ines22
18-09-2011, 20:20
DEEL 1
Heb je het huis schoon gemaakt? Is het eten klaar? Heb je de kinderen eten gegeven? Heb je mijn kleren gewassen?
Dit zijn enkele vragen die vrouwen -dag in dag uit- te horen krijgen van echtgenoten die beweren dat vrouwen niets meer zijn dan bedienden en babymachines. Maar een echtgenote is geen van beide.
Hoe het ook zij, temidden van de grote werkdruk waar zowel mannen als vrouwen onder gebukt gaan, vergeten sommige echtgenoten de werkelijke redenen achter het huwelijk en hiermee de rechten van hun vrouw. Vervolgens beroven ze zichzelf, hun echtgenote en hun kinderen van het geluk en de rust dat aan de grondslag van een succesvol gezin ligt. Deze onevenwichtige visie op de ideale relatie van een echtpaar is zo ernstig dat het het gehele gezin in een situatie stort die beladen is met zorgen en problemen.
Zelfs bij religieuze families zul je nog echtgenoten aantreffen die er geen weet van hebben wat de rechten van hun echtgenotes zijn, noch een goede kijk hebben op waartoe een goede verstandhouding tussen twee getrouwden dient.
Het is zowel pijnlijk als bedroefend te zien dat een praktiserend moslimechtgenoot aan de ene kant God’s geboden nakomt, maar aan de andere kant Zijn leiding aangaande hoe zijn vrouw te behandelen vergeet. Buitenshuis is hij aardig, geduldig en siert een glimlach zijn gezicht. Maar zodra hij thuis komt wordt dat vrolijke gezicht boos en bedroefd en de vriendelijkheid en de zachtheid veranderen in nervositeit en vijandschap. Hij begint schreeuwend en tierend bevelen uit te delen.
Hij vergeet dat net als hij -die buitenshuis met vele uitdagingen en spanningen wordt geconfronteerd- zijn vrouw thuis ook overspoelt kan zijn met werk en haar verantwoordelijkheden naar de kinderen toe.
Hij vergeet dat ook zij aan het einde van een lange werkdag aan haar rust toe is. Ook al is het de taak van de man om buitenshuis te werken om zijn gezin te onderhouden, de rol van de vrouw is niet minder belangrijk. Integendeel, meestal is haar rol belangrijker omdat zij degene is die belast is met de opvoeding van de kinderen en omdat zij degene is die over het gezin hoedt.
Geregeld treffen we de volgende scène aan: Een vrouw is moe en vraagt haar man om haar wat te helpen met een aantal huishoudelijke taken zoals schoonmaken, wassen of koken. Hij weigert, alsof het beschamend voor een man zou zijn om zijn vrouw te hulp te schieten. Weet hij niet dat de profeet Mohammed, vzmh, de persoon die door God de Verhevene het meest geliefd is, zijn vrouwen hielp in het huishouden? Weet hij niet dat Omar ibn al-Khattab recepten aan een groep vrouwen doorgaf om ze te leren koken? Zou Omar anderen kunnen leren koken als hij zelf niet wist hoe dit moest?
Er is geen echtgenoot, hoeveel werk hij ook heeft, die drukker kan zijn dan onze Profeet, vzmh, dat was en wiens plicht het was de islam te verspreiden. Ook is er geen man die het drukker kan hebben dan Omar, die de verantwoordelijkheid als kalief moest dragen.
Ik schrik ervan te horen dat er vrouwen zijn die nooit een liefhebbend woord of een blijk van waardering te horen krijgen van hun echtgenoten. Toen de Profeet werd gevraagd naar de persoon waar hij het meeste van hield, toen aarzelde hij niet om de naam van zijn vrouw A’isha te noemen. Hiermee gaf hij dus duidelijk te kennen dat een man zich niet hoeft te schamen dat hij van zijn vrouw houdt en dat hij zich evenmin hoeft te schamen om deze liefde in aanwezigheid van andere mensen te uiten.
Ook is het pijnlijk te horen dat er mannen zijn die niet met hun vrouw praten of tijd voor hun gezin inruimen, onder het voorwendsel dat ze het te druk hebben met da’wa (uitnodigen tot de islam). Ook al is het heel erg nobel om bezig te zijn met da’wa buitenshuis, het is tevens noodzakelijk dat vrouw en kinderen nut ondervinden van de inspanningen van manlief.
