Hummingbird
15-09-2011, 15:44
[ Ik heb kort geleden een jongen leren kennen en het klikte vrijwel meteen op alle vlakken. Hij was niet zoals de meeste jongens en had een gedachtegang die volledig overeenkwam met die van mij.
Het duurde een tijd voordat ik hem toeliet en ook daadwerkelijk contact onderhield met hem. Ik vond het leuk dat hij niet opgaf en ik was wel benieuwd naar hoe hij als persoon eigenlijk is, verder dan dat heb ik eigenlijk toen nooit gedacht.
Totdat we contact hadden, hij bleek een serieuze en respectvolle jongeman te zijn. Zijn manier van praten getuigde van enorm respect naar mij toe, al snel had ik door dat ik me aan hem begon te hechten. Ik ben nog nooit verliefd geweest en bij hem wist ik zeker dat het mn eerste keer kon worden, dit was 1 van de redenen waarom ik het contact volledig heb verbroken. Hij was bereid er alles aan te doen, zolang ik hem maar niet uit mijn wereld zou wissen maar toch liet ik dat niet toe. Ik heb hem om het zo maar te zeggen zonder pardon de deur gewezen terwijl hij mij letterlijk geen enkel kwaad heeft willen doen. Het was een jongen die al aan trouwen dacht en jarenlange relaties maar niks vond, dat liet hij blijken ook.
Ik heb hem de deur gewezen omdat ik me meer in het geloof wil verdiepen en omdat ik wist dat ik nog niet klaar was om te trouwen, het feit dat ik me niet aan iemand durf te hechten heeft ook een rol gespeeld. Alleen heb ik er nu spijt van gekregen.]
Wie heeft zoiets soortgelijks meegemaakt? En hoe ging/zou jij ermee omgaan?
Het duurde een tijd voordat ik hem toeliet en ook daadwerkelijk contact onderhield met hem. Ik vond het leuk dat hij niet opgaf en ik was wel benieuwd naar hoe hij als persoon eigenlijk is, verder dan dat heb ik eigenlijk toen nooit gedacht.
Totdat we contact hadden, hij bleek een serieuze en respectvolle jongeman te zijn. Zijn manier van praten getuigde van enorm respect naar mij toe, al snel had ik door dat ik me aan hem begon te hechten. Ik ben nog nooit verliefd geweest en bij hem wist ik zeker dat het mn eerste keer kon worden, dit was 1 van de redenen waarom ik het contact volledig heb verbroken. Hij was bereid er alles aan te doen, zolang ik hem maar niet uit mijn wereld zou wissen maar toch liet ik dat niet toe. Ik heb hem om het zo maar te zeggen zonder pardon de deur gewezen terwijl hij mij letterlijk geen enkel kwaad heeft willen doen. Het was een jongen die al aan trouwen dacht en jarenlange relaties maar niks vond, dat liet hij blijken ook.
Ik heb hem de deur gewezen omdat ik me meer in het geloof wil verdiepen en omdat ik wist dat ik nog niet klaar was om te trouwen, het feit dat ik me niet aan iemand durf te hechten heeft ook een rol gespeeld. Alleen heb ik er nu spijt van gekregen.]
Wie heeft zoiets soortgelijks meegemaakt? En hoe ging/zou jij ermee omgaan?