HaSoFa
27-10-2004, 08:28
Gevonden op internet...
Islamitische geschiedenis
De omstandigheden waaronder de wetscholen zich hebben ontwikkeld, wordt de islamitische geschiedenis behandeld. Deze kent vier belangrijke periodes. De eerste periode is de tijd van de openbaringen tijdens het leven van Profeet Mohammad (vzmh) tussen 609/610-632. Deze periode kan weer worden onderverdeeld in de Mekkaanse (dertien jaar) en de Medinese periode (tien jaar). De tweede periode is die van de Rechtgeleide Kaliefen, te weten Aboe Bakr (632-634), ‘Oemar (634-644), ‘Oethmaan (644-656) en ‘Ali (656-661). De derde periode is die van de Oemayyadische dynastie (661-750) en de vierde die van de Abbasidische dynastie. Tijdens de Oemayyadische dynastie gebruikten de meeste kaliefen hun macht meer om zichzelf te verrijken, dan om hun gemeenschap volgens de islamitische regelgeving te leiden. Dit uiteraard tot grote ergernis van de Islamgeleerden die zich verspreidden over het islamitische rijk (dat ondertussen enorm was uitgebreid) en zich zo weinig mogelijk met de kaliefen bemoeiden. Uit eigenbelang begon de bevolking tijdens deze dynastie ook hadieth te verzinnen. Als je iets voor elkaar wilde krijgen, lukte dat namelijk veel beter als je kon aangeven dat de Profeet (vrede zij met hem) dit ook had gedaan, gezegd of goedgekeurd.
Vier imaams
In diezelfde periode leefden ook vier imaams die hun stempel op de islamitische geschiedenis zouden drukken: Aboe Hanifa (699-767), Malik bin Anas (714-795), Ash-Shaafi’ie (767-820) en Ahmad bin Hanbal (781-855). Deze imaams waren tijdsgenoten van elkaar en hadden veel respect voor elkaar en voor elkaars kennis (helaas kunnen we dat tegenwoordig niet altijd zeggen van degenen die heel strikt een bepaalde wetschool aanhangen). Zo was imaam Ash-Shaafi’ie bijvoorbeeld een leerling van imaam Malik, terwijl hij later zelf leraar werd van imaam Ahmad bin Hanbal. De imaams hebben ook niet zelf ‘hun’ wetscholen (madhhab) opgericht, maar dit gebeurde door hun leerlingen die met elkaar wedijverden over wie de meeste en beste kennis had. De Shaafi’ies vind je tegenwoordig vooral in Maleisië, Indonesië, Zuid-Arabië, Oost-Afrika en delen van Opper-Egypte. Het Hanbalisme treffen we vooral aan in Saoedi-Arabië, en de Hanafies in Centraal-Azië, Turkije, Caïro en de Nijldelta in Egypte en het Indiase subcontinent. De Malikies vormen de meerderheid in Noord-Afrika en Opper-Egypte.
Kennis van de bronnen
De wedijver tussen de leerlingen van de vier imaams was in strijd met wat de imaams zelf altijd gezegd hadden, namelijk dat de leerlingen hun woorden niet moesten opschrijven. Ze konden op basis van hun kennis vandaag namelijk het ene concluderen, terwijl ze de volgende dag op basis van aanvullende kennis tot een andere conclusie konden komen, en de dag daarna weer tot een andere conclusie. Ze stimuleerden hun leerlingen altijd zoveel mogelijk kennis te verzamelen en zodra ze in de bronnen (Koran en soenna) andere informatie vonden dan die de imaams hen hadden onderwezen, dat ze dan de woorden van de imaams moesten vergeten en de bronnen moesten volgen.
Conclusie: het volgen van een wetschool kan aan te raden zijn voor degenen die weinig of geen kennis hebben. Zodra je echter de mogelijkheid hebt, ga dan zelf op zoek naar informatie in de Koran en de soenna, en baseer daar je mening op. Met name door de verzamelingen van hadiethgeleerden zoals Boekhari en Moeslim hebben wij heel veel informatie (eenvoudig) tot onze beschikking.
