AHfilterkoffie
19-09-2011, 18:14
Dit verhaal is eigenlijk geen verhaal maar meer een momentopname.
~~
Het voelt aan als pijn, maar meestal niet. Vooral niet als je kijkt in de spiegel en met je linkerhand je haren voor je ogen wegschuift. Het voelt aan als pijn, als druppels in je bloed, op je gezicht, op je neus en - je kijkt in de spiegel en grijpt een handdoek en veegt alles weg alsof niets is gebeurd.
Moeder vraagt of je het niet te warm hebt in de blouse met lange mouwen - altijd lange mouwen - en je schudt je hoofd want al schijnt de zon door kleine ramen uitgehouwen in betonnen muren, de kilte (die in je tenen begint en ergens bij je klapperende tanden eindigt) dooft niet.
Je wrijft je handen tegen elkaar aan, je blaast erin, je sipt van je thee en trekt de dikke wollen deken strakker om je heen. Het helpt niet.
Het helpt niet omdat de kilte ergens in de buurt van je hart start en je hart pompt het rond, overal in je bloedbanen, in je benen, je tenen, je handen, tot aan het puntje van je vingers toe zodat je je nagels rood lakt om de blauwe nagels te verbergen.
Naast kilte je in hart is er ook stilte in je hart. Die stilte escaleert tot donder en regen, trillingen en gejammer en alleen de spiegel, de badkamergordijnen, de badkuip, het zeepbakje en de shampoo die naar rozen geurt zijn getuigen hiervan. Menigmaal.
Je omhelst je glas stevig. Je hart in een stalen grip. Je verstand heeft een stalen grip.
Net als het koele metaal van het handdoekrek, nadat je de handdoek hebt gewassen - met bleekwater want alleen bleekwater is sterk genoeg om de vlekken te verwijderen - en je een nieuwe handdoek pakt uit de kast en die keurig hangt.
Net als iedere dag.
Het kan je niet schelen dat je cijfers op school dalen. De wiskundedocent kwam na de les naar je toe omdat je stom genoeg was om te treuzelen met je boeken en je tas. Het voelt aan als de Sahara, je kunt niet ademen, alles komt op je af terwijl net alles juist zo vlak en afgemat leek en - de docent vraagt of alles goed gaat.
Je haat die vraag. Want elke dag, telkens wanneer iemand dat vraagt, weet je dat je liegt.
'Goed hoor.'
Ben ik dat? vraag je jezelf. Het is altijd zo stil en kil in je hart, maar toch klinkt je stem vreemd in je oren. Je herkent die stem niet. Klein en zwak, iel en verloren met duizenden scherven, die schuren tegen elkaar zodat je je tanden knarst en -
Ben ik dat?
De docent aarzelt en je ziet twijfel flikkeren in zijn ogen, maar je produceert een glimlach - zoals je hebt geoefend voor de spiegel - en slingert je tas over je schouders. In de gang klinken je voetstappen hol en alleen. Maar je blijft er niet stil bij staan.
Later, in de avond, in de stilte van je kamer die reikt naar de lege, witte muren, hoor je hoe je moeder de deur opent en zachtjes je haren uit je gezicht veegt. Ze fluistert woorden en je luistert hoe ze gepijnigd, keer op keer 'Het spijt me' zegt. Je doet alsof je slaapt.
Later, in de nacht, wanneer ze deur heeft gesloten en zelfs de maan niet door je kleine, zielig raampje naar binnen kan gluren, zeg je wat je hart mag. Het spijt me ook.
End.
~~
Het voelt aan als pijn, maar meestal niet. Vooral niet als je kijkt in de spiegel en met je linkerhand je haren voor je ogen wegschuift. Het voelt aan als pijn, als druppels in je bloed, op je gezicht, op je neus en - je kijkt in de spiegel en grijpt een handdoek en veegt alles weg alsof niets is gebeurd.
Moeder vraagt of je het niet te warm hebt in de blouse met lange mouwen - altijd lange mouwen - en je schudt je hoofd want al schijnt de zon door kleine ramen uitgehouwen in betonnen muren, de kilte (die in je tenen begint en ergens bij je klapperende tanden eindigt) dooft niet.
Je wrijft je handen tegen elkaar aan, je blaast erin, je sipt van je thee en trekt de dikke wollen deken strakker om je heen. Het helpt niet.
Het helpt niet omdat de kilte ergens in de buurt van je hart start en je hart pompt het rond, overal in je bloedbanen, in je benen, je tenen, je handen, tot aan het puntje van je vingers toe zodat je je nagels rood lakt om de blauwe nagels te verbergen.
Naast kilte je in hart is er ook stilte in je hart. Die stilte escaleert tot donder en regen, trillingen en gejammer en alleen de spiegel, de badkamergordijnen, de badkuip, het zeepbakje en de shampoo die naar rozen geurt zijn getuigen hiervan. Menigmaal.
Je omhelst je glas stevig. Je hart in een stalen grip. Je verstand heeft een stalen grip.
Net als het koele metaal van het handdoekrek, nadat je de handdoek hebt gewassen - met bleekwater want alleen bleekwater is sterk genoeg om de vlekken te verwijderen - en je een nieuwe handdoek pakt uit de kast en die keurig hangt.
Net als iedere dag.
Het kan je niet schelen dat je cijfers op school dalen. De wiskundedocent kwam na de les naar je toe omdat je stom genoeg was om te treuzelen met je boeken en je tas. Het voelt aan als de Sahara, je kunt niet ademen, alles komt op je af terwijl net alles juist zo vlak en afgemat leek en - de docent vraagt of alles goed gaat.
Je haat die vraag. Want elke dag, telkens wanneer iemand dat vraagt, weet je dat je liegt.
'Goed hoor.'
Ben ik dat? vraag je jezelf. Het is altijd zo stil en kil in je hart, maar toch klinkt je stem vreemd in je oren. Je herkent die stem niet. Klein en zwak, iel en verloren met duizenden scherven, die schuren tegen elkaar zodat je je tanden knarst en -
Ben ik dat?
De docent aarzelt en je ziet twijfel flikkeren in zijn ogen, maar je produceert een glimlach - zoals je hebt geoefend voor de spiegel - en slingert je tas over je schouders. In de gang klinken je voetstappen hol en alleen. Maar je blijft er niet stil bij staan.
Later, in de avond, in de stilte van je kamer die reikt naar de lege, witte muren, hoor je hoe je moeder de deur opent en zachtjes je haren uit je gezicht veegt. Ze fluistert woorden en je luistert hoe ze gepijnigd, keer op keer 'Het spijt me' zegt. Je doet alsof je slaapt.
Later, in de nacht, wanneer ze deur heeft gesloten en zelfs de maan niet door je kleine, zielig raampje naar binnen kan gluren, zeg je wat je hart mag. Het spijt me ook.
End.