Ik vraag me af hoe getrouwde stellen samen kunnen leven zonder met elkaar te praten of samen tijd door te brengen. Hoe kunnen ze geluk of rust voelen met de kloof die hen van elkaar scheidt. Wie anders dan je eigen vrouw kan delen in je geluk en verdriet? Wie kan iemand beter moed inspreken om de uitdagingen van het leven met volharding en moed tegemoet te treden? Wie zou er beter naar je kunnen luisteren en de geheimen bewaren dan je eigen vrouw? Wie kan je beter helpen je geloof (imaan) en je intenties een nieuw leven in te blazen dan zij?
De Profeet, vzmh, heeft ons geleerd dat de beste onder de mannen degene is die zijn vrouw het beste behandelt. Zouden wij niet het voorbeeld van de Profeet moeten opvolgen bij ieder aspect van ons leven?
De Profeet, vzmh, bracht tijd door met zijn vrouwen door met hen te praten, met hen te lachen en zelfs door met hen te spelen. Hij luisterde naar het advies van zijn vrouw Umm Salama, bij de verzoening van Hudaybiyah, toen ze hem het advies gaf te beginnen met het kaal scheren (van de hoofden) en het slachten (van de offerdieren). Het was haar weloverwogen advies die de toestand tot een goed einde bracht en de moslimgemeenschap beschermde. Waarom dus zijn wij nu afgedwaald van deze voorbeelden?
Het opvoeden van kinderen is niet slechts de taak van de moeder, zoals soms onjuist wordt aangenomen.
Het is bedoeld als wederzijdse verantwoordelijkheid, die gedeeld moet worden door beide ouders. Een ieder van hen heeft zijn/haar aanvullende rol die binnen het gezin moet worden volbracht. Ongetwijfeld draagt de moeder een grotere verantwoordelijkheid op haar schouders, maar de rol van de vader is niet minder belangrijk en heeft een enorme invloed op de stabiliteit van het gezin.
Kinderen hebben de aanwezigheid en input van de vader nodig. Ze hebben hem nodig bij het maken van hun huiswerk, bij het leren van de Koran en bij het uitleggen van de religie, om maar een paar voorbeelden te noemen. Ze moeten het gevoel hebben dat hij er voor ze is.
Geachte echtgenoten, jullie vrouw is jullie partner, jullie wederhelft en jullie levensgezellin. Ze kan jullie zegening (hasanah) zijn in deze wereld en ‘de zegen van je leven’, maar alleen als jij haar hiervoor de kans geeft. Zij is degene die een glimlach op je gezicht kan toveren en de tranen van pijn uit je ogen weg kan vegen. Zij heeft het in zich om je gezin te voorzien van geloof, geluk, aanmoediging en geduld ten overstaan van de uitdagingen die je tegemoet zal treden. Je vrouw is ten alle tijden bereid om te investeren in het gezin en zal er alles aan doen om te streven naar familiegeluk en -succes.
Niemand zal beweren dat het huwelijk ieder moment geluk voortbrengt of dat er zich nooit problemen binnen afspelen. Maar als de basis van een relatie stevig is en als ieder persoon duidelijk weet wat de rechten van diens partner zijn, dan kunnen moeilijkheden makkelijker te boven worden gekomen.
Het is niet mijn bedoeling om alle mannen de schuld te geven van de problemen waar veel koppels vandaag de dag mee kampen. Ik richt me tot een specifiek type echtgenoot binnen de moslimgemeenschap: de verkeerd ingelichte die niet begrijpt dat een gelukkiger en sterkere moslimfamilie alleen tot stand kan komen onder de voorwaarde dat het koppel een sterke band met elkaar heeft.
God de Verhevene zegt in de nobele Koran:
"En tot Zijn tekenen behoort dat Hij voor jullie echtgenotes uit jullie eigen midden geschapen heeft om bij haar rust te vinden. En Hij heeft liefde en erbarmen tussen jullie gebracht. Daarin zijn tekenen voor mensen die nadenken" (Koran 30: 21).