Islamitische geschiedenis
De omstandigheden waaronder de wetscholen zich hebben ontwikkeld, wordt de islamitische geschiedenis behandeld. Deze kent vier belangrijke periodes. De eerste periode is de tijd van de openbaringen tijdens het leven van Profeet Mohammad (vzmh) tussen 609/610-632. Deze periode kan weer worden onderverdeeld in de Mekkaanse (dertien jaar) en de Medinese periode (tien jaar). De tweede periode is die van de Rechtgeleide Kaliefen, te weten Aboe Bakr (632-634), ‘Oemar (634-644), ‘Oethmaan (644-656) en ‘Ali (656-661). De derde periode is die van de Oemayyadische dynastie (661-750) en de vierde die van de Abbasidische dynastie. Tijdens de Oemayyadische dynastie gebruikten de meeste kaliefen hun macht meer om zichzelf te verrijken, dan om hun gemeenschap volgens de islamitische regelgeving te leiden. Dit uiteraard tot grote ergernis van de Islamgeleerden die zich verspreidden over het islamitische rijk (dat ondertussen enorm was uitgebreid) en zich zo weinig mogelijk met de kaliefen bemoeiden. Uit eigenbelang begon de bevolking tijdens deze dynastie ook hadieth te verzinnen. Als je iets voor elkaar wilde krijgen, lukte dat namelijk veel beter als je kon aangeven dat de Profeet (vrede zij met hem) dit ook had gedaan, gezegd of goedgekeurd.
Vier imaams
In diezelfde periode leefden ook vier imaams die hun stempel op de islamitische geschiedenis zouden drukken: Aboe Hanifa (699-767), Malik bin Anas (714-795), Ash-Shaafi’ie (767-820) en Ahmad bin Hanbal (781-855). Deze imaams waren tijdsgenoten van elkaar en hadden veel respect voor elkaar en voor elkaars kennis (helaas kunnen we dat tegenwoordig niet altijd zeggen van degenen die heel strikt een bepaalde wetschool aanhangen). Zo was imaam Ash-Shaafi’ie bijvoorbeeld een leerling van imaam Malik, terwijl hij later zelf leraar werd van imaam Ahmad bin Hanbal. De imaams hebben ook niet zelf ‘hun’ wetscholen (madhhab) opgericht, maar dit gebeurde door hun leerlingen die met elkaar wedijverden over wie de meeste en beste kennis had. De Shaafi’ies vind je tegenwoordig vooral in Maleisië, Indonesië, Zuid-Arabië, Oost-Afrika en delen van Opper-Egypte. Het Hanbalisme treffen we vooral aan in Saoedi-Arabië, en de Hanafies in Centraal-Azië, Turkije, Caïro en de Nijldelta in Egypte en het Indiase subcontinent. De Malikies vormen de meerderheid in Noord-Afrika en Opper-Egypte.
Kennis van de bronnen
De wedijver tussen de leerlingen van de vier imaams was in strijd met wat de imaams zelf altijd gezegd hadden, namelijk dat de leerlingen hun woorden niet moesten opschrijven. Ze konden op basis van hun kennis vandaag namelijk het ene concluderen, terwijl ze de volgende dag op basis van aanvullende kennis tot een andere conclusie konden komen, en de dag daarna weer tot een andere conclusie. Ze stimuleerden hun leerlingen altijd zoveel mogelijk kennis te verzamelen en zodra ze in de bronnen (Koran en soenna) andere informatie vonden dan die de imaams hen hadden onderwezen, dat ze dan de woorden van de imaams moesten vergeten en de bronnen moesten volgen.
Conclusie: het volgen van een wetschool kan aan te raden zijn voor degenen die weinig of geen kennis hebben. Zodra je echter de mogelijkheid hebt, ga dan zelf op zoek naar informatie in de Koran en de soenna, en baseer daar je mening op. Met name door de verzamelingen van hadiethgeleerden zoals Boekhari en Moeslim hebben wij heel veel informatie (eenvoudig) tot onze beschikking.