan en liep met me naar een stoe.l Ik ging zitten. De pijn was iets minder geworden. Kom zei ze. We gaan naar huis toe. Ik ga met je mee, Nee,ik wil niet naar huis. Het gaat al weer. We hebben nog maar anderhalf uur en dat kan ik best wel volhouden.Mijn nicht bleef maar doordringen.Je gaat naar huis toe nu. Niks gemaar.Waarom deed ik gewoon niet wat ze zei en ging ik gewoon naar huis.
Was het werk wat ik deed zo belangrijk? Was mijn gezondheid niet belangrijk. Op dat moment dacht ik niet na. Ik wilde me sterk houden en doorzetten. Ik luisterde niet naar mijn lichaam.

Mijn nicht zei me als je niet gaat dan bel ik je moeder op en dan vertel ik haar alles. je mag kiezen. Je ziet er niet uit meid. Als je zo doorgaat dan beland je in het ziekenhuis.
Ziekenhuis zei ik. wat bedoel je?. Je weet wat ik bedoel. Voorkomen is beter dan genezen.

Waren dat voorgevoelens of woorden? Was dit een voorteken?Ziekenhuis ik moet er niet aan denken. Een ziekenhuis bed dat is niks voor mij. Ik kreeg het benauwd. Ik moest even naar buiten om zuurstof te happen. Mijn nicht ging mee. Ik bleef buiten zitten op de trap. Ondertussen ging zij naar de chef toe. Ze had hem alles verteld.Hij kwam naar me toe en zei me dat ik naar huis moest. Ik deed maar wat ze zeiden. Samen met me nicht gingen we richting huis.

03-10-2011, 21:59
Aaangrijpend zoals ik al zei!!.. Upppsss

03-10-2011, 22:24
Barakkallahoefiekoem voor de reacties.Dachten de mensen dat zij met rust gelaten worden als zij zeggen: Wij geloven, en dat zij niet op de proef gesteld worden?En voorzeker,Wij hebben degene voor hen op de proef gesteld.Allah kent zeker degenen die oprecht spreken en hij kent zeker de leugenaars Koran 29/2-3

03-10-2011, 22:47
We fietsten richting huis. Me nicht maakte ondertussen grappen. Ik lachte zo nu en dan even. Ik had niet veel energie om te lachen en ook niet voor het praten.
Toen ik thuis aan kwam deed me moeder de deur open. Ze keek me van top tot teen aan. Ik kon aan haar ogen zien dat ze was geschrokken.Je Bentie melki, jek lebes. Mijn dochter wat is er met je aan de hand. het gaat toch wel goed met je.
Ja zei ik. Ik heb alleen wat buikkrampen voor de rest gaat alles goed. je hoefd je nergens zorgen over te maken. Ik gaf haar een kusje op haar voorhoofd.Waarom zei ik gewoon niet de waarheid?Ik kon het wel uitschreeuwen van de pijn, maar toch hield ik me groot. Waarom? Iedereen had toch weleens pijn. Dat is menselijk.Waarom deed ik zo? Ik had weer gedachtens die me elke keer riepen. Vragen en nog eens vragen die door mijn hoofd gingen.
Mijn lieve moeder had een afspraak voor me gemaakt.Ze had aan de assistente verteld dat ik veel pijn had en het niet meer kon verdragen. Ik kon de volgende dag meteen komen al vroeg in de ochtend.
Ik werd vroeg wakker en had geen trek in eten. Ik nam een doche kleedde me aan en deed een staart in mijn haar. Ik liep de trap af. Dat werd moeizaam.Ik werd weer draaierig.Mijn lieve moeder zag het en hielp me. Ik ging op een stoel zitten. Mjin zus was ondertussen ook gekomen. We gingen met ze drieen met de auto op weg naar de huisarts.
In de auto zat ik weer te denken.Het zal toch niet iets ernstig zijn. Ik had wel vaker buikpijn als ik ongesteld moest worden maar nog nooit zo erg.
Ik wilde het niet erger maken in mijn hoofd. Het bleef maar malen in mjin hoofd Gedachtens die elke keer opkwamen.Ik hoorde elke keer een stemmetje in mijn hoofd die me zei. het zal toch niet iets ernstig zijn?