Heb je het huis schoon gemaakt? Is het eten klaar? Heb je de kinderen eten gegeven? Heb je mijn kleren gewassen?
Dit zijn enkele vragen die vrouwen -dag in dag uit- te horen krijgen van echtgenoten die beweren dat vrouwen niets meer zijn dan bedienden en babymachines. Maar een echtgenote is geen van beide.
Hoe het ook zij, temidden van de grote werkdruk waar zowel mannen als vrouwen onder gebukt gaan, vergeten sommige echtgenoten de werkelijke redenen achter het huwelijk en hiermee de rechten van hun vrouw. Vervolgens beroven ze zichzelf, hun echtgenote en hun kinderen van het geluk en de rust dat aan de grondslag van een succesvol gezin ligt. Deze onevenwichtige visie op de ideale relatie van een echtpaar is zo ernstig dat het het gehele gezin in een situatie stort die beladen is met zorgen en problemen.
Zelfs bij religieuze families zul je nog echtgenoten aantreffen die er geen weet van hebben wat de rechten van hun echtgenotes zijn, noch een goede kijk hebben op waartoe een goede verstandhouding tussen twee getrouwden dient.
Het is zowel pijnlijk als bedroefend te zien dat een praktiserend moslimechtgenoot aan de ene kant God’s geboden nakomt, maar aan de andere kant Zijn leiding aangaande hoe zijn vrouw te behandelen vergeet. Buitenshuis is hij aardig, geduldig en siert een glimlach zijn gezicht. Maar zodra hij thuis komt wordt dat vrolijke gezicht boos en bedroefd en de vriendelijkheid en de zachtheid veranderen in nervositeit en vijandschap. Hij begint schreeuwend en tierend bevelen uit te delen.
Hij vergeet dat net als hij -die buitenshuis met vele uitdagingen en spanningen wordt geconfronteerd- zijn vrouw thuis ook overspoelt kan zijn met werk en haar verantwoordelijkheden naar de kinderen toe.
Hij vergeet dat ook zij aan het einde van een lange werkdag aan haar rust toe is. Ook al is het de taak van de man om buitenshuis te werken om zijn gezin te onderhouden, de rol van de vrouw is niet minder belangrijk. Integendeel, meestal is haar rol belangrijker omdat zij degene is die belast is met de opvoeding van de kinderen en omdat zij degene is die over het gezin hoedt.
Geregeld treffen we de volgende scène aan: Een vrouw is moe en vraagt haar man om haar wat te helpen met een aantal huishoudelijke taken zoals schoonmaken, wassen of koken. Hij weigert, alsof het beschamend voor een man zou zijn om zijn vrouw te hulp te schieten. Weet hij niet dat de profeet Mohammed, vzmh, de persoon die door God de Verhevene het meest geliefd is, zijn vrouwen hielp in het huishouden? Weet hij niet dat Omar ibn al-Khattab recepten aan een groep vrouwen doorgaf om ze te leren koken? Zou Omar anderen kunnen leren koken als hij zelf niet wist hoe dit moest?
Er is geen echtgenoot, hoeveel werk hij ook heeft, die drukker kan zijn dan onze Profeet, vzmh, dat was en wiens plicht het was de islam te verspreiden. Ook is er geen man die het drukker kan hebben dan Omar, die de verantwoordelijkheid als kalief moest dragen.
Ik schrik ervan te horen dat er vrouwen zijn die nooit een liefhebbend woord of een blijk van waardering te horen krijgen van hun echtgenoten. Toen de Profeet werd gevraagd naar de persoon waar hij het meeste van hield, toen aarzelde hij niet om de naam van zijn vrouw A’isha te noemen. Hiermee gaf hij dus duidelijk te kennen dat een man zich niet hoeft te schamen dat hij van zijn vrouw houdt en dat hij zich evenmin hoeft te schamen om deze liefde in aanwezigheid van andere mensen te uiten.
Ook is het pijnlijk te horen dat er mannen zijn die niet met hun vrouw praten of tijd voor hun gezin inruimen, onder het voorwendsel dat ze het te druk hebben met da’wa (uitnodigen tot de islam). Ook al is het heel erg nobel om bezig te zijn met da’wa buitenshuis, het is tevens noodzakelijk dat vrouw en kinderen nut ondervinden van de inspanningen van manlief.