03-10-2011, 23:13
[B][B]We kwamen aan bij de huisarts. We konden meteen doorlopen. Ik was blij. Ik had een hekel aan wachten. Dat duurde altijd zo lang.We namen alle drie plaatsDe dokter begon al meteen met vragen stellen. Hoelang heb je de pijn. Waar heb je pijn?Het waren allemaal standaard vragen. Ik gaf elke keer antwoord. Hij wou me onderzoeken. Ik liep samen met hem mee naar de behandelkamer. Hij pakte een stethescoop en begon eerst naar mijn hart te luisteren, daarna naar me longen. Alles klonk rustig en goed. Hij voelde aan mijn buik. Ik moest elke keer zeggen of het pijn deed of niet. Hij drukte op de plek waar ik pijn had. Ik schreeuwde het even uit. Dat doet pijn. Ook bij me onderrug deed het zeer.Hij keek ook in mijn ogen. Dit ziet er niet goed uit meid.Je ogen zijn geel. En je huid is ook geel. Hoelang heb je dit al. Ongeveer 2 weken zei ik. 2 weken zei hij dat is best lang.[/B]Ook vroeg hij me hoe me urine en ontlasting eruit zagen.[/B] Ik zei dat het licht van kleur was. Ik keek hem even aan. Ik zag dat hij een beetje verward naar me keek. Het is toch niet iets ernstig dokter zei ik. Dat weet ik niet zei hij. Maar zoals het er nu uit ziet is het niet best. Het is alsof je symptonenen hebt van. Waarvan zei ik.

03-10-2011, 23:16
Ik ga morgen incha allah verder met schrijven.
Slaap lekker allemaal!

04-10-2011, 10:00
ga door meid , je verhaal is aangrijpend. Moge Allah je geduld geven

04-10-2011, 11:13


Prachtig geschreven meid!!.. Dit is het leven.. Een test.. Dit leven is niet voor eeuwig.. We zijn hier om te slagen inshallah en het gene krijgen wat WEL voor eeuwig is!. Ik vind het enorm dapper van je!.. Zet zo je werk vooral voort..


Liefs...

04-10-2011, 16:12
Het is alsof je de symptonen heb van een leverontsteking. De geelheid in je ogen en je huid. De vermoeidheid en de pijn die je hebt lijkt vanuit je lever te komen. We keken de arts geschrokken aan. Mijn lieve moeder verstond niet alles wat de arts zei. Mijn zus begon alles in het arabisch te vertalen.Mijn moeder en zus keken geschrokken mijn richting op.Daarna keken ze de dokter aan met grote ogen. Ik kon aan hun zien dat ze geschrokken waren van het nieuws die ze te horen kregen.Ik keek even naar buiten en zo bleef ik maar staren. Het was alsof ik verdoofd was. Ik kreeg weer stemmen in mijn hoofd die me zeiden zie je nou wel het is wel iets ernstigs. Ik hoorde mijn naam in de verte. De huisarts riep me. Ik werd wakker van de gedachtens waar ik in leefde.Ik stuur je vandaag nog door naar het ziekenhuis zodat ze bloed kunnen afnemen. Ik geef e een verwijsbrief de kun je aan de specialist geven.
Mijn zus nam de brief aan. We stonden op en gingen weer richting huis. In de auto zat ik weer te denken en weer was ik in gedachte tot dat ik thuis was.


Thuis aangekomen pakte mijn lieve moeder wat kleren voor me en mijn toilet tas. We bleven maar even en gingen richting naar de dichtsbijzijnde ziekenhuis.
Toen we daar aan kwamen mochten we meteen doorlopen naar het lab waar bloed afgenomen zou worden.
Er werden heel wat bloedbuizen afgenomen. Het waren er stuk of tien. Ik voelde me moe en slapjes
Mijn lieve moeder gaf me een hand en zag aan me dat ik moe was. We gingen weer terug naar de wachtkamer.
We moesten daar wachten totdat er een verpleegkunde ons kwam halen voor de opname.

We hadden ongeveer een halfuur gewacht. Een verpleegkunde kwam ons richting lopen.
We liepen met haar mee naar de kinderafdeling. Daar zou ik opgenomen worden.
Ik kreeg een eenpersoonskamer helemaal voor mezelf.
Ik deed mijn schoenen uit en ging meteen liggen.
Ik was moe en nog eens moe.
Praten ging ook met moeite.
Even later hoorde ik de deur van de kamer.
Er kwam een arts binnen Ze gaf ons een hand. Weer begon ze met vragen stellen. De standaard vragen die mijn huisarts ook vroeg. Ik antwoordde alles weer met ja en nee.
Ze wou me onderzoeken. Ze begon met een stethescoop alles te beluisteren.Mijn hart en longen. Alles leek rustig te zijn.
Ze vroeg waar de pijn was. Weer drukte ze op de plek waar het zeer deed. Ik gaf aan dat het zeer deed en of ze niet meer wil drukken.
De uitslagen waren bekend. Ik keek richting mijn moeder en zus. We keken elkaar aan.
Het zal toch niet iets ernstig zijn.

04-10-2011, 16:29
Weet dat het wereldse leven slechts een spel is,een vermaak, een versiering en opschepperij tussen jullie en wedijver in vermeerdering van bezit en kinderen.

Wij zullen jullie zeker beproeven, totdat wij toetsen wie van jullie de strijders en de geduldigen zijn.En wij beproeven jullie daden Koran 47/31.

Voorwaar, tegenspoed heeft mij getroffen en u bent de Barmhartigste der Barmhartigen. Koran 21/83

Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39