Ik vraag me af hoe getrouwde stellen samen kunnen leven zonder met elkaar te praten of samen tijd door te brengen. Hoe kunnen ze geluk of rust voelen met de kloof die hen van elkaar scheidt. Wie anders dan je eigen vrouw kan delen in je geluk en verdriet? Wie kan iemand beter moed inspreken om de uitdagingen van het leven met volharding en moed tegemoet te treden? Wie zou er beter naar je kunnen luisteren en de geheimen bewaren dan je eigen vrouw? Wie kan je beter helpen je geloof (imaan) en je intenties een nieuw leven in te blazen dan zij?
De Profeet, vzmh, heeft ons geleerd dat de beste onder de mannen degene is die zijn vrouw het beste behandelt. Zouden wij niet het voorbeeld van de Profeet moeten opvolgen bij ieder aspect van ons leven?
De Profeet, vzmh, bracht tijd door met zijn vrouwen door met hen te praten, met hen te lachen en zelfs door met hen te spelen. Hij luisterde naar het advies van zijn vrouw Umm Salama, bij de verzoening van Hudaybiyah, toen ze hem het advies gaf te beginnen met het kaal scheren (van de hoofden) en het slachten (van de offerdieren). Het was haar weloverwogen advies die de toestand tot een goed einde bracht en de moslimgemeenschap beschermde. Waarom dus zijn wij nu afgedwaald van deze voorbeelden?
Het opvoeden van kinderen is niet slechts de taak van de moeder, zoals soms onjuist wordt aangenomen.
Het is bedoeld als wederzijdse verantwoordelijkheid, die gedeeld moet worden door beide ouders. Een ieder van hen heeft zijn/haar aanvullende rol die binnen het gezin moet worden volbracht. Ongetwijfeld draagt de moeder een grotere verantwoordelijkheid op haar schouders, maar de rol van de vader is niet minder belangrijk en heeft een enorme invloed op de stabiliteit van het gezin.
Kinderen hebben de aanwezigheid en input van de vader nodig. Ze hebben hem nodig bij het maken van hun huiswerk, bij het leren van de Koran en bij het uitleggen van de religie, om maar een paar voorbeelden te noemen. Ze moeten het gevoel hebben dat hij er voor ze is.
Geachte echtgenoten, jullie vrouw is jullie partner, jullie wederhelft en jullie levensgezellin. Ze kan jullie zegening (hasanah) zijn in deze wereld en ‘de zegen van je leven’, maar alleen als jij haar hiervoor de kans geeft. Zij is degene die een glimlach op je gezicht kan toveren en de tranen van pijn uit je ogen weg kan vegen. Zij heeft het in zich om je gezin te voorzien van geloof, geluk, aanmoediging en geduld ten overstaan van de uitdagingen die je tegemoet zal treden. Je vrouw is ten alle tijden bereid om te investeren in het gezin en zal er alles aan doen om te streven naar familiegeluk en -succes.
Niemand zal beweren dat het huwelijk ieder moment geluk voortbrengt of dat er zich nooit problemen binnen afspelen. Maar als de basis van een relatie stevig is en als ieder persoon duidelijk weet wat de rechten van diens partner zijn, dan kunnen moeilijkheden makkelijker te boven worden gekomen.
Het is niet mijn bedoeling om alle mannen de schuld te geven van de problemen waar veel koppels vandaag de dag mee kampen. Ik richt me tot een specifiek type echtgenoot binnen de moslimgemeenschap: de verkeerd ingelichte die niet begrijpt dat een gelukkiger en sterkere moslimfamilie alleen tot stand kan komen onder de voorwaarde dat het koppel een sterke band met elkaar heeft.
God de Verhevene zegt in de nobele Koran:
"En tot Zijn tekenen behoort dat Hij voor jullie echtgenotes uit jullie eigen midden geschapen heeft om bij haar rust te vinden. En Hij heeft liefde en erbarmen tussen jullie gebracht. Daarin zijn tekenen voor mensen die nadenken" (Koran 30: 21).